ดังนั้นเมื่อจินตนาการก็รู้ได้เลย พวกเขาทะเลาะกันในครั้งนั้นรุนแรงขนาดไหน และสงครามเย็นน่ากลัวเพียงใด
ตอนนี้คิดขึ้นได้ก็ยังรู้สึกกลัว
ไม่รู้ว่าสงครามเย็นครั้งนี้กับนัทธีจะถึงเมื่อไหร่ และระหว่างนี้จะเข้มข้นแค่ไหน
แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับนัทธีเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว
เธอเคยผ่านความรู้สึกที่ว่าก่อนจะได้มาก็กลัวว่าจะไม่ได้ เมื่อได้มาแล้วก็กลัวว่าจะต้องเสียไป และไม่อยากเผชิญแบบนั้นอีก
เมื่อคิดถึง วารุณีมุดหัวลงในหมอน และถามถึงลมหายใจของนัทธีที่เหลืออยู่ ดวงตาก็ค่อย ๆ ชุ่มขึ้น
ทันใดนั้น โทรศัพท์ข้างเตียงก็ดังขึ้น
วารุณีรีบเงยหน้าขึ้นและคว้าโทรศัพท์จากหัวเตียง เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังก็หรี่ลงทันที
คือปาจรีย์นี่เอง
เธอคิดว่าเป็นนัทธี
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดหวังให้นัทธีขอโทษหรือยอมแพ้
เธอยังคงหวังอะไรอยู่กันแน่?
วารุณีสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วรับสาย ไม่อยากให้ปาจรีย์ได้ยินความผิดปกติ เกรงว่าปาจรีย์จะเป็นห่วงเธอ
ปาจรีย์เองก็เพราะเรื่องของพงศกร ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เธอจะให้ปาจรีย์มากังวลเกี่ยวกับเธออีกได้ยังไงล่ะ
“ฮัลโหล ปาจรีย์” วารุณีขยับมุมปาก พยายามบีบรอยยิ้มออกมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นธรรมชาติ “จู่ ๆ ทำไมถึงโทรหาฉันล่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นว่าพงศกรหลับไปแล้ว ปาจรีย์ก็ปิดประตูห้องคนไข้อย่างเบามือ เดินไปที่แผนกคนไข้ของตัวเองและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะคุยกับเธอ ไม่ได้ติดต่อหาเธอนานแล้ว”
วารุณีก็หัวเราะเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “โอเค งั้นเรามาคุยกัน พอดีเลยวันนี้ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี”
“เกิดอะไรขึ้น?” ปาจรีย์ถามด้วยความเป็นห่วง
วารุณีส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอก ไม่พูดถึงเรื่องนี้กัน พูดถึงเรื่องเธอดีกว่า เธอเองก็เป็นคนโทรหาฉัน ต้องมีหลายเรื่องที่จะพูดกับฉันแน่ ๆ”
“ไม่ผิดหวังที่เป็นเธอเลยวารุณี ใช่เลย ฉันมีคำพูดมากมายอยากพูดกับเธอ” ปาจรีย์เดินไปมาที่ห้องของเธอ ปิดประตูแล้วนอนบนเตียงผู้ป่วย
วารุณีตอบด้วยเสียงอืม “พูดได้เลย ฉันกำลังฟังอยู่ มีอะไรที่คิดไม่ออก ฉันจะช่วยเธอแก้ให้”
ปาจรีย์ยิ้มออกมา “ได้เลย”
“งั้นเธอพูดสิ ฉันฟังอยู่” วารุณีพยักหน้า
ปาจรีย์หรี่เปลือกตาลงและยังไม่พูดในทันที แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อน “วารุณี ฉันคิดว่าพงศกรช่วงนี้เขาดูแปลกมาก”
“เอ๋?” วารุณีเงียบไปครู่หนึ่ง และรู้ว่าเธอต้องพูดถึงพงศกร แต่คิดไม่ถึงว่าประโยคแรกจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา
วารุณีสติกลับมาแล้วถามอีกว่า “แปลกยังไง?”
“แปลกทุกที่เลย” ปาจรีย์กัดริมฝีปาก ” พงศกรในความคิดฉันเป็นคนใจเย็น และสำหรับเขาตระกูลจิรดำรงค์ของเรา สำหรับฉันแล้วเกลียดมากเลยงั้นเหรอ แม้ว่าฉันจะไม่คิดอย่างนั้น แต่ฉันรู้ว่าสำหรับตระกูลจิรดำรงค์และความรังเกียจของฉัน และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีทัศนคติที่ดีต่อฉัน”
“อืม แล้วยังไงอีก？” วารุณีถามอีกครั้ง
ดวงตาของปาจรีย์ซับซ้อน “แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด หลังจากที่ฉันดูแลเขาในช่วงหนึ่ง การกระทำของเขาที่มีต่อฉันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด นอกจากความเย็นชาของเขาที่มีต่อฉัน เขาเกือบจะไม่ได้พูดอะไรร้อนแรงเลยแม้แต่คำเดียว และแววตาที่มองฉันไม่ได้เต็มไปด้วยความโกรธและขยะแขยงอย่างฉันจินตนาการไว้ ตรงกันข้ามมันสงบมาก และบางครั้งสายตาที่มองฉันก็มีความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถพูดออกมาได้”
วารุณีได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ริมฝีปากสีแดงก็ขยับ และในใจเธอเหมือนจะเข้าใจอะไรได้อย่างชัดเจน
ก่อนหน้านี้ได้ยินที่ผ่าน ๆ นัทธีบอกพงศกรถึงความรู้สึกจริง ๆ ของเขา
และพงศกรได้รับรู้ว่าคนที่เขารักจริง ๆ คือปาจรีย์
ดังนั้นสิ่งที่ปาจรีย์พูดในตอนนี้ ควรเป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกของพงศกรที่มีต่อปาจรีย์
“นอกจากสายตาและทัศนคติที่เขามีต่อเธอแล้ว ยังมีอะไรผิดปกติอีกไหม？” วารุณีถามอีกครั้งด้วยดวงตาที่สั่นไหว
ปาจรีย์พยักหน้า “ใช่ เขาจะขอให้ฉันพันแผล ก่อนหน้านี้ที่พ่อฉันโกรธเขาและต้องการลงไม้ลงมือกับเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรเขา แต่เขากลับทำข้อต่อของมือเขาหักเอง ฉันพันให้พ่อฉันไม่เป็น เขาก็สอนฉันและเขาไม่ใจร้อนเลยเขาสอนฉันอย่างระมัดระวังมาก นอกจากนี้ฉันลวกมือใส่เขาและเขาสอนให้ฉันจัดการกับแผลที่ถูกน้ำร้อนลวก ”
“นี่……ไม่มีอะไรแปลกรึเปล่า เพราะเขาคือหมอ” วารุณีพูดอย่างจงใจ
ปาจรีย์ไม่ได้ยินอะไรแปลก ๆ ในน้ำเสียงของวารุณีและพูดกับตัวเองว่า: ” นี่ไม่ถือว่าแปลกอะไร ที่แปลกคือตอนที่ฉันท้องเขาไม่เพียงแต่เทน้ำให้ฉัน แต่เขาก็นำลูกพลัมมาให้ฉันด้วย เธอว่าทำไมเขาถึงมีลูกพลัมอยู่ที่นี่?”
วารุณีหัวเราะเบา ๆ
จะเพราะอะไรล่ะ มันถูกเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับเธอไง
อย่างไรก็ตาม วารุณีไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ
“บางทีเขาอาจจะชอบกิน” วารุณีแกล้งทำเป็นพูดโง่ ๆ
ปาจรีย์ส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ตั้งแต่ฉันดูแลเขา เขาไม่เคยกินขนมเลย เลยเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะชอบกิน”
“งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ” วารุณียักไหล่
ปาจรีย์หรี่เปลือกตาลง “อันที่จริง เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ ฉันถือว่ามันเป็นความตั้งใจและความสนใจชั่วขณะของเขา สิ่งที่ฉันรู้สึกแปลกมากคือ สิ่งที่ฉันสนใจจริง ๆ คือโทรศัพท์ที่เขาโทรไปเมื่อสองวันก่อน”
“โทรศัพท์อะไร？” วารุณีเริ่มจริงจังขึ้นมา
ปาจรีย์ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ว่าเขาติดต่อใคร แต่พวกเขาพูดถึงฉัน”
“พูดถึงเหรอ?” วารุณีประหลาดใจ
ปาจรีย์ตอบอืม “วันนั้นจากบ้านฉันไปโรงพยาบาล บังเอิญอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วยของเขา และได้ยินเขาโทรหาใครสักคน ฉันได้ยินเขาพูดกับคนที่อยู่อีกฝั่งว่าเขาตกหลุมรักฉัน ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ปาจรีย์ก็หัวเราะออกมา “วารุณี เธอฟังนะ นี่มันไร้สาระจริง ๆ เขาบอกคนอื่นว่าเขารักฉัน”
วารุณีได้ยินการเสียดสีและความเศร้าในน้ำเสียงของเธอ และปากที่เปิดปากพูด เหมือนต้องการจะพูดอะไร แต่สุดท้ายเธอก็ไม่พูดอะไร
ปาจรีย์ไม่สนใจเกี่ยวกับทัศนคติที่ผิดปกติของเธอ และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พูดเสริมอีกว่า: “อันที่จริงฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขารักฉันจริง ๆ ทำไมเขาถึงรู้ตัวตอนนี้ล่ะ? แทนที่จะตกหลุมรักฉันตั้งแต่เนิ่น ๆ?”
“ดังนั้นปาจรีย์ เธอไม่ได้จริงจังใช่ไหม？” วารุณีถาม
ปาจรีย์พยักหน้า “แน่นอนว่าไม่ได้จริงจัง ฉันจะจริงจังได้ยังไง และฉันจะกล้าจริงจังได้ยังไง ฉันไม่ใช่คนโง่และรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ดังนั้นฉันเลยคิดว่าเขาพูดแบบนี้เพื่อจัดการฉันใหม่และแก้แค้นตระกูลจิรดำรง”
“อันที่จริง…อาจจะไม่แย่ขนาดนั้นก็ได้” วารุณีพูดด้วยท่าทางที่ซับซ้อน
ปาจรีย์ไม่รู้ว่าความหมายของเธอ แค่ให้เธอบอกเธอว่าอย่าคิดมาก อย่าทำให้ตัวเองตกใจ หัวเราะและพูดอีกครั้ง: “แม้ว่าฉันจะถือคำพูดของเขาอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเอาจริง เวลาแบบนี้ เวลา เพื่อให้ฉันคลอดลูกได้อย่างปลอดภัย เขาจัดการให้ฉันเข้าพักโรงพยาบาล และจัดการอย่างอื่นให้ฉัน ยิ่งกว่านั้นเขาไม่อยากให้ฉันดูแลเขาด้วยซ้ำ ”
“นัทธีทำสิ่งนี้จริงหรือ?” วารุณีประหลาดใจ
ปาจรีย์พยักหน้า “เขาทำแบบนี้จริง ๆ ดังนั้นในช่วงเวลานี้ ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก ฉันรู้ว่าเขาไม่สามารถตกหลุมรักฉันได้ และเขาทำสิ่งนี้เพื่อจะจัดการฉันในอนาคต แต่การแสดงของเขาสมจริงมาก ฉันแทบจะแยกไม่ออกว่าเขารักฉันจริงหรือจงใจเล่นละครกับฉัน พูดง่าย ๆ ก็คือ ระหว่างนี้เขาปฏิบัติกับฉันละเอียด บางครั้งฉันก็คิดว่าเขารักฉันจริง ๆ ดังนั้น วารุณีเธอรู้ไหมว่าฉันกลัวมาก”