EP 864
“รองหัวหน้าแพทย์เติ้ง มีอะไรให้ช่วยไหม?” พยาบาลอาวุโสของหน่วยดูแลพิเศษยืนขึ้น ในฐานะที่เป็นพยาบาลเต็มเวลาและเธอเองก็ผ่านงานมากมายหมายแถมยังดุหมอมาแล้วไม่น้อยร้อยคน เมื่อเธอเผชิญหน้ากับแพทย์ที่ต่ํากว่าตําแหน่งหัวหน้าแพทย์ เธอสามารถทําได้อย่างกล้าหาญ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกประหม่าเล็กน้อย หลังจากที่เขามองดูผ้าก๊อซที่พันไว้อย่างเรียบร้อย เขาพบว่าไม่มีสารหลั่งและไม่มีเลือดไหลออกมา เขาเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “ฉันต้องการตรวจสอบการฟื้นตัวของผู้ป่วย …”
“คนไข้เพิ่งทําการผ่าตัดเสร็จ คุณอาจกลับมาใหม่หลังจากคนใส่ผ้าพันแผลแล้ว” พยาบาลอาวุโสยืนขึ้น โดยทั่วไปแล้วเธอเป็นคนสุภาพ แต่สายตาของเธอค่อนข้างดุ เหมือนกับที่เธอมองดูหมอรุ่นเยาว์เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าผมของพวกเขาหลุดออกจากหมวกผ่าตัด
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งเคยเป็นหมอเยาว์ด้วย เขาไอสองสามครั้งอย่างเด็ดขาดแล้วพูดว่า “ฉันชื่อลู่ชิง ฉันขอถามคําถามสองสามข้อเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วยสักครู่”
พยาบาลอาวุโสไม่ส่งเสียงและก้าว เท้าไปทางด้านข้างขณะที่เธอจ้องไปที่รองหัวหน้าแพทย์เติ้ง
“รู้สึกยังไงบ้าง?” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกผิดเล็กน้อยขณะมองดูผู้ป่วย
ผู้ป่วยที่เพิ่งฟื้นคืนสติขยับริมฝีปากและพูดอย่างลําบากว่า “…ฉันโอเค…”
ดูจากอาการแล้ว คนไข้ดูไม่โอเคเลย
อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ของรองหัวหน้าแพทย์เติ้ง ความสามารถในการฟื้นคืนสติในวันเดียวกับที่เขาได้รับการผ่าตัดตับเป็นข่าวดี
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งมองที่การแสดงออกของผู้ป่วย หยิบบันทึกการพยาบาลที่ปลายเตียง
และเดินผ่านมัน เขาหันไปหาพยาบาลซึ่งขณะนี้อยู่ในภาวะตื่นตัวสูงและถามว่า “คุณมีวิดีโอการผ่าตัดไหม”
“คุณสามารถถามจากหมอหยู” พยาบาลตอบ
“หมอหยูอยู่ที่ไหน” รองหัวหน้าแพทย์เต็งถาม
“อยู่ข้างหลังคุณ” พยาบาลอาวุโสตอบ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งหันกลับมาและได้ยินเสียง
“ที่นี่.” เธออาจจะตัวเล็กแต่เธอก็เสียงดังอย่ะ
รองหัวหน้าแพทย์เต็งอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ แต่เขารีบศึกษาการแสดงออกของเขาเพื่อไม่ให้แสดงว่าเขาตกใจ
“รองหัวหน้าแพทย์เติ้ง ต้องการดูวิดีโอการผ่าตัดไหม?” หยูหยวนไม่ได้ทําให้เอะอะใด ๆ เนื่องจากอายุของหลิงรันไม่ตรงกับสถานะของเขาในแวดวงการแพทย์ ผู้ท้าชิงที่มีศักยภาพที่ Ling Ran พบก็เพิ่มขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อระบบถ่ายทอดสดจากบริษัทยายูรินถูกใช้โดยผู้คนในพื้นที่ขนาดใหญ่ขึ้น
แพทย์จากแผนกศัลยกรรมทั่วไปล้วนแต่เป็นผู้ท้าชิงตามปกติ และหยูหยวนเองก็เคยรับมือกับพวกเขาสองสามคน
สําหรับ หยูหยวนผู้ทําชิงในมณฑลฉางซีไม่ใช่ภัยคุกคามจริงๆ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกกังวลเล็กน้อย ความตั้งใจของเขาได้รับการเห็นผ่าน เขาหัวเราะและพูดว่า “ฉันส่งผู้ป่วยรายนี้มาที่นี่ และฉันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แน่นอน ฉันกําลังพูดถึงอาการไม่สบายใจของผู้ป่วย…”
“ฉันจะจัดห้องให้คุณ คุณดูวิดีโอเองได้ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้คัดลอกหรือบันทึกมัน เข้าใจไหม” หยูหยวนอธิบายด้วยความคุ้นเคย
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งฮัมเพลงและนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่นี้ รู้สึกเหมือนเป็นสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อตอนที่เขายังเด็กในตอนนั้น…
หยูหยวนน่าผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์เติ้งไปที่มุมหนึ่งเมื่อพวกเขาออกจากประตู หลังจากเดินไปมาเป็นเวลานาน พวกเขาก็มาถึงห้องที่มีโทรทัศน์และมีผ้าม่านหนาปิดหน้าต่าง
ที่ปลายอีกด้านของโทรทัศน์ มีโซฟาหนังและผ้าโทรมหลายตัว โดยหันหลังไปที่ประตู พวกเขาไม่ได้จัดวางอย่างเรียบร้อย แต่น่าประหลาดใจที่ผู้คนสามารถพบผู้คนบนโซฟาได้ “ปิดประตู.” เสียงของคนในนั้นดังขึ้น ผสมกับการหายใจหนัก และเสียงของการเคลื่อนไหวร่างกาย
หยูหยวนชี้ไปข้างหน้าและพูดว่า “ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงสําหรับวิดีโอ”
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สักพักก็ไม่อยากเข้าห้อง มีกลิ่นเหม็นอยู่ในห้อง แต่ภาพในโทรทัศน์ดึงดูดผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์เติ้ง และมันทําให้เขาก้าวเข้าไปในห้องโดยไม่สมัครใจ
“โทรหาฉันถ้าคุณต้องการอะไร” หยูหยวนดึงม่านออกและจากไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์เติ้งขยับริมฝีปาก เขาไม่ได้ออกไปจากห้องในท้ายที่สุด ดังนั้นเขาจึงพบที่ว่างที่มุมหนึ่งแล้วนั่งลง
*เสียงดังเอี๊ยด*
เสียงที่โซฟาตัวเก่าทํานั้นดังจนหูอื้อ
หลายคนมองด้วยความไม่พอใจ และดวงตาของพวกเขาส่องประกายด้วยแสงอันดุดัน รองหัวหน้าแพทย์เติ้งยิ้มอย่างเขินอาย ในห้องมืดสลัว สถานะของทุกคนเป็นเพียงภาพลวงตาบนหน้าจอ วิดีโอยังคงเล่นต่อไป
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรีบตั้งสติและจดจ่ออยู่กับหน้าจอ
บุคคลที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเข้ามาแทนที่กันและกัน ในขณะที่เลนส์กล้องเคลื่อนที่ไปมาในห้องผ่าตัด
เป็นการผ่าตัดตับแบบปกติทั่วไป
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งเคยเห็นการผ่าตัดที่คล้ายคลึงกันนี้หลายครั้ง เขาอาจจะเห็นบางสิ่งที่คล้ายคลึงกันในระหว่างการประชุมต่างๆเป็นครั้งคราว แต่ส่วนใหญ่เขาจะยิ้มและหันหลังกลับ
แต่วันนี้รองหัวหน้าแพทย์เติ้งพยุงตัวเองกับโซฟาที่หักและไม่อยากลุกเลย
การผ่าตัดดําเนินไปอย่างราบรื่นจนน่าละอายหากถูกขัดจังหวะ
ภาพบนหน้าจอเปลี่ยนไปตามจังหวะ เหมือนกับการแสดงที่วางแผนไว้ รายละเอียดทั้งหมดนั้นสมบูรณ์แบบ และจังหวะของการผ่าตัดก็น่าพอใจมาก
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกว่าร่างกายของเขาค่อยๆจมลงไปในโซฟาที่หักอย่างช้าๆ เหมือนเมื่อคืนเมื่อยี่สิบสองปีที่แล้ว…
*เสียงดังเอี๊ยด*
มีคนเปิดประตูอีกครั้ง
คราวนี้ รองหัวหน้าแพทย์เติ้งและคนอื่นๆ หันกลับมาอย่างดุเดือด
“ปิดประตู” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งและคนอื่นๆ ตะโกน
“โอ้…” คนที่เพิ่งเข้าสู่สภาพแวดล้อมที่มืดมิดก็ดูเหมือนจะรู้สึกผิดเช่นกัน
*เสียงดังเอี๊ยด*
เขานั่งลงและโซฟาตัวเก่าก็ดังขึ้นมาเช่นกัน
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งเหลือบมองด้านหลังอย่างไม่อดทน เขาเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ และเขาอยากจะทักทายหัวหน้าแพทย์หลี่โดยไม่รู้ตัว แต่เขาบังคับตัวเองให้กลั้นไว้ สภาพแวดล้อมปัจจุบันไม่เหมาะสําหรับเขาที่จะทักทายใครซักคน
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าทุกคนในห้องจะถูกมองว่าเป็นหัวหน้าแพทย์จากมุมมองของคนอื่น ด้วยระบบที่เข้มงวดในโรงพยาบาล รองหัวหน้าแพทย์เติ้งเป็นเพียงผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์ และหัวหน้าแพทย์หลี่เป็นหัวหน้าแพทย์ มีหลายระดับที่แยกพวกเขาออกจากกัน และมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่หัวหน้าแพทย์หลี่ยินดีแลกเปลี่ยนคําทักทายกับเขาหรือไม่
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งคิดอีกครั้ง หัวหน้าแพทย์หลี่ควรจะอยู่ในโรงพยาบาลประจําจังหวัดและไม่ใช่ในปาไจเซียง ทําไมจู่ๆเขาถึงมาอยู่ที่นี่ และในที่แบบนี้…?
“น่าทึ่ง…” หัวหน้าแพทย์หลี่ที่เพิ่งมาถึง เห็นได้ชัดว่าไม่คุ้นเคยกับกฎของการดูหนังในห้องมืดแบบนี้ เขาตะโกนจริง ๆ เมื่อเขาเข้าไปในวิดีโอจริงๆ
รองหัวหน้าแพทย์เต็งมองเขาด้วยความรังเกียจ
จากจุดที่เขานั่ง เขาสามารถมองเห็นร่างของหัวหน้าแพทย์หลี่ได้ครึ่งหนึ่ง หัวหน้าแพทย์หลี่หันไปด้านข้างเล็กน้อย ร่างกายท่อนบนของเขาแข็งทื่อ
และเหยียดตรง แขนและนิ้วของเขายังคงเคลื่อนไปข้างหน้า
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งอดไม่ได้ที่จะแสดงออกอย่างชื่นชม
ความสามารถในการทําทุกอย่างที่ต้องการก็เป็นความสามารถเช่นกัน
ในสถานที่แบบนี้ การสามารถติดตามวิดีโอและทําการจําลองการผ่าตัดได้หมายความว่าบุคคลนั้นมีสมาธิอย่างเหลือเชื่อ
ด้วยเหตุนี้ รองหัวหน้าแพทย์เติ้งจึงหันศีรษะไปรอบๆ ผ่อนคลายมือ และติดตามการ
เคลื่อนไหวจากฉากในวิดีโอ
มีความกระตือรือร้น ความเร่าร้อน และความกระตือรือร้นเล็กน้อยผสมปนเปกันอยู่ในห้องเล็กๆ
“ดูจบแล้วใช่ไหม”
ม่านถูกดึงออกมาพร้อมกัน และหลังจากนั้นไฟก็เปิดขึ้นทันที
“แอ๊ก…”
ห้องเต็มไปด้วยเสียงคร่ําครวญอย่างเสียใจ
รองหัวหน้าแพทย์เติ้งก็ครางออกมาเช่นกัน และเขาได้ยินหัวหน้าแพทย์หลี่ซึ่งอยู่ใกล้ๆก็ทําแบบเดียวกัน
ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมกัน พวกเขาหันไปอย่างรวดเร็วในวินาทีแรกที่เห็นมือของกันและกัน
“ทําไมคุณถึงมาที่ปาไจเซียง?” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งรู้สึกอยากถามหัวหน้าแพทย์หลี่เมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอกและเห็นดวงอาทิตย์หลังจากที่ถูกลิดรอนไปเป็นเวลานาน
คนหลังยิ้มก่อนจะพูดช้าๆ “โรงพยาบาลหยุนฮัวอยู่ในปาไจเซียง หลังจากที่พวกเขามาพักที่นี่เป็นเวลานาน ผู้บริหารระดับสูงก็ขอให้ฉันลงมาดูที่นี่”
“ดู…อะไร” รองหัวหน้าแพทย์เติ้งมองไปยังห้องมืดที่อยู่ข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว “อย่าด่วนสรุป ฉันแค่มาดูการผ่าตัดของหลิงรัน พวกเขาทําให้มันฟังดูเป็นตํานาน ท้ายที่สุด…
“แล้วบทสรุปของคุณล่ะ”
“เขาทําได้ดีมาก!” หัวหน้าแพทย์หลี่ถอนหายใจและกล่าวว่า “เราต้องหาทางอื่น”
“ทางเลือกอื่น มันคืออะไร?”
“สาธารณสุข” หัวหน้าแพทย์หลี่กล่าวยืนยัน