ก็แค่ ควรหาทางอย่างไรล่ะ……
นิ้วมือวารุณีเคาะไปที่โต๊ะทานข้าว เข้าสู่ความคิด
แป๊บหนึ่ง เสียงฝีเท้าก็เข้ามา
วารุณีหันไปมอง คนใช้กลับมาแล้ว ยิ้มให้เธอ“ขอโทษค่ะคุณหญิง เมื่อกี๊ทำคุณตกใจกลัว”
วารุณีส่ายหน้า“ไม่หรอก แต่ตะลึงหน่อยๆ คุณมีศิลปะการต่อสู้ติดตัวด้วยเหรอ？”
เมื่อกี๊คนใช้เอาชนะการกระทำของนวิยาเร็วมาก ไม่ได้ศิลปะการต่อสู้ก็เป็นไปไม่ได้เลย
คนใช้ก็ไม่ปฏิเสธ พยักหน้ายอมรับ“ค่ะ ฉันถูกฝึกอบรมมาค่ะ”
“ฝึกอบรมนี่เอง……”สายตาวารุณีหม่นลง
แค่ไม่รู้ว่าคนใช้คนนี้ ฝึกกับบริษัทรักษาความปลอดภัย หรือว่ากลุ่มที่อยู่เบื้องหลังนิรุตติ์
แต่วารุณีคิดว่าน่าจะเป็นกลุ่มนั้น
แต่วารุณีก็ไม่แสดงออกมา ยิ้มไปให้“แบบนี้เอง ฉันมองไม่ออกเลยนะ”
คนใช้ตอบ：“คุณหญิงไม่รู้สิปกติ ยังไงพวกเราก็รู้จักกันไม่นาน”
“คุณพูดก็ถูก”วารุณีละสายตาลงแล้วพูดเบาๆ
คนใช้มองอาหารเช้าตรงหน้าเธอ“คุณหญิงไม่ทานอาหารเช้าเหรอ？รู้สึกไม่ถูกปากเหรอคะ？”
“ไม่ใช่ค่ะ ก็แค่นวิยามาก่อนฉัน ฉันกับเธอไม่ถูกกันคุณก็รู้ ฉันกลัวเธอจะทำอะไรกับอาหารเช้าฉันไป ดังนั้นฉันเลยไม่ได้กิน”วารุณีหัวเราะอย่างอึดอัด
คำนี้เธอจริงจัง ผู้หญิงอย่างนวิยา เลวขั้นสุดยอด ใครก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะทำอะไร
ดังนั้นอาหารเช้านี้ เธอไม่กล้ากินจริง
คนใช้ได้ยินคำพูดวารุณี ก็ไม่ตอบสนองมาก แต่ถืออาหารเช้าของเธอ“งั้นฉันเปลี่ยนให้คุณหญิงชุดหนึ่ง”
“งั้นก้รบกวนแล้วค่ะ”วารุณีพยักหน้าอย่างขอบคุณ
คนใช้บอกว่าไม่ต้องเกรงใจ แล้วถืออาหารเช้าเข้าไปที่ครัว
ไม่นานนัก คนใช้ก็กลับมา เอาอาหารเช้าอีกชุดวางตรงหน้าวารุณี
วารุณีจึงหยิบมีดกับส้อมขึ้นมาเริ่มกิน
กินข้าวไป ก็คิดอะไรได้ จึงถามว่า：“ใช่สิ นิรุตติ์จะกลับมาอีกไหมคะ？”
“กลับค่ะ ยังไงคุณหญิงก็อยู่นี่ คุณผู้ชายไม่ไปหรอก”คนใช้ไม่รู้ว่าวารุณีถามสิ่งนี้เพราะมีอย่างอื่นแฝง จึงตอบไปตรงๆ
วารุณีละสายตาลง ปกปิดความดีใจในดวงตา“แบบนี้เอง ฉันรู้แล้ว”
ดีจัง นิรุตติ์ยังไม่กลับมา
เธอกลัวนิรุตติ์หนีเอง แบบนี้ นัทธีมาหาที่นี่ ก็หานิรุตติ์ไม่เจอ
เวลาต่อมา วารุณีก็ไม่ได้ถามอย่างอื่นแล้ว กินข้าวเช้าเงียบๆ ถามมากไป เธอจะสงสัยได้
กินข้าวเช้าเสร็จ เธอก็เช็ดปาก
คนใช้เริ่มเก็บโต๊ะ
วารุณีวางผ้าเช็ดปาก“ฉันกลับห้องก่อนนะคะ”
“ค่ะ คุณหญิงเดินระวังนะคะ”คนใช้พยักหน้า
วารุณีตอบอือ ยืนขึ้นออกไปจากห้องทานข้าว แล้วเดินด้านบน
มาที่ชั้นสอง เธอมองไปที่ประตูห้องของนวิยา ไม่รู้ว่าห้องของนวิยาถูกล็อกหรือไม่
คิดไป เธอก็เดินไป จับที่จับประตูแล้วหมุน พบว่าหมุนไม่ได้ ก็รู้ว่าประตูถูกล็อกจริงๆ
แน่นอนว่า น่าจะไม่ใช่นวิยาที่ล็อก แต่เป็นคนใช้ที่ล็อกไว้
ยังไงคนใช้ก็เคยบอก ว่าจะขังนวิยา
ถึงแม้การขังนวิยา เธอจะมีความสุขที่ได้เห็นมัน แต่แบบนี้ เธอก็ใกล้ชิดนวิยาไม่ได้ และหมดหนทางเอาโทรศัพท์มาจากนวิยา
หมายความว่า ถ้าจะเอาโทรศัพท์ของนวิยา เธอต้องเจอนวิยาถึงจะได้
ขอกุญแจกับคนใช้？
วารุณีส่ายหน้า ไม่ได้
ถ้าขอกุญแจห้องนวิยากับคนใช้ คนใช้ต้องสงสัยจุดประสงค์เธอแน่ ถึงตอนนั้นตัวเองหานวิยาเจอ ยังไม่ได้โทรศัพท์มา ก็ถูกคนใช้จับได้แน่
ดังนั้น ต้องคิดหาทางอื่น
วารุณีปล่อยที่จับประตู หันกลับขึ้นไปต่อ กลับไปห้องตัวเอง
อีกด้านหนึ่ง บนท้องทะเลอันกว้างใหญ่
นัทธีเดินไปที่ดาดฟ้าเรือสำราญแล้วหยุดลง ยืนมองไปข้างหน้าตรงหน้าราวบันได
ท้องทะเลที่มืดมิดถูกส่องสว่างด้วยแสงไฟบนเรือสำราญ ส่องเป็นสีน้ำเงินเข้ม ทำให้ทะเลดูลึกลับมากขึ้น
มารุตหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งมาตรงด้านหลังนัทธี“ประธานครับ ด้านนอกลมแรง คุณเข้าไปเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัดเอา “
“ไม่ต้อง”นัทธีส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของเขา แต่รับเสื้อคลุมมา“เกาะร้างพวกนั้นเป็นไงบ้าง？”
“มีเกาะร้างสามเกาะส่งข่าวกลับมาแล้ว ด้านบนไม่มีการตอบสนองของมนุษย์ ส่วนเกาะร้างอีกสามเกาะที่เหลือ ยังตรวจสอบอยู่ครับ”มารุตตอบ
นัทธีพยักหน้าเบาๆ“ติดต่อเจ้าของเกาะส่วนตัวคนอื่นๆได้หรือยัง？”
“ติดต่อส่วนหนึ่งแล้ว พวกเขาส่งคนไปดูที่เกาะแล้วว่ามีคนอื่นบุกรุกเกาะพวกเขาผิดกฎหมายไหม ส่วนเจ้าของเกาะอีกส่วนหนึ่ง ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้ ผมจะเร่งให้คนรีบติดต่อครับ”มารุตดันแว่นแล้วพูด
นัทธีตอบอือ“ดีมาก แล้วก็ คุณส่งคนอีกกลุ่มออกทะเล ไปหาเกาะที่ไม่ได้อยู่ในแผนที่ของพื้นที่ทะเลด้วย”
ถ้าวารุณีไม่อยู่เกาะร้างกับเกาะส่วนตัวพวกนั้น งั้นก็คงอยู่บนเกาะที่ยังไม่ได้บันทึก ลงในแผนที่โลก
“ครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้”พูดจบ มารุตก็หันกลับไปที่เรือสำราญ
นัทธีหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า เขย่าออกมาหนึ่งมวนแล้วจุดไฟ
ควันขาวหนาทึบ ปกคลุมใบหน้าอันหล่อเหลานั้นของนัทธี ทำให้คนมองการแสดงออกบนใบหน้าไม่ออก
ตั้งแต่ที่วารุณีถูกพาตัวไป ช่วงนี้ เขาก็แทบจะสูบวันละสองซอง ใช้ควันระงับตัวเอง ให้ตัวเองใจเย็น
ไม่งั้น เขาว่าเขาคงบ้าไปนานแล้ว！
นัทธีเคาะขี้เถ้า พัดลมทะเลแล้วพึมพำ：“วารุณี รอก่อนนะ ผมจะพาคุณกลับบ้านแน่ ผมยังรอให้คุณมากระตุ้นผมเลิกบุหรี่อยู่นะ”
บนเกาะ วารุณียังไม่นอน กำลังนั่งบนเก้าอี้แขวนที่ระเบียง มองลานจอดเครื่องบินด้านนอก
เวลานี้ นิรุตติ์ยังไม่กลับมา
หรือว่า คืนนี้ไม่กลับมา？
แล้วจู่ๆ ชั้นล่างก็มีการเคลื่อนไหว
วารุณีฟังอย่างตั้งใจ เป็นเสียงโห่ร้องด้วยความโมโหของนวิยา“ปล่อยฉันไป เมโรนา ได้ยินไหม ปล่อยฉันออกไป！”
เมโรนา ซึ่งก็คือชื่อของคนใช้
วารุณีเลิกคิ้วขึ้น
นวิยาในตอนนี้ จู่ๆก็ตะโกนจะออกไป！
ตอนเช้านวิยา ถูกขังไว้ในห้อง ตอนกลางวันทั้งวันก็ไม่ได้ยินเธอตะโกนจะออกไป
ทำไมตอนนี้ถึงเริ่มร้องจะออกไปล่ะ？
วารุณีไม่รู้ว่านวิยาเป็นอะไร พอคิดดู ก็ลุกขึ้นออกไปจากห้อง เตรียมลงไปดู ดูว่าจะหาโอกาส ได้โทรศัพท์มาหรือไม่
วารุณีจับราวบันไดลงไป ก็เห็นคนใช้ขึ้นมาพอดี
คนใช้เห็นวารุณี ก็โค้งเล็กน้อย“คุณหญิง ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่พักผ่อนอีกเหรอคะ？”
“นอนไม่หลับ”วารุณีส่ายหน้าตอบกลับ
คนใช้เหมือนเข้าใจอะไร จึงถาม：“คนที่ชั้นสองส่งเสียงดังถึงคุณเหรอคะ？ถ้าใช่ล่ะก็ ฉันจะไปให้เธอหุบปาก！”
“ไม่ต้องหรอก ฉันแค่แปลกใจเลยมาดูว่า เธอก่อกวนอะไรอีก”วารุณีชี้ไปที่ห้องของนวิยา
คนใช้ตอบกลับ“รายละเอียดฉันก็ไม่รู้ค่ะ ตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปดู”
“งั้นไปด้วยกัน”วารุณีพูด
คนใช้ดูลำบากใจ“คุณหญิง คุณอย่าไปดีกว่าค่ะ ถ้าเธอทำร้ายคุณล่ะ”
“ไม่มีทางนี่ แต่ก็มีคุณไม่ใช่เหรอ？ฉันเชื่อว่าคุณจะปกป้องฉันได้ดี ใช่ไหมล่ะ？”วารุณีมองเธอ สายตานั้นลึกซึ้ง
คนใช้เห็นเธอเชื่อใจตัวเองแบบนี้ สุดท้ายก็พยักหน้าโอเค“งั้นโอเค งั้นคุณหญิงตามหลังฉันมา อย่าอยู่ใกล้เธอก็พอ เพราะเธอก็ฝึกอบรมมาระยะหนึ่งด้วย คุณหญิงคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ”
ฝึกอบรมอีกแล้ว！
วารุณีกัดริมฝีปาก
ไม่น่าล่ะตอนเช้า หมัดของนวิยามาอย่างไว
ที่แท้ก็แบบนี้！