แน่นอนว่าขึ้นอีกฉินลีน่าได้แต่บ่นภายในใจ แต่เธอไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ ออกมา
ถึงยังไงเธอก็ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายคนนี้ได้อยู่ดี
“ค่ะประธานนัทธี ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เฉินลีน่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหันหลังเดินจากไป
แต่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็นึกอะไรขึ้นได้และหยุดอีกครั้ง “ประธานนัทธี ฉันขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหม?”
นัทธีขมวดคิ้ว “เธอต้องการถามอะไร”
เฉินลีน่าลูบมือของเธอ “อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันอยากถามคุณหรอก แต่ฉันช่วยวารุณีถามอยู่ ฉันแค่อยากรู้ว่าคืนนี้คุณนอนที่ไหนคะ และพักอยู่ห้องไหนคะ？”
ในดวงตาของนัทธีเริ่มประกายแสงริบหรี่ขึ้นมา “โอ้？ ช่วยวารุณีถามงั้นเหรอ？”
“ใช่ค่ะ” เฉินลีน่าพยักหน้า “ถึงแม้วารุณีจะไล่คุณออกจากห้อง แต่หัวใจของเธอก็ยังมีคุณอยู่ และยังคงห่วงคุณ ดังนั้นคุณนอนที่ไหน เธอคชต้องอยากรู้อยู่แล้ว แต่คุณก็รู้ดีว่าพวกคุณทะเลาะกันอยู่ คุณวารุณีเองหวงศักดิ์ศรีเหมือนกัน ทั้งที่คืนนี้เธออยากรู้ว่าคุณพักที่ไหนแต่เธอก็อายเกินกว่าจะถามคุณ ดังนั้นก็เลยช่วยไม่ได้ ฉันเลยเปิดปากว่าจะช่วยถามให้ และเธอไม่ปฏิเสธเลย แสดงว่าคุณวารุณีก็อยากรู้ว่าคุณนอนที่ไหนจริง ๆ”
หลังจากที่นัทธีได้ยินคำพูดของเธอ ริมฝีปากบางของก็กระตุกเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก
“ฉันพักอยู่ห้องข้าง ๆ” นัทธีตอบ
เฉินลีน่าชี้ขึ้นไปชั้นบน “อยู่ข้างห้องนอนใหญ่ของพวกคุณใช่ไหม？”
“ไม่งั้นล่ะ?” นัทธีขมวดคิ้ว
เฉินลีน่ายิ้ม “เข้าใจแล้ว ฉันจะรีบบอกคุณวารุณี ให้เธอสบายใจ”
นัทธีไม่ได้พูดอะไร และมองดูเธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความถึงวารุณี
ไม่นาน วารุณีที่อยู่บนเตียงแล้วและกำลังจะนอนพักผ่อน ก็ได้รับข้อความจากเฉินลีน่า
เมื่อเห็นว่าขึ้นอีกฉินลีน่าบอกว่าคืนนี้นัทธีนอนอยู่ห้องข้าง ๆ เธอ มุมปากของเธอก็ยกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ปากเธอก็พึมพำอย่างเย่อหยิ่งว่า “ลีน่าถามจริง ๆ ด้วย ไม่ใช่บอกเธอว่าไม่ต้องถามไง”
เธอพึมพำ พร้อมกับพิมพ์ข้อความกลับไปว่า： เข้าใจแล้ว ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้วล่ะ
เฉินลีน่าหัวเราะคิกคัก: ฉันจะถามอะไรอีกได้ล่ะ ฉันช่วยคุณถามว่าคืนนี้พักที่ไหนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ส่วนอื่น ๆ ฉันไม่สนใจพวกคุณหรอก พวกคุณสองสามีภรรยาต้องจัดการกันเอง
หลังจากพูดจบ เฉินลีน่าก็วางโทรศัพท์ลง
นัทธีหรี่ตาลงเล็กน้อย “เธอพูดว่าอะไร?”
เฉินลีน่ามองดูเขาแล้วตอบว่า： “ฉันบอกคุณวารุณีว่าคืนนี้คุณนอนข้างห้องเธอ คุณวารุณีบอกว่าเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจ?” นัทธีเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำตอบนี้
“ไม่มีอะไรอีกแล้ว？” เขาถามอย่างไม่ตายใจ
เฉินขึ้นอีกน่ายักไหล่ “ไม่มีแล้วค่ะ คุณวารุณีพูดแค่นี้แล้วให้ฉันหยุดถามเรื่องอื่นก็ไม่มีแล้วค่ะ แต่ว่าประธานนัทธีอยากได้ยินคุณวารุณีถามถึงคุณ หรือคุณถอยหนึ่งก้าว ให้คุณวารุณีอยู่เป็นไงคะ? ฉันรับประกันเลยว่าวารุณีจะลงมาหาคุณทันที พวกคุณสามีภรรยาจะต้องคืนดีกันในทันที และคืนนี้คุณวารุณีจะต้องบริการคุณอย่างตั้งใจเลยนะคะ”
“ไม่จำเป็น” นัทธีทิ้งประโยคนี้ด้วยใบหน้าเข้ม เดินผ่านเธอไปที่บันไดและขึ้นไปชั้นบน
เฉินลีน่ามองดูหลังของเขาและกลอกตา “เอาเถอะ คุณก็ดื้อรั้นต่อไปเถอะ อย่าคิดว่าคุณดื้อขนาดนี้ ฉันจะลืมความอ่อนแอของคุณตอนอยู่ตรงหน้าวารุณี รอดูเถอะ ระหว่างพวกคุณสองคน ต้องเป็นคุณที่ถอยก่อนแน่ ฮึ่ม!”
เมื่อคำพูดเสร็จ เฉินลี่น่าก็เดินไปที่ห้องครัวพร้อมกับถาด
ในอีกด้านหนึ่ง นัทธีไม่รู้ว่าเฉินลีน่าบ่นอะไรเมื่อเขาขึ้นไปชั้นบน
เขามาถึงชั้นสามแล้วเดินไปที่ประตูห้องของเขาและวารุณีอย่างเคยชิน ยกมือขึ้นกำลังจะเปิดประตู
แต่เมื่อเขาวางมือบนลูกบิดประตู จู่ๆ เขาก็นึกได้ว่าเขาถูกวารุณีไล่ออกจากห้องมา
ไม่มีทางเลือก นัทธีจำเป็นต้องวางมือลง และขมวดคิ้ว จ้องไปที่ประตูตรงหน้าที่คั่นเขาและวารุณี จ้องอย่างขุ่นเคืองอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันกลับเดินไปที่ประตูถัดไป
ห้องถัดไปมีเพียงผนังกั้นจากห้องของวารุณีเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถกลับไปอยู่ที่ห้องของวารุณีได้ แต่การอยู่ติดกันถือว่าเป็นการอยู่ด้วยกันแล้วล่ะ
เมื่อคิดแบบนี้ นัทธีก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องน้ำเตรียมพร้อมที่จะอาบน้ำ
อีกด้านหนึ่งของห้องถัดไป
เมื่อวารุณีได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกประตู เขาก็ลุกจากเตียงทันที วิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ประตูแล้วมองผ่านทางตาแมวประตู
ชั้นสามเป็นชั้นพิเศษเฉพาะของนัทธี โดยปกติแล้วจะไม่มีใครขึ้นมานอกจากลูกสองคนและคนรับใช้
เฉินลีน่ายิ่งไม่ต้องสงสัย ยิ่งไม่ขึ้นมาเลย เมื่อกี้ที่เธอขึ้นมา เธอก็ได้รับคำสั่งจากนัทธีอีกที
และเฉินลีน่าเพิ่งขึ้นมา โอกาสที่จะได้ขึ้นมาอีกก็ไม่สูง
ส่วนคนใช้นั้น คนใช้มักจะทำความสะอาดในตอนเช้าหรือตอนเที่ยง และจะไม่มาทำความสะอาดในตอนเย็น และเด็ก ๆ ทั้งสองก็ถูกส่งไปแล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมาที่นี่
สำหรับสุขใจที่ยังเด็กมาก และพี่นันทาจะไม่อุ้มสุขใจเดินไปมาแน่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสุขใจที่ยังหลับอยู่
ดังนั้นที่นี่มีเพียงคนเดียวที่ขึ้นมา นั่นก็คือนัทธี
เขากลับมาเพื่อยอมแพ้กับเธอรึเปล่า?
วารุณีจ้อไปงที่ตาแมวไม่หยุด ในสมองลืมสิ่งที่เฉินลีน่าพูดไปทั้งหมด เรื่องนัทธีจะพักอยู่ห้องข้าง ๆ เธอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นนัทธีหยุดที่ประตู เธอก็จำประโยคนี้ไม่ได้อีกต่อไป และในใจของเธอก็ยิ่งคิดว่า นัทธีไม่สามารถเอาชนะเธอได้ในที่สุด และตัดสินใจปล่อยให้เธออยู่ต่อไป จึงขึ้นมาเพื่อยอมแพ้
เมื่อวารุณีที่กำลังมีความสุขจะเปิดประตูและให้เขาเข้ามา แต่นัทธีก็หันหลังและเดินไปข้างหน้า
หลังจากที่ร่างของเขาหายไปจากกรอบตาแมว แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
จึงรู้ว่าเขากำลังเปิดประตูห้องถัดไป
และขณะนี้ เธอจำข้อความของเฉินลีน่าได้ โดยบอกว่านัทธีจะพักอยู่ห้องข้าง ๆ
เมื่อรู้ถึงสิ่งนี้ ดวงตาของวารุณีก็หายเป็นปกติ ความโกรธก็ผุดขึ้นในใจ และอดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า
เธอคิดว่าเขากลับมายอมแพ้และเห็นด้วยกับเธอให้อยู่ต่อไป
สุดท้ายไม่คิดเลยว่าเขาแค่เดินมาผิดประตูเท่านั้น
เธอโมโหมาก!
วารุณีกัดริมฝีปาก โมโหจนจะร้องไห้
แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ร้องไห้ เธอหันหลังแล้วเดินไปที่เตียงพร้อมกับเสียงที่โมโห
ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ ไม่ยอมแพ้ก็ไม่ต้องยอม และเธอเองก็ไม่ยอมแพ้ จะไม่ยอมก้มหัว
ใครกันไม่มีอารมณ์ ดูซิว่าใครจะทนใครได้!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วารุณีสูดหายใจลึก ๆ ยกผ้าห่มขึ้น กลับไปที่เตียงอีกครั้งและเตรียมที่จะนอน
แต่เมื่อเธอหลับตาลง เธอก็นอนไม่หลับ ในใจกระสับกระส่าย
ในท้ายที่สุด เธอเพียงแค่ลุกขึ้นนั่ง คว้าหมอนที่นัทธีมักจะนอน และต่อยตีอยู่ครู่หนึ่ง ปฏิบัติกับหมอนเหมือนนัทธีเพื่อที่จะระบาย ทำแบบนี้แล้วทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าเธอจะทำสิ่งนี้ อารมณ์ของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย และเธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะระบายแล้ว
วารุณีกอดหมอนของนัทธี มองไปที่หมอนและยิ้มอย่างขมขื่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอและนัทธีอยู่ด้วยกัน และนอนแยกกันคนละห้อง
แม้จะรู้สึกแปลกใหม่ แต่ก็เศร้าและกระสับกระส่ายมากกว่า
สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอและนัทธีเข้าสู่ช่วงที่ชีวิตแต่งงานหมดไฟ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมาก
ในเวลาเดียวกัน นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอทะเลาะกับเขาและทำสงครามเย็นกับเขา
ครั้งแรกคือตอนที่เธอกับเขาวางแผนโดยนวิยา และนัทธีเข้าใจผิดว่าแม่ของเธอเป็นฆาตกรชนพ่อแม่ของเขา
สงครามเย็นระหว่างพวกเขาในตอนนั้นนานมาก และถึงขั้นจะหย่ากันด้วยซ้ำ