ลี่เจี้ยนหวาคิดจะปริปาก อาเธอร์พลันกระซิบเตือนข้างหู
“อย่าลืมนะ ว่าลี่หุยยังอยู่ในเงื้อมมือของฉัน หากคุณไปกับมัน ลี่หุยจะถูกปลิดชีพในทันที ไม่เชื่อคุณก็ลองดูสิ”
อาเธอร์กล่าว พร้อมกับให้ลูกน้องข้างๆ นำโทรศัพท์ออกมาให้เขาดู
ลี่หุยที่อยู่บนหน้าจอ ถูกปิดตาเอาไว้ ถูกมัดอย่างแน่นหนากองกับพื้น ด้านหลังของเขามีบุคคลหนึ่งถือปืนจ่อไปที่เขา ดูน่าอนาถ
หลังลี่เจี้ยนหวาดูกล้องวงจรปิดจบ ก็ได้ยินเสียงอาเธอร์เหนี่ยวไกปืน เขากลืนน้ำลายอย่างไม่รู้สึกตัว เขารู้สึกถึงความกดดันที่มาจากอาเธอร์ เพื่อช่วยชีวิตลี่หุย มีเพียงแค่ต้องปฏิเสธลี่จุนถิง
“จุนถิง ต่อให้คุณไม่อยากช่วยลี่หุย แต่เพื่อฉัน คุณปล่อยอาเธอร์ไปเถอะนะ”
“ตอนนี้ปล่อยพวกคุณไปงั้นเหรอ? แล้วหลังจากนี้ล่ะ? คุณจะติดตามเขาไปแบบนี้ตลอดงั้นเหรอ? ”
ในตอนนี้ลี่จุนถิงโมโหอย่างมาก ตนคิดจะช่วยเขา แต่เขากลับจะให้ตนปล่อยพวกเขาไป ลี่จุนถิงรู้สึกเจ็บปวดใจ
“หลังจากนี้? ใช่สิ ก่อนหน้านี้คุณอาเธอร์เคยพูดเอาไว้ ขอแค่คุณให้ของที่เขาต้องการ เขาก็จะปล่อยฉันกับลี่หุยไป ไม่งั้นคุณก็ให้ของที่เขาต้องการสิ ไม่ ไม่ได้ ลี่หุยไม่ได้อยู่ที่นี่ หลังจากที่ฉันได้พบกับลี่หุย ฉันจะช่วยเจรจากับคุณอาเธอร์เอง ได้ไหม?”
ในสถานการณ์คับขันแบบนี้ ลี่จุนถิงได้ยินประโยคที่น่าขันของเขา รู้สึกไร้ความอดทน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ลี่เจี้ยนหวา ที่คุณพูดมันน่าขำสิ้นดี อาเธอร์เขาเป็นปีศาจ คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไร? คุณรู้ไหมว่าในตอนนั้นเขาทำอะไรกับหยุนเอ๋อ?”
“คุณไม่เคยบอกฉัน ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาได้ยินลี่จุนถิงว่าตนแบบนั้น รู้สึกไม่พอใจ เขารังเกียจทีท่าสูงส่งของลูกชายเป็นที่สุด ไม่บอกอะไรกับเขาสักอย่าง แถมยังจะถามเขาว่ารู้ไหม
ลี่จุนถิงถูกลี่เจี้ยนหวายั่วโทสะจนรู้สึกขัน แต่เป็นหัวเราะ แต่เป็นหัวเราะเยาะ
“เหอะ ทีแรกเขาคิดจะสูบเลือดของหยุนเอ๋อให้หมดตัว ไปช่วยคนรักที่เป็นศพมีชีวิตของเขา แต่สุดท้ายลูกของผมกับหยุนเอ๋อให้กำเนิดก่อนกำหนด ส่งผลอันตรายกับลูกและหยุนเอ๋อถึงชีวิต”
“ตอนนี้ ของที่เขาต้องการคือชีวิตของฉันกับหยุนเอ๋อ! เป็นไปได้ว่าของที่เขาต้องการคือชีวิตของครอบครัวเราทั้งหมด ก็ต้องรวมถึงคุณด้วยเช่นกัน”
“เพราะงั้น ท้ายที่สุดไม่ว่าฉันจะยอมทำตามข้อเสนอหรือไม่ คุณก็ต้องตายอยู่ดี”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาได้ยินอย่างนั้น เขาลนลาน พลันรีบคิดที่จะหันกลับไปถามอาเธอร์ให้รู้เรื่อง แต่กระบอกปืนของอาเธอร์ยังคงจ่อที่เขาอยู่ตลอด เขาคิดจะหันกลับไป แต่อาเธอร์กลับหยิบปืนขึ้นมาอีกกระบอกจ่อไปที่หัวของเขา
ลี่เจี้ยนหวาตกใจจนไม่กล้าขยับ “อา…คุณอาเธอร์ คุณ…คุณคิดจะทำอะไร? ฉันกำลังช่วยคุณโน้มน้าวเขาอยู่นะ ทำไมคุณถึงหยิบปืนขึ้นมาอีกกระบอกจ่อที่ฉันล่ะ”
“คุณไม่ได้ยินที่ลี่จุนถิงพูดเหรอไง? ไม่ว่ายังไง ท้ายที่สุดคุณก็ต้องตาย!”
น้ำเสียงที่แหบแห้งของอาเธอร์แล่นเข้าที่ใบหูของลี่เจี้ยนหวา น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกถึงความตาย
“คุณอาเธอร์ ฉันเชื่อคุณ ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทำแบบนั้นแน่”
ลี่เจี้ยนหวาตกใจจนเหงื่อซก พลันบ่นอยู่อย่างนั้น
“ลี่เจี้ยนหวา คุณลองคิดออกมาจากใจอีกครั้งสิ ที่คุณพูดออกมาเชื่อสักครู่มาจากใจจริง? ไม่ได้พูดเพราะคิดจะล่อลวงฉัน?”
หลังจากที่ลี่เจี้ยนหวาได้ยินอย่างนั้น เขาเห็นด้วยกับประโยคสักครู่ของลี่จุนถิงอย่างมากว่าเขาเป็นปีศาจ หากอาเธอร์ไม่ใช่ปีศาจ ถ้างั้นในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาจะรู้ได้ยังไง
อาเธอร์คิดที่จะกล่าวอะไรบางอย่างกับลี่จุนถิง แต่ลูกน้องด้านข้างเขาได้รายงานบางอย่าง
“นาย เอตัมกับอดอร์ฟพาคนมาแล้ว”
อาเธอร์ดีใจ ให้ลูกน้องสั่งการลงไป เตรียมรวมตัวกับเอตัมและอดอร์ฟด้านนอก
ลี่จุนถิงยืนอยู่ตรงข้ามอาเธอร์ ไม่พลาดทุกอากัปกิริยาของอาเธอร์ เขาพบว่าใบหน้าของอาเธอร์ประดับไปด้วยความยินดีเล็กน้อย จึงรู้ได้ทันทีว่ามีเหตุการณ์เกิดขึ้นแน่
ถือโอกาสที่อาเธอร์ไม่ทันไหวตัว ลี่จุนถิงสั่งให้ซู่จี้งยี้เพิ่มกำลังพล เพิ่งจะออกคำสั่ง ก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากด้านนอก
อาเธอร์ออกคำสั่ง ทุกคนต่างส่งเขาออกไปยังด้านนอก คนของลี่จุนถิงเห็นว่าลี่จุนถิงไร้การเคลื่อนไหว ในเงื้อมมือของอาเธอร์ยังมีลี่เจี้ยนหวาอยู่ พวกเขาจึงทำได้เพียงออกไปด้านนอกพร้อมกับอาเธอร์
ซู่จี้งยี้หันกลับไปจับจ้องลี่จุนถิง “ประธานลี่ เราจะทำยังไงต่อไปดี?”
“จับเขาเอาไว้!”
จบประโยค ลี่จุนถิงยกปืนขึ้นไล่ตามไปยังด้านนอกเป็นอันดับแรก หลังจากที่คนของถี่จุนถิงเห็นการเคลื่อนไหวของเขา จึงไล่ตามไปด้วย
ชั่วพริบตา คนที่นอนกองบนพื้นเพิ่มขึ้นมากมาย ดีที่ตำรวจได้ย้ายคนบริเวณออกไปก่อนแล้ว จึงไม่ได้กระทบถึงชาวบ้านที่ไม่เกี่ยวข้อง
หลังเฟิงจิงเป่ยเห็นว่าลี่จุนถิงวิ่งไล่ตามไปโดยไม่คำนึงถึงใดๆ ทั้งนั้น จึงรีบไล่ตามไปเช่นเดียวกัน ลากเขากลับมาภายใต้ความวุ่นวาย
“คุณอยากตายใช่ไหม!”
“ฉันไม่สน ฉันต้องฆ่าปีศาจอย่างอาเธอร์ให้ได้ด้วยมือฉันเอง” ลี่จุนถิงในตอนนี้เริ่มบ้าคลั่งขึ้นมาเล็กน้อย “นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการจับกุมหรือฆ่าอาเธอร์ หากปล่อยให้เขาหนีไปได้ ไม่รู้ว่ายังว่าหาตัวเขาพบได้อีกไหม”
“ต่อให้เป็นอย่างนั้นคุณก็ใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพันไม่ได้ คุณหนูเจียงยังรอคุณอยู่ที่บ้านนะ!”
เมื่อได้ยินชื่อของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงจึงได้สติกลับคืนมา
เมื่อเห็นว่าเขาได้สติกลับคืนมาแล้ว เฟิงจิงเป่ยถึงได้สบายใจขึ้น พลันหาเสื้อเกราะกันกระสุนจากเพื่อนข้างๆ ยื่นให้กับลี่จุนถิง “คุณใส่ไอ้นี่ก่อนแล้วค่อยออกไป ระวังตัวด้วย”
ลี่จุนถิงจับจ้องเขา “ขอบใจ!”
จบประโยคลี่จุนถิงรีบไล่ออกไปทันที
แต่เพราะคนที่เอตัมและอดอร์ฟพามาด้วยเยอะเกินไป ตำรวจเองก็ไม่กล้าวู่วามมากไป เกรงว่าจะเป็นการเพิ่มการสูญเสียมากขึ้น
ลี่จุนถิงมุ่งไปที่กลางฝูงชน จ่อยิงไปที่อาเธอร์ แต่อาเธอร์ใช้ลี่เจี้ยนหวาเป็นเกราะกำบัง ลูกกระสุนเฉียดผ่านแขนของลี่เจี้ยนหวาอย่างรวดเร็ว
ลี่เจี้ยนหวาไม่เคยประสบกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนอยู่แล้ว จึงตกใจอย่างมาก ขณะที่ลูกกระสุนเฉียดแขนของเขา เขายังไม่ได้ได้รู้ตัว
เมื่อเห็นแขนของตนมีเลือดออก ลี่เจี้ยนหวาถึงได้รู้ตัว ความเจ็บแสบจู่โจมเขาอย่างกะทันหัน แขนอีกข้างของลี่เจี้ยนหวาถูกอาเธอร์พันธนาการเอาไว้ด้านหลัง เขาไม่สามารถยกมือขึ้นปิดแผลจากกระสุน
“อา…คุณอาเธอร์ แขนของฉันโดนลูกกระสุน คุณช่วยฉันห้ามเลือดก่อนเถอะ ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว คุณอาเธอร์ ขอร้องล่ะช่วยฉันทีเถอะ”
อาเธอร์ชายตามอง ไม่แยแสเขา พลันพุ่งออกไปข้างนอกดังเดิม แต่ลี่เจี้ยนหวายังคงโหยหวนไม่หยุดไม่หย่อน อาเธอร์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป คำรามใส่เขาเสียงดัง ลี่เจี้ยนหวาถึงได้ยอมหุบปาก ทนความเจ็บปวดหนีออกไปข้างนอกกับเขา
“ถ้าคุณยังไม่ยอมหุบปาก ฉันจะทำให้คุณตายตรงนี้เดี๋ยวนี้!”
ลี่จุนถิงพบว่าเขายิงไม่โดนอาเธอร์ แต่โดนลี่เจี้ยนหวาแทน คิ้วทั้งสองขมวดเข้ามากันอย่างสงสัย ไม่ได้มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้น เพียงรู้สึกว่าเขานั้นไม่ได้เรื่องสักอย่าง
หากไม่ใช่เพราะลี่เจี้ยนหวาเป็นตัวขวางทาง บางทีตอนนี้อาเธอร์อาจจะถูกเขายิงตายไปแล้ว