หลังจากที่ลี่หุยกลับไปแล้ว ก็มาหาเจ้านายที่ดูแลกู้เฟยหลินที่แม่น้ำเซน
แต่ว่าเขาไปช้าเกินไป หลังจากที่เขาไปตอนเช้า เจ้านายที่ดูแลของกู้เฟยหลินก็บอกว่า： “คุณชายลี่ คุณมาช้าเกินไป เมื่อคืนหลังจากที่เธอออกมาจากห้องของคุณ ก็ถูกคนมารับไปแล้ว”
“รับไปแล้วงั้นเหรอ？คุณรู้ไหมว่าเป็นใคร？” ลี่หุยร้อนใจเป็นอย่างมาก เขาชอบกู้เฟยหลินมากจริงๆ
“ไม่รู้ แต่พวกเขาสองคนดูสนิทกันมาก เมื่อคนคนนั้นมืยืนอยู่บริเวณหน้าเคาน์เตอร์ พอเธอเห็นคนคนนั้น ก็รีบปรี่เข้าไปคุยด้วยเลยล่ะ ผ่านไปสักพัก เธอก็มาขอลากับฉันก่อนจะไป”
“อันที่จริงคุณชายลี่ ถึงจะไม่มีใครพาเธอไป คุณมาก็คงไม่เจอเธอเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ？” ลี่หุยสงสัยเป็นอย่างมาก
“ผู้หญิงคนนี้น่ะ ลึกลับเป็นอย่างมาก ตอนกลางวัน ไม่มีใครรู้ว่าเธอพักที่ไหน แถมเธอไม่มีเพื่อนที่นี่ด้วย ทุกครั้งที่เลิกงาน ก็จะไม่พูดอะไรมากมาย”
“แต่ว่า เพราะเธอสวยมากเลยนะ ถึงเธอจะมาดื่มด้วยอย่างเดียวโดยที่ไม่รับแขก แต่ก็มีคนมากมายที่เลือกเธอ ดังนั้นเธอเลยไม่ได้ถูกบีบออก”
เจ้านายผู้ดูแลคนนี้พูดถึงกู้เฟยหลิน บนใบหน้าก็หรี่ตาลงด้วยตัวเอง ราวกับว่าชายพวกนี้ ต่างอยากจะเลือกเธอเพื่อสานสัมพันธ์ต่อ
คนที่มารับกู้เฟยหลินเมื่อวานตอนกลางคืน ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นซู่จี้งยี้
หลังจากที่ซู่จี้งยี้ได้รับข่าวนี้ ก็รีบมาที่แม่น้ำเซน ตอนแรกเขาอยากจะรอจนกว่าเธอจะเลิกงาน แล้วค่อยพาเธอกลับไป แต่ว่าเขาเพิ่งจะมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ ยังไม่ทันถามถึงเธอ เธอก็ออกมาแล้ว
หลังจากที่กู้เฟยหลินออกมาจากห้องของลี่หุยแล้ว ก็เห็นซู่จี้งยี้ที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ เมื่อเธอเห็นซู่จี้งยี้ ก็รู้ว่าตัวเองคงจะซ่อนตัวต่อไปไม่ได้แล้ว
เธอเองก็เหนื่อยเป็นอย่างมาก ดังนั้นเมื่อเห็นซู่จี้งยี้ เลยตรงเข้าไปหา
หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาจากแม่น้ำเซน กู้เฟยหลินที่เห็นซู่จี้งยี้ก็อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก “ผู้ช่วยซู่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ถ้าเกิดคุณไม่เป็นไร กลับไปที่บ้านกับฉันหน่อยเถอะ”
เมื่อเห็นท่าทีของซู่จี้งยี้ที่ถอยห่างออกไป ก็ยิ้มออกมา “คุณไม่ต้องกังวลไปนะ ฉันไม่มีทางทำอะไรคุณหรอก ฉันแค่อยากกลับบ้านไปล้างเครื่องสำอางก่อน ฉันกลับไปที่โรงพยาบาล ถ้าแม่ฉันเห็นจะไม่โกรธตายเลยเหรอ”
ซู่จี้งยี้ทำตัวไม่ถูก ก่อนจะเอามือมาป้องที่ปาก ทำท่าทีเหมือนไอ จากนั้นก็ชี้ไปที่รถของตัวเอง “ไปกันเถอะ”
เมื่อซู่จี้งยี้ตามกู้เฟยหลินกลับไปที่บ้านของเธอ ก็ตกใจเป็นอย่างมาก “คุณพักอยู่ที่นี่งั้นเหรอ？”
“ถ้าไม่ใช่ที่นี่ล่ะ คุณคิดว่าฉันที่ถูกตามจับอยู่ทั่วประเทศจะมีที่อยู่ดีๆ ได้เหรอ”
ซู่จี้งยี้ทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง ก่อนจะลูบจมูกของตัวเอง แล้วตามเธอเข้าไป
ถึงแม้ว่าที่ที่เธออยู่นั้นมันจะทั้งรกและสกปรก แต่ว่าห้องนั้นก็ถูกกู้เฟยหลินเก็บกวาดจนสะอาด ถึงแม้ว่าจะไม่มีของอะไร แต่ว่าดูแล้วอบอุ่นไม่น้อยเลย
กู้เฟยหลินล้างเครื่องสำอาง จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เก็บกวาดเล็กน้อย ก่อนจะพาซู่จี้งยี้ไปที่โรงพยาบาล
ตอนที่เธอไป น้าสาวของกู้เฟยหลินตกใจมาก เธอรู้ว่างานของกู้เฟยหลินนั้นมันใช้ความเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ดังนั้นเมื่อเธอมาในตอนนี้ น้าสาวเลยตกใจเป็นอย่างมาก
“เฟยหลิน คุณมาได้อย่างไรกัน？แล้วคนนี้เป็นใครเหรอ？”
หลังจากที่น้าสาวของกู้เฟยหลินเห็นซู่จี้งยี้ ก็พยักหน้าให้เขาหนึ่งที
“น้าสาว นี่คือเพื่อนของฉันในบริษัทก่อน ตอนนี้บริษัทของพวกเขามีโปรเจคเร่งด่วนให้ฉันช่วย ต้องไปที่ต่างประเทศสักพัก พรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้ว ดังนั้นฉันเลยอยากมาเยี่ยมแม่ของฉัน”
“ไปครั้งนี้ ฉันยังไม่รู้ว่าโปรเจคนี้จะเสร็จเมื่อไหร่ น้าสาว เงินพวกนี้คุณเก็บไว้นะ ทางแม่ฉันนั้นต้องขอรบกวนสักหน่อย ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมคุณโทรหาเพื่อนของฉันได้เลยนะ เขาจะเตรียมเอาไว้ให้”
กู้เฟยหลินเอาเงินทั้งหมดที่ยืมมาจากซู่จี้งยี้ ให้น้าสาวของเธอทั้งหมด
“คุณจะไปไหนเหรอ ทำไมไม่รับสายเลย？แถม เรื่องนั้นของคุณ…”
น้าสาวของกู้เฟยหลินดึงเธอมาข้างๆ ก่อนจะถามเธอเบาๆ
“ไม่เป็นไร น้าสาว เรื่องนั้นเป็นบริษัทของพวกเรา ฉันยอมรับผิดกับพวกเขาแล้ว พวกเขายกโทษให้ฉัน แถมรู้สถานการณ์ในตอนนี้ของฉันด้วย ดังนั้นเลยยอมให้ฉันกลับไปช่วยพวกเขา”
“เพียงแค่ เงินครึ่งปีแรกพวกเขาจะไม่ให้แล้ว ดังนั้นมีเรื่องอะไรคุณก็ต้องบอกกับเพื่อนของฉันนะ เขาจะช่วยเอง คุณวางใจเถอะฉันจะดูแลตัวเองที่ต่างประเทศให้ดีๆ”
หลังจากที่กู้เฟยหลินพูดจบ ก็ไปเอานามบัตรของซู่จี้งยี้เพื่อเอาไปให้น้าสาวของเธอ
ซู่จี้งยี้เองก็พูดตาม： “คุณน้าสาว ฉันกับเฟยหลินเป็นเพื่อนสนิท ฉันทั้งสองคนสนิทกันไม่เบาเลย จากนี้มีอะไรก็มาหาฉันได้นะ”
“โอเคๆ ขอบคุณมากนะ เด็กน้อย”
หลังจากที่กู้เฟยหลินกับซู่จี้งยี้เยี่ยมแม่ของเธอเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกจากโรงพยาบาลไป
“ไปกันเถอะ ผู้ช่วยซู่ ไปที่สถานีตำรวจกันเถอะ” กู้เฟยหลินยิ้มเล็กน้อย
แต่ว่าซู่จี้งยี้ไม่ได้ส่งเธอไปที่สถานีตำรวจ เพียงแต่ส่งเธอไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
“ตอนนี้คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะมารับคุณ”
กู้เฟยหลินคิดไม่ถึงว่าซู่จี้งยี้จะทำแบบนี้ “คุณไม่กลัวว่าจะต้องหนีอีกครั้งเหรอ？”
ซู่จี้งยี้ยิ้มเล็กน้อย “ไม่กลัว คุณฝากไว้กับน้าสาวแล้ว ดังนั้นคุณคงจะไม่ต้องหนีอีกแล้วล่ะ”
อันที่จริง ซู่จี้งยี้พูดถูก กู้เฟยหลินใช้ชีวิตแบบนี้มามากพอแล้ว เธอไม่อยากซ่อนตัวแบบนี้อีก ถ้าเกิดแม่ของเธอรู้ว่าเพื่อช่วยเธอ จนต้องทำเรื่องแบบนี้ คงจะไม่ยอมรักษาแน่นอน
อีกอย่าง แม่ของเธอสอนเธอมาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่ทำเรื่องผิดก็ต้องได้รับโทษ หลังจากที่ซ่อนตัวมานาน เธอเองก็เข้าใจแล้ว ว่าการที่เธออยากจะช่วยแม่ของเธอเอาไว้นั้นไม่ผิดเลย
แต่ว่า เธอมีวิธีมากมายที่จะช่วยแม่ของเธอ เธอเลือกวิธีที่หน้าไม่อายมากที่สุด เธอจะได้รับโทษตามสมควร แถมเธอเชื่อ ลี่จุนถิงจะต้องทำดีกับแม่ของเธอแน่นอน
กู้เฟยหลินยิ้มให้ซู่จี้งยี้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณที่วันนี้คุณช่วยฉันนะ เงินนั้น…ขอโทษด้วย ที่อาจจะคืนไม่ได้แล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้มากเท่าไหร่หรอก คุณวางใจเถอะ แม่ของคุณน่ะ ฉันจะช่วยดูแลให้เอง”
“ขอบคุณนะ”
เช้าวันที่สอง ตอนที่ซู่จี้งยี้มา กู้เฟยหลินเช็คเอาท์แล้ว ก่อนจะนั่งรอเขาอยู่ที่ล็อบบี้
เพราะเรื่องนี้ เลยต้องเรียกลี่จุนถิงให้กลับมาจากสนามบิน
หลังจากที่เจอลี่จุนถิงแล้ว กู้เฟยหลินก็บอกเรื่องทั้งหมดกับเขา
“ฉันเป็นคนที่อลันจัดหามา คนที่คนที่ติดต่อกับบริษัทภายในกับฉันก็คือคนของลี่หยูนห่วนกับลี่หุย พวกเขาได้รับโทษแล้ว ตอนนี้ก็ถึงตาฉันแล้วล่ะ”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ในใจก็รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก เพราะถึงอย่างไรกู้เฟยหลินก็เป็นคนที่มีความสามารถด้านการทำงานเป็นอย่างมาก
“ซู่จี้งยี้ คุณไปส่งเธอเองเถอะ อีกอย่าง ถือว่าเธอเป็นคนไปมองตัวเอง น่าจะลดข้อกล่าวหาได้นิดหน่อย”
ซู่จี้งยี้ตอบรับ เมื่อลี่จุนถิงพูดจบก็บอกกับกู้เฟยหลิน “คุณวางใจเถอะ พวกเราจะสังเกตและดูแลแม่ของคุณเอง”
กู้เฟยหลินแสดงความซึ้งใจต่อเขา