เสียงปืนนั้นมันดังมาจากกลางเขาลึก คนที่อยู่กับอาเธอร์นั้นตึงเครียดขึ้นมาจนแทบบ้า
คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “นาย จะให้ฉันพาพวกพ้องไปรับสารจากเหล่าพวกที่ลาดตระเวนหรือเปล่า”
อาเธอร์เอามือหนึ่งหยิบปืนออกมา จากนั้นก็ใส่กระสุน แล้วก็มองไปที่ไกลๆ ด้วยความเย็นชาก่อนจะพูด “พวกเราแยกย้าย!”
คนด้านหลังต่างตกใจกันหมด
แต่กลับไม่มีใครกล้าเถียงเขา
“งั้นพวกเขาสองคนจะเอาอย่างไรดี？” มีคนเตะลี่หุยกับลี่เจี้ยนหวาที่อยู่ด้านหลังสักหน่อย สีหน้าของลี่เจี้ยนหวาก็เปลี่ยนไปในทันที แต่กลับไม่กล้าโกรธและพูดอะไรออกมา
อาเธอร์กวาดตามองพวกเขาสองคน ก่อนจะเดินไปหาลี่เจี้ยนหวา
เมื่อเห็นเขาเดินมา ร่างกายของลี่เจี้ยนหวาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้น “คุณยาเซ็น……”
มือทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะยื่นขึ้นมา
ยาเซ็นใช้ปืนชี้ไปที่หัวของเขา ลี่เจี้ยนหวาตกใจจนรีบพูดขึ้น “ลูกทรพีคนนั้นยังไม่มาอีกเหรอ？ฉัน ฉันจะบอกเขาเดี๋ยวนี้”
เมื่อพูดจนจบเสียงของลี่เจี้ยนหวาก็สั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาผู้หญิงมาแลกกับตัวเอง ลูกชายไม่ยินยอมอยู่แล้ว
“นาย！” คนที่พูดพลางยืนด้านหลังอาเธอร์พูดขึ้น แต่กลับถูกเขายกปืนขึ้นจ่อ
“คนคนนี้ฉันพามาเอง！” เขาพูดพลางกระชากคอเสื้อของลี่เจี้ยนหวา “ลูกชายคนดีของคุณแน่นอนว่าคงจะปล่อยคุณไม่ลง ไม่อย่างนั้นเขาจะเข้ามาด้านในนี้ได้อย่างไร？ฮ่าๆ ……พวกเราแยกย้าย！”
เมื่อสั่งการ ก็มีคนมากมายรีบแยกย้ายตามหลังเขาออกจากฐานที่อยู่
เมื่อลี่จุนถิงกวาดตามองอุปสรรคต่างๆ ก่อนจะตามไปถึง ก็เจอแต่โรงงานว่างโล่งที่เงียบสงัดเสียแล้ว
ซู่จี้งยี้รีบเดินนำขึ้นไปก่อน เมื่อกวาดตามองไปมาก็หันกลับมาบอก “ประธานลี่ เหมือนกับว่าคนเหล่านั้นจะหนีไปหมดแล้ว！”
คนอื่นๆ ที่ปรี่เข้าไปก็กลับมาบอก “ประธานลี่ ไม่มีใครอยู่แล้ว！”
“ทางเราเองก็ไม่มีใคร！”
ลี่จุนถิงพึมพำเสียงเย็นชา พลางเหยียบพื้นไม้ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ที่สูงที่สุด ก็พบว่ามันเหมือนจะมีจุดกำเนิดควันที่ยังไม่ดับสนิท
“ดูเหมือนกับว่าพวกเขาจะยังไปไม่นาน！”
“แต่ภูเขามันใหญ่ขนาดนี้ เราจะหาอย่างไร？”
“ฉันว่าอาเธอร์เหมือนจะมีฐานที่อยู่ไม่น้อยเลย” ซู่จี้งยี้เองก็ขมวดคิ้วพลางพูดอยู่ข้างๆ
ลี่จุนถิงเม้มปาก “ในเมื่อพวกเขาหนีจากตรงนี้ไปแล้ว แน่นอนว่าจะเหลือเส้นทางให้ตาม พวกเราตามไปเลย！”
ซู่จี้งยี้พยักหน้า ก่อนจะกำชับกับคนด้านหลัง “ตามสืบให้ได้ เราจะต้องตามไปให้ไว”
คนเหล่านั้นฝึกมาอย่างดี
ไม่นานก็มีคนเข้ามาพูด “ประธานลี่！หาทางที่พวกเขาหนีไปได้แล้ว”
“ตามไป！” ลี่จุนถิงสั่ง
ทุกคนเดินไปด้านนอกโรงงาน ตอนที่เดินออกจากโรงงานไปที่บริเวณถนนทางด้านหลัง จู่ๆ บริเวณมืดๆ ก็มีประกายของคนหนึ่งที่ยิงมาทางทุกคน！
“รีบหมอบลง！” ซู่จี้งยี้ตะโกนพลางยิงปืนไปด้วย
คนคนนั้นยิงมาทางลี่จุนถิงอย่างเห็นได้ชัด
ลี่จุนถิงไม่ได้มีเกราะป้องกันอะไรอยู่แล้ว เลยถูกอาเธอร์ยิงเข้ามาอย่างจัง
มันทำให้แขนของเขาบาดเจ็บ
“ประธานลี่！” ซู่จี้งยี้ตะโกนเสียงดัง พลางเห็นลี่จุนถิงกัดฟันอีกมือหนึ่งก็ใช้ปืนโจมตีฝ่ายตรงข้าม
กระสุนนัดสุดท้ายเฉียดแก้มของเขาก่อนจะฝังเข้าไปในต้นไม้ด้านหลัง
“ประธานลี่！” ซู่จี้งยี้ปรี่เข้ามาในทันที พลางช่วยเอาผ้าก็อซพันแผลที่แขนที่บาดเจ็บให้
ลี่จุนถิงกัดฟันกรอด “ไม่เจ็บถึงตายหรอก”
พูดไปก็มีคนอีกทีมหนึ่งรีบเข้ามาในทันที
“ประธานลี่！” คนเหล่านั้นเองก็ปรี่เข้ามา
ซู่จี้งยี้มองพวกเขาเล็กน้อย “พวกคุณพบอะไรหรือเปล่า？”
คนเหล่านั้นส่ายหัว “ตอนที่เราไปพบว่าพวกเขาย้ายป้อมปราการแล้ว แต่เมื่อตามไปถึง ก็ไม่เจอใครแล้ว”
มีคนอีกคนพูด “กลุ่มของมันมีฐานที่กบดานอยู่กี่ที่กันแน่นะ”
เสียงนั้นมันเต็มไปด้วยความโกรธ
ลี่จุนถิงเม้มปาก มีฐานที่กบดานเยอะขนาดนั้นพอจะหาขึ้นมามันลำบากมากจริงๆ
เขายังตามหาคนเหล่านั้นต่อไป
ก็ถูกซู่จี้งยี้ตัดบทพูด “ประธานลี่ ฉันว่าคุณกลับไปรักษาแผลก่อนเถอะ คุณได้รับบาดเจ็บ ต้องรักษาให้เร็วสักหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าภรรยาคุณรู้เดี๋ยวจะเสียใจนะ”
“นั่นสิ ประธานลี่！คุณต้องรีบเอากระสุนที่ฝังในแขนออกนะ”
ทุกคนต่างพูด ซู่จี้งยี้โน้มน้าวพลางโทรหาชิงโม่
ชิงโม่ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ
“พี่！คุณอยู่ที่ไหน？ฉันจะหาคนไปรับคุณที่ตีนเขา ถ้าเกิดให้พี่สะใภ้รู้ ฉันคงจะไม่ได้มีภรรยาแล้วใช่ไหมล่ะ？”
เมื่อได้ยินเขาพูดไปเรื่อย
ลี่จุนถิงเม้มปาก
เขานั้นไม่กลัวตายเลย เพียงแต่ตอนนี้มีหยุนเอ๋อกับลูกสองคนแล้ว
เลยใจอ่อนลงไม่น้อย
พลางเห็นคนมากมายโน้มน้าวเขา เลยเม้มปาก “สั่งให้ทุกคนลงจากภูเขา！”
“เราไม่ตามหาต่อแล้วเหรอ？”
ลี่จุนถิงพยักหน้า หรี่ตาอยู่นานกว่าจะพูดต่อ “เราล้อมเขาเอาไว้！”
ซู่จี้งยี้ตาเป็นประกาย กลุ่มของพวกอาเธอร์ยังอยู่ในภูเขา ถึงอย่างไรก็ต้องการอาหาร
ถ้าเกิดตัดขาดทางลำเลียงของพวกเขา ดูสิว่าพวกเขาจะทนได้อีกนานแค่ไหน
“แต่พ่อของคุณล่ะ？” ซู่จี้งยี้ยังไม่ทันพูดจบ
ลี่จุนถิงเม้มปาก “ฉันจัดการเองได้อยู่แล้ว ตอนนี้ภูเขามีหมอกมาก ตอนนี้เลยไม่ต้องให้พวกพ้องตรวจสอบในภูเขาแล้ว เพื่อไม่ให้มีการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุอะไร”
ซู่จี้งยี้พยักหน้า โบกมือให้คนด้านหลัง
ทุกคนเลยรีบลงจากภูเขาไป
ตอนที่รีบลงไปจากภูเขา ก็พบว่าหลันเยว่เฉินรออยู่ที่นั่นแล้ว
“หมอหลัน คุณมาได้อย่างไร？” ลี่จุนถิงเห็นเขาอึ้งเล็กน้อย อีกฝ่ายไม่มีเวลาจะมาสนใจเขาพูดอะไร ก่อนจะพาเขาไปที่ห้องรักษาของทหารเฉพาะทาง
หลันเยว่เฉินนั้นเก่งด้านการแพทย์มาก เลยแทบจะเอากระสุนออกมาจากแขนของลี่จุนถิงได้ระหว่างทางเลย
ลี่จุนถิงยุ่งมาทั้งวันแล้ว
เจ็บแล้วเจ็บเล่า เมื่อกลับไปถึงตระกูลลี่ก็นอนหลับสนิทแล้ว
หลันเยว่เฉินเองก็ไม่กล้ารบกวนเขา เลยให้คนหามเขาเข้าไปในห้องนอน
โม่เสี่ยวฮุ่ยออกไปเยี่ยมเพื่อน ถวนจื่อไปโรงเรียน กุ่นกุ่นยังนอนหลับอยู่
มีเพียงเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ในบ้านอ่านหนังสือปลูกต้นไม้คนเดียว
จู่ๆ ก็เห็นว่ามีคนหามลี่จุนถิงเข้ามา เลยมีท่าทีจริงจังพลางตกใจจนหนังสือหลุดออกจากมือลงพื้นไป
สักพักใหญ่ๆ ในตาก็มีน้ำตาก่อนจะเข้ามาหาลี่จุนถิง พลางยื่นมือมาจับหน้าของเขา “จุนถิง！”
ทุกคนรู้ความรักที่สามีภรรยาอย่างพวกเขามีให้กัน เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อร้องไห้โฮก็สงสารจับใจขึ้นมา
“คุณนาย！” มีคนหนึ่งในนั้นพูดเสียงเบาขึ้นมา พลางอยากจะถามเจียงหยุนเอ๋อว่าจะเอาลี่จุนถิงไปวางที่ไหนดี
แต่ว่ากลับถูกพบ แล้วเธอก็ตัวอ่อนยวบ ก่อนจะสลบลงไป
ตอนนั้นคนต่างตกใจกันใหญ่
ตอนที่หลันเยว่เฉินตามซู่จี้งยี้เข้ามาก็เห็นฉากที่เกิดขึ้นในตอนนี้ “เธอเป็นอะไรเหรอ？”
“เป็นลมไปแล้ว！” ลูกน้องคนหนึ่งพูดอย่างทื่อๆ เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขาเลยไม่ทันมีสติว่ามันเกิดอะไรขึ้น
หลันเยว่เฉินกับซู่จี้งยี้เป็นคนฉลาด เลยเข้าใจได้ในทันที
หลันเยว่เฉินพูดไม่ค่อยออก พลางพูดกับสาวใช้ “คุณช่วยพยุงคุณนายของพวกคุณหน่อย！”
สาวใช้คนนั้นได้ยินก็รีบปรี่เข้าไป
หลันเยว่เฉินรีบหยิบเข็มออกมาจากกล่องยาก่อนจะบิดไปมาเบาๆ ที่ร่องริมฝีปากบนของเธอ เมื่อเห็นเปลือกตาของเธอขยับเล็กๆ ก็พูดขึ้นมา “โอเค！”