บทที่ 882 มาสู้กัน
บทที่ 882 มาสู้กัน
เขามักจะบอกว่าตนเองนั้นไปขายของมาทั่วทุกสารทิศแล้ว แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ขาดความรู้และเกียจคร้านตลอดทั้งวัน
“หลิวชิงชานเป็นน้องเขยของข้าและเป็นอาเขยของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อก่อนนี้เขาอาศัยอยู่ที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานมาระยะหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามันเทศนี้เป็นสิ่งที่ดี เขาจึงร่วมมือกับหูปาไปขโมยมันเทศจากบ้านของกู้เสี่ยวหวานออกไปบางส่วน”
“ยิ่งมีส่วนเกี่ยวของกับแม่นางกู้ แล้วขโมยของของนางอีก มันถูกต้องแล้วหรืออย่างไร?” มีคนพูดอย่างไม่พอใจ
กู้ฉวนลู่หัวเราะเบา ๆ “จริง ๆ มันก็ไม่ถูกต้องหรอก แต่ถ้าแค่ขโมยของก็ไม่จำเป็นต้องแลกด้วยชีวิตหรือเปล่า”
หลังจากพูดแล้วดวงตาของกู้ฉวนลู่ก็ดุร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ
“หมายความว่าอย่างไร” ทุกคนมองมองกันสลับไปมา แต่ไม่รู้ว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร
“หูปาหายตัวไป หลิวชิงซานผู้มีความเกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวานก็หายตัวไป เช่นนั้นแล้วกู้เสี่ยวหวานเป็นผู้ต้องสงสัย” กู้ฉวนลู่ตะโกนเสียงดัง โดยบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของการกลับมา
“กู้ฉวนลู่คนนี้ดูถูกข้ามากจริง ๆ”
กู้เสี่ยวหวานอยู่ที่ในห้องรับรองชั้นบน คิดตัวเลขด้วยความสบายใจ นางไม่สนใจเหตุการณ์ที่มีชีวิตชีวาข้างนอกเลย ฉินเย่จือก็เช่นเดียวกัน เขาพลิกดูหนังสือในมือของเขาอย่างสบาย ๆ
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังจากข้างนอก กู้เสี่ยวหวานก็วางพู่กันของนางแล้วเงยหน้าขึ้นพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าจะเป็นทางเลือกที่ดี ที่จะขอให้อาโม่ฟังที่มุมกำแพงนาน ๆ อย่างน้อยก็รู้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไร”
เพราะตั้งแต่เถ้าแก่หวังทะเลาะกับกู้ฉวนลู่ครั้งล่าสุด ฉินเย่จือกังวลเพราะกลัวว่าสองคนนี้จะทำอะไรผิดพลาดอีก
ดังนั้นเขาจึงส่งอาโม่ไปจับตาดูทั้งสองคน
ในที่สุดก็เห็นว่าพวกเขานัดหมายกับลวี่เทา หลังจากพูดคุยเกี่ยวเรื่องนี้กับลวี่เทาก็ส่งเจ้าหน้าที่มาจับกุมกู้เสี่ยวหวานในวันนี้
ฉินเย่จือวางหนังสือในมือลงบนตักของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม “นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ข้าเกรงว่าใต้เท้าหลิวกำลังมา ทำไมเราไม่ไปที่ประตูเพื่อรอพบเขาล่ะ”
“แขกผู้มีเกียรติมาถึงที่ก็ต้องต้อนรับ”
หลังจากกู้เสี่ยวหวานพูดจบ นางก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องพร้อมกับฉินเย่จือ
กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังเงยหน้าขึ้นมอง และเมื่อพวกเขาเห็นกู้เสี่ยวหวานออกมา พวกเขาก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและตะโกนอย่างตื่นเต้น “ผู้หญิงคนนั้น!”
เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินเช่นนี้ พวกเขาขึ้นบันไดเพื่อจับกุมกู้เสี่ยวหวาน
แต่อาโม่ไม่ยอมให้พวกเขาเข้าใกล้ ขวางพวกเขาไว้ที่บันได ไม่ให้พวกเขาผ่านเข้ามา
พวกคนรับใช้ พูดให้ดี ๆ ก็คือ พวกสุนัขรับใช้
ทักษะศิลปะการต่อสู้ของอาโม่นั้นแข็งแกร่งมาก พวกเขาซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งซึ่งไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับแมลงวันเขย่าต้นไม้ใหญ่ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ถูกทุบจนล้มลงกับพื้น
อาโม่ยังเฝ้าดูสถานการณ์ ไม่ขยับโต๊ะและเก้าอี้โดยรอบเลย และไม่ส่งผลกระทบต่อการรับประทานอาหารของแขก
ทุกคนคิดว่าได้เวลากินข้าวแล้ว และพวกเขาก็ได้ดูการแสดงดี ๆ
ปกติแล้วไม่คุ้นเคยกับสุนัขรับใช้เหล่านี้ในชุดทางการ แต่ตอนนี้เห็นพวกมันนอนอยู่บนพื้นโดนคนอื่นทุบตี ไม่ต้องพูดว่าสะใจแค่ไหน
แต่กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังนั้นแตกต่างกัน
เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่เขานำมาถูกคนรับใช้ของกู้เสี่ยวหวานทุบตีลงกับพื้น เขาตะโกนเสียงดัง “กู้เสี่ยวหวานเจ้ากล้าหาญมาก เจ้ากล้าทุบตีคนของทางการ อยากตายหรืออย่างไร!”
กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่บนชั้นสอง เฝ้าดูการเคลื่อนไหวด้านล่างอย่างไม่ย่อท้อ แต่ยังคงนิ่งอยู่เมื่อเผชิญกับการบุกรุกของกู้ฉวนลู่ นางก็ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย
ฉินเย่จือยืนเอามือไพล่หลังยืนอยู่ข้างต้นหยกที่หันหน้าไปทางลม ราวกับภาพวาดที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ
ข้าแค่รู้สึกว่าคนสองคนที่เป็นเหมือนอมตะที่ถูกเนรเทศได้มายังโลก ซึ่งทำให้ผู้คนทนไม่ได้ที่จะลบหลู่
กู้เสี่ยวหวานเห็นกู้ฉวนลู่ยืนห่างจากอาโม่ไม่ไกลด้วยความโกรธ ชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและตะโกนใส่นาง แต่เพราะเขากลัวความแข็งแกร่งของอาโม่ เขาจึงไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างประชดประชัน “ท่านลุง ท่านมาทำอะไรที่นี่ ทั้งยังระดมคนมาไม่น้อย ครั้งก่อนกินไม่อิ่ม ครั้งนี้เลยพาเจ้าหน้าที่มามากมาย เพื่อกินอย่างตามใจหรือ?”
เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดคำดังกล่าว เขาแทบจะอาเจียนเป็นเลือด
“กู้เสี่ยวหวาน อย่าเปลี่ยนเรื่อง เจ้ารู้ชัดว่าทำไมข้าถึงมาที่นี่” กู้ฉวนลู่ตะโกน
“อ้อ” กู้เสี่ยวหวานนึกขึ้นได้ทันที “อ้อ ข้ารู้ว่าเถ้าแก่หวังและท่านลุงต้องการร่วมมือกับร้านจิ่นฝู เพื่อมีส่วนร่วมในการทำอวี้เจิ่น แต่ข้าไม่เห็นด้วย ท่านลุงก็เลยพาคนจำนวนมากมาที่นี่ เพื่อจะมาจับหรือ?”
ว่าอย่างไรนะ
มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?
แขกทุกคนเงี่ยหูฟังและชะเง้อคอยืดคอยาวเพื่อดูความเคลื่อนไหวที่นี่
เมื่อได้ยินว่ากู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังมาหากู้เสี่ยวหวานโดยพยายามบังคับให้นางตกลงร่วมมือที่จะทำอวี้เจิ่น แต่นางไม่เห็นด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงยกพวกมาเพื่อหาเรื่อง
ร้านซุ่นซินแห่งนี้ทำสิ่งชั่วร้ายได้ทุกประเภท
“ไม่ ไม่ใช่ ข้าไม่ได้มาเพื่อจุดประสงค์นี้ ข้ามาที่นี่เพื่อรับน้องเขยของข้ากลับบ้าน” เมื่อกู้ฉวนลู่เห็นว่ากู้เสี่ยวหวานได้บอกเรื่องนั้นจริง ๆ สีหน้าของแขกที่อยู่รอบ ๆ ก็เปลี่ยนไป เพ่งเล็งไปที่เขาและเถ้าแก่หวัง และชี้หน้าดูถูกพวกเขา
กู้ฉวนลู่กลายเป็นกังวลและตะโกนเสียงดัง
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานเพิกเฉยต่อเขาและพูดตรง ๆ “น้องเขยของท่านหายไป ท่านแค่ไปหาเจ้าหน้าที่ ท่านมาหาข้าทำไม? ข้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ข้าจะซ่อนคนตัวใหญ่ได้อย่างไร ท่านลุงท่านหาที่ผิดหรือเปล่า”
กู้ฉวนลู่ตะโกนเสียงดัง “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าอย่าทำเหมือนเจ้าไม่รู้อะไรเลย หูปาหายไป หลิวชิงซานก็หายไป ทั้งหมดเกี่ยวข้องกับมันเทศของเจ้า พวกเขาหายตัวไปหมด ถ้าเจ้าไม่ได้ซ่อนไว้ พวกเขาจะหายไปไหน?”
“ที่แท้ท่านลุงก็รู้เรื่องนี้ด้วย เช้นนั้นข้าก็จะไม่ปิดบัง อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องอื้อฉาว” กู้เสี่ยวหวานอยู่บนชั้นสอง มองไปรอบ ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ข้าจะไม่ปิดบังทุกคน หนึ่งในสามของมันเทศที่ข้าเก็บมาถูกขโมยไป”
กู้เสี่ยวหวานกล่าวว่า “หัวขโมยผู้นั้นคือหลิวชิงซาน อดีตอาเขยของข้า และหูปา ผู้สมรู้ร่วมคิดของเขา”
เป็นคนในครอบครัวของข้าแท้ ๆ หลิวชิงซานคนนี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ