บทที่ 753 ได้ประโยชน์ทั้งคู่
บทที่ 753 ได้ประโยชน์ทั้งคู่
เสี่ยวเถาหยิบกระดาษสีชมพูออกมาจากแขนเสื้อของนาง จากนั้นยื่นให้กู้ซินเถาและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูของข้าบอกว่าต้องการพบและทำความรู้จักกับแม่นาง พรุ่งนี้เชิญแม่นางที่ร้านจิ่นฝู! และหวังแม่นางจะไปเจอกันตรงเวลา!” หลังจากพูดจบเสี่ยวเถาก็ส่งกระดาษสีชมพูให้กู้ซินเถาแล้วเดินจากไป
กู้ซินเถามองสิ่งของในมือและเปิดออกด้วยความประหลาดใจ
ของสิ่งนี้คืออะไรกันแน่? กู้ซินเถาอ่านหนังสือไม่ออก ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
กู้ฉวนลู่ยังอยู่ในห้องไม่ไปไหน เขากำลังคิดอย่างหนักว่าจะให้กู้ซินเถาเจอเจียงหย่วนได้อย่างไร!
ขณะที่กำลังคิดอย่างหนักก็เห็นกู้ซินเถามาพร้อมกับบางสิ่งในมือ
กู้ซินเถามอบสิ่งของในมือให้กู้ฉวนลู่และพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “ท่านพ่อ บนกระดาษเขียนว่าอะไรหรือ!”
สิ่งนั้นเป็นกระดาษจดหมายสีชมพูซึ่งมีกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ หากจะให้เขา สิ่งนี้เป็นบัตรเชิญทั่วไปในหมู่เด็กสาว
กู้ฉวนลู่เปิดมันออกอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าหลังจากอ่านสิ่งที่เขียนอยู่ข้างใน กู้ฉวนลู่ก็หัวเราะออกมา “ซินเถา ดูเหมือนว่าคราวนี้ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย*[1]…”
กู้ฉวนลู่หัวเราะลั่น นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่กู้ซินเถาเห็นกู้ฉวนลู่หัวเราะ เช่นนั้นแล้วนางจึงรู้สึกมีความสุข “ท่านพ่อ สิ่งที่เขียนอยู่บนนั้นคืออะไร?”
“เจ้าบอกข้ามาก่อนว่าผู้ใดเป็นคนส่งสิ่งนี้มาให้กับเจ้า”
“เป็นสาวรับใช้ของคุณหนูจากเมืองหลวง วันนี้ข้าเห็นนางและคนรับใช้ที่ประตูบ้านของตระกูลเจียง!” กู้ซินเถาตอบ
“ไม่แปลกใจ ไม่แปลกใจ! ซินเถา เจ้าอยากเจอเจียงหย่วนไม่ใช่หรือ? โอกาสของเจ้ามาถึงแล้ว!” กู้ฉวนลู่พูดอย่างตื่นเต้น
ทันทีที่ได้ยินว่านางสามารถเจอเจียงหย่วนได้ กู้ซินเถาก็มีความสุขเช่นกัน “ท่านพ่อ ข้าจะทำอย่างไรดี?”
“เจ้าฟังข้าสิ่งที่ข้าจะพูดเสียก่อน นี่คือบัตรเชิญจากคุณหนูหลิวจากเมืองหลวง นางเชิญเจ้าไปที่ร้านจิ่นฝูในวันพรุ่งนี้เพื่อพบกับนาง!”
ในบัตรเชิญระบุว่า หลิวเทียนฉือรู้สึกถูกชะตากับกู้ซินเถาตั้งแต่แรกเห็น หลังจากมองแวบเดียว นางก็รู้สึกราวกับอีกฝ่ายเป็นน้องสาว และต้องการติดต่อกับกู้ซินเถา ดังนั้นนางจึงเขียนบัตรนี้และเชิญกู้ซินเถาไปที่ร้านจิ่นฝูในวันพรุ่งนี้
หลิวเทียนฉือคนนี้อาศัยอยู่ในตระกูลเจียงชั่วคราว หากกู้ซินเถาสามารถเป็นเพื่อนที่ดีกับหลิวเทียนฉือได้ เพียงแค่หลิวเทียนฉือพูด นางก็สามารถเข้าไปในตระกูลเจียงได้ไม่ใช่หรือ!
หลังจากฟังคำพูดของกู้ฉวนลู่ กู้ซินเถาก็มีความสุขและพยักหน้าซ้ำ ๆ
“ซินเถา พรุ่งนี้เจ้าต้องเก็บอารมณ์ฉุนเฉียวไว้ให้ดี หญิงจากเมืองหลวงผู้นี้มีความรู้สึกที่เหนือกว่าโดยธรรมชาติ เจ้าต้องทำข้อตกลงที่ดีกับนาง อย่าทำให้นางขุ่นเคือง เจ้าต้องเกลี้ยกล่อมและสนับสนุนนาง เมื่อถึงเวลา ถ้าคุณหนูหลิวรับฟังเจ้า เจ้าก็จะพบเจียงหย่วนได้ง่ายขึ้นมาก!”
กู้ซินเถาพยักหน้าอย่างเร่งรีบ นางถือบัตรเชิญไว้ในมืออย่างมีความสุขมาก
ในวันต่อมา กู้ซินเถาแต่งตัวอย่างพิถีพิถันเพื่อให้ตัวเองดูงดงามราวกับคุณหนูแล้วก็ออกไปร้านจิ่นฝู เช้านี้ก่อนที่กู้ฉวนลู่จะออกจากบ้าน เขาได้เตือนกู้ซินเถาะเป็นพันครั้ง
บอกนางให้เก็บอารมณ์ให้ดี และห้ามทำให้หลิวเทียนฉือขุ่นเคืองเด็ดขาด
กู้ซินเถาจะโง่ขนาดนั้นได้อย่างไร ทำไมนางถึงต้องทำให้คุณหนูจากเมืองหลวงขุ่นเคืองด้วย นางจึงพยักหน้าเห็นด้วยครั้งแล้วครั้งเล่า
กู้ซินเถามาถึงร้านจิ่นฝูตามเวลาที่ตกลงกัน และพบว่าหลิวเทียนฉือกำลังรอนางอยู่ในห้องส่วนตัว
เมื่อเห็นหลิวเทียนฉือ กู้ซินเถาก็รีบเลียนแบบวิธีการทักทายผู้อื่นและกำลังจะไปแสดงความเคารพ
แต่หลิวเทียนฉือก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พยุงร่างของกู้ซินเถาที่ก้มลงและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น เจ้าชื่ออะไรหรือ?”
กู้ซินเถาตอบว่า “ข้าชื่อกู้ซินเถา”
เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของนางก็บึ้งตึงและอารมณ์เสียขึ้นมา เมื่อหลิวเทียนฉือเหลือบมอง เสี่ยวเถาก็หุบปากทันทีและยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟัง
แต่ในใจก็นึกเหยียดหยามที่ต้องเรียกสาวชาวบ้านว่าคุณหนู
“น้องซินเถา ข้าชื่อเทียนฉืออายุมากกว่าเจ้าไม่มาก ถ้าเจ้าไม่ถือสา เจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวก็ได้”หลิวเทียนฉือยิ้มอย่างอ่อนหวาน ปิดปากของนางและยิ้มอย่างมีความสุข
จากนั้นหลิวเทียนฉือก็ดึงกู้ซินเถาไปยังที่นั่งแล้วเชื้อเชิญนางให้นั่งลง
กู้ซินเถาเห็นว่าหลิวเทียนฉือนั้นเข้าถึงได้ง่ายมาก ความหึงหวงและความแค้นของนางที่มีต่อหลิวเทียนฉือก็ได้จางหายไปบางส่วน
“ซินเถา เจ้าช่างดงามจริง ๆ ตอนนี้อายุยังน้อย ถ้าหากโตขึ้นในอนาคต เกรงว่าจะมีชายหนุ่มหลายคนหลงใหลเป็นแน่!” หลิวเทียนฉือแสร้งทำเป็นประหลาดใจและมองไปที่รูปลักษณ์ของกู้ซินเถา
เมื่อได้ยินหลิวเทียนฉือยกย่องตัวเองเช่นนี้ กู้ซินเถาก็หน้าแดงและพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า “คุณหนูหลิวงดงามกว่าข้ามากนัก!”
แม้ว่ากู้ซินเถาจะไม่ยอมรับ แต่นางก็ยังเอ่ยออกไป
หลิวเทียนฉือดูดีจริง ๆ นางเป็นคนที่สวยสง่าและงดงาม
มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเด็กสาวในเมืองเล็ก ๆ ที่นางรู้จัก
ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางมาจากเมืองหลวง ทุกท่าทางและการเคลื่อนไหวของนางนั้นนุ่มนวลและงดงามมาก
แม้ว่ากู้ซินเถาไม่ต้องการที่จะยอมรับ แต่ท่าทางและความสง่างามของคุณหนูคนนี้ก็ไม่มีหญิงใดในเมืองนี้เทียบได้
ตอนที่เห็นหลิวเทียนฉือ กู้ซินเถาก็รู้ทันทีว่านางเป็นคุณหนูที่อยู่ในเมืองหลวง
กู้ซินเถาเต็มไปด้วยความอิจฉามากมายบนใบหน้าของนาง และกระตือรือร้นที่จะพูดคุยกับหลิวเทียนฉือก็มากขึ้น
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถามีท่าทางผ่อนคลายลงและทำตัวสนิทสนมกับตน หลิวเทียนฉือก็มีความสุขมาก เมื่อมองไปที่เสี่ยวเถา เสี่ยวเถาก็เข้าใจและหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อของนางทันทีและมอบให้หลิวเทียนฉือ
หลังจากที่หลิวเทียนฉือรับมาแล้ว นางก็มอบของให้กู้ซินเถาทันที
กู้ซินเถามองสิ่งนั้นด้วยความประหลาดใจ มันเป็นกล่องสีแดง แต่นางไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น!
ในขณะที่กู้ซินเถามองไม่เห็น เสี่ยวเถาก็เหลือบมองไปที่กู้ซินเถาด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม
กู้ซินเถารู้สึกสงสัยเล็กน้อยและพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “คุณหนูหลิว นี่คือ…”
“เปิดดูสิ…”
กู้ซินเถาทำตามคำพูดของนางและเปิดกล่องผ้า ภายในมีปิ่นปักผมที่มีมีดอกไห่ถังสีเขียวอยู่บนนั้น มันเหมือนจริงราวกับว่ามันมีชีวิต
ปิ่นปักผมมีความโปร่งใสทั่วทั้งอันราวกับมีน้ำไหลอยู่ข้างใน มันมีค่ามากตั้งแต่ได้เห็นเพียงครั้งแรก
*[1] พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่าย ๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น