“หรือว่า พวกเราแยกที่ในสวนดอกไม้ที่บ้านให้ถวนจื่อหนึ่งผืนดีไหมคะ ให้ถวนจื่อปลูกสิ่งที่อยากจะปลูก อย่างเช่นสตรอว์เบอร์รีหรืออะไรเป็นต้น”
เจียงหยุนเอ๋อซบอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิง คิดอยากจะสร้างที่ในสวนให้ถวนจื่อหนึ่งผืน
“ปลูกสตรอว์เบอร์รี? หยุนเอ๋อ คุณชอบกินสตรอว์เบอร์รีมากใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ” เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยสีหน้าใสซื่อ
“ในเมื่อคุณชอบกินสตรอว์เบอร์รีมากขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ปลูกสตรอว์เบอร์รีกันสักหน่อยดีไหมครับ?” ลมหายใจอุ่นๆของลี่จุนถิงรินรดอยู่ตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ ทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้าไปมาและหัวเราะ “คุณคิดว่าการปลูกสตรอว์เบอร์รีเหมือนการทำโปรเจคของคุณเหรอคะ อยากจะปลูกก็ปลูก คุณคุยโว！” เบ้ปาก เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือไปผลักลี่จุนถิงออก
จับหน้าเจียงหยุนเอ๋อให้หันกลับมา ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“ทำไมครับ? คุณไม่เชื่อเหรอ? ถ้าอย่างนั้นผมจะพิสูจน์ให้คุณดู”
ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
เจียงหยุนเอ๋อยักไหล่ ดึงมือลี่จุนถิงออก ดวงตาทั้งสองจับจ้องไปที่ลี่จุนถิง “ดูสิว่าคุณจะคุยโวยังไงต่อ……”
ทว่าใครจะไปรู้หนึ่งวินาทีต่อมา ลี่จุนถิงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ครอบครองริมฝีปากแดงระเรื่อของเธออย่างรวดเร็วและแม่นยำ
กลิ่นหอมของสตรอว์เบอร์รีเมื่อตอนกลางวันยังคงติดอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆระหว่างริมฝีปากและฟัน ทำให้เขาหลงใหล
ตอนแรกเจียงหยุนเอ๋อตัวแข็งทื่อทำตัวไม่ถูก ทว่าจะทำอะไรได้ลี่จุนถิงเอาแต่แกล้งเธอไม่หยุด มือข้างหน้านวดคลึงผมด้านหลังท้ายทอยเธอไม่หยุด น้ำหนักเบากำลังดี
เจียงหยุนเอ๋อหลับตาลง รู้สึกคันที่หนังศีรษะ รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย จากนั้นด้วยน้ำหนักเอวของลี่จุนถิงที่เพิ่มมากขึ้น ส่งเสียงครางช้าๆ
“วันนี้คุณรู้สึกว่าใครคนนั้นหล่อ ใช่ไหม?”
พักใหญ่ ลี่จุนถิงเงยหน้าขึ้น เอนตัวลงมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของเจียงหยุนเอ๋อ น้ำเสียงคล้ายตำหนิเล็กน้อย ทั้งยังเคล้าไปด้วยการแก้แค้นเล็กน้อย
เจียงหยุนเอ๋ออาศัยจังหวะเปลี่ยนลมหายใจ กำลังจะพูดอธิบาย หนึ่งวินาทีต่อมา จูบแห่งการลงโทษประทับลงบนระหว่างคิ้วของเธอ หางตา ใบหู และตามด้วยซอกคอของเธอ เร็วจนเจียงหยุนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก
ครั้งนี้ ไม่ใช่การทักทายที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอีกแล้ว แต่เหมือนจะเคล้าไปด้วยการครอบครองและกล่าวคำสัตย์อย่างเผด็จการ
เจียงหยุนเอ๋อหมดแรงจะต้านทาน ทำได้เพียงปล่อยให้เขาทำตามความต้องการเท่านั้น
เพราะอากาศกลับมาอบอุ่น วันนี้เจียงหยุนเอ๋อสวมเสื้อสเวตเตอร์คอกลม ที่คอของเธอมีแค่ผ้าพันคอที่สวมประดับไว้เท่านั้น
มองดูผ้าพันคอถูกถอดแล้วโยนลงบนพื้น ก่อนอื่นช่วงคอของเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเย็นวาบ หลังจากนั้น ซอกคอ กระดูกไหปลาร้า เต็มไปด้วยสัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนนุ่ม
ตัวของเจียงหยุนเอ๋อสั่นเทาเล็กน้อย รู้สึกว่ามือใหญ่ที่โอบเอวตนไว้นั้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นจนทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก และตนก็ถูกกดต่ำลงเรื่อยๆ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“อื้ม……ลี่จุนถิง……” เจียงหยุนเอ๋อส่งเสียงอย่างมิอาจหักห้ามใจได้ เหมือนจะเป็นการตำหนิแต่ก็คล้ายออดอ้อน
หลังจากนั้น มีการเลียซอกคอและหัวไหล่ชัดเจนยิ่งขึ้น
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ลี่จุนถิงปล่อยเธอ แต่ไม่ได้เหยียดตัวลุกขึ้น ลมหายใจอุ่นๆยังคงอยู่ที่ซอกคอของเธอด้วยความหลงใหล
เจียงหยุนเอ๋อหายใจหอบถี่ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง สายตาล่องลอยไปนานกว่าจะดึงสติกลับมา น้ำเสียงเคล้าไปด้วยความอบอุ่นที่แหบแห้ง “คุณบอกว่าจะปลูก……สตรอว์เบอร์รีไม่ใช่เหรอคะ?”
“วันนี้ปลูกเสร็จแล้ว ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมยินดีที่จะปลูกอีกหลายต้นเลยนะ” น้ำเสียงของลี่จุนถิงมีความเกียจคร้าน ทว่าแววตากลับเร่าร้อน ก้มหน้าลง เขาครอบครองริมฝีปากของเจียงหยุนเอ๋ออีกครั้ง “ครั้งนี้คุณเป็นฝ่ายยั่วยวนเอง”
เจียงหยุนเอ๋อผลักออกจากพันธนาการของใครบางคนด้วยความตระหนักรู้ “ตึ้ง” ลุกขึ้นยืนจากอ้อมกอดของลี่จุนถิง วิ่งไปที่ห้องน้ำ
ตนที่อยู่ในกระจก แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย ริมฝีปากบวมเล็กน้อย
สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ซอกคอ กระดูกไหปลาร้าเต็มไปด้วยรอยจูบ
ผิวของเธออ่อนโยนอยู่แล้ว เมื่อกี้ถูกเขาจูบแบบนั้น คอและซอกคอเต็มไปด้วยรอยแดง
ขยับคอเสื้อ ดูเหมือนไม่สามารถปิดเอาไว้ได้
มีรอยจูบที่ใหญ่และเยอะขนาดนี้ พรุ่งนี้เธอจะไปเจอพวกคุณแม่ได้ยังไง? หน้าอายมากจริงๆ！
สตรอว์เบอร์รี？
เจียงหยุนเอ๋อปิดหน้า เธอไม่กล้าพูดอีกแล้วว่าอยากกินอะไร สิ่งที่ต้องชดใช้นี้มันเกิน……
ขณะที่เจียงหยุนเอ๋อกำลังตระหนักถึงความผิดของตนเองในห้องน้ำอยู่นั้น ลี่จุนถิงเดินมาที่ด้านหลังของเธอเงียบๆ จากนั้นโอบกอดเอวเธอเบาๆ
เจียงหยุนเอ๋อตกใจอย่างมาก “คุณจะทำอะไรคะ?”
“ผมจะทำอะไร? คุณคิดว่าผมจะทำอะไรครับ?”
เสียงทุ้มต่ำของลี่จุนถิงดังก้องในหูของเจียงหยุนเอ๋อ เธอขนลุกขึ้นมาทันที
ลี่จุนถิงประทับจุมพิตลงบนซอกคอของเจียงหยุนเอ๋ออีกสองสามครั้ง แล้วหักห้ามใจตนเอง “เห็นแก่ที่วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คืนนี้ผมปล่อยคุณไปก่อนก็แล้วกัน”
พูดจบ ลี่จุนถิงกัดหัวไหล่ของเจ่ยงหยุนเอ๋ออีกครั้ง
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเจ็บ เธอร้องด้วยความตกใจ เสียงนั้นเต็มไปด้วยการยั่วยวน
ลี่จุนถิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยเจียงหยุนเอ๋อ “คุณรีบออกไปเถอะ ผมขอสงบสติอารมณ์ที่นี่ก่อน”
ลี่จุนถิงปล่อยเธอ เจียงหยุนเอ๋อ”ฟิ้ว”วิ่งออกไป
เช้าวันที่สอง โม่เสี่ยวฮุ่ยและซูม่านลีเตรียมตัวจะไปซื้อของแล้ว เดิมทีคนแก่นอนหลับน้อยอยู่แล้ว วันนี้พวกเธอคิดจะออกไปซื้อของ ทำให้ตื่นเช้ายิ่งกว่าเดิม
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงตื่นนอนตอนเช้า ตอนที่ลงไปกินข้าวชั้นล่าง พวกเธอกินกันเสร็จหมดแล้ว
“แม่คะ ทำไมพวกแม่ถึงตื่นเช้ากันจัง?”
“อายุมากแล้วนอนไม่หลับยังไงละ อีกอย่างเดี๋ยวแม่กับม่านลี่จะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตและห้างสรรพสินค้า เมื่อวานถวนจื่อบอกว่าอยากจะกินสตรอว์เบอร์รีไม่ใช่เหรอ อีกอย่างตอนนี้ก็เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แม่ไปดูเสื้อผ้าให้พวกลูกด้วย”
“ตรุษจีนปีนี้ พวกเราอยู่ต่างประเทศ ไม่ได้ฉลองตรุษจีนกันดีๆเลย รอปีหน้า กุ่นกุ่นเจ้าน้อยของเราก็อายุหนึ่งขวบแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเรามาฉลองตรุษจีนกัน”
“ปีนี้แบบนี้ไปก่อน เดี๋ยวออกไปซื้อเสื้อผ้าต้อนรับฤดูใบไม้ผลิให้หลานรักทั้งสองก่อน”
โม่เสี่ยวฮุ่ยเล่นกับกุ่นกุ่นเจ้าน้อย พร้อมพูดคุยกับเจียงหยุนเอ๋อ
“แต่ว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตและห้างสรรพสินค้าเปิดตอนเก้าโมงเช้าเลยนะคะ ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงกว่าเอง”
เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือไปแกล้งกุ่นกุ่นเจ้าน้อย จากนั้นนั่งลงข้างโต๊ะอาหาร หยิบแซนด์วิชขึ้นมาหนึ่งชิ้น
“เดี๋ยวพวกแม่ส่งถวนจื่อไปโรงเรียน แล้วพวกแม่สองคนก็เดินไปที่ห้างสรรพสินค้า ทำนู้นทำนี่ เดี๋ยวก็ถึงเวลาเปิดของสรรพสินค้าพอดี”
“ถ้าอย่างนั้นพวกแม่ระวังตัวกันด้วยนะคะ คนของจุนถิงคอยอยู่รอบตัวพวกแม่ ดังนั้นถ้าพวกแม่เจอพวกเขาก็ไม่ต้องตกใจนะคะ”
เจียงหยุนเอ๋อพูดเตือน
“”พวกแม่รู้แล้ว พวกลูกเองก็วางใจเถอะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“มีธุระอะไรก็โทรมาหาผมนะครับ” ลี่จุนถิงพูดกำชับ จากนั้นก็ไปทำงาน
หลังจากเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อกินข้าวเสร็จ ซูม่านลีและโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ส่งถวนจื่อไปโรงเรียน ที่บ้านเหลือแค่เจียงหยุนเอ๋อและกุ่นกุ่นเจ้าน้อยเท่านั้น
เจียงหยุ่นเอ๋อดีใจอย่างมาก ในที่สุดตนก็ได้อยู่กับกุ่นกุ่นเจ้าน้อยตามลำพัง ก่อนหน้านี้โม่เสี่ยวฮุ่ยและซูม่านลีคอยช่วยเธอดูแลลูกทั้งสอง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องคอยมาดูแลลูก
ในทุกวันเธอใช้เวลาอยู่กับถวนจื่อมากหน่อย เพราะต้องคอยฝึกเขียน ฝึกอ่านกับเขาทุกคืน ทั้งสี่คนจะสามารถเล่นด้วยกันแค่ตอนก่อนนอนเท่านั้น