เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอด ว่าคนที่ลักพาตัวอารัณในตอนแรก คนที่ทำให้อารัณประสบอุบัติเหตุคือนวิยา
เข้าใจว่าคนที่ทำให้พงศกรประสบอุบัติเหตุ ก็คือนวิยาเช่นกัน
คิดไม่ถึง นวิยาจะกลับบอกเธอ ว่าเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่นวิยา แต่เป็นพงศกรเช่นเดียวกัน
แม้กระทั่งไฟไหม้ที่โกดังของบริษัทเธอ ก็มีแผนการของพงศกรเช่นกัน
เมื่อนำเรื่องพวกนี้มารวมกัน ก็ทำให้เธอตกใจในเวลาเดียวกัน และไม่เข้าใจ ว่าทำไมพงศกรต้องทำถึงขนาดนี้！
เขาไม่ใช่พ่อทูนหัวของอารัณเหรอ？ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาดีกับอารัณและไอรินขนาดนั้น อารัณและไอริณเองก็เห็นเขาเป็นพ่อ
เพราะฉะนั้นทำไมเขาต้องทำขนาดนี้？
แล้วยังมีเรื่องอุบัติเหตุของเขาเอง？
ทำไมเขาถึงต้องเสี่ยงทำไมตัวเองขนาดนี้？ จุดประสงค์คืออะไรกัน？
รวมไปถึงโกดังของเธอ เผาไปแล้วเขาจะได้อะไร？
วารุณี ขมวดคิ้ว รู้สึกได้แต่อาการหงุดหงิดในใจจึงอยู่ไม่สุข
เขาอยากไปถามพงศกรให้รู้เรื่อง！
คิดถึงเท่านี้ วารุณีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรไปหาพงศกร
แต่ถ้าว่าเสียงที่ออกมาจากปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิงคอลเซ็นเตอร์ “สวัสดีค่ะ ปลายสายของท่านปิดเครื่อง กรุณาโทรใหม่อีกครั้งในภายหลัง……”
ปิดเครื่อง！
วารุณีขมวดคิ้ว
พงศกรไม่ว่างเพราะกำลังผ่าตัดอยู่ หรือว่า……
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
วารุณีก้มหน้าดูทันที เป็นปาจรีย์ที่โทรเข้ามา
เธอข้ามไปกดปุ่มสีเขียว แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู “ฮัลโหล ว่าปาจรีย์”
“วารุณี ฉันมีเรื่อง อยากจะคุยกับเธอ” เสียงแหบแห้งของปาจรีย์กระจายออกมา
คิ้วสวยของวารุณีขมวด “ปาจรีย์ว่ามาเลย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า？ฟังเสียงแล้วดูไม่ค่อยมีแรง ไม่สบายเหรอ？”
นอกจาก เธอจะฟังเสียงของปาจรีย์ที่ดูอ่อนแรงออก ยังได้ยินอย่างอื่นด้วย
แต่คืออะไร มันติดขัดเกินไป เธอพูดไม่ชัด
“อืม นิดหน่อย ฉันไม่สบายนิดหน่อย” ปาจรีย์พูดอยู่ ก็ไอไปสองครั้ง
วารุณีเป็นห่วงมาก “เป็นหนักหรือเปล่า？กินยาหรือยัง？”
“กินยาแล้ว สบายใจเถอะวารุณี ฉันโตขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ไม่ต้องห่วง อีกสองสามวันก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” ปาจรีย์พูดแล้วยิ้ม
แต่เสียงหัวเราะของเธอ กลับเต็มไปด้วยความขมขื่นและไร้เรี่ยวแรง ไม่ได้มีชีวิตชีวาอย่างที่เป็นปกติ
วารุณีรู้สึกแค่ว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับเธอ กำลังที่จะถาม
เสียงของปาจรีย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “วารุณี ฉันจะบอกเธอ ว่าสองวันนี้ฉันไม่ไปบริษัทนะ ฉันว่าจับหยุดสักสองวันไปดูพ่อกับแม่”
“โอเค ได้เวลากลับไปดูลุงคุณป้าแล้ว เธอไม่ได้ไปหลายเดือนแล้วหนิ” วารุณีพยักหน้า เห็นด้วยอย่างมีความสุข
“ช่วยแล้ว พ่อกับแม่บอกว่าคิดถึงฉันเลย” ปาจรีย์พูดแล้วหัวเราะ
วารุณีถาม “แล้วจะกลับเมื่อไหร่ ให้ฉันไปส่งสนามบินไหม？”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว” ปาจรีย์ส่ายหัวปฏิเสธ
วารุณีเห็นว่าเธอไม่อยากให้ตัวเองไปส่ง ก็ถอนหายใจ “งั้นก็ได้ ฉันไม่ไปส่ง แต่เธอต้องบอกฉันนะว่าเวลาขึ้นเครื่องกี่โมง ฉันมีของขวัญเล็กน้อยอยากให้คุณลุงกับคุณป้า ฉันจะให้คนเอาไปให้เธอที่สนามบิน”
“โอเค เวลาเครื่องบ่ายสี่โมงเย็น” ปาจรีย์ตอบ
วารุณีจำทันที “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวพอถึงเวลา ฉันจะให้คนไปรอที่สนามบินนะ”
ปาจรีย์ส่งเสียงอืม
หลังจากนั้น วารุณีก็คิดอะไรได้บางอย่าง จึงถามอีกครั้ง “ใช่สิจะว่าไปแล้ว ปาจรีย์ ช่วงหลังนี้เธอ ได้ไปหาพงศกรบ้างไหม？”
เธอหมายถึง หลังจากที่คุยกับพงศกรเรื่องฆาตกร
ปาจรีย์ตอบอืม “เจอนะ วันนี้ตอนเช้าฉันไปหาเขามา อยากบอกลาเขา แต่เขาไม่อยู่โรงพยาบาลแล้ว”
ที่โรงพยาบาลก็ไม่อยู่ แล้วก็ไม่เจอด้วย
แบบนี้แล้ว เธอก็จะไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะมีส่วนร่วม
“อะไรนะ？ ไม่อยู่โรงพยาบาลแล้ว？” วารุณีตกใจ “ว่าแล้ว พงศกรไปไหนกันล่ะ？”
“ไม่รู้สิ ฉันถามคณบดีแล้ว คณบดีบอกว่า พงศกรลาหยุดยาว ไม่ได้กำหนดวันกลับ ฉันว่าเขาคงไปตามหาฆาตกร” ปาจรีย์พูด
นอกจากสาเหตุแล้ว ฉันก็หาเหตุผลอื่นไม่เจอว่าทำไมเขาถึงลาหยุดยาวขนาดนี้
“เขาจะไปหาเขาจะฟังคนเดียวได้ยังไง？” วารุณีขมวดคิ้ว
ปาจรีย์หลับตาลง “เขาเป็นหมอด้านสมองที่มีชื่อเสียงระดับโลก มีเส้นสายกว้างขวาง เมื่อก่อนเขาเกลียดการติดต่อกับพวกเส้นสายมาโดยตลอด ตอนนี้ฉันเดาว่าเพราะต้องการหาฆาตกรคนนั้น เขาทำได้”
“ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้น ก็ต้องมีโอกาสตามหาฆาตกรเจอแน่นอน” วารุณีพยักหน้า
“เอาล่ะวารุณี ฉันต้องไปเลิกคุยกับเธอก่อน ตอนนี้ฉันกำลังเก็บกระเป๋าอยู่อ่ะ” ปาจรีย์ พูด
วารุณีอืม “โอเค เธอเก็บต่อเถอะ ฉันเองก็จะไปเตรียมของขวัญให้คุณลุงกับคุณป้าเหมือนกัน”
พูดจบ เธอก็วางโทรศัพท์ แล้วไปหาป้าส้มที่ห้องครัว ให้ป้าส้มจัดเตรียมอาหารเสริมที่เหมาะสำหรับวัยกลางคนและวัยชรา
พ่อแม่ของปาจรีย์ ร่างกายไม่แข็งแรงมาตลอด เมื่อเปรียบกับคนอายุคราวเดียวกัน การส่งอาหารเสริม คงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
หลังจากที่ป้าส้มเตรียมอาหารเสริมเสร็จ วารุณีก็โทรศัพท์อีกครั้ง โทรเรียกผู้ช่วยจากบริษัทตัวเอง
ให้ผู้ช่วย นำอาหารเสริมไปให้ปาจรีย์ที่สนามบิน
จัดการเสร็จ นัทธีกับมารุตก็เดินลงมาจากชั้นบน
มารุตแยกออกไปทันที วารุณีเดินไปข้างๆ นัทธี “ที่รัก เป็นยังไงบ้างคะ？”
“ไม่มีอะไรแล้ว ” นัทธีส่ายหัว
วารุณีรินน้ำให้เขา “ฉันรู้ ว่าทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ เพราะนวิยาอยากแต่งงานกับคุณ ถูกคุณปู่คุณย่าปฏิเสธ นวิยาก็เลยฆ่าคุณปู่คุณย่า ก็เลยคิดว่าคุณเป็นต้นเหตุ คุณคือชนวน”
นัทธีกำแก้วแน่น “เป็นฉันจริงๆ ถ้านวิยาไม่……”
“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยจริงๆ คุณอย่าโทษตัวเองเลยนะ ตามความจริง นวิยาอยากจะแต่งงานกับคุณ พอถูกคุณปู่คุณย่าปฏิเสธ เลยชักนำความตั้งใจฆ่าของนวิยา แต่คุณไม่คิดว่า คนอย่างนวิยา จะไม่สามารถน้อยใจได้เลยแม้แต่นิด คนอื่นไม่สามารถทำไม่ดีกับเธอได้แม้แต่นิดเดียว ไม่อย่างนั้นเธอจะฆ่าฝั่งตรงข้ามทิ้งซะ ดังนั้นต่อให้นวิยาไม่อยากแต่งงานกับคุณ เธอก็จะต้องมีความปรารถนาอย่างอื่น คุณปู่คุณย่าไม่สามารถตอบสนองความต้องการทุกอย่างของเธอได้ เพราะฉะนั้นเมื่อความปรารถนาอยากเห็นของเธอไม่ถูกตอบสนอง เธอก็จะยังคงค่าคุณปู่คุณย่าเหมือนเดิม” วารุณีกำมือของชายหนุ่มแน่น แล้วปลอบใจ
ดวงตาของนัทธีเป็นประกาย “เป็นอย่างนี้เหรอ ？”
“ใช่ เพราะฉะนั้นไม่ใช่ความผิดของคุณจริงๆ คุณคิดถึงคู่สามีภรรยาประธานธนงค์ก็รู้ได้แล้ว พวกเขาเป็นถึงพ่อแม่แท้ๆของนวิยาเชียวนะ ก็ไม่ใช่เพราะว่าเขาทำไม่ถูกใจนวิยาเพียงนิดเดียว ก็เลยถูกนวิยาฆ่าหรอกเหรอ？ดังนั้นอย่าโทษตัวเองเลยนะ คุณปู่คุณย่าเขารู้ เขาก็คงไม่มีความสุข” วารุณีกอดชายหนุ่ม
ชายหนุ่มก็กอดเธอเช่นกัน แล้วหลับตาลงเล็กน้อย “ฉันรู้ เมื่อกี้นี้มารุตก็เกลี้ยกล่อมฉันอยู่เหมือนกัน ”
“แล้วคุณกับผู้ช่วยมารุต คุยอะไรกันอยู่ข้างบนคะ？” วารุณีมองที่เขา
นัทธีหรี่ตา แล้วพูดอย่างเย็นชา “บทลงโทษของนวิยา ฉันจะไม่ส่งเธอให้กับตำรวจ การที่ส่งให้กับตำรวจ ถึงแม้จะโดนโทษประหารเหมือนกัน แต่การที่ให้เธอตายมันเบาเกินไป ฉันจะจัดการด้วยตัวเอง”
“ค่ะ งั้นก็จัดการเองเถอะ ” วารุณีพยักหน้า
ถึงแม้ว่าจะผิดกฎหมาย แต่เธอก็เข้าใจความเจ็บปวดของเขา ความแค้นของการฆ่าพ่อแม่ ไม่ใช่การส่งให้ตำรวจ แล้วจะทำให้ปล่อยวางมากขึ้นจริงๆ
ยิ่งมีความเคียดแค้นมาก ว่าต้องการอยากที่จะลงมือแก้แค้นด้วยตัวเองจริงๆ ถึงจะรู้สึกว่ามันคือการแก้แค้น
ดังนั้นถ้าหากสลับเป็นเธอ เธอก็จะเลือกเหมือนอย่างกับเขา
“คุณไม่คิดว่ามันน่ากลัวเหรอที่ผมทำแบบนี้？” นัทธีมองวารุณี
วารุณียิ้ม “เรื่องนี้ คุณเคยถามฉันมาแล้วครั้งหนึ่งนะคะ ตอนแรกฉันบอกว่าไม่กลัว ตอนนี้ก็เหมือนเดิมค่ะ แล้วฉันก็อยากจะถามคุณ ฉันสนับสนุนแบบนี้ ก็แปลว่าฉันไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร คุณยังจะรักอยู่ไหมคะ？”
นัทธียิ้มเบาเบา “แน่นอนสิ ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมก็รัก ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าใจดีเกินไป ก็คงอยู่กับโลกนี้ไม่ได้ คุณเป็นแบบนี้ดีแล้ว”
“งั้นก็โอเค” วารุณีพิงไปที่ไหล่ของเขา “แล้วจะลงมือเมื่อไหร่？กับคุณหมอพิชิต ต้องไปทักทายเขาหน่อยไหม？”
“อีกสักสองสามวันดีกว่า จัดการเรื่องของทารีนาก่อน ส่วนพิชิต ไว้ค่อยว่ากัน” นัทธีเม้มริมฝีปาก