ตอนที่ 1375 อู๋เย่า (1) / ตอนที่ 1376 อู๋เย่า (2)
ตอนที่ 1375 อู๋เย่า (1)
เมื่อเห็นพื้นที่เต็มไปด้วยของวิเศษกระจัดกระจายไปทั่ว เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้ พวกเขาจำได้ว่าของวิเศษบางอย่างเป็นของชั้นเลิศ แต่พวกมันกลับ…โดนนายท่านโยนทิ้งเนื่องจากไม่ดีพอ
นายท่านช่วยทำแบบคนปกติหน่อยได้หรือไม่ขอรับ
ถ้าทำตามมาตรฐานของนายท่าน ชาติไหนถึงจะหาของวิเศษที่เหมาะสมเจอเล่าขอรับ
ท่านไม่สังเกตหรือว่าคุณหนูใหญ่ไม่อยากยืนรอท่านแล้วนะขอรับ
สายตาของทั้งสองคนย้ายไปมองที่ชั้นวางโครงกระดูกอีกชั้นที่จวินอู๋เสียเดินผ่านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตอนแรกจวินอู๋เสียก็ยังยืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เย่า รอให้เขาเลือกของวิเศษให้นาง แต่ในไม่ช้านางก็ตระหนักว่า…นางไม่ควรยืนรออยู่ตรงนั้นจะดีกว่า เพราะมันต้องใช้เวลานานแน่ๆ
นางตัดสินใจที่จะเดินดูรอบๆ ห้องโถงด้วยตัวเอง จวินอู๋เย่าเคยพูดว่าสมบัติวิเศษที่มีคุณสมบัติเหมือนกับจิตวิญญาณของคนคนหนึ่ง จะให้ความรู้สึกที่ประสานเข้ากันได้เมื่อสัมผัสมัน แม้ว่านางจะไม่สามารถระบุการใช้ของวิเศษนั้นได้ แต่อย่างน้อยนางก็สามารถทดสอบปฏิกิริยาจากของวิเศษต่างๆ ได้
จวินอู๋เสียมีความเชี่ยวชาญในการใช้พลังวิญญาณอย่างมาก นางแค่ต้องเรียกพลังขึ้นมานิดหน่อย แล้วสัมผัสของวิเศษพวกนั้น นางก็จะรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาจากพวกมัน
อย่างเช่นของวิเศษธาตุไฟ เมื่อนางสัมผัสมัน ฝ่ามือของนางจะรู้สึกแสบร้อน ขณะที่สายฟ้าจะทำให้เจ็บแปลบเล็กน้อย และธาตุน้ำทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือก…
จวินอู๋เสียอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ นางจึงเดินดูไปรอบๆ เสี่ยวเจว๋คว้าเครื่องประดับหยกจำนวนหนึ่งมาเคี้ยวอย่างมีความสุข พร้อมกับทำตัวเป็นหางเล็กๆ ติดสอยห้อยตามจวินอู๋เสีย ดวงตาสีแดงเข้มของเขาจ้องมองของวิเศษบนชั้นจนตาแทบจะถลนออกมาแล้ว
ถ้าบอกว่าในหินหยกมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนหนึ่งที่ล่อหยกสงบวิญญาณได้ อย่างนั้นของวิเศษทั้งหมดที่บรรจุพลังมหาศาลพวกนี้ก็ไม่ต่างจากอาหารชั้นเลิศสำหรับเสี่ยวเจว๋ และเขาก็กำลังยืนอยู่ท่ามกลางพวกมัน แม้ว่าเขาจะเคี้ยวหินหยกไปด้วย แต่น้ำลายของเขาก็ยังไหลออกจากมุมปากอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากที่จวินอู๋เสียได้เตือนเขาก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่กล้าเดินไปรอบๆ และ “จิน” ตามอำเภอใจอีก ด้วยกลัวว่าจะทำให้จวินอู๋เสียไม่พอใจ ดังนั้นเพื่อลดความตะกละของตัวเอง เขาจึงเดินตามหลังจวินอู๋เสียอย่างใกล้ชิด ใช้ภาพด้านหลังของนางเป็นเครื่องเตือนใจตัวเอง
สิ่งนี้เกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกขำอย่างช่วยไม่ได้
นางก็ไม่ได้จะว่าหรอกถ้าเสี่ยวเจว๋จะคว้าของวิเศษมากิน แต่นางก็ไม่มีทางรู้ว่ามันจะเกิดผลกระทบกับเสี่ยวเจว๋อย่างไรบ้าง
มันจะดีหรือไม่ดีสำหรับเขา นางไม่สามารถตัดสินได้จริงๆ
แต่เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสารของเด็กน้อย ใจของจวินอู๋เสียก็อ่อนยวบ
“มานี่” จวินอู๋เสียยื่นมือข้างหนึ่งไปตรงหน้าเสี่ยวเจว๋
เสี่ยวเจว๋กะพริบตามองมือของจวินอู๋เสียที่ยื่นมาตรงหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอื้อมมือไปจับอย่างอายๆ
จวินอู๋เสียพาเสี่ยวเจว๋มาตรงหน้าจวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ท่ามกลางของวิเศษที่เขาโยนทิ้งไว้เกลื่อนกลาด
“อู๋เย่า”
“หืม” จวินอู๋เย่าตอบโดยไม่ได้คิด หัวของเขายังจมอยู่ท่ามกลางของวิเศษทั้งหลาย ขณะที่ค้นหาของที่ ‘เหมาะ’ กับจวินอู๋เสีย แล้วจู่ๆ เขาก็ได้ยินจวินอู๋เสียเรียกเขา แต่วินาทีต่อมานั้นเอง สีหน้าของเขาก็กลายเป็นประหลาดใจทันที
นางเรียกเขาว่าอู๋เย่าหรือ
ไม่ใช่พี่ชายแล้วหรือ
การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้นทำให้จวินอู๋เย่ารู้สึกเหมือนมีลูกแมวกำลังใช้อุ้งเท้าเล็กๆ ข่วนเบาๆ ที่หัวใจของเขา ทำให้เกิดความรู้สึกจั๊กจี้ที่น่าเบิกบานใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสดใสของจวินอู๋เสีย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ของวิเศษของข้าพักไว้ก่อนชั่วคราวก็ได้ ท่านช่วยเสี่ยวเจว๋ดูหน่อยได้หรือไม่ว่ามีของที่เหมาะกับเขาหรือเปล่า” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่า และเห็นสีหน้าแปลกๆ บนใบหน้าของเขา
ตอนที่ 1376 อู๋เย่า (2)
จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย เหมือนเขายังไม่หายจากอาการตกใจ
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางมองดูสีหน้าที่หาดูได้ยากของจวินอู๋เย่า แล้วพบว่ามันน่าขำมาก นางขยับตัวไปข้างหน้าและเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตเร็วๆ ที่มุมปากของเขา
“มัวยืนงงอะไรอยู่” น้ำเสียงของนางแฝงแววหัวเราะเล็กน้อย
ด้วยเหตุนี้ จวินอู๋เย่าไม่เพียงช็อคไม่หาย แต่กลับแข็งทื่อมากกว่าเดิม
เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พวกเขาต่างเอามือปิดหน้า ขณะที่เยี่ยกูจ้องค้างอย่างตกตะลึง สีหน้าเหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด
นายท่าน…นายท่าน…ถูกยัยเด็กนั่น…เอาเปรียบ!!!
“ไม่เต็มใจหรือ” จวินอู๋เสียถามอย่างล้อเลียนเมื่อเห็นว่าจวินอู๋เย่ายังคงยืนแข็งทื่อไม่เลิก
ในที่สุดจวินอู๋เย่าก็ได้สติกลับมา เขาเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
“เมื่อสักครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ พูดอีกครั้งซิ” เขาทำสายตาร้อนแรงราวกับมีลูกไฟลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา
“อู๋เย่าน่ะหรือ ทำไม ไม่ชอบหรือ” ดวงตาจวินอู๋เสียเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ปกติเห็นจวินอู๋เย่านิ่งสงบมั่นคงเหมือนเขาไท่ซานพร้อมกับรอยยิ้มร้าย การที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนี้บ้างทำให้นางรู้สึกว่ามันน่าสนใจทีเดียว
ได้เห็นอารมณ์ของเขาขึ้นๆ ลงๆ เพราะนาง ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกถึงความสำเร็จที่น่าพอใจ ควบคู่ไปกับความหวานเล็กน้อยในหัวใจด้วย
เอาล่ะ นางต้องยอมรับ ดูเหมือนนางจะติดนิสัยไม่ดีมาเสียแล้ว
จวินอู๋เย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่จวินอู๋เสียยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ก้มหน้าลงมาจุมพิตที่ปากเล็กๆ ของนางซึ่งกำลังยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
จุมพิตที่ลึกซึ้งและดื่มด่ำได้สูบเอาอากาศออกจากปอดของพวกเขา จวินอู๋เย่าต่อสู้กับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างหนักก่อนที่สถานการณ์จะเลยเถิดควบคุมไม่ได้
เขารู้ว่าจวินอู๋เสียสำคัญมากแค่ไหนในใจเขา และเข้าใจว่านางแตกต่างจากคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง แต่เขาคิดไม่ถึงว่าแค่คำเรียกขานก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตด้วยความรู้สึกเต็มตื้นได้ถึงขนาดนี้
เขานี่ช่างเอาใจง่ายเสียจริงๆ
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อจวินอู๋เสีย เป็นสิ่งที่จวินอู๋เย่าเองก็ไม่เข้าใจว่ามันพัฒนาจนมาเป็นแบบทุกวันนี้ได้อย่างไร
ในตอนแรก เขาถูกปิดผนึกมานานเกินไป และถูกตัดขาดคนทั้งโลกโดยสิ้นเชิง ไม่สามารถจำได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบคนอื่นนั้นมันนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งเด็กน้อยคนนี้ปรากฏตัวขึ้น จวินอู๋เสียในตอนนั้นอยู่ในสภาพที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยเห็น
นางสกปรกไปหมดทั้งตัว แม้แต่ใบหน้าเล็กๆ ก็เปื้อนจนไม่สามารถมองเห็นหน้าของนางได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่านางกำลังใกล้จะตาย แต่ก็ยังใจเย็นพอที่จะเจรจากับเขา คนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ได้อย่างสงบ
จวินอู๋เย่าจำไม่ได้แล้วว่าคนสุดท้ายที่กล้าพูดกับเขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว
อาจเป็นเพราะถูกขังมานานเกินไป แต่เขาก็ยอมรับและทำตามข้อตกลง ส่งเด็กน้อยกลับไปที่จวนหลินอ๋องอ๋องอย่างปลอดภัย
จวินอู๋เย่าในตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดกับจวินอู๋เสีย ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นแบบแลกเปลี่ยนที่ต่างฝ่ายต่างใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน ในเวลานั้นจวินอู๋เย่าต้องการตัวตนและที่พักพิงชั่วคราว เขาจึงเข้าไปอยู่ในจวนหลินอ๋องอ๋องในฐานะจวินอู๋เย่า
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า การตัดสินใจแบบไม่ใส่ใจเพียงครั้งเดียวของเขาในตอนนั้น จะเปลี่ยนทุกอย่างในอนาคตของเขา
ตอนแรกเขาแค่แกล้งเด็กน้อยที่เย็นชาเกินไป เหมือนกับว่าเขาได้เจอของเล่นชิ้นใหม่ และเขายังช่วยนางเหมือนที่คนเอาใจสัตว์เลี้ยง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่การล้อเล่นของเขาเปลี่ยนไปโดยที่ไม่รู้ตัว กลายเป็นความรู้สึกแบบที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน