ตอนที่ 1395 ยุติการฆ่าด้วยการฆ่า (1) / ตอนที่ 1396 ยุติการฆ่าด้วยการฆ่า (2)
ตอนที่ 1395 ยุติการฆ่าด้วยการฆ่า (1)
ในรัฐฉูมีเมืองที่ถูกทำลายอยู่ทั่วไปหมด กองทัพรัฐฉูกำลังต่อสู้กับกองทัพคนพิษในสนามรบ ฆ่ากันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กลิ่นโลหิตคาวคลุ้งจนแทบหายใจไม่ออก
ฮ่องเต้รัฐฉูเป็นชายชราที่อายุเกินห้าสิบปี แม้ว่าผมตรงขมับทั้งสองข้างจะเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว แต่สายตายังคงลุกโชนราวกับเปลวไฟ
“ฝ่าบาท! ทัพใหญ่เอาไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! ศัตรูเป็นแค่พวกบ้าคลั่ง! พวกมันไม่กลัวเจ็บไม่กลัวตาย ถึงถูกตัดแขนขาไปก็ยังพุ่งเข้ามาอย่างไม่ลังเล ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ทหารทุกคนก็จะ…” แม่ทัพใหญ่คุกเข่าหน้าซีดอยู่ต่อหน้าผู้ครองรัฐฉู ดวงตาฉายแววสิ้นหวัง
ร่างของผู้ครองรัฐฉูสั่นเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็นิ่งได้
“คนที่ออกไปขอความช่วยเหลือจากรัฐเหยียนและรัฐเฉียวกลับมาหรือยัง” ผู้ครองรัฐฉูพยายามตั้งสติเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลงเล็กน้อย
“ยังพ่ะย่ะค่ะ…” แม่ทัพใหญ่ก้มหน้าลงด้วยความเจ็บปวด
คนพิษที่บ้าคลั่งได้กระจายไปทั่วโลก ทุกรัฐเสียหายอย่างหนัก รัฐที่อ่อนแอจำนวนไม่น้อยที่ถูกทำลายล้างภายในเวลาไม่กี่เดือน แม้ว่าคนพิษพวกนั้นจะไม่ได้ใช้อาวุธ และไม่สามารถเรียกภูติวิญญาณได้ แต่ความที่พวกเขาไม่กลัวอะไรเลยทำให้ผู้คนขนหัวลุก
ผิวหนังพวกเขาแข็งจนฟันแทงไม่เข้า การพุ่งเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจอะไรทำให้ทุกคนหวาดกลัว นี่ไม่ใช่การต่อสู้กับกองทัพศัตรู แต่เป็นการต่อสู้เสี่ยงตายกับฝูงสัตว์ประหลาด!
ทุกวันนี้สามารถพบเจอคนพิษได้ทั่วโลก รัฐเหยียนที่แข็งแกร่งที่สุดได้เข้าร่วมกองกำลังกับรัฐชีและรัฐเฉียวที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อตอบโต้การรุกรานของพวกคนพิษ สิ่งที่โชคดีที่สุดก็คือรัฐทั้งสามไม่ได้เลือกแค่ความปลอดภัยของตัวเอง แต่ยังยอมรับคำขอความช่วยเหลือจากรัฐต่างๆ โดยส่งทหารของพวกเขาไปเสริมกำลังให้กับหลายๆ รัฐที่โดนโจมตีอย่างหนัก
ถ้าไม่ใช่เพราะทหารที่แข็งแกร่งจากสามรัฐนี้ จำนวนรัฐที่ถูกทำลายจะมากกว่านี้หลายเท่าแน่นอน
รัฐที่แข็งแกร่งใกล้เคียงกับรัฐชีมากที่สุดก็คือรัฐเฉียว ใครจะคิดว่ารัฐเฉียวที่อ่อนแอมากนั้น หลังจากได้รับดินแดนและพลเมืองของรัฐจิ้ว จะก้าวกระโดดขึ้นมาเป็นรัฐที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ พวกเขาไม่เพียงป้องกันตัวเองจากการรุกรานของพวกคนพิษได้เท่านั้น แต่ยังพยายามทุกวิถีทางเพื่อเป็นกำลังเสริมให้กับรัฐอื่นๆ
หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เมื่อฮ่องเต้รัฐฉูตระหนักว่ารัฐของเขาไม่สามารถต่อต้านการโจมตีของพวกคนพิษได้ เขาก็รวบรวมกองทัพเข้าต่อสู้เพื่อถ่วงเวลาให้ประชาชนอพยพออกไป และส่งคนไปที่รัฐเฉียวเพื่อขอความช่วยเหลือ
แต่หนึ่งเดือนผ่านไป คนที่ถูกส่งไปก็ยังไม่กลับมา
ในช่วงเวลาอันตรายนี้ ไม่รู้ว่าคนส่งสารจะสามารถไปถึงรัฐเฉียวได้หรือไม่ และรัฐเฉียวก็ได้ส่งกำลังเสริมไปยังอีกสี่รัฐแล้ว กองกำลังถูกแบ่งไปช่วยเป็นจำนวนมาก ต่อให้พวกเขาได้รับคำขอความช่วยเหลือจากรัฐฉูแล้ว ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าพวกเขาจะยอมส่งกำลังเสริมมาช่วย
ผู้ครองรัฐฉูตกอยู่ในความสิ้นหวัง เขาไม่มีความหวังว่าจะสามารถปกป้องรัฐของเขาได้อีกต่อไปแล้ว หวังเพียงว่าจะสามารถช่วยประชาชนให้หนีไปได้มากขึ้น หนีเข้าไปในภูเขาลึกที่ปลอดภัยกว่า
ในฐานะผู้ครองรัฐ การที่ไม่สามารถปกป้องรัฐของตัวเองได้ เป็นเพราะเขาไร้ความสามารถ
“จบแล้ว…จบสิ้นแล้ว…” ผู้ครองรัฐส่ายหน้าด้วยความเสียใจ รัฐฉูกำลังจะล่มสลาย การล่มสลายในลักษณะนี้น่ากลัวมาก มันไม่ใช่การรุกรานจากรัฐอื่น แต่พวกเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยฝูงสัตว์ประหลาด
ผู้ครองรัฐฉูเดินออกจากกระโจมทหารพร้อมแม่ทัพใหญ่ มองดูฝูงที่หนาแน่นของพวกคนพิษในสนามรบ หัวใจของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
คนพิษพวกนั้นเหมือนกระแสน้ำที่ไหลบ่าเข้ามาจากด้านหลังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทหารของรัฐฉูต่อสู้สุดชีวิตเพื่อสังหารศัตรู แต่ก็ไม่สามารถหยุดคลื่นยักษ์ที่โหมกระหน่ำเข้ามาได้!
โลหิตของพวกเขาไหลนองแผ่นดิน นี่คือเกียรติภูมิครั้งสุดท้ายของพวกเขา
ตอนที่ 1396 ยุติการฆ่าด้วยการฆ่า (2)
“อ๊ากกก!” ทหารรัฐฉูทุกคนชุ่มโลหิตทั้งตัว ในมือถือหอก ช่วยกันผลักดันพวกคนพิษที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาให้ถอยกลับไป ใบหน้าของพวกเขาเปื้อนโลหิตเต็มไปหมด พวกเขาคำรามและจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างตรงไปยังสัตว์ประหลาดที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัว
ในตอนนั้นพวกเขาลืมความกลัวทุกอย่าง ลืมกระทั่งความตายที่ใกล้เข้ามา
สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือ พวกเขาจะถอยไม่ได้
ห้ามถอยเด็ดขาด!
กองทัพคนพิษที่บ้าคลั่งทำให้พวกเขามองไม่เห็นเศษเสี้ยวของความหวังเลย ในใจของทหารรัฐฉูเกือบทุกคนรู้ดีว่า รัฐฉูกำลังจะล่มสลาย! สัตว์ประหลาดพวกนี้กำลังบุกเข้ามาในบ้านเกิดของพวกเขา ฆ่าคนในครอบครัวของพวกเขา…มันจบสิ้นแล้ว
ในใจของทหารทุกคนต่างสิ้นหวัง แต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมา
ถึงตาย พวกเขาก็จะไม่ยอมตายอย่างสุนัข!
ต่อให้ไม่มีพลังที่จะพลิกสถานการณ์ได้ พวกเขาก็จะสู้จนลมหายใจสุดท้าย ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของพวกเขาก่อนจะล่มสลาย มันคือความเชื่อสุดท้ายของพวกเขา
ความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดผลักดันให้พวกเขาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว พวกเขาไม่มีที่ไหนให้ถอยกลับไปแล้ว
ความสิ้นหวังที่ค่อยๆ บีบให้หายใจไม่ออกถูกฝังลงในพื้นดิน นอกจากความเศร้าโศกแล้ว พวกเขายังตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ระเบิดออกใส่พวกคนพิษที่ทำลายทุกอย่างที่พวกเขามี!
ไม่สามารถกอบกู้ได้ ไม่สามารถช่วยเหลือได้ เป็นการดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
“อ๊ากกกก!!!” ทหารคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้าของแนวรบถูกมือของคนพิษเสียบทะลุร่าง ทหารอีกหลายคนที่เจ็บปวดทรมานกระโจนเข้าใส่พวกคนพิษ และใช้กระทั่งฟันกัดคนพิษพวกนั้น
ทำไม…
ทำไมพวกมันต้องมาแย่งชีวิตที่สงบสุขของพวกเขาไป ทำไมพวกมันไม่เหลือทางออกให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่บ้าง!
สนามรบในสามโลกเบื้องล่างไม่เคยมีการต่อสู้ที่ขมขื่นและสิ้นหวังเช่นนี้ นั่นไม่ใช่การประดาบกันระหว่างมนุษย์ แต่เป็นเสียงร่ำไห้อย่างสิ้นหวังจากจิตวิญญาณของพวกเขา พวกเขาไม่ได้สู้กับมนุษย์ แต่เป็นฝูงสัตว์ประหลาด!
ความสิ้นหวังเข้าเกาะกุมหัวใจของทุกคน
ผู้ครองรัฐฉูไม่สามารถทนเห็นเหล่าทหารกล้าของเขาตายไปเรื่อยๆ แบบนี้ได้ และยืนกรานที่จะออกรบด้วยตัวเอง แต่ถูกแม่ทัพใหญ่และเหล่าทหารห้ามเอาไว้
“รัฐฉูกำลังจะล่มสลาย เมื่อรัฐล่มสลายก็ไม่มีผู้ครองรัฐอีกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าไม่ใช่ฮ่องเต้ของพวกเจ้าอีก ข้าก็เหมือนกับพวกเจ้าทุกคน คนรัฐฉูที่กำลังปกป้องรัฐ ทำหน้าที่ของบุตรชายแห่งรัฐฉู!” ผู้ครองรัฐฉูเขวี้ยงมงกุฏบนหัวที่เป็นสัญลักษณ์ของฮ่องเต้ลงบนพื้น และโบกมือไล่กลุ่มคนที่เข้ามาห้ามปรามเขา เขากำดาบพุ่งเข้าไปในสนามรบ ไม่ยอมซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอีกต่อไป
“ฝ่าบาท!” แม่ทัพใหญ่ร่ำไห้พร้อมกับคนของเขา
ทันใดนั้น!
แสงอันเจิดจ้าส่องสว่างขึ้นตรงหน้าพวกเขา!
ราวกับดาวตกที่วิ่งผ่านเหนือหัวพวกเขาจากด้านหลังของค่ายใหญ่รัฐฉู ตกลงที่จุดหนึ่งในสนามรบที่มีการต่อสู้ดุเดือดที่สุด!
แสงนั้นทำให้ท้องฟ้าสีเทาหม่นสว่างขึ้น ทำให้ทหารที่สิ้นหวังในสนามรบจ้องมองอย่างสับสนด้วยดวงตาเบิกกว้าง
แสงนั้นพุ่งเข้าใส่กองทัพคนพิษ และในชั่วพริบตาพวกคนพิษก็กลายเป็นเนื้อบดทันที!
“กรร!!!”
เสียงคำรามกึกก้องสะเทือนสวรรค์ดังขึ้น!
เมื่อแสงเจิดจ้าจางหายไป ร่างใหญ่ยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ!
มันเป็นสัตว์วิญญาณสีขาวขนาดยักษ์ ร่างกายใหญ่โตเหมือนภูเขา หางทั้งเก้าที่ด้านหลังตวัดฟาดทุบพวกคนพิษจนกลายเป็นเนื้อแบนๆ ทันที!
และบนหัวสัตว์วิญญาณยักษ์นั้น มีร่างบางยืนอย่างสง่างามอยู่ สายลมพัดเสื้อผ้าสีขาวราวหิมะให้พริ้วไสว ผมสีดำยาวถูกพัดไปด้านหลัง
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางนั้น ราวกับเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้