ตอนที่ 1423 ไม่ขาดเงิน (4) / ตอนที่ 1424 ไม่ขาดเงิน (5)
ตอนที่ 1423 ไม่ขาดเงิน (4)
เจ้าของร้านขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มที่มีสีหน้าเฉยชาด้วยสายตาดูถูก
เขาเคยเห็นพวกยาจกสารเลวแบบนี้มาก่อน ในช่วงที่ผ่านมามีผู้ลี้ภัยหลายคนที่อยากซื้อที่ดินในเมืองชิงเฟิงเพื่ออยู่อาศัย แต่พวกเขาไม่มีเงินติดตัวมากนัก แล้วคนพวกนั้นก็คุกเข่าขอร้องอย่างหน้าด้านๆ โดยไม่ยอมขยับเขยื้อน รบกวนการทำธุรกิจของเขาและบางคนก็ยังทำข้าวของเสียหาย
นักธุรกิจก็ต้องหวังแต่ผลกำไรอยู่แล้ว เจ้าของร้านไม่มีเวลาว่างมาช่วยผู้ลี้ภัยพวกนั้นหรอก
“เจ้าจะทำอะไร” เจ้าของร้านถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
จวินอู๋เสียตอบ “ซื้อที่ดิน”
เจ้าของร้านมองจวินอู๋เสีย สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก เขาไม่พูดอะไรกับจวินอู๋เสีย แต่หันหน้าไปทางพนักงานร้านสองคนที่ยืนว่างกันอยู่ และพูดว่า “ไอ้พวกโง่สองตัวนี่ มัวทำอะไรกันอยู่ ยังไม่โยนไอ้งี่เง่านี่ออกไปจากร้านอีก! อย่าทำให้ธุรกิจของข้าล่าช้าสิ!”
พนักงานร้านสองคนม้วนแขนเสื้อขึ้นทันที พร้อมกับเดินตรงมาทางจวินอู๋เสีย ดูท่าทางพวกเขาจะโยนจวินอู๋เสียออกไปจากร้านจริงๆ
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย นางมองสีหน้าดูถูกเหยียดหยามของเจ้าของร้าน แล้วกวาดตามองพนักงานร้านทั้งสองคนที่กำลังเข้ามาใกล้
“อะไร เจ้าไม่อยากขายหรือ” จวินอู๋เสียถามอย่างเย้ยหยัน
เจ้าของร้านระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขามองจวินอู๋เสียขึ้นๆ ลงๆ ด้วยสายตาเย้ยหยัน
“ประตูของเราเปิดกว้างสำหรับการทำธุรกิจอยู่แล้ว แน่นอนว่าเราไม่ปฏิเสธการขาย แต่เราก็ต้องดูด้วยว่าเรากำลังขายให้คนประเภทไหน เพราะเราขายให้กับคนที่มีเงินจ่ายเท่านั้น ไอ้สารเลวน้อยอย่างเจ้ารีบไสหัวไปจากที่นี่เสีย อย่าอยู่ให้คนเขาดูถูกอยู่เลย”
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
ในตอนนั้นเอง นายท่านหลิว พ่อค้าผู้มั่งคั่ง ก็เลือกบ้านใหม่ของเขาเช่นกัน ภายใต้การกระตุ้นของพนักงานขาย เขาเดินมายืนตรงหน้าเจ้าของร้าน
เมื่อเจ้าของร้านเห็นแววตาของนายท่านหลิว เขาก็รู้ทันทีว่าการซื้อขายครั้งใหญ่กำลังเข้ามา เขารีบคลายคิ้วที่ขมวดออก ลบสายตาที่เย็นชา และสวมหน้ากากยิ้มแย้มพร้อมกับถูมือด้วยความยินดีต่อหน้านายท่านหลิว
“นายท่านเลือกที่ดินได้แล้วหรือขอรับ” เขาเปลี่ยนท่าทีได้เร็วจนน่าตกใจจริงๆ
นายท่านหลิวพยักหน้าอย่างหยิ่งๆ แขนอวบอ้วนของเขากอดสาวไว้ทั้งซ้ายและขวา “ก็พอได้ มันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น ก็อยู่ๆ ไปก่อนแล้วกัน”
“ใช่ ใช่ ใช่ นายท่านหลิวเป็นมังกรในหมู่คน บ้านธรรมดาๆ ย่อมไม่คู่ควรกับท่าน ตอนนี้ท่านคงต้องทนกับบ้านหลังนี้ไปก่อน ถ้าข้าเจอที่ดินดีๆ ในอนาคต ข้าจะให้คนไปส่งข่าวให้ท่านนะขอรับ” เจ้าของร้านพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง
นายท่านหลิวพยักหน้าอย่างพอใจ
ขณะเดียวกัน จวินอู๋เสียที่ถูกเมินอยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าเย็นชา พนักงานร้านสองคนมาถึงข้างตัวของนางแล้ว พวกเขายื่นมือออกมาเพื่อจะจับนางโยนออกไปข้างนอก
ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเยียบเย็น
ทันใดนั้น เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นภายในร้าน!
“อ๊ากกกกกก!”
เสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกเชือดนั้นดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ ในร้าน กระทั่งเจ้าของร้านที่ยุ่งอยู่กับการต้อนรับลูกค้า ‘มีระดับ’ ก็ตกใจกับเสียงนั้น เขาหันหน้าไปมองทันที
และสิ่งที่เห็นก็ทำให้ใจของเขาหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม!
เขาเห็นพนักงานร้านทั้งสองคนล้มอยู่บนพื้น พวกเขาข้อศอกของตัวเองแน่นพร้อมกับกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด กระดูกสีขาวแทงทะลุแขนของพวกเขาออกมา โลหิตไหลนองอยู่บนพื้น กลิ่นคาวโลหิตลอยคลุ้งไปทั่วทั้งร้านทันที!
จวินอู๋เสียยังคงยืนอย่างเย็นชาอยู่ตรงจุดเดิม สายตาน้ำแข็งของนางแทงทะลุจิตวิญญาณของผู้คนขณะที่จ้องไปยังเจ้าของร้านที่มีใบหน้าซีดขาว
“เจ้า! เจ้าคิดจะทำอะไร!” เจ้าของร้านใจเต้นแรง
ตอนที่ 1424 ไม่ขาดเงิน (5)
เจ้าของร้านมองพนักงานร้านที่ล้มอยู่บนพื้น หลังของเขามีเหงื่อออก เขาไม่คิดเลยว่าเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ดูอ่อนแอบอบบางจะมีฝีมือขนาดนี้!
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้สึกตกใจ เจ้าของร้านก็ไม่ได้กลัวมากนัก
“ไอ้หนู จะบอกให้นะ! ที่นี่คือเมืองชิงเฟิง! ข้าไม่สนว่าเจ้าจะแอบเข้าเมืองมาได้อย่างไร แต่เมื่อเจ้าอยู่ในเมืองชิงเฟิง เจ้าก็ต้องทำตามกฎของเมืองชิงเฟิง! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำตัวเป็นอันธพาลเกเรได้! ศาลาว่าการอยู่ถัดจากเรานี่เอง ข้าแค่ตะโกนดังๆ เจ้าก็จะพบว่าตัวเองถูกโยนออกไปจากที่นี่แล้ว!” เจ้าของร้านกัดฟันจ้องจวินอู๋เสีย พลางคิดว่าเขาไม่เคยเจอผู้ลี้ภัยที่ดื้อด้านเกเรขนาดนี้ ถึงกับบังอาจมาก่อเรื่องในร้านของเขา!
นายท่านหลิวก็ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเช่นกัน แต่ความรู้สึกของเขาแตกต่างจากเจ้าของร้าน เขากลับพบว่าจวินอู๋เสียค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว “น้องชาย ข้าเห็นเจ้าฝีมือไม่เลว อยากมาติดตามข้าหรือไม่เล่า มาเป็นคนติดตามคอยดูแลความปลอดภัยให้ข้า เจ้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ เพราะข้าเพิ่งซื้อบ้านหลังใหญ่ ข้าจะให้ห้องกับเจ้าหนึ่งห้อง”
คำพูดของนายท่านหลิวเต็มไปด้วยความมีน้ำใจ ในความคิดของเขา เด็กหนุ่มที่ดื้อด้านเกเรพวกนี้ล้วนมีปัญหาเรื่องเงิน ทำได้แค่ต่อสู้ แค่เสนอผลประโยชน์ให้พวกเขา พวกเขาก็จะเชื่องเหมือนสุนัขที่อยู่แทบเท้าของเขาทันที
“ไม่จำเป็น” จวินอู๋เสียเหลือบมองนายท่านหลิวอย่างเย็นชา
นายท่านหลิวคิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะปฏิเสธเขาเด็ดขาดแบบนี้ ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจทันที
“ข้าจะพูดให้ฟังนะ ไอ้หนู อย่าปฏิเสธเหล้าคารวะ เดี๋ยวจะได้เหล้าปรับโทษแทน นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ เจ้าของร้านแค่ตะโกนทีเดียว เจ้าก็ตกที่นั่งลำบากแล้ว”
จวินอู๋เสียจ้องมองหมูอ้วนน่าขยะแขยงตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าโกรธเคือง นางเอาทองคำแท่งที่มีความกว้างแท่งละสองนิ้วออกมาสองแท่ง แล้วโยนลงไปบนร่างของบุรุษสองคนที่ยังนอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้น
“พอหรือไม่” เสียงตุบๆ ดังขึ้นสองทีตามด้วยคำสองพยางค์ที่จวินอู๋เสียเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา กระแทกเข้าใส่ร่างของพนักงานร้านทั้งสอง
พนักงานร้านทั้งสองจะไปเคยเห็นทองคำแท่งใหญ่แบบนี้ได้ที่ไหนกัน พวกเขาทำตาโตจ้องมองอย่างตกใจ ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา
“พอแล้ว! พอแล้ว!” พนักงานร้านทั้งสองรีบใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกำทองคำแท่งเอาไว้กับหน้าอกแน่น แล้วพยักหน้ารัวๆ
“เจ้าสองคนอาสาโดนตีเอง เข้าใจหรือเปล่า” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา
“เราอาสาเอง! เราอาสาเอง!” พนักงานทั้งสองประสานเสียงกันทันที
และฉากนั้นก็ทำให้ทุกคนในร้านนิ่งอึ้งกันไปหมด
ใครจะไปคิดว่าเด็กหนุ่มที่ดูยากไร้แบบนั้นจะโยนทองคำแท่งสองแท่งออกมาอย่างไม่ใส่ใจแบบนี้!
พนักงานร้านคนอื่นๆ ที่แอบหัวเราะเยาะในความโชคร้ายของทั้งสองก็แทบกระอักโลหิต และอยากจะให้ตัวเองโดนจวินอู๋เสียตีแทนสองคนนั้น!
ใจกว้างเกินไปแล้ว!
ให้ตายสิ นั่นมันทองคำแท่งเลยนะ!
เจ้าของร้านก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นกัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ นิ้วที่กำลังชี้ไปที่จวินอู๋เสียแข็งค้างกลางอากาศ สีหน้าโกรธเกรี้ยวก็บิดเบี้ยวกลายเป็นความตกใจอย่างถึงที่สุด
ตุบ ตุบ ตุบ!
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีก นางดึงเอาทองคำแท่งออกมาโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้าของร้านทีละแท่งอย่างไม่สนใจไยดี ทองคำแท่งส่องประกายแวววาวค่อยๆ กองทับถมใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทุกคนที่เฝ้าดูอยู่ยิ่งพูดอะไรไม่ออก ทั้งร้านไม่มีเสียงอย่างอื่นอีกเลย เจ้าของร้านที่เมื่อสักครู่กำลังจะตะโกนให้ส่งจวินอู๋เสียไปที่ศาลาว่าการ ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม!