ตอนที่ 792 สงครามเย็นระหว่างสามีภรรยา
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับไปที่ห้องของพวกเขา
หลินม่ายยืนอยู่ข้างหน้าฟางจั๋วหราน วางมือคู่หนึ่งอยู่บนไหล่ของเขา จ้องมองมาด้วยดวงตาสดใส “คุณโกรธเหรอคะ โกรธเรื่องอะไรเหรอ?”
ฟางจั๋วหรานยิ่งโมโหมากขึ้น ภรรยาที่รักของเขากลับไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธ!
เขาสะบัดมือเล็กของเธอออกและกล่าวอย่างแผ่วเบา “ผมไม่ได้โกรธ มีแค่เด็กเล็กเท่านั้นแหละที่โกรธกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ผมโตแล้ว”
เขากล่าวพลางเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดเพื่อเปลี่ยนก่อนจะไปอาบน้ำ
หลินม่ายกล่าว “เห็นชัดๆ อยู่ว่าคุณโกรธ แต่คุณก็ยังไม่ยอมรับ คุณโกรธทำไม?”
เธอไล่ตามเขาสองสามครั้งจนไปถึงประตูห้องน้ำ แต่เขาไม่ตอบเธอแม้เพียงคำเดียว ทั้งยังปิดประตูห้องน้ำเสียงดัง
หลินม่ายไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน
แม้เธอจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรบอกให้เธอรู้ ทำไมต้องทำสงครามเย็นกับเธอด้วย?
ไม่รู้หรือว่าสงครามเย็นเจ็บปวดที่สุด?
ฟางจั๋วหรานออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาดูไม่เต็มใจที่จะคุยกับหลินม่าย
หลินม่ายไม่สนใจเขาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ
เมื่อเธอออกมา เธอสวมชุดนอนสบาย ๆ แล้วถือหมอน เดินไปที่โซฟาข้างหน้าต่าง แล้วโยนหมอนลงบนนั้น
เธอหยิบผ้านวมอีกผืนวางลงบนโซฟาแล้วห่มผ้านวม
ฟางจั๋วหรานเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอ เมื่อเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถาม “คุณทำอะไรน่ะ? ทำไมคุณถึงนอนบนโซฟา?”
หลินม่ายกล่าว “เพราะคุณกำลังทำสงครามเย็นกับฉัน”
ฟางจั๋วหรานเอ่ยถาม “ผมทำสงครามเย็นกับคุณเมื่อไหร่?”
หลินม่ายทำหน้ามุ่ยพลางกล่าว “คุณไม่สนใจฉัน แถมยังบอกว่าไม่ได้ทำสงครามเย็นกับฉันอีก”
ฟางจั๋วหรานพูดอย่างหมดหนทาง “ผมไม่ได้คิดที่จะทำสงครามเย็นกับคุณ ผมแค่โกรธคุณนิดหน่อย”
หลินม่ายลุกขึ้นจากโซฟา “ถ้าคุณไม่บอกฉันว่าคุณโกรธ แล้วฉันจะแก้ไขให้ดีขึ้นได้ยังไง”
ฟางจั๋วหรานเปิดปากของเขา แต่ก็ปิดปากแน่นอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่หลินม่ายให้ขนมและชามซุปที่เป็นของเขากับฟางจั๋วเยวี่ย เขาก็เกือบจะระเบิดด้วยความโกรธ
เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้ แม้ว่าเขาจะยังโกรธ แต่ก็ไม่คุ้มที่จะโกรธขนาดนี้
เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงโกรธ
แสงแห่งความคาดหวังในดวงตาของหลินม่ายค่อย ๆ ดับลงในขณะที่รอคำตอบ
“ดูสิ คุณบอกว่าไม่มีสงครามเย็น แต่คุณก็ยังไม่ยอมบอกฉันว่าทำไมคุณถึงโกรธ”
หลินม่ายนอนลงบนโซฟาอีกครั้งด้วยความโกรธ
ฟางจั๋วหรานไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเธอว่าทำไมเขาถึงโกรธ
หลินม่ายลุกขึ้นจากโซฟาอีกครั้งและจ้องมองที่เขาอย่างตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง
เธอไม่เคยคิดว่าคุณหมอผู้สุขุมเป็นผู้ใหญ่จะหึงหวงน้องชายของตัวเอง และเขาก็หึงหวงสิ่งเล็กน้อยเช่นขนมและซุปหัวไชเท้าด้วย
ฟางจั๋วหรานรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกเธอมอง จึงหันหน้าหลบอย่างเขินอาย
หลินม่ายลุกจากโซฟาเดินไปที่ราวแขวนผ้าข้างโต๊ะเครื่องแป้ง
เธอถอดเสื้อโค้ทขนสัตว์บาง ๆ ที่เพิ่งสวมใส่หลังอาบน้ำ หยิบลูกอมหลายเม็ดออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ฟางจั๋วหราน “ฉันไม่ได้ให้ลูกอมของคุณกับจั๋วเยวี่ยหรอก สิ่งที่ฉันให้เขาคือลูกอมรสบ๊วยที่คุณชอบน้อยที่สุด แต่ฉันจะเก็บทั้งหมดที่คุณชอบไว้ และจะไม่มอบให้ใครนอกจากคุณ”
เมื่อฟางจั๋วหรานได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเขาพลันอบอุ่น อ่อนหวาน และละอาย
ภรรยาที่รักยังคงให้ความสำคัญกับเขาเสมอ แต่เขากลับเป็นคนขี้หึงอย่างไร้เหตุผล
หลินม่ายแขวนเสื้อโค้ทขนสัตว์ “ฉันกลัวว่าซุปหัวไชเท้าใส่ปลาจะคาวเมื่อเย็น ดังนั้นฉันจึงมอบมันให้จั๋วเยวี่ย ถ้าคุณโกรธเพราะเหตุนี้ ฉันจะทำซุปหัวไชเท้าใส่ปลาให้คุณใหม่ตั้งแต่เช้าตรู่วันพรุ่งนี้”
ฟางจั๋วหรานยื่นมือออกและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “ไม่เป็นไร เป็นผมเองที่ใจแคบและขี้หึงเกินไป”
หลินม่ายกอดเขาแน่น กดศีรษะของเธอแนบกับหน้าอกของสามี และฟังเสียงหัวใจเต้นแรงของเขา
“คุณหึงได้ คุณโกรธได้ แต่คุณไม่ควรทำสงครามเย็นกับฉันแบบนี้ เพราะสงครามเย็นนั้นทำร้ายความรู้สึกฉันมาก”
ฟางจั๋วหรานยังคงจูบผมบนศีรษะของเธอ “เข้าใจแล้ว มันเป็นความผิดของผมเอง”
หลินม่ายยิ้ม ปล่อยมือจากเขาและยังวิ่งไปนอนบนโซฟา
“วันนี้คุณทำผิดร้ายแรงมาก เพื่อเป็นการลงโทษ ฉันจะนอนที่โซฟา”
การลงโทษนี้รุนแรงมากจนฟางจั๋วหรานแทบจะหลั่งน้ำตา
เขาพลันเข้าไปในผ้าห่มของหลินม่ายและเบียดเธอบนโซฟา “ผมไม่สน ผมจะนอนทุกที่ที่ภรรยาของผมนอน”
แม้ว่าหลินม่ายจะผอมมาก แต่โซฟาก็แคบเกินไป หลินม่ายถูกฟางจั๋วหรานเบียดจนหายใจไม่ออก “ถ้าฉันไปนอนบนเตียง คุณก็จะไปนอนบนเตียงด้วยใช่ไหม?”
“แน่นอน!”ฟางจั๋วหรานกล่าว มือของเขาโอบกอดร่างกายของเธออย่างไม่น่าไว้วางใจ
หลินม่ายรู้สึกจั๊กจี้ไปทั้งตัวจากการสัมผัสของเขา หัวเราะคิกคักไม่หยุด
เสียงนั้นไพเราะยิ่งกว่าลมฤดูร้อนที่พัดผ่านและทำให้เกิดระลอกคลื่นในทะเลสาบใจกลางของฟางจั๋วหราน
ประกอบกับการที่เธอปฏิเสธ มันยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก
เขาพลิกตัวทับหลินม่าย
สายตาที่มุ่งมั่นของเขาช่างน่ารักเสียจนเธอแทบละลาย
ใบหน้าของหลินม่ายแดงก่ำ ทำให้เธอมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
ฟางจั๋วหรานลดศีรษะลงและต้องการจูบเธอ
ทันใดนั้นหลินม่ายก็ยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาปิดปากของเขา “ฉันกินเต้าหู้หมักของหวังจื้อเหอเป็นอาหารเย็น ปากของฉันมีกลิ่นไม่ดีหรือเปล่า? ขอฉันไปแปรงฟันก่อนได้ไหม?”
ฟางจั๋วหรานพูดเบา ๆ “ไม่ ผมไม่รังเกียจ”
จูบอันร้อนแรงจึงเริ่มต้นขึ้น…
โซฟาแคบเกินไปจนหลินม่ายรู้สึกอึดอัด
เมื่อฟางจั๋วหรานจูบเธออีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา
เขาหยุดมองเธอและขมวดคิ้วถาม “ไม่อยากเหรอ? เราไม่ได้เจอกันตั้งหกวัน คุณไม่คิดถึงผมเหรอ?”
“คิดถึงสิ…” ทันทีที่หลินม่ายพูดคำนั้น เธอก็ต้องเผชิญกับชะตาชีวิตที่รออยู่ในขณะต่อไป
ทั้งสองกระทำกิจกรรมจากโซฟาจนถึงเตียง จากหัวเตียงไปปลายเตียง…
ขณะนี้ยังไม่ดึกเท่าไรนัก เพียงสองทุ่มเท่านั้น
คุณย่าฟางและคนอื่น ๆ ยังไม่เข้านอน
หลินม่ายกลัวว่าพวกเขาจะมาหาเธอหรือฟางจั๋วหรานในทันใด
คงน่าอายเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะได้ยินเสียงที่ไม่ควรได้ยิน
เธอกัดฟันและอดทน
รูปลักษณ์ที่น่ารักของเธอทำให้ฟางจั๋วหรานเดือดดาลยิ่งขึ้น …
กว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินม่ายเหงื่อไหลหยด คลอเคลียในอ้อมแขนของฟางจั๋วหราน ต้องการเพียงแค่หลับตาลงและหลับไป
แม้ฟางจั๋วหรานยังมีสิ่งที่ต้องการพูดอีกมาก แต่เขาก็ไม่ได้แตะต้องเธออีก
เพียงใช้นิ้วลูบไล้ไปตามเรือนผมตรงยาวของเธอด้วยอาการอ่อนโยนอย่างมาก
กล่อมให้เธอนอนหลับฝันดี
วันรุ่งขึ้น ทั้งคู่ตื่นขึ้นอย่างสดชื่น
ฟางจั๋วหรานมองไปยังรูปลักษณ์ที่กระฉับกระเฉงของหลินม่านพลางยิ้มเยาะ พลิกตัวและจูบริมฝีปากของเธอ…
เมื่อเขาปล่อยหลินม่ายไปได้ สภาพของสาวน้อยผู้นี้ก็ดูทุลักทุเลราวกับดอกไม้ที่ถูกน้ำค้างแข็ง
ฟางจั๋วหรานรอเธออาบน้ำ และทั้งสองจับมือกันไปยังห้องอาหาร
แม่บ้านเผยรอยยิ้มบนใบหน้าด้วยความเป็นมิตร เธอวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะอาหาร
มีเกี๊ยวอุ่น ๆ ขนมปังข้าวโพด และเครื่องเคียงสองอย่าง
หลังจากวางอาหารเช้าแล้ว หล่อนก็ถอยกลับอย่างเงียบงัน
คุณย่าฟางเรียกทั้งครอบครัวให้นั่งลงและรับประทานอาหารเช้าอย่างกระฉับกระเฉง
หลินม่ายพบว่ามีคนหายไปหนึ่งคน จึงถามคุณย่าฟาง“จั๋วเยวี่ยอยู่ที่ไหนคะ? เขายังไม่ตื่นอีกหรือ?”
เธอหันไปหาโต้วโต้วพลางกล่าว “ไปเรียกคุณอาให้ลุกขึ้นมากินอาหารเช้าสิ”
ขณะที่โต้วโต้วกำลังจะหลุดจากเก้าอี้ คุณย่าฟางก็พูดอย่างหดหู่ “ไม่ต้องหรอก จั๋วเยวี่ยนั่งรถไฟกลับไปที่เจียงเฉิงเมื่อคืนนี้แล้ว”
ดวงตาของหลินม่ายเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “ทำไมเขาเพิ่งมาแล้วก็กลับล่ะคะ แถมยังกลับไปกะทันหันขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นคะ?”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เรื่องสามีภรรยาเริ่มที่เตียงจบที่เตียงจริงๆ เฮ้อ ดีแล้วล่ะที่ไม่ปล่อยให้มันยืดเยื้อเป็นสงครามเย็น
จั๋วเยวี่ยรีบกลับจัง เกิดเหตุอะไรหรือเปล่านะ?
ไหหม่า(海馬)