บทที่ 702 ฉันไม่ได้อารมณ์ดีหรอกนะ
บทที่ 702 ฉันไม่ได้อารมณ์ดีหรอกนะ
หลายปีที่ผ่านมา อ้ายอวี้เคยทะเลาะกับคนอื่นหลายครั้ง แน่นอนว่าเก้าในสิบสู้เพราะอิ่นหรูอวิ๋น
ต่อให้โดนที่บ้านตีเธอก็ยังไม่หยุด และทำเหมือนเดิม เพราะคิดว่าสิ่งที่ตนทำนั้นถูกต้อง เธอกำลังปกป้องผู้อ่อนแออยู่! และทุกครั้งที่สู้เสร็จ ก็จะเห็นอิ่นหรูอวิ๋นร้องไห้น่าสงสารเพราะอาการบาดเจ็บของตน และรู้สึกว่าสิ่งที่ตนทำมันคุ้มค่าเหมือนกัน
ระดับการต่อสู้ของอ้ายอวี้กับคนอื่นนับวันยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ
โดยส่วนใหญ่ถ้าเป็นคนเริ่ม คนอื่นจะเป็นผู้แพ้ ต่อให้เจอคนแข็งแกร่งกว่าก็ไม่เคยแพ้แม้แต่ครั้งเดียวด้วย
“อยากสู้อีกไหมล่ะ? ถ้าอยากก็ให้มันไว ๆ หน่อย สู้เสร็จฉันยังมีธุระต้องทำอีก!” เสี่ยวเถียนยั่วยุ
จากนั้นก็เอ่ยกับคนในห้อง “พวกเธอช่วยเป็นพยานให้ด้วย ไม่ใช่ว่าฉันอยากสู้กับคนอื่น แต่ไม่สู้ไม่ได้ต่างหาก!”
ทุกคนเพิ่งรู้เลยว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อซูเสี่ยวเถียน ไม่ใช่คนที่เข้าหาด้วยง่าย ๆ ถึงเธอจะยังเด็กและอ่อนแอ แต่มีความสามารถทางกายสูงมาก
วันนี้ผู้หญิงที่ชื่ออ้ายอวี้ จะต้องทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน แต่แบบนี้ก็ดี อ้ายอวี้ไม่ได้อยู่หอเดียวกับเรา การที่เธอมาอยู่นี่เป็นเรื่องไม่ถูกต้อง
พวกผู้หญิงอดกังวลไม่ได้ว่า หากครั้งนี้อ้ายอวี้เป็นฝ่ายชนะ พวกเราุทกคนจะต้องอยู่ใต้อำนาจเธอหรือเปล่า?
ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นผู้แสนอ่อนเรี่ยวอ่อนแรง อาจจะพูดอะไรแปลก ๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมาก็ได้
จากนั้นเสี่ยวเถียนก็มองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตายั่วยุ
อ้ายอวี้รู้สึกรำคาญเหลือเกิน เธอตะโกนลั่นแล้วพุ่งเข้ามาทันที แต่เพราะเธอเป็นพวกไม่มีสมอง
ถึงจะเสียเปรียบแต่ไม่ยอมเปลี่ยนแม้จะโดนเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เด็กสาวมองสาวตัวใหญ่ก่อนนึกเรื่องอะไรขึ้นได้ ก่อนหน้านี้เคยโยนคนออกไปได้เจ็ดครั้ง ครั้งนี้จะทำลายสถิติได้หรือไม่?
ส่วนอ้ายอวี้ไม่ได้ล่วงรู้สิ่งที่สาวน้อยคิด เธอไม่ได้คิดว่าจะเอาชนะได้หรือเปล่า คิดแต่จะเอื้อมมือไปคว้าเท่านั้น
แต่การเคลื่อนไหวของเสี่ยวเถียนนั้นรวดเร็ว ทำให้เบี่ยงหลบได้ทันเวลา เด็กหญิงวาดมือเล็กน้อยและกระตุกเท้า
เป็นการเคลื่อนไหวที่เบามาก
จากนั้นสาวตัวใหญ่ก็ล้มลงไปอีกรอบ
อิ่นหรูอวิ๋นเห็นภาพตรงหน้ามีหรือจะไม่เข้าใจว่า เพื่อนที่มาช่วยตนเองสู้เสี่ยวเถียนไม่ได้
เธอขมวดคิ้ว ถ้าอ้ายอวี้เอาชนะไม่ได้ เธอจะไม่มีสถานะอะไรในหอแห่งนี้อีกแล้ว
ทันใดนั้นเองนางก็ถลาเข้าไปเบื้องหน้า “ยกโทษให้อ้ายอวี้ด้วยนะ ถ้าเธอไม่สบายใจจะตบเราก็ได้ มันเป็นความผิดของเราเอง ความผิดเราเอง!”
เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเสแสร้งได้ขนาดนี้
แต่ด้วยนิสัยตัวเอง ถ้ากลัวก็คงจะแปลก
“อ๋อ เพิ่งรู้ว่าตัวเองผิดหรือ? ในเมื่อมันเป็นความผิดเธอ รู้ว่าตัวเองไม่ดี แล้วทำไมต้องให้อ้ายอวี้มาขอโทษแทนไม่ทราบ?”
เสี่ยวเถียนมองสลับคนทั้งสองราวกับกำลังตรวจสอบ
อิ่นหรูอวิ๋นแทบบีบมือตัวเองแหลก ทำไมซูเสี่ยวเถียนจะต้องเล่นแง่ด้วย
เธอยอมรับผิดแล้วไง ยังจะอยากได้อะไรอีก! น่ารำคาญจริง ๆ แค่ทำตามที่บอกไม่ได้หรือไง?
เสี่ยวเถียนมองเห็นความไม่เต็มใจ
แต่เพราะไม่อยากทะเลาะต่อ “ในเมื่อเธอรู้ว่าตัวเองผิดก็ย้ายข้าวของตัวเองขึ้นไปข้างบนซะ และถ้าไม่อยากให้ฉันนอนเตียงข้างล่างเธอ ก็ย้ายไปนอนเตียงอื่นได้”
หอพักจะพักห้องละ 8 คน แต่ตอนนี้มากันแค่ 6 คน สองเตียงบนใกล้ประตูยังว่างอยู่ เพราะงั้นขึ้นอยู่กับการเลือกของอิ่นหรูอวิ๋นแล้ว
ขอบอกเลยว่านอกจากอิ่นหรูอวิ๋นขโมยไก่ไม่สำเร็จแล้ว เธอยังเสียข้าวเปลือกไปอีกด้วย
เธอเข้ามาในห้อง 314 เป็นคนที่สาม มีที่นอนให้เลือกเยอะมาก
เธออยากนอนชั้นล่าง ตอนนั้นเตียงชั้นล่างใกล้ประตูยังว่างอยู่ แต่เธอชอบตำแหน่งของซูเสี่ยวเถียนมาก ก็เลยเแอบเอาข้าวของเสี่ยวเถียนขึ้นไปไว้เตียงชั้นบน
ตอนนี้เตียงล่างไม่มีแล้ว เหลือแต่เตียงบนใกล้ประตูให้เลือก แน่นอนว่าถ้าไม่อึดอัดก็เลือกนอนเตียงตัวเดียวกับเสี่ยวเถียนได้
อิ่นหรูอวิ๋นกัดปาก นิ่งไปพักหนึ่ง
ส่วนอ้ายอวี้ที่รู้ว่าตนไม่สามารถเอาชนะได้ก็ยังไม่พอใจที่เสี่ยวเถียนรังแกเพื่อนอยู่ดี
“ซูเสี่ยวเถียนใช่ไหม? ฉันจะจำชื่อเธอไว้ ตอนนี้ฉันสู้เธอไม่ได้ แต่วันนั้นฉันจะจัดการเธอให้ราบเป็นหน้ากลองเลย!”
อ้ายอวี้เอ่ยอย่างเคียดแค้น จ้องเขม็งจนเลือดแทบออกจากตา
“ถ้าว่างนักก็มาช่วยเพื่อนย้ายเตียงด้วย แต่ฉันขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง ถ้าเตียงฉันเสียหายอะไรขึ้นมา อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”
เป็นคำพูดคำจาที่ยโสโอหังมาก
แต่ไม่มีใครรู้สึกผิดแปลกกับสิ่งเหล่านั้น เพราะคนที่ชนะมีสิทธิ์พูดก่อนเสมอ
อ้ายอวี้อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วโน้มตัวเข้าไปพูดกับเพื่อน “หรูอวิ๋น พวกเราจะทำยังไงกันดี? เธออยากย้ายไปเตียงไหนล่ะ?”
อิ่นหรูอวิ๋นไม่สนใจอ้ายอวี้ที่เอาชนะไม่ได้สักนิด
ในมุมมองของเธอ คนที่ไม่สามารถจัดการทุกอย่างเองได้ไม่จำเป็นต้องตีสนิทด้วย แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทะเลาะกับอีกฝ่ายได้ เพราะยังไงอีกฝ่ายก็อุตส่าห์สู้เพื่อช่วยเธอ
ถ้าทะเลาะกันขึ้นมา มันจะส่งผลร้ายต่อตัวเองแน่นอน!
อิ่นหรูอวิ๋นยกยิ้ม “อ้ายอวี้ วันนี้เราทำให้เธอต้องโดนหางเลขไปด้วย เป็นความผิดเราเอง ไว้ตอนเย็นเราจะเลี้ยงหมูตุ๋นเธอนะ”
หลายปีที่ผ่านมาอิ่นหรูอวิ๋นใช้วิธีนี้ตลอด ส่วนอ้ายอวี้ก็เชื่อเสมอว่าอีกฝ่ายปฏิบัติต่อตนอย่างดี
ถ้าไม่ดีจริงแล้วจะชวนไปกินเนื้อทำไม?
เสี่ยวเถียนเกือบหัวเราะ
เหมือนคุณค่าอ้ายอวี้จะมีค่าแค่หมูตุ๋นมื้อเดียวเองนะ!
สุดท้ายก็กลั้นไว้
หมูตุ๋นมื้อหนึ่งไม่แพง แต่ถ้าฐานะทางบ้านไม่ดีก็ไม่ได้ถูก ด้วยความช่วยเหลือจากอ้ายอวี้ อิ่นหรูอวิ๋นย้ายไปเตียงบนหลังประตู ถึงแสงจะไม่ดีเท่าไร แต่โดยรวมไม่เลวเลย
ก่อนออกไปยังจ้องเขม็งไปยังเด็กหญิงไม่ละสายตา
เสี่ยวเถียนยิ้มสบาย ๆ “อย่าลืมย้ายของ ๆ ฉันลงมาด้วยล่ะ แล้วก็จัดให้เหมือนเดิมด้วย ฉันไม่ได้อารมณ์ดีหรอกนะ!”