หลังจากชิงโม่ทราบเรื่องนี้ ก็โทรหาลี่จุนถิงเช่นเดียวกัน
“ประธานลี่ ต้องการให้ผมกับเฟิงจิงเป่ยช่วยไหมครับ?”
“ตอนนี้ยังก่อน พวกนายตามอาเธอร์ต่อไป หาว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ทางนี้มีฉันกับหลันเยว่เฉินก็พอแล้ว พวกนายไม่ต้องเสียสมาธิ”
“ครับ ถ้ามีเรื่องอะไร คุณก็บอกผม ถ้าช่วยได้ผมช่วยแน่นอน”
“อืม ฝากขอบคุณเฟิงจิงเป่ยให้ฉันด้วย”
ตอนกลางคืน หลังจากลี่จุนถิงกล่อมจนถวนจื่อนอนแล้วนั้น ก็เดินกลับไปที่ห้อง เห็นเจียงหยุนเอ๋อนอนกอดขาอยู่บนเตียง ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังเรื่องอะไร
ลี่จุนถิงนั่งลงข้างๆเธอ โอบกอดเธอเอาไว้ “อย่าคิดมากเลยครับ นานขนาดนี้ยังไม่มีข่าวคราวอะไรผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างนั้นเราสามารถเดาได้ว่าแม่ของคุณเธอไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต”
“ตอนนี้คุณต้องรวบรวมกำลัง ตอนนี้ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ ถ้าคุณตอบแล้วอาจจะช่วยเราในการหาเบาะแสได้”
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้น พยักหน้า มองตาลี่จุนถิงด้วยความหนักแน่น “ได้ค่ะ！”
“ตอนนี้พวกเรามั่นใจแล้วว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนของอาเธอร์ พวกเขาเป็นใครมาจากไหนพวกเราไม่รู้แม้แต่น้อย ดังนั้นคุณรู้ไหมครับว่าเมื่อก่อนแม่ของคุณเคยมีปัญหาอะไรกับใครรึเปล่า?”
“เคยมีปัญหาอะไรกับใครรึเปล่า? ก็คือแม่ลูกเจียงหนิงเอ๋อเท่านั้นแหละ แต่สองคนนั้นถูกคุณจับเข้าคุกแล้ว น่าจะไม่ใช่พวกเธอ ส่วนคนอื่นๆฉันก็ไม่รู้แล้วค่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วเป็นปม พยายามหวนคิดอย่างมาก
“แม่ของฉันเธอดีกับทุกคน เหตุผลเดียวที่ทำให้ท่านโมโหได้ก็คือตอนที่พวกเจียงหนิงเอ๋อรังแกฉัน ส่วนเรื่องที่ว่ามีปัญหากับคนอื่นๆ น่าจะไม่มีนะคะ”
“อีกอย่าง เมื่อก่อนเธอให้ความสำคัญกับพ่อเท่านั้น ไม่ค่อยได้เข้าสังคม ดังนั้นน่าจะไม่มีปัญหากับใคร”
ลี่จุนถิงเม้มปาก สีหน้าเคร่งขรึม
“แล้วคุณรู้เรื่องของแม่คุณก่อนที่จะแต่งงานกับพ่อไหมครับ? หรือว่าก่อนหน้านั้นท่านเคยคบกับใครรึเปล่า อีกทั้งเหมือนว่าตั้งแต่ผมรู้จักกับคุณ ผมไม่เคยเห็นญาติฝ่ายแม่ของคุณเลย”
เจียงหยุนเอ๋อครุ่นคิดครู่หนึ่ง “แม่ของฉันไม่เคยเล่าเรื่องก่อนที่ท่านจะคบกับคุณพ่อให้ฉันฟังมาก่อน และไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงใครหรือเรื่องของญาติฝ่ายคุณยายมาก่อน ดังนั้นฉันก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องในอดีตของท่าน”
“ตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยเจอคนในครอบครัวของแม่ ฉันรู้สึกว่าท่านไม่ค่อยมีญาติ ไม่อย่างนั้นตอนที่ท่านป่วยหนัก คงจะไม่มีทางที่จะไม่มีใครสนใจ ถึงขั้นไม่มาดูดำดูดี”
ความคิดของลี่จุนถิงแล่นด้วยความรวดเร็ว เรื่องนี้อยากกว่าที่เขาคิด สิ่งสำคัญคือไม่มีเบาะแสแม้แต่น้อย ไม่มีอดีต ไม่มีคนในครอบครัว และไม่เคยมีปัญหากับใคร
ตอนนี้คนที่จะรู้เรื่องในอดีตของท่าน น่าจะมีแค่พ่อของเจียงหยุนเอ๋อเท่านั้น
“หยุนเอ๋อ ผมคิดว่าพ่อของคุณน่าจะรู้เรื่องของแม่คุณอยู่บ้าง ดังนั้น เราไปถามคุณพ่อของคุณได้”
“ค่ะ！” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า พูดแล้วหยิบโทรศัพท์ติดต่อไปหาพ่อ
ถึงแม้ก่อนหน้านี้พ่อของเธอจะทำให้เธอเสียใจ แต่เพื่อแม่ของตนแล้วเจียงหยุนเอ๋อยินดีไปพบพ่อ
ลี่จุนถิงเห็นท่าทีของเธอ จึงห้ามปราม “วันนี้ดึกมากแล้ว เราควรพักผ่อนแล้ว อีกอย่างต่อให้คุณยังไม่เข้านอน พ่อของคุณท่านน่าจะเข้านอนแล้ว”
“อีกเรื่องหนึ่ง วันนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว คืนนี้พวกเราพักผ่อนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้เราไปพบพ่อของคุณด้วยกัน”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ถอนตัวออกจากอ้อมกอดของลี่จุนถิง เดินไปที่ห้องน้ำ
หลังจากเจียงหยุนเอ๋ออาบน้ำเสร็จ เธอก็ล้มตัวเข้าไปในผ้าห่มพร้อมกับหลับตา เตรียมตัวที่จะนอน ลี่จุนถิงมองดูท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เขาก็ล้มตัวเข้าไปในผ้าห่มเช่นเดียวกัน โอบกอดเจียงหยุนเอ๋อแล้วนอนหลับไป
เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อคิดว่าคืนนี้ตนคงนอนไม่หลับแล้ว แต่เธอดมกลิ่นตัวของลี่จุนถิงที่อยู่ข้างกาย รู้สึกสบายใจ อีกทั้งตอนกลางวันเธอเสียแรงไปมาก
ลี่จุนถิงเพิ่งกอดเธอ เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็ว เช้าวันที่สองหลังจากตื่นนอน กระปรี้กระเปร่าอย่างมาก
ความเสียใจและตกใจเมื่อวานได้ลดน้อยลงไปมากแล้ว เห็นลี่จุนถิงอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลาทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมา
ตอนเช้า หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ลี่จุนถิงไปบ้านตระกูลเจียงเป็นเพื่อนเจียงหยุนเอ๋อ
ตอนที่พวกเขาไป พ่อของเธอเจียงเย่เฉิงยังไม่ไปทำงาน ถึงแม้ตอนนี้บริษัทเจียงซื่อจะไม่ใหญ่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ในตอนนั้นลี่จุนถิงเห็นแก่เจียงหยุนเอ๋อ ไม่ได้ทำลายบริษัทเจียงซื่อ
ทันทีที่เจียงหยุนเอ๋อเดินเข้าไปก็พูดถึงจุดประสงค์ในการมาออกไปตามตรง
“หนูมาเพราะอยากจะถามเรื่องในอดีตของแม่ เพราะตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่รู้เรื่องในอดีตของแม่”
ตอนที่พวกเขามา เจียงเย่เฉิงกำลังจะออกไปทำงาน เห็นเจียงหยุนเอ๋อเดินเข้ามา แม้แต่คำว่า “พ่อ” ก็ไม่เรียก พูดถึงจุดประสงค์ในการมาของตนทันที ภายในใจรู้สึกปวดใจ
อีกทั้งแม่เลี้ยงฟู้ชูเหม่ยและน้องสาวเจียงหนิงเอ๋อ ต้องเข้าคุกเพราะเจียงหยุนเอ๋อ ครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตาต้องแยกจากกันเพราะเธอ เจียงเย่เฉิงจึงไม่พอใจกับการกระทำของเธอก่อนหน้านี้อย่างมาก
แต่ว่าหลังจากที่เขารับรู้ความจริง รู้เรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อต้องพบเจอ ทำให้ความรู้สึกที่เขามีต่อลูกสาวคนโตเปลี่ยนไป ตอนนี้เพิ่งมองลูกสาวคนโตของตนดีๆ
แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อมองเขาแวบหนึ่ง เหมือนไม่มีเสียง แววตาไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย
เจียงเย่เฉิงมองเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ด้านหลังลี่จุน ถอนหายใจ “เข้ามานั่งก่อน จุนถิงเองก็เข้ามาเถอะ”
“ไม่ค่ะ พูดตรงนี้แหละค่ะ พูดจบแล้วพวกหนูก็จะไป” น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อไร้ความรู้สึก เหมือนหุ่นยนต์
สีหน้าของเจียงเย่เฉิงเปลี่ยนไปทันที แต่เขาก็เล่าเรื่องในอดีตของซูม่านลีให้เธอฟังตามจริง
“ลูกอยากถามเรื่องอะไร ถามมาเถอะ”
“ก่อนที่แม่จะแต่งงานกับคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ทำไมหลายปีที่ผ่านมานี้หนูถึงไม่เคยเจอญาติของแม่มาก่อน?”
เจียงเย่เฉิงถอนหายใจ “แม่ของลูกเป็นเด็กในครอบครัวธรรมดาๆคนหนึ่งซึ่งอยู่ทางตอนเหนือ พ่อกับแม่ของลูกรู้จักกันตอนอยู่มหาวิทยาลัย หลังจากนั้นเราก็คบกัน”
“หลังจากเรียนจบ พ่อเริ่มต้นทำธุรกิจ ชีวิตยากลำบากอย่างมาก แต่แม่ของลูกคอยอยู่เคียงข้างพ่อเสมอ ตอนนั้นเพื่อที่จะอยู่กับพ่อ เธอถึงขั้นตัดขาดความสัมพันธ์กับครอบครัว”
“ตอนนั้น พ่อแม่ของเธอทราบเรื่องก็ห้ามไม่ให้เธอคบกับพ่ออีก ขังเธอเอาไว้ในบ้าน ในทุกวันเธอจะคอยแอบโทรศัพท์มาหาพ่อ ทั้งยังปลอบโยนพ่อ ว่าเธอจะทำให้พ่อกับแม่ของเธอยอมให้เราคบกัน”
“ระหว่างนั้น แม่ของลูกก็หายไป พ่อคิดว่าเธอทิ้งพ่อไปแล้ว ดังนั้นพ่อจึงตั้งใจทำงาน ในตอนหลัง อยู่ดีๆวันหนึ่ง แม่ของลูกก็ปรากฏตัวต่อหน้าพ่อพร้อมกับทะเบียนบ้าน บอกว่าจะแต่งงานกับพ่อ”
“ตอนนั้นหลังจากที่พ่อเจอเธอ พ่อดีใจมาก นึกว่าพ่อแม่ของเธอเห็นด้วยกับความรักของเราแล้ว หลังจากนั้นก็กลับบ้านไปเอาทะเบียนบ้าน แล้วจดทะเบียนสมรสกับแม่ของ
เจียงเย่เฉิงพูดถึงตรงนี้ ก็หยุดลง