สุดสัปดาห์อีกครั้ง ตอนเช้าหลังจากฝึกขับรถแถวชานเมืองสองสามชั่วโมง จู่ๆลี่จุนถิงก็จบการฝึกขับก่อนเวลาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากนั้น ก็บอกว่าเขาจะขับรถกลับเข้าเมืองเอง
เพราะว่าเจียงหยุนเอ๋อเหนื่อยเล็กน้อย เปลี่ยนที่นั่งกันไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป ตอนที่ตื่นขึ้นมาบนตัวเธอมีเสื้อกันหนาวเพิ่มขึ้นหนึ่งตัว หันกลับไปมอง รถจอดไว้ที่หน้าร้าน4S
“คุณจะซื้อรถเหรอคะ?” หาววอดใหญ่ เจียงหยุนเอ๋อถามด้วยความเกียจคร้าน เคล้าไปด้วยความอ่อนโยนที่เป็นเอกลักษณ์ของภาษาอู๋ ทำให้คนฟังหัวใจปั่นป่วน
“ดูไปงั้นๆ” เปิดประตูลงจากรถ ลี่จุนถิงอธิบายด้วยความผ่อนคลาย
เจียงหยุนเอ๋อคลุมเสื้อกันหนาวของลี่จุนถิงเอาไว้จากนั้นเดินตามเขาเข้าไปในร้าน วงกลมสี่วงจอดประสานอยู่ตรงหน้าด้วยความเปล่งประกาย จากนั้น ความง่วงก็หายไปอย่างรวดเร็ว—
อาวดี้นี่นา รักที่สุดเลย！
เจียงหยุนเอ๋อเดินไปตรงหน้ารถอาวดี้คันสีแดงรุ่นA4L หยุดเดิน จากนั้นอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง ยื่นมือไปจับพวงมาลัย
“ชอบA4L?” ลี่จุนถิงยิ้ม เปิดประตูนั่งลงตรงที่นั่งข้างคนขับ
ใครบางคนประหยัดเงินเก่งจริงๆ！
“แน่นอนสิคะ ฉันชอบA4Lที่สุดเลย！ เมื่อเทียบกับราคาแล้ว คุ้มค่ามาก！”
มองดูลี่จุนถิงพยักหน้าให้เธอ เจียงหยุนเอ๋อเหมือนได้รับแรงบันดาลใจ พูดไม่หยุด “ฉันรู้สึกว่า ความโค้งมนของอาวดี้สวยที่สุดท่ามกลางรถทุกรถ ทั้งยังเป็นรถของประเทศเยอรมัน ทำให้คนวางใจได้ คุณคิดว่ายังไงบ้างคะ?”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ถามอย่างครุ่นคิด “ดังนั้น คุณชอบA4Lคันสีแดงที่สุด？”
“คุณรู้สึกว่ามันไม่สวยเหรอคะ?”
“สวย！ สีแดงเข้ากับคุณมาโดยตลอด” ลี่จุนถิงหมายถึงรถยนต์ ทว่าเจียงหยุนเอ๋อกลับคิดถึงเสื้อกันหนาวสีแดงบนตัว “ขอบคุณค่ะ！”
ตอนเดินออกมาเจียงหยุนเอ๋อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ คืนเสื้อกันหนาวที่คลุมหัวไหล่ไว้ให้กับลี่จุนถิง “ทำไมถึงขับรถมาที่นี่ได้คะ?”
“ให้คุณได้ลิ้มลองการเบิกตากว้างเป็นไข่ห่าน พร้อมกับดูแลรถสักหน่อย” ลี่จุนถิงรับเสื้อกันหนาวมา จากนั้นวางมือลงบนหัวไหล่ของเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
คนที่เดินผ่านไปมาหันหน้ากลับมามอง สองคนนี้เป็นคู่รักกันจริงๆ！
ฟังจบ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกไม่สบายใจ “คงไม่ใช่เพราะว่าถูกฉันใช้งานหนักใช่ไหมคะ?”
“คุณคิดว่าไงล่ะ?” ลี่จุนถิงกลั้นหัวเราะ ตนเก็บของล้ำค่าได้จริงๆ！
เจียงหยุนเอ๋อหยุดเดิน ใบหน้าของเธอแสดงออกว่าต้องการคำตอบให้ได้
“เป็นรถของประเทศเยอรมัน ทำให้คนวางใจได้” ลี่จุนถิงมองดวงตาใสแป๋วของเธอ แล้วหัวเราะ “ไปกนัเถอะครับ นอนตื่นจะได้ไปหาอะไรกิน！”
หลังจากฝึกขับรถตั้งแต่เช้าจนค่ำกว่าหนึ่งสัปดาห์ วันเสาร์ เจียงหยุนเอ๋อต้องไปสอบขับรถอีกครั้ง
เวลาประมาณหกโมงเช้า ลี่จุนถิงส่งเธอไปที่โรงเรียนสอนขับรถยนต์
ตอนที่ขับรถผ่านสนามฝึกขับรถยนต์ เจียงหยุนเอ๋อเห็นเสาแต่ละเส้นทำให้นึกถึงภาพที่ก่อนหน้านี้ตนไม่เคยสอบผ่าน
ตอนที่รถจอดเทียบใกล้ต้นการบูร เจียงหยุนเอ๋อเขย่ามือขวาของลี่จุนถิง “ฉันกลัวสอบไม่ผ่าน”
ลี่จุนถิงหันหน้าไปมองเธอ ยิ้มแย้ม “ไม่เป็นไรครับ ไม่ผ่านก็ไม่ผ่าน”
“หึ！” เจียงหยุนเอ๋อกลอกตามองบน หันไปถลึงตาให้ลี่จุนถิง แววตาของเจียงหยุนเอ๋อกะพริบปริบๆ
ขนตางอนยาวฉายแสงอ่อนๆภายใต้แสงแดดยามเช้า ตอนที่ลี่จุนถิงหันกลับไป ปากของใครบางคนกำลังเบะออกมา กำลังฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ
ยื่นมือออกไป นิ้วมือของลี่จุนถิงยื่นเข้าไปในเส้นผมนุ่มลื่นและเงางามของเธอ จากนั้นก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาใดๆ โน้มตัวลงอย่างรวดเร็ว แล้วกัดริมฝีปากเธอเบาๆ
“มอบโชคดีให้คุณ” ถอยออกไปอย่างไร้เยื่อใย ลี่จุนถิงทำสีหน้าจริงจัง “ไปเถอะ เหมือนทางด้านนั้นกำลังรวมตัวกันแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อใช้มือเช็ดปากของตนเองด้วยความร้อนตัว เหมือนกลัวว่าจะมีคนดูออกว่าเมื่อกี้ตนถูกจูบ พร้อมกับเปิดประตูรถด้วยความกระวนกระวาย รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
สอบภาคทฤษฎีเจียงหยุนเอ๋อทำได้ดีมาโดยตลอด แทบไม่ให้ผู้คุมสอบมีโอกาสตำหนิ
หลังจากนั้น สอบภาคสนาม จู่ๆเจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มรู้สึกหนาวสั่น ตื่นเต้น ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูกในอดีตค่อยๆคืบคลานขึ้นมาในใจของเธอ
กลืนน้ำลาย เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าฝ่ามือของตนมีเหงื่อไหลออกมา ขาก็เริ่มสั่นแล้ว
ว่าแต่ นี่เป็นการสอบภาคสนามครั้งที่หกของตนแล้ว คงไม่มีครั้งที่เจ็ดแล้วแหละ
แต่ว่า ถ้าหาก……
หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลง ยังคงรู้สึกตื่นเต้นมาก！
ตอนที่โทรศัพท์สั่น เจียงหยุนเอ๋อนั่งรอสอบอยู่ในรถกำลังปรับลมหายใจผ่านช่องท้อง
เปิดฝาโทรศัพท์ คำพูดสั้นๆ “เพื่อเป็นรางวัล ถ้าสอบผ่านพรุ่งนี้ผมพาคุณไปเด็ดสตรอว์เบอร์รี”
สตรอว์เบอร์รีอย่างนั้นเหรอ? เมื่อหลายวันก่อนตนแค่พูดลอยๆเท่านั้น เขาจำได้ด้วย?
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจของเธอทันที จากนั้นภาพในหัวของเจียงหยันเอ๋อที่หลงใหลในการกินผลไม้เต็มไปด้วยสีแดงสด สตรอว์เบอร์รีสดใหม่รสชาติดี ข้อความของลี่จุนถิงมาได้เวลาจริงๆ
ตอนที่ถึงคิวสอบของเจียงหยุนเอ๋อ เธอรู้สึกแค่ว่าทางตรงหน้าคุ้นตามาก จากนั้นไม่ได้คิดอะไรมากเปลี่ยนเกียร์แล้วขับออกไป
ตอนลงจากรถ เจียงหยุนเอ๋อเหลือบมองเห็นว่าตน “สอบผ่าน” เพียงแค่เปลี่ยนเกียร์ได้ไม่ดีพอจึงถูกหักสิบคะแนนเท่านั้น
จ้องมองสองคำนั้นอยู่นาน ท่าทีนิ่งสงบของเธอแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ ลงจากรถด้วยความดีใจ เธอที่อยู่ห่างไกลเห็นลี่จุนถิงยืนพิงที่ประตูรถ สีหน้าไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่เจียงหยุนเอ๋อแค่มองก็รู้สึกว่าแววตาของเขาอบอุ่นมาก
วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างของเจียงหยุนเอ๋อคล้องคอของลี่จุนถิง “ฉันผ่านแล้ว ฉันผ่านแล้ว！ฮ่าๆ ฉันตัดสินใจแล้วคืนนี้ฉันจะกินให้คุณจนไปเลย ฉันจะจัดงานเลี้ยงฉลอง！”
ลี่จุนถิงยื่นมือขึ้นมาแล้วลดมือเธอลง “ไปบอกอาจารย์ก่อนแล้วเรากลับกันเถอะ！”
“พึ่บ”ลดมือลงมา เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งรู้ว่าพฤติกรรมของตนเกินกว่าเหตุ สิ่งนี้รึเปล่าที่เรียกว่าไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้? คิดไม่ถึงว่าเธออยู่บนถนน
ส่ายหน้า เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกสิ่งที่ตนทำลงไปน่าจะเรียกว่าดีใจจนลืมตัว！
ตอนที่ลี่จุนถิงพาเธอไปถึงร้านอาหาร เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ แต่หลังจากเห็นคนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ด้านใน เจียงหยุนเอ๋อถึงกับฉงน
“ฮ่าๆ หยุนเอ๋อ สีหน้าของเธอบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ผ่านอีกแล้ว ใช่ไหม” ลี่จุนซินเอ่ยปากพูด เคล้าไปด้วยน้ำเสียงล้อเล่นอย่างชัดเจน
เจียงหยุนเอ๋อทราบซึ้ง “เธอเอาฉันไปเดิมพันอีกแล้วใช่ไหม?”
“ฮี่ๆ ถึงแม้ฉันจะได้ยินว่าจุนถิงพาเธอไปฝึกขับรถบนท้องถนนหลายวัน แต่ว่า ฉันมั่นใจในทักษะการขับรถของหยุนเอ๋อ！”
กรอกตามองบน เจียงหยุนเอ๋อเห็นเวียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆก็กำลังหัวเราะ เธอจึงพูดขึ้น “พวกเธอเดิมพันว่าอะไร?”
“ถ้าเธอสอบผ่าน งานเลี้ยงฉลองในคืนนี้จุนซินจะดื่มแค่น้ำเปล่า นอกจากนี้กิจกรรมเก็บสตรอว์เบอร์รีในวันพรุ่งนี้ ก็ไม่มีจุนซินด้วย！ ดังนั้น ผลการสอบคือ—” เวียร์หยุดลงชั่วคราว รอคำตอบ
“พี่คะ พี่กลับบ้านได้เลย！” เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยความหนักแน่น เสียงหยอกล้อของลี่จุนซินดังขึ้นข้างหู “เธอขี้โม้！”
“ผ่านแล้วจริงๆ ผมเป็นพยาน” ลี่จุนถิงนั่งลง แล้วพูด
หลังจากนั้น เสียงหยอกล้อก็แปรเปลี่ยนเป็นโอดครวญ