อาเธอร์มองไปยังด้านล่างผ่านหน้าต่าง มันไร้ความผิดปกติ แต่เมื่อลองสังเกตให้ดี โดยรอบก็ถูกรายล้อมด้วยชายชุดดำ
แม้ว่าพวกเขาจะหลบซ่อนอยู่ที่มืด แต่อาเธอร์ออกตระเวนมาหลายปี ความสามารถในการตรวจตราของเขาไม่แพ้ตำรวจเลยแม้แต่น้อย เขาสามารถมองเห็นคนที่หลบซ่อนอยู่ที่มืดได้ทันที
อาเธอร์เห็นคนหนึ่งเดินลงมาจากรถที่หน้าโรงแรมกะทันหัน เมื่อเขาเห็นคนนั้น ก็รู้สึกคุ้นเคยกับเงาร่างนั้น
บุคคลนั้นแหงนหน้ามอง แม้เขาคนนี้จะมีเครารุงรัง แต่เขารู้ได้ทันทีในแวบแรกว่าเป็นลี่จุนถิง
อาเธอร์โมโหหนักเข้าไปอีก พลันชักปืนออกมา ชี้ไปที่หัวของลี่เจี้ยนหวาพร้อมตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ลี่เจี้ยนหวา นี่ไงลูกชายที่ดีของคุณ หากฉันตายในเงื้อมมือของลี่จุนถิง คุณกับลูกชายของคุณ ไม่ว่าคนใดคนหนึ่ง ก็ต้องตายไปจากโลกนี้แน่นอน”
เขาพูด พร้อมกับสั่งให้ลูกน้องมัดลี่เจี้ยนหวา ก่อนจะถือปืนเอาไว้เตรียมเปลี่ยนที่ซ่อนตัว
เมื่อพวกเขาออกไป ด้านนอกไม่มีใครแม้แต่คนเดียว แม้ว่าจะสร้างความสะดวกให้กับพวกเขา แต่กลับแฝงไปด้วยอันตรายซ่อนอยู่ พวกเขาต้องรอบคอบระวังให้มากที่สุด
ห้องของอาเธอร์อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม แน่นอนว่าการที่จะลงไปชั้นล่างได้ไม่เพียงแค่ใช้ลิฟต์ของแขกได้เท่านั้น เพียงแต่ลิฟต์ของเจ้าหน้าที่พนักงาน นอกจากคนวงในแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนกันแน่ ลูกน้องของอาเธอร์สืบหาอยู่นานกว่าจะได้รู้
เหล่าคนของอาเธอร์เพิ่งเข้าลิฟต์ ก็ได้พบกับคนของลี่จุนถิงที่ออกมาจากลิฟต์ของแขก ถึงอย่างไรลิฟต์ที่บรรจุคนมีจำกัด คนของอาเธอร์มากมายที่ยังไม่ได้เข้าไป จึงเกิดการปะทะกับคนของลี่จุนถิงอย่างดุเดือด
คนของลี่จุนถิงคนหนึ่งเห็นทิศทางที่อาเธอร์หลบหนีไป จึงรีบรายงานลี่จุนถิง
“ประธานลี่ พวกอาเธอร์พาตัวท่านลี่ลงไปทางลิฟต์ของพนักงาน แต่ในบรรดาคนเหล่านั้นผมไม่พบตัวลี่หุยเลย”
“โอเค พวกเขาลงมากันกี่คน？”
เมื่อลี่จุนถิงได้รับโทรศัพท์ เพิ่งจะเข้าไปในลิฟต์ ดีที่คนของเขารายงานได้ทันท่วงที ไม่เช่นนั้นเขาคงได้เสียเที่ยวแน่
“ลิฟต์พนักงานมีสองอัน น่าจะประมาณสี่ห้าสิบคน”
“โอเค พวกคุณจัดการคนของมันเรียบร้อยแล้วก็ลงมาได้เลย จำเอาไว้ ว่าให้เก็บคนเป็นเอาไว้บ้าง”
หลังลี่จุนถิงตัดสาย ก็นำพาพรรคพวกไปดักรออาเธอร์ที่นอกลิฟต์ ทีแรกที่ออกแบบโรงแรมนี้ เจ้าของโรงแรมนี้เคยขอความคิดเห็นจากลี่จุนถิง เพราะงั้นลี่จุนถิงถึงได้รู้จักทุกซอกทุกมุมของโรงแรมแห่งนี้เป็นอย่างดี
อาเธอร์เองก็ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าภายนอกลิฟต์ต้องมีคนของลี่จุนถิงที่ดักรอล่าเหยื่ออยู่ก่อนแล้ว เพราะงั้นเมื่อเขาลงมาถึงครึ่งทาง ก็นำพรรคพวกส่วนหนึ่งออกไป แล้วใช้บันไดหนีไฟแทน
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นล่าง ประตูลิฟต์กลับไม่เปิดออก ลี่จุนถิงจึงสั่งให้ซู่จี้งยี้ตะโกนเข้าไปด้านใน
“อาเธอร์ เรารู้ว่าคุณอยู่ในนั้น ทางที่ดีคุณปล่อยท่านลี่ซะ เราจะไว้ชีวิตคุณ ไม่เช่นนั้น ก็อย่าหาว่าเราใจร้ายก็แล้วกัน”
เมื่อซู่จี้งยี้พูดจบ ก็ไม่มีใครสนใจเขา เขาจึงตะโกนไปอีกหลายประโยค แต่ก็ยังคงไร้การตอบรับ ประตูลิฟต์เองก็ไม่ยอมเปิดออก
ซู่จี้งยี้รู้สึกประหลาดใจ เลยเดินเข้าไปพลันคิดจะปรึกษาลี่จุนถิงสักหน่อยว่าจะเปิดประตูลิฟต์อย่างไรดี ประตูลิฟต์ก็พลันเปิดออก
ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก คนที่อยู่ในนั้นเองก็ตื่นเต้นมาก พวกเขารู้ดีว่าอาเธอร์ไม่อยู่ในนี้ หากพวกเขาออกไปมีแต่จะต้องตาย แต่ถ้าประตูเปิดออกพวกเขาเป็นฝ่ายจู่โจมก่อน บางทีอาจจะมีทางหนีรอดออกไป
แม้พวกเขาจะเป็นลูกน้องที่ตายแทนอาเธอร์ได้ แต่พวกเขาก็อยากจะมีชีวิตอยู่ พวกเขาจึงวางแผนอยู่ในลิฟต์อยู่นาน จนในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะลองดูสักตั้ง
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก พวกเขาก็ยกปืนขึ้นเล็งไปทั่ว ดีที่ลี่จุนถิงมีไหวพริบ จึงดึงซู่จี้งยี้ไปทางเขา ไม่เช่นนั้นกระสุนพวกนั้นต้องโดนเขาแน่
เป็นไปตามคาด วินาทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก คนของลี่จุนถิงไหวตัวไม่ทัน เมื่อพวกเขาตั้งสติได้ พรรคพวกหลายคนที่อยู่แถวหน้าก็ได้ล้มลงเสียแล้ว พวกเขารีบชูปืนกวาดไปที่ด้านใน
หลังซู่จี้งยี้ถูกดึงออก เขาก็หันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังของเขา พลันยกมือขึ้นเช็ดเหงื่ออย่างไม่รู้ตัว คราวนี้ทำให้เขาซาบซึ้งในตัวลี่จุนถิงยิ่งขึ้นไปอีก
ภายในลิฟต์เหล่าคนที่อยู่ข้างหน้าป้องเหล่าคนที่อยู่ข้างหลังพลางต่อสู้และถอยห่าง แต่ก็ล้มตายไปมากอยู่ดี สุดท้ายเลยเหลือรอดไปเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
เมื่ออาเธอร์เดินออกมาจากลิฟต์ ก็ไม่มีคนของลี่จุนถิงอยู่เลย แต่ลี่จุนถิงจะลืมให้คนเฝ้าทุกทางออกได้อย่างไร
ยังดี ที่ประตูหลังของโรงแรม ลี่จุนถิงจัดเตรียมคนเฝ้าเอาไว้อยู่ไม่น้อย แต่เพราะอาเธอร์มีลี่เจี้ยนหวาอยู่ในกำมือ พวกเขาจึงไม่กล้าวู่วาม
พวกเขารีบรายงานลี่จุนถิง ทันทีเมื่อลี่จุนถิงได้รับข้อความ เขายังคงตรวจสอบว่าคนที่อยู่ในลิฟต์มีอาเธอร์หรือไม่ แต่เพราะการต่อสู้ของพวกเขานั้นค่อนข้างดุเดือด ตอนนี้เหตุการณ์ค่อนข้างวุ่นวาย
ลี่จุนถิงรีบมาให้ทัน อาเธอร์ได้ออกไปทางประตูหลังแล้ว แต่ประตูหลังมีแต่คนของลี่จุนถิงอยู่มากมาย อาเธอร์เลยพาลี่เจี้ยนหวาไปได้ไม่ไกลนัก
เมื่ออาเธอร์เห็นลี่จุนถิง จึงหยิบกระบอกปืนขึ้นจ่อไปที่ลี่เจี้ยนหวา แถมยังให้ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่ข้างหน้าของเขา เพื่อบังการมองเห็นของลี่จุนถิง พอดีที่ที่หลังของอาเธอร์คือกำแพง แล้วคนของเขาก็ปกป้องเขาเอาไว้ตรงกลาง
ขณะที่ลี่จุนถิงและอาเธอร์ยืนนิ่งอยู่นั้น เฟิงจิงเป่ยและเจ้าหน้าที่ตำรวจเองก็มาถึงพอดี พร้อมกับเตรียมสไนเปอร์ให้ไปยังฝั่งตรงข้าม เพื่อรวบอาเธอร์ในเวลาที่เหมาะสม
“ลี่จุนถิง สไนเปอร์ของเราพร้อมแล้ว”
“โอเค เฟิงจิงเป่ยนายไปบอกสไนเปอร์ หากไม่ใช่เหตุสุดวิสัยก็อย่าฆ่าอาเธอร์ แล้วก็ต้องรับประกันชีวิตความปลอดภัยของคุณพ่อผมด้วย”
“ได้เลย เข้าใจแล้วล่ะ!”
เพื่อให้เวลาเฟิงจิงเป่ยและสไนเปอร์ ลี่จุนถิงเลยต่อรองกับอาเธอร์ต่อไป
“อาเธอร์ คุณปล่อยลี่เจี้ยนหวาไป แล้วผมจะไว้ชีวิตคุณ”
“ฮ่าๆ ไว้ชีวิตฉันงั้นเหรอ? ลี่จุนถิง คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอไง? คุณลองถามดูสิต่อให้ฉันปล่อยลี่เจี้ยนหวาไปแล้ว เขาก็จะไปกับคุณงั้นเหรอ? ”
อาเธอร์ผ่านประสบการณ์การรบมามาก เขาเห็นสไนเปอร์ที่อยู่ในตึกฝั่งตรงข้ามตั้งนานแล้ว เขารู้ดีว่าลี่จุนถิงกำลังยื้อเวลา เขาถือปืนจ่อลี่เจี้ยนหวา
“ลี่เจี้ยนหวา คุณบอกกับเขาเองแล้วกัน ว่าต่อให้ฉันยอมปล่อยคุณ แล้วคุณจะไปกับมันไหม พูดสิ! ลี่เจี้ยนหวาพูดสิ!” ครั้งแรกที่เขาเห็นอาเธอร์เขาก็รู้แล้วว่าอาเธอร์เป็นคนโหดร้าย
แม้ว่าอาเธอร์จะยังหนุ่มมาก รูปลักษณ์หน้าตาก็ดี ถ้าไม่มองดวงตา ทุกคนก็จะคิดว่าเขาเป็นคุณชายสุภาพที่สูงส่ง แต่เมื่อได้มองสายตาที่กระหายเลือดของเขา หัวใจของลี่เจี้ยนหวาสั่นกลัว
แต่เพื่อลี่หุย ต่อให้เข้าถ้ำเสือเขาก็ยอม