EP 863
ในตอนบ่าย ความชื้นในอากาศลดลงเล็กน้อย ดวงอาทิตย์เป็นสีทองและเจิดจ้าราวกับมีคนเต้นรําอย่างสง่างาม แม้ว่าบุคคลนั้นจะไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
รถวิบากมันสกปรกสองคันส่งเสียงดังจนไม่สนใจว่าใครจะรบกวน พวกเขาขับรถช้าๆ จากอีกฝั่งของถนน โยกตัวไปมาราวกับว่าพวกเขาเป็นพนักงานออฟฟิศที่เหนื่อยมากหลังจากทํางานมาทั้งวัน
เมื่อรถเอสยูวีหยุดที่ป้ายที่ระบุว่า “สาขาโรงพยาบาลไป๋ไห่เซียง โรงพยาบาลเขตฉางผิง เมืองหยุนฮั่ว” แถวละหกคนลงจากรถทีละคน พวกเขายังไหวจากทางด้านข้าง ทุกคนดูซีดเซียวราวกับ ว่าพวกเขาถูกส่งตัวไปที่ห้องบําบัดฉุกเฉินทันที
“คนไข้สบายดี ไม่ต้องห่วง ไปดูกันต่อเลย” หนึ่งในผู้ที่ลงมาจากรถคันแรกเป็นรองหัวหน้าแพทย์จากโรงพยาบาลประจําจังหวัด เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวและสกปรกเล็กน้อย
ถนนจากโรงพยาบาลในตัวเมืองไปยังไป๋ไห่เซียง อยู่ไม่ไกล แต่การเดินทางนั้นท้าทายอย่างไม่น่าเชื่อ ผู้คนในยานพาหนะต้องลงไปช่วยยานพาหนะฝ่าโคลนบนถนนมากกว่าหนึ่งครั้ง
เสื้อผ้าของสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยเปื้อนโคลน สีหน้าและแววตาของพวกเขาวิตกกังวลอย่างมาก
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี ฉันจะพาคุณขึ้นไป” โจวซินเยียนผู้ดูแลแผนกต้อนรับไม่ได้พูดอะไรมาก เขาพาฝูงชนไปที่หน่วยดูแลพิเศษซึ่งสร้างขึ้นใหม่บนชั้นหนึ่ง
เมื่อเทียบกับห้องอื่นๆ ซึ่งมีผู้ป่วยหกรายอยู่ในห้องเดียว มีผู้ป่วยเพียง 3 รายเท่านั้นที่ถูกจัดอยู่ในหน่วยดูแลพิเศษ พยาบาลนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง เขียนบันทึกขณะดูแลผู้ป่วย
“คนไข้ไม่เป็นไร คุณสบายใจได๋” รองหัวหน้าแพทย์จากโรงพยาบาลจังหวัดมองดูอาการของผู้ป่วย และสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยิ้มและปลอบโยนผู้ป่วยและสมาชิกใน
ครอบครัวของเขา ทัศนคติของเขาเป็นกันเองมาก
เมื่อสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยเห็นว่าการผ่าตัดเสร็จสิ้นและผู้ป่วยได้นอนอย่างปลอดภัย
พวกเขาก็มีความสุขเป็นธรรมดา
“ขอบคุณหมอ ขอบคุณรองหัวหน้าแพทย์เติ้ง”
“ฉันขอขอบคุณคุณและครอบครัวของคุณด้วยในนามของครอบครัวของฉัน”
“ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี อย่างน้อย คุณก็ไม่ต้องเสียเงินทั้งหมดเพื่อส่งผู้ป่วยผ่าน
เฮลิคอปเตอร์”
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งจากโรงพยาบาลจังหวัดก็ยิ้มแย้มแจ่มใสไม่ว่าครอบครัวของผู้ป่วยจะพูดอะไร
เขายังพูดถึงโรงพยาบาลหยุนฮัวอย่างสูง “ไม่เป็นไรตราบเท่าที่ทุกอย่างเรียบร้อย ทุกคนอาจออกมาหลังจากดูผู้ป่วย ดูห้องนี้ถูกเปลี่ยนเป็นหน่วยดูแลพิเศษ เราทุกคนควรปฏิบัติตามกฎและเช่นเดียวกันสําหรับคนไข้ ปฏิบัติตามกฎแล้วจะหายดี” พยาบาลอาวุโสในหน่วยดูแลพิเศษมองไปที่รองหัวหน้าแพทย์เติ้งและพยักหน้าให้เขา
พวกเขาไม่ได้มาจากโรงพยาบาลเดียวกัน และสิ่งที่เธอท่าถือเป็นพฤติกรรมที่สุภาพแล้ว สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยตกลงอย่างไม่เต็มใจ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งยังคงยิ้ม แต่เขาพูดกับไคชินหลงซึ่งอยู่ข้างๆเขาว่า “พี่ไคร มากับฉัน” การแสดงออกของไคชินหลงเปลี่ยนไป เขาเดินตามเขาออกจากหน่วยดูแลพิเศษด้วยท่าทีที่แน่วแน่
“หาที่สูบบุหรี่” แม้ว่ารองหัวหน้าแพทย์จะสูงกว่า ไคชินหลงเพียงอันดับเดียวเท่านั้น แต่เขาเป็นผู้นํากลุ่มการรักษาและหัวหน้าของไคชินหลง
นอกจากนี้ ผู้กํากับคนอื่นๆไม่ต้องการ ไคชินหลงที่พูดมากเกินไปและไม่ชํานาญ ดังนั้น ไคชินหลงจึงถูกจัดให้อยู่ภายใต้เขา เนื่องจากเขามีคุณสมบัติต่ํากว่า
ไคชินหลงเดาว่าเขากําลังจะถูกดุ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจที่จะพูด เขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรสักค่าและยืนนิ่งทันทีที่เขาพบมุมหนึ่ง
การแสดงออกของรองหัวหน้าแพทย์เติ้งเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดในใจว่า ‘ทําไมเขาถึงไม่พูดในเมื่อควรจะเป็น’
จากนั้นเขาก็เดินตาม ไคชินหลงที่มุมห้อง หยิบบุหรี่ออกมา เงยหน้าขึ้นมอง และเห็นคําว่า
“ห้องเสบียง”
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกโกรธในตัวเขา แต่เขาระงับมันและทิ้งบุหรี่ของเขา “คุณจะไม่สูบบุหรี่เหรอ?” ไคชินหลงขมวดคิ้วแทน “ถ้านายไม่สูบบุหรี่แล้วจะมาที่นี่ทําไม”
“คุณกําลังขอให้ฉันสูบบุหรี่ใกล้ห้องเสบียง? คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งกล่าวแล้วโบกมือ “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย…”
ไคชินหลงไม่เคยคิดจริงๆสองครั้งเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูด เขาแกล้งยั่วโมโหรองหัวหน้าแพทย์เติ้งอย่างไม่ตั้งใจ “การสูบบุหรี่ในสํานักงานก็เป็นสิ่งต้องห้ามเช่นกัน แต่คุณยังคงสูบบุหรี่ในนั้นทุกวัน”
“มันไม่เหมือนกัน”
“มันดูเหมือนกันสําหรับพวกเราที่ไม่สูบบุหรี่”
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งกัดฟันขณะท่องในใจว่าจะไม่โต้เถียงกับคนงี่เง่า จากนั้นเขาก็ถามคําถามสําคัญอย่างช้าๆ “ฉันไม่ได้ขอให้คุณย้ายผู้ป่วยกลับไปที่โรงพยาบาลหยุนฮัวเองหรือทําไมหลิงร้นถึงท่าการผ่าตัด?”
“คุณบอกให้ผมตามคนไข้ไปที่สาขาโรงพยาบาลไป๋ไทเซียงเพื่อดูว่าหมอจากโรงพยาบาลหยุนฮัวสามารถทําการผ่าตัดนี้ได้หรือไม่ ถ้าไม่ ผมจะต้องส่งผู้ป่วยไปที่โรงพยาบาลหยุนฮัวเอง ปรากฎว่า แพทย์จากโรงพยาบาลหยุนหัว สามารถทําการผ่าตัดได้ ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทําได้…” ไคชินหลงกางแขนเพื่อแสดงว่าเขาไม่ต้องการรับโทษรองหัวหน้าแพทย์เติ้งเกือบสําลัก “เธอไม่เข้าใจภาษามนุษย์หรือ? “ฉันพูดซ้ําในสิ่งที่คุณพูด ฉันยังมีพยานสองคนอยู่นี้ด้วย—
“ผม….” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งกัดฟันและพูดว่า “ฉันขอให้คุณมาที่สาขาโรงพยาบาลไป๋ไหเซียง และทําพิธีบางอย่างก่อนที่จะส่งผู้ป่วยไปที่โรงพยาบาลหยุนหัวคุณไม่เข้าใจเหรอ ใครขอให้คุณให้ผู้ป่วย คนของโรงพยาบาลหยุนฮัว?”
ไคชินหลงร้องออกมา “อย่ามาโทษฉัน! คุณไม่ได้พูดแบบนั้นในตอนแรก เกิดอะไรขึ้น? หมอหลิงทําการผ่าตัดเสร็จแล้ว ตอนนี้คุณรู้สึกเขินอายมาก คุณกําลังคิดว่า เกี่ยวกับฉันที่ก่อให้เกิดปัญหา?”
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งคงจะชกออกไปถ้าการชกนั้นไม่ทําให้เจ็บมือ
มันเหนื่อยเกินกว่าจะคุยกับคนง่ายๆ
หลังจากหอบหายใจ รองหัวหน้าแพทย์เติ้งก็ระงับความโกรธของเขาและถามว่า “พวกเขาส่งอุปกรณ์ไปเยอะไหม?”
“ใช่ ฉันไม่ได้ถ่ายรูปพวกเขาเหรอ?” ไคชินหลงตอบทุกค่าถาม แต่เขามักจะทําในลักษณะที่จะทําให้คนไม่มีความสุข
“แล้ว… การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี?”
“แน่นอน เขาคือหมอหลิงเชียวนะ…” ไคชินหลงรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย แต่เนื่องจากความภาคภูมิใจของเขาในฐานะที่มาจากโรงพยาบาลประจําจังหวัด เขาจึงไม่เต็มใจที่จะยกย่องใครสักคนจากโรงพยาบาลหยุนฮัว
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งสามารถเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะพูด แต่เขาไม่ได้คิดมาก เขาแค่ยิ้มเล็กน้อย “เขาไปปักกิ่งในฐานะศัลยแพทย์อิสระ ถ้าเขาทํางานในโรงละครผ่าตัดพร้อมอุปกรณ์ครบชุด ไม่มีทางที่เขาจะพลาดเมื่อทําการผ่าตัดตับ”
ไคชินหลงหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่การแสดงออกของหัวหน้าแพทย์เติ้ง มันค่อนข้างน่าสนใจ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งก็พบว่าเด็กเหลือขอน่ารําคาญจริงๆ ไม่เพียงแต่เขาช่างพูดเท่านั้น แต่เขายังมีใบหน้าที่น่ารําคาญอีกด้วย
“พี่เคย์” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งบีบกล่องบุหรี่และรอยยิ้มของเขาก็จางลง
“ใช่?” ไคชินหลงมีรอยยิ้มที่ร่าเริงบนใบหน้าของเขา เขาค่อนข้างมีประสบการณ์และมีความรู้
ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวสิ่งที่ไม่สําคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดุที่ไม่สําคัญ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งเผยรอยยิ้มที่กล้าหาญที่เป็นของผู้ที่ไม่กลัวอะไรหลังจากที่พวกเขาทํางานสกปรกมาหลายปี “ผู้สูงศักดิ์ขอให้พวกเราไปทํางานในชนบท กลุ่มของเราจะส่งคุณไปที่นั่น”
ไคชินหลงรู้สึกประหลาดใจ “ที่ไหน?”
“หมู่บ้านหวาง” เมื่อรองหัวหน้าแพทย์เติ้งกล่าวคํานั้น เขาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันที
ไคชินหลงตกตะลึง หมู่บ้านหวางอยู่ในภูเขาไป๋ไห่เซียง เขาเป็นหมอที่ทํางานในห้องปฏิบัติการ เขาจะทําอะไรได้บ้างเมื่อเขาถูกส่งตัวไปยังสถานที่ที่ไม่มีแม้แต่สถานพยาบาล
“ทํางานหนักเมื่อคุณอยู่ที่นั่น” หัวหน้าแพทย์เติ้งไม่พูดอะไรอีกและหันหลังเดินจากไป
ไคชินหลงจ้องไปที่แผ่นหลังของรองหัวหน้าแพทย์เติ้งขณะที่เขากัดฟัน และเขาพูดช้าๆ “หมอหลิงแข็งแกร่งเป็นสองเท่าระหว่างที่คุณทําศัลยกรรมเพียงแค่เย็บแผล”
ความภาคภูมิใจสูงสุดของรองหัวหน้าแพทย์เติ้งคือทักษะการเย็บแผลของเขา หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้ เขาก็หยุดเคลื่อนไหวสักพักก่อนจะเดินจากไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไคชินหลงรู้สึกสดชื่น แต่หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกว่างเปล่าอีกครั้ง
“ฉันพูดอะไรผิดอีกแล้ว” พี่ไคถอนหายใจและทันใดนั้นเขาก็อยากจะสูบบุหรี่
ข้างหน้า ไคชินหลงเป็นรองหัวหน้าแพทย์เติ้งซึ่งกลายเป็นมุมหนึ่งก่อนที่เขาจะค่อยๆหยุดเคลื่อนไหว หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาก็ตัดสินใจไปที่วอร์ดที่ชั้นหนึ่ง
สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยได้รับการพูดโน้มน้าวใจให้ออกไปแล้ว พยาบาลที่ยังคงอยู่ทักทายรองหัวหน้าแพทย์เติ้งอย่างสุภาพเมื่อพวกเขาเห็นเขา
“ขอผมดูบาดแผลของคุณหน่อย” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตรและยกชายเสื้อของผู้ป่วยขึ้น