บทที่ 880 ข้อตกลง
บทที่ 880 ข้อตกลง
“ไอ้โรคจิต!” มู่หรงชิงเหอรู้สึกอับอาย นางฝึกฝนทักษะการใช้หอกตั้งแต่ยังเด็ก หลังจากใช้เวลามากกว่าสิบปี นางได้สร้างสายสัมพันธ์กับหอกคู่นี้ มันเหมือนกับส่วนขยายของร่างกายนางไปแล้ว
การลูบหอกก็ไม่ต่างจากการลูบไล้ร่างกายของนาง!
นางไม่สนใจว่าเขาจะแตะต้องตัวนางในขณะที่กำลังต่อสู้อยู่หรือไม่ หลังจากฝึกในค่ายทหารเป็นเวลานาน นางคุ้นเคยกับการสัมผัสถูกเนื้อต้องตัวโดยคู่ซ้อมมานานแล้ว
อย่างไรก็ตาม หอกนี้เป็นที่มาของความภาคภูมิใจและความรุ่งโรจน์ของนาง ทว่าตอนนี้มันถูกจับและลูบไล้โดยชายผู้นี้ นางรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง
ซูอันสังเกตเห็นร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย ความคิดแรกของเขาคือนางโกรธ แต่เขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าไม่ใช่ เขาเคยเห็นปฏิกิริยาคล้ายกับแบบนี้มาแล้ว เขารู้ทันทีว่านี่คือปฏิกริยาที่เฉียวเสวี่ยอิงเคยเป็นเมื่อนางถูกกระตุ้นในคืนก่อน!
ซูอันตกตะลึง เจ้ากำลังถูกปลุกเร้าเพียงเพราะข้าสัมผัสหอกของเจ้า?
ในขณะนั้น ประตูคฤหาสน์ตระกูลฉินได้เปิดออก และเสียงที่น่าตกใจก็ดังขึ้น “เจ้าสองคนกำลังทำอะไร?”
มู่หรงชิงเหอดูเหมือนได้รับการนิรโทษกรรมครั้งใหญ่ นางหมดความสนใจจะถอนหอก รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของผู้มาใหม่และชี้นิ้วไปที่ซูอัน “พี่ฉู่ ผู้ชายคนนี้รังแกข้า!”
ดวงตาของซูอันแทบถลนจากเบ้า หญิงผู้กล้าหาญที่กวัดแกว่งหอกของนางอย่างดุร้ายเมื่อครู่นี้ไปอยู่ที่ไหน?
จู่ ๆ ทอมบอยก็กลายเป็นหญิงสาวอ่อนหวานซะอย่างนั้น?
ดวงตาของซูอันเบิกกว้าง ผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า? นางตกหลุมรักฉู่โหยวเจาที่แต่งตัวเป็นชายงั้นเหรอ?
ซูอันใช้เวลานานกว่าจะฟื้นสติต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เขาสงสัยว่านางเคยคิดบ้างไหมว่าผู้ชายที่นางชื่นชอบแท้จริงแล้วเป็นผู้หญิง?
หรือนางอาจจะรู้?
ทำไมข้าถึงสัมผัสได้ถึงความโรแมนติกแบบผู้หญิงต่อผู้หญิง? แต่สวยทั้งคู่…น่าสนใจ…
ฉู่โหยวเจากำลังจะพูดเพื่อมู่หรงชิงเหอ แต่ทันทีที่นางเห็นซูอัน ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง “เป็นเจ้า!”
ซูอันพยักหน้า “จะเป็นใครไปได้อีก? ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิง”
เห็นได้ชัดว่าฉู่โหยวเจารู้ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร และใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อ
นางรีบวิ่งเข้าหาและดึงเขาไปด้านข้าง “เจ้าห้ามเปิดเผยตัวตนของข้า!” นางส่งเสียงขู่เบา ๆ
ซูอันตกตะลึง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ชายจริง ๆ เหรอ? ถ้าจำไม่ผิด มู่หรงเป็นตระกูลของท่านยายเจ้าไม่ใช่เหรอ? นางยังไม่รู้ความจริงอีกเหรอ?
อืม…คิด ๆ ดูแล้วปัญหานี้เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลฉู่เนื่องจากการสืบทอดตำแหน่งขุนนางตกอยู่กับเรื่องนี้ ไม่น่าแปลกเท่าไรที่ตระกูลมู่หรงไม่รู้เรื่องนี้
ขออภัยด้วยจริง ๆ แม่นางมู่หรง ความรักของเจ้าคงไม่สมหวังแน่
ภาพที่เห็นนั้นค่อนข้างแปลกสำหรับซูอัน รูปลักษณ์ภายนอกดูต่างจากรสนิยมที่ควรเป็น มู่หรงชิงเหอเป็นผู้หญิงที่ดูแข็งแกร่งแต่นางกลับตกหลุมรักเด็กผู้ชายหน้าอ่อนอย่างฉู่โหยวเจา
ฉู่โหยวเจาน่าจะมีสมบัติวิเศษที่ซ่อนลักษณะผู้หญิงเอาไว้ แม้ว่านางจะดูค่อนข้างมีสเน่ห์แบบชายหนุ่มอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีด้านที่เป็นผู้หญิงอยู่ นี่คือลักษณะชายในฝันของมู่หรงชิงเหอ?
“ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย?” ซูอันตอบอย่างสนุกสนาน
ฉู่โหยวเจากัดริมฝีปาก ซึ่งอาจเป็นท่าทางที่ดูน่าขยะแขยงเล็กน้อยถ้านางเป็นผู้ชาย แต่ในทางกลับกัน เมื่อรู้ว่านางเป็นผู้หญิง ท่าทางนี้มันกลับทำให้ท่าทางดูเย้ายวนยิ่งขึ้น
“เพราะเจ้าเป็นพี่เขยของข้า! เจ้าจะเปิดเผยความลับของตระกูลฉู่หรืออย่างไร?”
ซูอันเลิกคิ้ว เขายินดีเป็นอย่างยิ่งที่นางเรียกเขาว่าพี่เขย “สรุปแล้วข้าไม่ใช่ไอ้ชั่วแล้วงั้นเหรอ?”
ฉู่โหยวเจาพ่นลมหายใจ “เจ้าเป็นพี่เขยของข้า แต่เจ้าแตะต้องน้องภรรยาเจ้า เจ้าจะเป็นอะไรได้อีกนอกจากคนชั่ว?”
นางอารมณ์เสียอย่างมากที่พี่สาวได้แต่งงานกับชายที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง นางไม่เห็นด้วยเลยสักนิด และนางก็กังวลเกี่ยวกับความสุขของพี่สาวด้วย
อย่างไรก็ตาม หลังจากเห็นด้วยตาตัวเองว่าซูอันสามารถจัดการกับเหล่ามือสังหารที่ทรงพลังเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย นางจึงเริ่มยอมรับว่าเขาไม่ธรรมดาอย่างที่ใคร ๆ ต่างมอง
น่าเสียดายที่พี่เขยคนนี้ได้ตีบั้นท้ายนาง นึกย้อนกลับไปในตอนนั้น นางรู้สึกทั้งอับอายและโกรธจัด แต่นางก็กลับสู่ความสงบได้ในชั่วข้ามคืน
นางจะทำอะไรกับเขาได้อีก? นางไม่สามารถฆ่าเขาได้เพราะเขาเป็นพี่เขยของนาง ไม่สิ…นางไม่สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยซ้ำ…นางทำได้เพียงปลอบตัวเองว่าอย่างน้อยซูอันก็เป็นคนในครอบครัว ไม่ใช่คนนอก
ซูอันไม่อยากจะเชื่อว่านางยังคงคิดแค้นเรื่องเก่า
“ข้าพยายามจะช่วยเจ้า จริงไหม? ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็น…”
ริมฝีปากของฉู่โหยวเจาโค้งขึ้นยิ้มอย่างชั่วร้าย “ทั้งหมดที่ข้ารู้คือเจ้าสัมผัสข้า ข้าจะบอกพี่ใหญ่ มาดูกันว่านางคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”
ซูอันปวดใจ หากฉู่ชูเหยียนรู้เรื่องนี้ เขาไม่แน่ใจว่าจะมีชีวิตรอดได้หรือไม่ กว่าเขาและนางจะปรองดองกันอย่างทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย บางทีนางอาจกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง หากนางรู้ว่าเขาแตะต้องน้องสาวของนาง?
ฉู่โหยวเจารู้สึกยินดีเมื่อเห็นเขาทำหน้าบูดบึ้ง “เอาอย่างนี้เป็นไง? เจ้าเก็บความลับของข้า แล้วข้าจะเก็บความลับของเจ้าไว้”
“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม” ซูอันกล่าวอย่างลังเล “เรียกข้าว่าพี่เขยอีกทีสิ”
“ไม่มีทาง!” ฉู่โหยวเจารู้สึกรำคาญ “ข้าจะบอกพี่ใหญ่”
“เจ้าสองคนกำลังทำอะไร?” มู่หรงชิงเหอสับสนเมื่อเห็นทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่ที่มุมหนึ่ง
“เอ่อ…ข้าจะสอนบทเรียนกับผู้ชายคนนี้เพราะเขารังแกเจ้า!” ฉู่โหยวเจาหันกลับมาตอบแล้วโอบไหล่ซูอัน “เอาเลยนะ แสดงละครกันหน่อย”
ซูอันมีสีหน้าแปลก ๆ เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า? เมื่อวานเป็นอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้เจ้าจงใจสัมผัสข้าก่อนแล้ว…
ฉู่โหยวเจารู้สึกตัวได้เช่นกันว่านางเผลอโอบเขา นางหน้าแดงและต่อยเข้าที่ท้องของซูอันทันที “ไอ้คนชั่ว!”
ตอนแรกนางแค่คิดว่าจะแสดงละคร แต่หมัดนี้นางต่อยอย่างเอาจริง
ซูอันร้องโอ๊ย “ทำไมเจ้าไม่ยั้งมือเลย!?” เขาลอบพูดกับนางเสียงเบา
“มันเป็นความผิดของเจ้าที่เอาเปรียบข้า!”
“ห๊ะ…? สาวน้อย เจ้าเป็นคนมากอดข้าเองไม่ใช่หรืออย่างไร!?”
“ยังจะพูดแบบนี้อีก!”
“โอ๊ย!!”
…
ตอนนี้มู่หรงชิงเหอเป็นคนที่รู้สึกผิดแทน นางรีบวิ่งไปหาพวกเขา “พี่ฉู่ ข้าคิดว่าเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว…”
พวกเขาคือคนตระกูลเดียวกัน ถ้าพวกเขาแตกหักกัน นางจะแต่งเข้าตระกูลฉู่ได้อย่างไร…?
ฉู่โหยวเจาผลักซูอันออกไป ใบหน้าของนางแดง “พอแล้ว! คราวนี้ข้าเห็นแก่น้องชิงเหอเท่านั้นถึงได้ปล่อยเจ้าไป”
“น้องสาว?” ซูอันมองประเมินมู่หรงชิงเหอ ฉู่โหยวเจาก็เด็กพอแล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังเด็กกว่าอีกเหรอ? ดูไม่เหมือนอย่างนั้นเลย เมื่อพิจารณาจากส่วนสูงของนาง…