บทที่ 925 ความสัมพันธ์อันยอดเยี่ยม
บทที่ 925 ความสัมพันธ์อันยอดเยี่ยม
สิ่งนี้ยังเกิดขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกสำหรับลูก ๆ ของทั้งสองครอบครัว ตราบเท่าที่ท้องฟ้าสว่าง หลังจากแต่งตัวและรับประทานอาหารเช้าแล้ว เด็ก ๆ ของทั้งสองครอบครัวก็จะรวมตัวกัน และเริ่มวิ่งเล่นกัน
หากเป็นปกติคงไม่มีการรักษาที่ดีเช่นนี้ แม้ว่าเด็ก ๆ จะยังมีอายุน้อย แต่ครอบครัวของคนยากจน เด็ก ๆ จะต้องช่วยครอบครัวทำสิ่งต่าง ๆ อย่างน้อยก็กวาดพื้นและเช็ดโต๊ะ พวกเขาจะนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ ไม่ได้
แต่เมื่อวันส่งท้ายปีเก่ามาถึงก็จะแตกต่างออกไป
งานภายในนาสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อถึงช่วงเวลาส่งท้ายปีเก่าก็หมายความว่าผู้ใหญ่ไม่ต้องไปทำนาอีกต่อไป และพวกเขาสามารถใช้เวลาช่วงนี้กับครอบครัวได้อย่างสบายใจ
ในเวลานี้ไม่ว่าจะเป็นสิ่งเล็กน้อยเพียงใด พวกผู้ใหญ่จะไม่ได้ให้เด็ก ๆ ยื่นมือเข้ามายุ่งวุ่นวาย ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาจะทำมันด้วยตนเอง และให้เด็กได้เล่นกันอย่างสนุกสนาน
หลังจากต้นฤดูใบไม้ผลิ เมื่อที่นากลับมาเพาะปลูกได้ เด็ก ๆ เหล่านี้ก็ต้องลงแรงด้วยเช่นกัน
เมื่อไปถึงบ้านของหลิวต้าจ้วง ก็เห็นเด็กห้าคนจากครอบครัวของหลิวต้าจ้วงและเถาต๋ากำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในลานบ้าน
ครอบครัวของหลิวต้าจ้วงมีลูกสามคน คนโตอายุเก้าขวบและคนสุดท้องอายุหกขวบ ครอบครัวของเถาต๋ามีลูกสองคน คนโตอายุแปดขวบและคนสุดท้องอายุเจ็ดขวบ
ขณะที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ในบ้าน ก็เห็นจำนวนคนเกือบสิบคนเดินมาด้วยท่าทางทรงพลัง เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานซึ่งเด็ก ๆ คุ้นเคยเป็นอย่างดี การเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดลง และตะโกนอย่างมีความสุข “ท่านพ่อ ท่านแม่ ออกมาเร็วเข้า พี่เสี่ยวหวานมาแล้ว พี่เสี่ยวหวานมาแล้ว”
จากนั้นบางคนตรงปรี่ไปเปิดประตู รีบออกไปอย่างกระวนกระวาย และวิ่งไปหยุดด้านข้างของกู้เสี่ยวหวาน ด้านซ้ายมีพี่สาวและพี่ชาย และด้านขวามีลุงกับป้า กระโดดโลดเต้นส่งเสียงหัวเราะคิกคัก และพากู้เสี่ยวหวานเข้าไปในบ้าน
ครอบครัวของหลิวต้าจ้วงกับเถาต๋าขอบคุณและชื่นชมกู้เสี่ยวหวานด้วยใจจริง อีกทั้งยังสอนเด็ก ๆ ในครอบครัวให้เคารพกู้เสี่ยวหวาน
แต่กู้เสี่ยวหวานเป็นเพียงเด็กอายุสิบกว่าขวบ ดังนั้นพวกเขาจึงอายุไม่ได้ต่างกันเยอะนักที่จะปฏิบัติและเคารพต่อกู้เสี่ยวหวานราวกับคนชรา เด็กเหล่านี้คงทำไม่ได้จริง ๆ
นอกจากนี้ กู้เสี่ยวหวานเป็นคนใจดีและมีนิสัยร่าเริง ตราบใดที่พบเจอเด็กเหล่านี้ นางจะแจกขนมหรือของว่างจากกระเป๋าเหมือนเล่นกล พวกเขาจึงชอบเล่นกับกู้เสี่ยวหวานมาก
นอกจากนี้ กู้เสี่ยวอี้ยังมีอายุไล่เลี่ยกับเด็กเหล่านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถเล่นด้วยกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของเด็ก ๆ หลิวต้าจ้วง เถาต๋าและภรรยาของทั้งคู่ก็ออกมาต้อนรับ
เขาเช็ดมือสกปรก ๆ ของตนด้วยเสื้อ เพราะเมื่อครู่กำลังทำงานอยู่ด้านหลังจึงทำให้มือสกปรกมาก ดังนั้นเขาจึงไม่อยากทำให้กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ สกปรกไปด้วย
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมาพร้อมกับกลุ่มคนที่ดูทรงพลัง สามีและภรรยาทั้งสี่ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานยกโขยงกันมาทั้งครอบครัว จึงไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าได้
ตระกูลกู้มาที่นี่กันทั้งครอบครัว ซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ดูถูกครอบครัวตนเอง โนเวล-พีดีเอฟ
หลิวต้าจ้วงและเถาต๋ารุดขึ้นหน้าเอ่ยทักทายกู้เสี่ยวหวานฉับไว เมื่อเห็นพวกเขาอารมณ์ดี กู้เสี่ยวหวานจึงทักทายด้วยรอยยิ้ม “ท่านลุงหลิว ท่านลุงเถา ข้าขอโทษ วันนี้พวกข้ามากันทั้งครอบครัว อย่าเกลียดพวกข้าที่กินกันมากเกินไปล่ะ”
กู้เสี่ยวหวานเอ่ยอย่างขบขัน หลิวต้าจ้วงและเถาต๋าคลี่ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น
หลิวต้าจ้วงพูดไม่ค่อยเก่ง หลังจากที่เถาต๋าและกู้เสี่ยวหวานรู้จักกันแล้ว เขาก็เริ่มพูดมากขึ้น ตอนนี้กำลังลูบผมของตนเองและเอ่ยอย่างเขินอาย “เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรกัน กินเท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการเลย การที่เจ้ามาที่นี่ก็เป็นเกียรติกับพวกข้าแล้ว”
“ถูกต้องถูกต้อง จะเชิญเจ้านายตัวนายมากินอาหารในวันธรรมดาก็ไม่อาจทำได้” อินซื่อภรรยาของเถาต๋ากล่าวด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง
เมื่อเห็นพวกเขากำลังพูดคุยกัน หลิวต้าจ้วงก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้านายตัวน้อย เชิญข้างในก่อน เราทุกคนพร้อมแล้ว และกำลังรอให้เจ้ามาฆ่าหมูปีใหม่กัน”
ภรรยาของหลิวต้าจ้วงก็เป็นพี่สาวของเถาต๋าเช่นกัน เถาซื่อรีบเช็ดมือและเชิญพวกเขาเข้ามา “เจ้านายตัวน้อย เข้ามาเร็ว ข้าจะชงชาให้”
พูดจบก็ชี้นิ้วและวิ่งนำหน้าเข้าไปในบ้านเพราะเกรงว่าจะต้อนรับขับสู้ไม่ดี
กู้เสี่ยวหวานคลี่ยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่นางจะเห็นการฆ่าหมูสำหรับปีใหม่ ไม่เพียงแต่ในชีวิตนี้ ในชีวิตที่แล้วด้วย
ในชีวิตที่แล้ว ถ้าอยากกินหมูก็สามารถซื้อหมูที่เชือดหรือซื้อจากตลาดได้ นอกจากนี้ ถ้าไม่ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกลมากก็ยังมีโรงฆ่าสัตว์ และหมูจะถูกเชือดด้วยเครื่องจักร
กู้เสี่ยวหวานเกิดความสงสัย และพาเด็กสองสามคนเกิดความสนใจไปด้วยกัน
ป้าจาง ลุงจาง และกู้ฟางสี่เคยเห็นการฆ่าหมูมาก่อน พวกเขาจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไรนัก
อาโม่เติบโตมาพร้อมกับฉินเย่จือในเมืองหลวงตั้งแต่เขายังเด็ก และไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อนจึงเกิดความอยากรู้อยากเห็นมาก
ดังนั้นลุงจาง ป้าจาง และกู้ฟางสี่จึงตามเถาซื่อเข้าไปในบ้านเพื่อดื่มชา ส่วนฉือโถวเดินตามหลังมาและนำสิ่งของที่เขานำมาเข้าไปในบ้าน
เมื่อเถาต๋าและคนอื่น ๆ เห็นกู้เสี่ยวหวานนำสิ่งของมากมายใส่ถุงผ้าเล็กใหญ่มา ใบหน้าของเขาก็เผยให้เห็นความลำบากใจ “หัวหน้าครอบครัวเพิ่งเชิญเจ้ามาทานอาหาร เหตุใดถึงเอาของมามากมายเช่นนี้ นี่ทำให้เจ้าต้องเสียเงินมากเกินไปแล้ว”
“ไม่เป็นอะไรหรอก” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริง “ก็แค่ของว่างที่เด็ก ๆ ชอบกิน”
หลิวต้าจ้วงรู้สึกประทับใจ กู้เสี่ยวหวานเป็นหญิงที่ดีจริง ๆ นางชอบให้ขนมและลูกกวาดแก่เด็ก ๆ อยู่เสมอ
ขนมและลูกกวาดเป็นของดี คนจนที่แทบไม่ได้กินขนมแม้แต่ช่วงปีใหม่ นับประสาอะไรกับวันธรรมดาที่ได้กินอิ่มกลับมาทุกครั้ง
เถาซื่อและอินซื่อถึงกลับเคยตำหนิลูก ๆ ถึงสิ่งนี้ โดยห้ามพวกเขาไปสวนกู้อีก เพราะของว่างแพงกว่าอาหารมาก
เด็กเหล่านั้นมีความซื่อสัตย์และได้รับการสั่งสอนอย่างดีจากพ่อแม่ และพวกเขาไม่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเชื่อฟังและรับปากว่าจะเลิกไปที่สวนกู้
แต่บางครั้งกู้เสี่ยวหวานก็ชอบให้สวนกู้มีชีวิตชีวา เด็ก ๆ เหล่านี้ก็อายุไม่ต่างไปจากนางมากนัก เมื่อมีเด็กในครอบครัวมากขึ้น ในบ้านจะมีความสนุกสนานและมีชีวิตชีวามากขึ้นไปอีก
——————————————-