ส่งผลต่อการแข่งขันของเธอแค่ส่วนหนึ่ง สิ่งที่เขากังวลจริงๆ คือ หลังจากที่เธอรู้ เพื่อที่จะให้แผนการของนิรุตติ์ล้มเหลว มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างกับตัวเอง
นี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่เขาไม่บอกเธอ
เขารู้จักเธอดี ถ้าหากว่าเธอรู้เข้าว่านิรุตติ์จะใช้เธอเป็นเครื่องมือ มาควบคุมเขา ถึงขั้นต้องการชีวิตเขา มีความเป็นไปได้สูงมากเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตต่อ เธอจะฆ่าตัวตาย！
นี่คือสิ่งที่เขาจะเห็นไม่ได้
ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดหลายรอบ เขายังคงตัดสินใจที่จะไม่บอก บอกแค่เรื่องหนังสือท้าดวลก็พอแล้ว
แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เรื่องหนังสือท้าดวล ก็ทำให้เธอตกใจเหมือนกัน
คิดอยู่ นัทธีก็รู้สึกเสียใจที่บอกเรื่องหนังสือท้าดวลไปอย่างกะทันหัน
ถ้ารู้เร็วกว่านี้ ก็จะรีบเก็บเรื่องนี้ไว้จากเธอ
แต่เขารู้ดี ว่าปิดบังยังไงก็ปิดไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็รู้อยู่ดี ถึงตอนนั้นกลัวว่าจะโทษเขาที่ไม่บอกเธออีก
“ลูก……” วารุณีไม่รู้ว่านัทธีกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อได้ยินว่านิรุตติ์นั้นเพื่อต้องการจะจัดการเขา ก็อาจจะใช้เด็กมาจัดการเรื่องนี้ สีเลือดบนใบหน้าของเธอหายไปทันที กลายเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด
เพราะมันเป็นอย่างที่นัทธีพูดจริงๆ นิรุตติ์อาจจะทำแบบนี้ก็ได้
ยังไงนิรุตติ์นั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้
“ที่รัก……”
หลังจากที่มองออกว่าในใจวารุณีกำลังวิตกกังวลอะไรอยู่ แล้วก็รู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร นัทธีกอดเธอ ตบเข้าที่หลังของเธอเบาๆ “วางใจเถอะนะ ผมจะปกป้องลูกๆ จะไม่ยอมปล่อยให้นิรุตติ์มาทำร้ายลูกๆ ได้”
เขามองที่ความว่างเปล่า พูดด้วยสายตาที่เย็นชาและแข็งทื่อ
วารุณีเอนพิงอยู่ในอ้อมกอดเขา พยักหน้าอย่างแรง “ฉันเชื่อคุณค่ะ แต่ฉันก็ได้รู้แล้วว่าทำไมคุณถึงต้องส่งลูกกลับไป เพราะเรื่องนี้จะได้หมดสิ้นไปสินะ หมดสิ้นที่นิรุตติ์อาจจะลักพาตัวเด็กๆไป หลังจากนั้นก็จะใช้เด็กเป็นเครื่องมือ”
“ใช่” นัทธีพยักหน้า “ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณก่อน แต่ผมเองก็ตัดสินใจกะทันหัน”
วารุณส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ เพราะคุณต้องการลูกปลอดภัย เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเข้าใจคุณค่ะ ต่อให้คุณบอกเรื่องนี้กับฉันตั้งแต่แรก ฉันก็เห็นด้วยที่ส่งลูกออกไป แค่ลูกๆ ปลอดภัยไร้อันตรายก็พอแล้ว แต่คุณส่งลูกไปที่ไหนเหรอคะ？ปลอภัยหรือเปล่า？”
เธอมองที่เขา ถามอย่างด่วน
นัทธีลูบหัวเธอ “ปลอดภัยแน่นอน ผมใช้บัญชีอื่นซื้อภูเขาหนึ่งลูก ลูกๆ ถูกผมสั่งให้คนส่งพวกเขาไปที่นั่น สบายใจเถอะ ในเขามีคฤหาสน์สไตล์โบราณอยู่ ลูกๆ ไม่มีทางโดนปฏิบัติด้วยไม่ดี แล้วผมก็ให้คนเอาป้าส้มไปด้วย ให้ป้าส้มรับผิดชอบดูแลเด็กทั้งสองคน”
เมื่อได้ยินว่าป้าส้มไปด้วยแล้ว หินลูกใหญ่ในใจวารุณี ในที่สุดก็หลุดออกไป “งั้นก็ดี งั้นก็ดีค่ะ”
มีป้าส้มอยู่ข้างกายเด็กๆ เธอก็สบายใจแล้ว
“แล้วสุขใจล่ะคะ？” วารุณีมองชายหนุ่มแล้วถามอีกครั้ง “ส่งสุขใจไปด้วยไหม？”
“สุขใจตอนนี้ยังก่อน” นัทธีส่ายหน้า “คุณได้อยู่กับสุขใจได้ไม่นาน ให้คุณอยู่กับสุขใจอีกสักสองวัน เวลาเดียวกันถ้าย้ายไปด้วยกันทีเดียว คนจะเยอะเกินไป ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแถวนี้มีสายสอดแนมของนิรุตติ์หรือเปล่า เพราะงั้นผมทำได้แค่แบ่งเด็กย้ายไป”
“แบบนี้นี่เอง” วารุณีบีบมุมปาก หมายความว่าเข้าใจแล้ว “ฉันเชื่อการจัดการของคุณค่ะ”
“รอหลังจากคุณแข่งเสร็จ ผมก็จะให้คนส่งคุณไปด้วยเหมือนกัน ไปอยู่ข้างๆ ลูก” นัทธีจูบหน้าผากวารุณี แล้วพูดอีกครั้ง
วารุณีชะงัก มองขาอย่างไม่น่าเชื่อ “หมายความว่ายังไง？คุณต้องการเหลือตัวเองไว้จัดการนิรุตติ์อยู่คนเดียว？”
นัทธีเม้มปากแน่น ไม่ปฏิเสธ
วารุณีกัดริมฝีปาก “นี่คุณคิดไว้แบบนี้จริงๆ เหรอ？”
“ผมคิดไว้แบบนี้” นัทธกุมมือเธอ “ที่ผมทำแบบนี้ ก็เพราะความปลอดภัยของคุณ ไม่มีใครรับรองได้ว่านิรุตติ์จะทำอะไรคุณหรือเปล่า เมื่อกี้บอกไปแล้ว นิรุตติ์อาจจะใช้ลูกมาผูกมัดผม แต่สิ่งที่เหมือนกัน เขาก็สามารถใช้คุณมาผูกมัดผมได้เช่นกัน ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของคุณกับลูก ช่วงนี้ให้พวกคุณออกไปก่อน ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”
“ฉันรู้ค่ะ “วารุณีหลับตา “แต่ฉันไม่ไป！”
เธอกำมือแน่น สีหน้าหนักแน่น
นัทธีตะลึง “ทำไม？”
วารุณีสูดหายใจลึกและมองที่เขา “เพราะฉันอยากอยู่กับคุณ ครั้งที่แล้วคุณกลับประเทศไปคนเดียว ไปจัดการนิรุตติ์กับนวิยา ผลสุดท้ายเป็นไง หายตัวไป คุณมั้ยว่าตอนนั้นหลังจากที่ฉันได้ยิน วิญญาณฉันหลุดออกจากร่างจนหมด ถึงขั้นส่งผลให้คลอดสุขใจก่อนกำหนด เพราะฉะนั้นครั้งนี้ ฉันจะตัดใจให้คุณไปเผชิญหน้ากับนิรุตติ์คนเดียวได้ยังไงกัน ฉันรู้ค่ะว่านิรุตติ์ไม่ใช่ศัตรูของคุณ แต่นิรุตติ์คนนั้นทั้งร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยแน่ๆ เพราะฉะนั้นจะอยู่กับคุณ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่สบายใจ เพราะฉันเองก็ไม่อยากให้คุณไปเผชิญหน้ากับนิรุตติ์คนเดียว”
เมื่อได้ฟังหญิงสาวพูดออกมาชุดนี้ ไม่ใช่ว่านัทธีไม่ซาบซึ้ง ไม่ใช่ว่าไม่อบอุ่นใจ
แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ครั้งนี้เขาต้องโหด เพราะเธอเองก็ไม่รู้ตัว ว่านิรุตติ์กำลังจ้องเธออยู่นะ
“ไม่ได้ คุณต้องไป” นัทธีเม้มริมฝีปากบาง ไม่ให้พูดแทรก
วารุณีตาโต “นัทธี！”
เธอไม่ได้ตะโกนชื่อเต็มยศของชายหนุ่มมานานมากแล้ว การตะโกนครั้งนี้ ไม่เพียงแต่น้ำเสียงหนักแน่น จังหวะการพูดก็เต็มไปด้วยความโกรธ
เธอโกรธจริงๆ
เธอนึกว่าตัวเองพูดไว้ชัดเจนแล้ว ว่าเธอไม่อยากไป ไม่อยากให้เขาเผชิญหน้ากับนิรุตติ์ลำพัง เธออยากสู้ไปกับเขาอย่างสุดชีวิต
แต่ทว่าเขานั้น เขารับฟัง แต่กลับไม่ตอบ
นี่ทำให้เธอ ไม่โกรธได้ยังไง！
นัทธีก็รู้ว่าการปฏิเสธของตัวเอง จะทำให้หญิงสาวไม่พอใจ และก็รู้ว่าตัวเองขอโทษหญิงสาว
แต่ครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัยของเธอ ไม่ว่ายังไงเขากก็ยอมไม่ได้
คิดอยู่ นัทธีก็ปล่อยวารุณี ลงมาจากขอบเตียงแล้วยืนขึ้น “ผมรู้ว่าคุณทำเพื่อผม ไม่อยากให้ผมไปเผชิญหน้ากับนิรุตติ์เพียงลำพัง แต่เหมือนกัน ผมก็ไม่อยากให้คุณไปเผชิญหน้ากับนิรุตติ์ด้วย นิรุตติ์คนนี้ทั้งร้ายกาจทั้งเจ้าเล่ห์ เมื่อกี้นี้คุณก็พูดเอง ว่าต่อให้ผมชนะ ก็ต้องมีการสูญเสียบางอย่างภายใต้น้ำมือของนิรุตติ์ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ผมจะเอาคุณไปด้วยได้ยังไงกัน ผมกลัวว่าถึงตอนนั้นตัวเองจะปกป้องคุณไม่ได้”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันไม่สน ฉันแค่อยากอยู่กับคุณ” วารุณีกัดริมฝีปากแน่น “ครั้งที่แล้วหลังจากที่คุณหายตัวไปกับการเผชิญหน้ากับนิรุตติ์คนเดียว คุณรู้ไหมว่าฉันอยู่อย่างทุกข์ทรมานยังไง？ครั้งนี้ ฉันไม่อยากเจอประสบการณ์แบบนั้นแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไง ฉันก็จะอยู่ กับคุณ”
“คุณไม่กลัวว่าถึงตอนนั้นแล้วนิรุตติ์จะลงมือกับคุณเหรอ？” นัทธีจ้องที่เธอ
วารุณีพยักหน้า “ก็ต้องกลัวสิ แต่ถ้ามีคุณอยู่ ฉันก็ไม่กลัว ต่อให้สุดท้ายแล้วพวกเราต้องเจออันตราย แต่อย่างน้อยเราสองคนก็ได้อยู่ด้วยกัน”
“ผมเข้าใจที่คุณสื่อ แต่ผมก็รับปากไม่ได้อยู่ดี” นัทธีหันหลัง หันแผ่นหลังใส่เธอ
วารุณีรีบลุกขึ้นมานั่ง “ทำไมล่ะ？”
เธอพูดยืนกรานขนาดนี้แล้ว อยากจัดการนิรุตติ์ไปพร้อมกับเขา สู้ฝนสู้ลมด้วยกัน ต่อให้ตาย ก็ต้องตายด้วยกัน เธอทิ้งเขาไว้คนเดียวไม่ได้ เหมือนกัน เขาก็ทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้
เธอรู้ว่าเขาต้องเข้าใจแน่นอน แต่ทำไมเขาถึงยังคงไม่อยากยอม！
“คุณยังคิดว่าเพราะอะไรอีกล่ะ？” นัทธีเอียงหน้ามองเธอเล็กน้อย น้ำเสียงนิ่งๆ “แน่นอนว่าเพราะผมแคร์คุณ ผมไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บ ไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว ผมอยากให้คุณปลอดภัย อย่างดี เรื่องจัดการนิรุตติ์ การเผชิญหน้ากับอันตราย ให้ผมไปคนเดียวก็พอแล้ว”
“ไม่ได้ค่ะ！” วารุณีรีบส่ายหน้า “เราเป็นสามีภรรยากัน นัทธี เราเป็นสามีภรรยากัน เรื่องแบบนี้ เราควรเผชิญหน้าไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ？เพราะฉะนั้นอย่าส่งฉันไปเลยนะ ให้ฉันอยู่เถอะ！”