“ก็ประมาณนี้แหละ”นัทธีพยักหน้า
วารุณีถอนหายใจ“แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยปาจรีย์มีลูก เป็นการพิสูจน์ว่าเธอเคยรักพงศกร และพิสูจน์ว่าความรู้สึกที่เธอทุ่มเทไป ก็มีลูกตอบกลับมา”
“แต่แบบนี้ กลัวว่าทางพงศกรเธอจะอธิบายไม่ถูก”นัทธีมองเธอ
วารุณีเข้าใจความหมายเขา“คุณหมายความว่า พอพงศกรรู้ว่าปาจรีย์ตั้งท้อง กลัวว่าจะให้ปาจรีย์เอาเด็กออก？”
“พงศกรไม่รักปาจรีย์ แล้วจะให้เธอท้องลูกได้ไง ดังนั้นเป็นไปได้สูงที่พงศกรจะทำแบบนี้”นัทธีพยักหน้า
วารุณีกัดริมฝีปาก“ที่จริงแล้วปาจรีย์ก็รู้ส่วนนี้ แต่ฉันว่า ในเมื่อเธอตัดสินใจดีแล้วว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ งั้นเธอจะต้องรู้ว่าจะหลีกเลี่ยงพงศกรอย่างไรไม่ให้รู้ว่าเธอท้อง”
“เหรอ？งั้นก็ไม่ต้องสนแล้ว”นัทธีเอาสายตามองกลับไปที่โทรศัพท์
วารุณีพยักหน้า ไม่มีอะไรจะพูดอีก
ไม่ต้องสนใจจริงๆ เพราะว่าก็ไม่มีทางให้สน
เรื่องนี้ เป็นเรื่องส่วนตัวของปาจรีย์ เธอไปแทรกแซงมากไม่ได้ ทั้งหมดต้องพึ่งปาจรีย์เอง
แน่นอนว่า ตอนที่ปาจรีย์เจอความยากลำบาก เธอช่วยได้เสมอ
แป๊บเดียว ก็ถึงโรงแรม
เนื่องจากบนถนนรถติดอยู่ระยะหนึ่ง ตอนที่กลับมาโรงแรม ก็เที่ยงคืนแล้ว
ตอนอยู่บนรถ เด็กทั้งสองคนหลับไปแล้ว
พอลงจากรถ วารุณีกับนัทธีก็อุ้มลูกคนละคนกลับไปที่ห้องเพรสซิเดนสูท
วันถัดมา วารุณีกับนัทธีก็กลับจังหวัดจันทร์
พวกเขามาที่นี่ ที่จริงก็เพราะว่าปาจรีย์ฆ่าตัวตาย
ตอนนี้เพราะว่าปาจรีย์ตั้งท้อง ก็ไม่ฆ่าตัวตายแล้ว พวกเขาจึงกลับไปอย่างวางใจได้
แต่ก่อนกลับไป วารุณีก็ยังไปบอกลาปาจรีย์ที่โรงพยาบาลด้วย
และปาจรีย์ก็บอกเธอ รอตัวเองออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะกลับไปทำงานต่อที่จังหวัดจันทร์
ทำให้วารุณีรู้สึกยินดีเล็กน้อย
ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา สี่คนพ่อแม่ลูกลงจากรถ เห็นคฤหาสน์ตรงหน้า เด็กทั้งสองคนก็วิ่งไปมาอย่างดีใจ
“ดีจังเลยค่ะพี่ ในที่สุดพวกเราก็กลับมาแล้ว”ไอริณจูงมือของอารัณแล้วพูด
อารัณพยักหน้า“ใช่”
“ไป พี่ พวกเรากลับห้องกัน จิ๊กซอร์เมื่อวันก่อนยังต่อไม่เสร็จเลย”ไอริณพูดไป ก็จูงมือของอารัณวิ่งไปที่คฤหาสน์ด้วย
วารุณีมองเท้าเล็กๆของลูกทั้งสองคนที่วิ่งไปอย่างรวดเร็วอยู่ข้างหลัง จึงรีบตะโกนไปว่า：“วิ่งช้าๆหน่อย เดี๋ยวล้มเอาลูก”
“วางใจเถอะหม่ามี๊ ไม่มีทาง”มีเสียงตอบรับจากอารัณไกลๆ
วารุณีส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด“เด็กคนนี้นี่”
“เอาล่ะ”นัทธีเดินไปข้างๆเธอ หัวเราะเบาๆ“อารัณมีจิตใจเป็นผู้ใหญ่ เขาปกป้องไอริณได้ดี”
“ฉันรู้ ไม่งั้นฉันก็ตามไปแล้ว ให้พวกเขาช้าลงหน่อย”วารุณีหัวเราะ
นัทธีจูงมือของเธอ“ไปเถอะ พวกเราก็กลับไปกัน ป้าส้มทำอาหารกลางวันแล้ว”
“อือ”วารุณีพยักหน้า
สองสามีภรรยาก้าวเท้าเข้าไปที่ประตูคฤหาสน์
และมารุตที่ขับรถพาพวกเขามา ก็ขับรถออกไปด้วยรอยยิ้มขมขื่นคนเดียว
เวลาผ่านไปไวมาก พริบตาเดียว ก็ผ่านไปห้าวันแล้ว
วารุณีกำลังแก้ภาพออกแบบในห้องทำงานที่ดีไซเนอร์ข้างล่างส่งขึ้นมา แล้วทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก มีคนเดินเข้ามา
เธอคิดว่าเป็นผู้ช่วย จึงไม่ได้เงยหน้า มือก็ยังไม่หยุดแก้：“มีอะไรหรือเปล่า？”
“รายงานประธานวารุณี ปาจรีย์มารายงานตัวล่วงหน้า！”ที่ตอบวารุณี ไม่ใช่ผู้ช่วยอะไร แต่เป็นเสียงของปาจรีย์
ได้ยินเสียงนี้ มือวารุณีก็ชะงักไป จากนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองไปที่คนตรงข้าม
มองเห็นคนตรงข้ามยิ้มอย่างร่าเริง วารุณีก็ดีใจจนทิ้งปากกาในมือทันทีแล้วยืนขึ้นมา ลากเก้าอี้ออกแล้ววิ่งไปที่คนตรงข้าม จากนั้นกอดคนตรงข้ามไว้ในอ้อมแขน“ปาจรีย์ เธอกลับมาแล้วเหรอ？”
“ใช่วารุณี ฉันกลับมาแล้ว”ปาจรีย์ก็กอดวารุณี
วารุณีพาเธอกระโดดไปมาอย่างทนไม่ไหว
แต่แป๊บเดียววารุณีก็ตระหนักอะไรได้ รีบหยุดลง มองปาจรีย์แล้วพูด：“ฉันเกือบลืมไป เธอท้องอยู่ อย่าขยับมั่วสิ”
“ไม่เป็นไร กระโดดเบาๆไม่มีปัญหา”ปาจรีย์หัวเราะ
วารุณีส่ายหน้า“ไม่ได้ คนท้องอ่อนแอมาก แบบนี้ก็ดี มา ให้ฉันดูหน่อย”
เธอจูงมือของปาจรีย์ พาปาจรีย์หมุนวนสองรอบ สำรวจปาจรีย์ตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่หลายที จึงละสายตากลับ“ผอมลงเยอะมาก สีหน้าก็ยังซีดขาว ดูเหมือนจะฟื้นตัวได้ช้ามาก”
ปาจรีย์หัวเราะ“เร็วมากพอแล้ว อย่างน้อยก็เดินเองได้ ออกมาทำงานได้”
“พูดก็ถูก ใช่สิ ข้อมือเป็นไงบ้าง？”สายตาวารุณีมองไปที่ข้อมือของปาจรีย์
ข้อมือของเธอ ยังพันผ้าก๊อซหนาๆ และยังมีกลิ่นยาจางๆ ออกมาจากผ้าก๊อซ
ปาจรีย์ปล่อยมือของวารุณี ลูบผ้าก๊อซแล้วยิ้มบางๆ“แผลที่ข้อมือเริ่มตกสะเก็ดแล้ว อย่ากังวลเลยวารุณี เวลาผ่านไป ก็แกะผ้าก๊อซได้แล้ว”
“งั้นก็ดี”วารุณีพยักหน้า จากนั้นก็ดึงเธอไปนั่งที่โซฟา“ใช่สิปาจรีย์ เธอออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่？”
“เมื่อวาน”ปาจรีย์นั่งลงไปแล้วตอบ
วารุณีไปเทน้ำให้เธอ“ออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่บอกฉันล่ะ？กลับมาจังหวัดจันทร์คนเดียวเงียบๆ？ไม่อยู่พักฟื้นกับคุณอาคุณน้าระยะหนึ่งหน่อยเหรอ？”
“อยากเซอร์ไพรส์เธอไง”ปาจรีย์รับแก้วน้ำมาแล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้ม：“และอยู่ที่บ้าน พ่อแม่ฉันก็เอาแต่จ้องฉัน กลัวฉันจะทำเรื่องโง่ๆ ฉันอึดอัดมาก ดังนั้นเลยมาที่นี่ล่วงหน้า”
“คุณอาคุณน้าเป็นห่วงเธอ”วารุณีนั่งลงพูด
ปาจรีย์ถอนหายใจ“ฉันรู้ แต่ฉันก็กดดันมาก”
“นั่นก็จริง แต่คุณอาคุณน้าเป็นห่วงกังวลเธอขนาดนี้ ปล่อยเธอมาที่นี่ง่ายๆด้วยเหรอ？”วารุณีมองเธออย่างแปลกใจ
ปาจรีย์พูดยิ้มๆ：“เพราะว่าเธอไง”
“ฉัน？”วารุณีชี้ไปที่ตัวเองอย่างงุนงง“นี่มันเกี่ยวอะไรกับฉัน？”
“เพราะว่าฉันพูดกับพ่อแม่ว่า ฉันมาที่นี่ มีเธอกับประธานนัทธีดูอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงวางใจ เพราะพวกเขาเชื่อเธอว่า จะดูแลฉันอย่างดี ไม่ทำให้ฉันมีโอกาสทำเรื่องโง่ๆ”ปาจรีย์พูด
วารุณีกลอกตาใส่เธอ“ถึงจะพูดแบบนี้ แต่พวกเราก็ดูเธอตลอดเวลาไม่ได้ ดังนั้นเธออย่าทำเรื่องโง่ๆ ต้องมีสติ”
“วางใจเถอะวารุณี ฉันไม่ทำเรื่องโง่ๆอีกแล้วจริงๆ เพราะเด็กคนนี้ ฉันยังต้องดูเขาเติบโต”ปาจรีย์ก้มหน้าลงลูบท้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มของความเป็นแม่
วารุณีเห็นเธอหัวเราะ ก็หัวเราะตาม“เธอพูดแบบนี้ ฉันก็วางใจ ช่วงนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง？ไม่สบายตรงไหนไหม？”
“มีสิ ความรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน”ปาจรีย์พยักหน้าไปมา
วารุณีตอบ：“นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ”
“ฉันรู้ ก็แค่ไม่เข้าใจ วารุณี เธอคลอดลูกแล้ว เธอบอกฉันมา คนท้องต้องระวังอะไร”ปาจรีย์คว้าแขนของวารุณีแล้วถาม
วารุณีวางแก้วน้ำ“ได้สิ งั้นฉันจะบอกเธอ”
ทั้งสองคนอยู่ในห้องทำงานอยู่นานมาก วารุณีได้เล่าให้ปาจรีย์ฟังเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องใส่ใจในช่วงตั้งครรภ์ระยะแรกๆอยู่เสมอ
ปาจรีย์ฟังอย่างตั้งใจมาก และยังจดบันทึก พอจดไม่ทัน ก็ยังอัดเสียงไว้ ทำให้วารุณีมองอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
เป็นโทรศัพท์ของปาจรีย์
เธอทำมือห้าม สื่อว่าให้วารุณีรอก่อนแป๊บหนึ่ง ตากนั้นเอาโทรศัพท์มาดู เห็นชื่อที่โทรมา รอยยิ้มที่ใบหน้าเธอก็ค่อยๆหุบลง สีหน้าดูซับซ้อนขึ้นมา