เมื่อวางสาย วารุณีก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าพงศกรจะยอมรับความจริงว่าเขารักปาจรีย์แล้วจริงๆ
ทีแรกที่ได้ยินนัทธีพูด เขาเอาเรื่องที่พงศกรรักปาจรีย์นี้ พูดให้พงศกรฟัง เธอยังกังวลว่าพงศกรจะไม่ยอมรับ
เพราะนัทธีบอกว่า ตอนที่พงศกรรู้ว่าตัวเองรักปาจรีย์นั้น กลับแสดงท่าทีไม่แยแส
ก็หมายความว่า ตอนนี้พงศกรไม่คิดว่าสิ่งที่นัทธีพูดจะเป็นเรื่องจริง และพงศกรก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นรักปาจรีย์
เพราะสำหรับพงศกรในตอนนั้น ปาจรีย์และตระกูลจิรดำรงค์ คือศัตรู การรักศัตรูเข้าแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี
แต่มาตอนนี้ พงศกรกลับเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว แถมยังยอมมันอีกด้วย และอาจมีความคิดที่อยากสานสัมพันธ์กับปาจรีย์ด้วย
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้พงศกรต้องการทำอะไรกันแน่
หากเขาอยากจะสร้างครอบครัวกับปาจรีย์ เขาก็ต้องปล่อยวางความแค้นทั้งหมดที่มีต่อตระกูลจิรดำรงค์
หากเขาไม่ยอมปล่อยวาง แล้วยังอยากสานสัมพันธ์กับปาจรีย์ด้วย ทั้งสองคนก็อาจพบกับความเจ็บปวดมากมายภายหลังได้
มิฉะนั้น ก็ให้นัทธีสั่งคนไปดูลาดเลาขอบพงศกรก่อน ดูสิว่าพงศกรกำลังคิดอะไรกันแน่
ความคิดนี้ผุดขึ้นมาเมื่อกี้ ก็โดนวารุณียับยั้งไว้ทันที
เธอส่ายหัว ไม่เอาดีกว่า
มีความเป็นไปได้ ที่ตอนนี้พงศกรก็ไม่รู้เช่นกันว่าตัวเองจะเอายังไงกันแน่ เขารู้เพียงแค่ว่าตัวเองนั้นรักปาจรีย์ กลับยังไม่สามารถยอมรับความจริงที่ปาจรีย์ลืมเขาแล้ว ไม่แน่อาจคิดถึงวันวาน แค่อยากให้ปาจรีย์จำเขาได้ ยังคิดไม่ได้ว่าจะจัดการเรื่องตัวเองกับตระกูลจิรดำรงค์ยังไง
ไม่แน่ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วให้คนไปดูลาดเลา อาจทำให้พงศกรยิ่งรับไม่ได้ แล้วเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาก็ซวยสิ
ดังนั้น ไม่เอาดีกว่า นิ่งเพื่อสังเกตการณ์ก่อนดีกว่า
เมื่อคิดได้เช่นนี้ วารุณีก็นวดขมับ แล้วลุกยืนออกไปทันที
คืนนั้น ตอนที่เธอกับนัทธีโทรคุยกัน ได้บอกเนื้อหาการสนทนาส่วนใหญ่ที่คุยกับปาจรีย์ในตอนเช้าออกไป
เมื่อนัทธีฟังจบ กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาก
เพราะยังไงพงศกรก็รู้แล้วว่าตัวเองนั้นรักปาจรีย์ ก็คงไม่สร้างเรื่องที่ทำร้ายปาจรีย์เหมือนแต่ก่อนเช่นนั้นแน่
ไม่งั้น ทำไมเขาต้องยอมรับความจริงที่เขารักปาจรีย์ตรงๆแบบนี้
หากเขาไม่ยอมรับจริงๆ มันจะนิ่งสงบแบบนี้ได้ยังไง
ไม่นาน ก็ถึงวันถัดไป
วารุณีกับลีน่าไปที่ห้องแข่งขัน เริ่มต้นการแข่งขันระหว่างอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างพวกเขา
เนื่องจากการแข่งขันคือการได้รับตั๋วเข้าร่วมการออกแบบชุดเปิดการแข่งขันในกีฬาเวิลด์เกมส์ ดังนั้นสำหรับผู้เข้าแข่งทุกคน จึงต้องเอาความกระตือรือร้นขั้นสูงสุดออกมา
เพราะเหตุนี้ ทันทีที่วารุณีเดินเข้าห้องแข่งขัน ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศหนักอึ้งอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ลีน่ายิ่งไปกันใหญ่กลัวจนตัวสั่นไปหมด จนลูบแขนไปมา
“โอ้โฮ น่ากลัวจริง วารุณีแกเห็นสายตาของคนพวกนั้นยัง แต่ละคนคมกริบสุดๆ ราบกับใครก็เป็นคู่แข่งไปหมด”
“นี่ไม่ใช่คู่แข่งหรือไง” วารุณีหัวเราะเบาๆ “นอกจากคนในทีมเราแล้ว คนอื่นก็เป็นคู่แข่งหมดแหละ เพราะเป็นคู่แข่งที่ชิงตั๋วกับตัวเองทั้งนั้น”
“แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ปฏิกิริยาพวกเขามันดูเวอร์มาก แทบจะใช้ตาจ้องคนตายได้แล้ว ราวกับทำแบบนี้แล้วจะไม่มีคนชิงตั๋วกับพวกเธอแล้วอย่างนั้นแหละ ดูจนฉันหวาดกลัว และขนหัวลุกไปหมดแล้ว ” ลีน่าอดที่ถูแขนไปมาไปได้ สีหน้าเต็มไปความเหน็บหนาวจากความกลัว
สำหรับเธอแล้ว คนพวกนี้ ก็เหมือนต้องการฆ่าทุกคนให้ตายเรียบ
วารุณีเห็นลีน่าเป็นแบบนี้ ก็หยิบกาแฟกระป๋องหนึ่งโยนไปทันที “พอแล้ว อย่าไปสนใจพวกนี้เลย และไม่ต้องไปดูพวกเขาด้วย อย่าให้สายตาของพวกเขามามีผลต่อสภาพจิตใจ มันจะไม่เป็นผลดีต่อการแข่งขัน”
“ฉันรู้แล้ว ” ลีน่าพยักหน้า จากนั้นก็เปิดกาแฟมาดื่มแล้วพูด “อีกอย่างฉันรู้สึกว่า คนพวกนี้นั้นจงใจปล่อยสายตาแบบนี้ออกมา เพื่อให้มีผลกระทบต่อคู่แข่งคนอื่น”
“ในเมื่อรู้แล้ว ก็อย่าไปสนใจอีก” วารุณีนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเองอย่างสบายๆพลางพูด
ลีน่าเกาผมแล้วนั่งลง“ไม่รู้ว่าหัวข้อการแข่งขันในอีกสักพักคืออะไร การแข่งขันระหว่างพวกเราไม่ซับซ้อนอย่างพวกรุ่นใหญ่ ทั้งหมดแข่งแค่สามรอบก็จบ จะเห็นได้ว่า การตัดออกของพวกเรามันมีอัตราค่อนข้างสูง”
ใช่แล้ว มีผู้แข่งขันทั้งหมดสิบสองทีม แบ่งการแข่งขันออกเป็นสามรอบ
ก็คือ การแข่งขันรอบแรก ก็ต้องคัดออกเก้าทีม รอบที่สองหนึ่งทีม รอบสุดท้าย ชิงที่หนึ่ง
ดังนั้นเป็นการแข่งขันที่มีการตกรอบค่อนข้างสูง ก็ไม่แปลกที่บรรยากาศการแข่งขันจะรู้สึกหนักอึ้งเช่นนี้
ถ้าหากตัวเองตกรอบตั้งแต่แรก นอกจากอายคนอื่นแล้ว ก็ยังรู้สึกไม่อยากยอมเด็ดขาด
เพราะเป็นการเล่นแค่วันเดียว ใครมันจะไปพอใจกับผลลัพธ์แบบนี้ล่ะ อยากอยู่ต่อ เพื่อเข้ารอบสอง และเข้ารอบสุดท้าย เพื่อชิงแชมป์
วารุณีก็เปิดกาแฟกระป๋องหนึ่งมาดื่ม สีหน้าไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนทีแรก กลายเป็นจริงจังขึ้นมาก “ใช่แล้ว อัตราการตกรอบค่อนข้างสูง ฉันแข่งขันเล็กๆใหญ่ๆมาเกือบร้อยแล้วนะ นี่เป็นการแข่งขันที่เร่งรัดที่สุดที่ฉันเห็นพบเลย และอัตราการตกรอบสูงมาก พูดจริงนะ ในใจฉันก็เริ่มตื่นเต้นแล้ว ”
“อย่านะ แกห้ามตื่นเต้นเด็ดขาด” เมื่อได้ยินวารุณีพูดเช่นนี้ ลีน่าก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที “แกอยู่ตรงนี้ ยังไม่มีใครที่เป็นคู่แข่งเลย ดังนั้นแกจะตื่นเต้นได้ยังไง ฉันตื่นเต้นฉันยังสามารถเข้าใจได้ เพราะนอกจากความกดดันจากการแข่งขันแล้ว ยังมีคายาโกะ ยามาโมโตะ子นั้นให้ความกดดันฉันอีก ดังนั้นวารุณี แกจะตื่นเต้นไม่ได้เด็ดขาด แกตื่นเต้น ฉันก็ตื่นเต้นไปด้วย ถึงตอนนี้พวกเราสองคนจบแน่ ใครให้เราเป็นทีมเดียวว่ะ”
“แกพูดถูก” วารุณีพยายาม ยิ้มออกมา “โอเค ตอนนี้ฉันปรับสภาพจิตใจตัวเองได้แล้ว ไม่รู้สึกตื่นเต้นแล้ว”
“ต้องแบบนี้สิ” ลีน่าถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “ยังไงซะ แค่เธอไม่ตื่นเต้น ฉันก็จะค่อยๆได้รับอิทธิพลจากเธอจนสงบสติได้เอง”
ก็เหมือนอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้ พวกเธอคือทีมเดียวกัน หากคนใดคนหนึ่งในทีมตื่นเต้น อีกคนก็จะได้รับอิทธิพลไปด้วย
ตรงกันข้าม หากอีกคนสภาพจิตใจโอเค คนที่ตื่นเต้น ก็จะค่อยๆปรับสภาพจิตใจให้โอเคไปด้วย
วารุณีดื่มกาแฟอีกครั้ง “งั้นแกพูดอย่างอื่นให้ฉันฟังหน่อย อย่าเพิ่งพูดเรื่องการแข่งขัน เดี๋ยวจะสงบไม่ได้”
ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มการแข่งขันอย่างเป็นทางการ ระยะห่างระหว่างการแข่งขันอย่างเป็นทางการนั้น ยังมีประมาณครึ่งชั่วโมง ดังนั้นยังสามารถเมาท์ได้อีกสักพัก
ลีน่าก็รู้สึกว่าพูดอย่างอื่นจะดีกว่า คิดแล้วคิด ก็ถามอย่างอยากรู้ “ใช่แล้ววารุณี แกพูดไม่ใช่เหรอ ว่าวันนี้ประธานนัทธีจะพาลูกๆมาด้วย”
วารุณีอือตอบ “ใช่แล้ว บอกว่าจะเชียร์ฉันแข่งขัน” เมื่อพูดถึงจุดนี้ เธอก็ยิ้มออกมา ในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่น
ลีน่ามองเธออย่างอิจฉา “ดีจัง ถ้าศิษย์พี่ของฉันมาด้วยก็คงดีสิ เสียดายที่ช่วงนี้เขาก็มีการแข่งขันเช่นกัน จึงมาไม่ได้”
“ไม่เป็นไรนะ ฉันเชื่อว่าต่อไปเขาต้องมาแกแข่งขันเป็นประจำแน่”วารุณีตบไหล่เบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ
ลีน่ายิ้มออกมา “ ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ โอเค ไม่พูดถึงเขาแล้ว ฉันกับเขายังไม่ได้เริ่มความสัมพันธ์อะไรเลย พูดประธานนัทธีเถอะ เขาจะมาเมื่อไหร่ ฉันนั้นคิดถึงอารัณกับไอริณแล้ว ครั้งก่อนไอริณเห็นจี้นำโชคที่คอสวยดี ดังนั้นฉันรับปากว่าจะออกแบบจี้นำโชคอันหนึ่งให้ไอริณ เมื่อวานเพิ่งเสร็จพอดี ไอริณมาแล้ว ฉันก็สามารถมอบให้เธอได้แล้ว ”
เรื่องนี้วารุณีเคยได้ยินไอริณพูดมาก่อน ยิ้มพลางพูด “วางใจเถอะ จี้นำโชคของเธอคืนนี้สามารถถึงมือไอริณแน่นอน”
“ฉันรู้ แต่ฉันกังวลว่าไอริณจะชอบไหมอ่ะ”ลีน่าเอามือเท้าคางพลางพูด
วารุณีดื่มกาแฟ“ชอบอยู่แล้ว ความสามารถในการออกแบบของเธอฉันจะไม่รู้ได้ยังไง การออกแบบของเธอ ต้องดีมากอย่างแน่นอน ไอริณไม่ชอบไม่ได้หรอก”