บทที่ 950+951 สืบหาเรื่องราว/บ้านร้างของหัวหน้าหมู่บ้าน
บทที่ 950 สืบหาเรื่องราว
“ทำไมเฉาซื่อถึงมาที่เมืองเพื่อฉลองปีใหม่ นางควรอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีไม่ใช่หรือ?” ฉวนลู่ถามด้วยความสงสัย
“นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุด ยังมีสิ่งที่แปลกประหลาดกว่านี้อีก” ซุนซื่อส่งสัญญาณให้กู้ซินเถา
กู้ซินเถารีบพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าเห็นอาสะใภ้สามใช้เงินหลายร้อยตำลึงซื้อเครื่องประดับในร้านจินอวี้ คนที่ร้านบอกข้าว่าอาสะใภ้สามเพิ่งไปที่ร้านแล้วซื้อเครื่องประดับไปมากมายเมื่อไม่นานมานี้”
วันนี้กู้ฉวนลู่เพิ่งดื่มเหล้ามาเล็กน้อย จึงไม่คิดว่าเรื่องนี้มีอะไรที่ผิดปกติ
“ซื้อเครื่องประดับแล้วมันอย่างไรหรือ?”
“ท่านพ่อ ของชิ้นนั้นราคาหลายร้อยตำลึง ข้ากับท่านแม่ไม่เคยซื้อเครื่องประดับเยอะขนาดนี้มาก่อน” เมื่อเห็นว่ากู้ฉวนลู่เข้าใจอะไรช้า กู้ซินเถาก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์
เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่า “เจ้ากำลังพูดถึงอะไร นางใช้เงินหลายร้อยตำลึงไปกับเครื่องประดับ?”
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำทันที
เฉาซื่อช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ที่มีเงินมากมายเพื่อซื้อเครื่องประดับ?
“ใช่ ข้าเห็นด้วยตาของตัวเอง” กู้ซินเถากล่าวอย่างหนักแน่น
“เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ?” ซุนซื่อมองไปที่ใบหน้าของกู้ฉวนลู่
กู้ฉวนลู่มองที่นางและไม่พูด แต่ดวงตาของเขาสนับสนุนให้ซุนซื่อพูดต่อไป
ดังนั้นซุนซื่อจึงพูดซ้ำในสิ่งที่กู้ซินเถาและตัวนางเองเพิ่งพูดไป หลังจากที่กู้ฉวนลู่ได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็เข้มขึ้น
หากกู้ฉวนโซ่วทำเงินจากการทำกิจการขนาดใหญ่ภายนอกได้จริง ๆ ก็เป็นไปได้อย่างยิ่งที่พวกเขาจะร่วมมือกันเพื่อสร้างภาพลวงตาของความยากจน
“ข้าเกรงว่าจะเป็นบ้านสามที่ทำเงินได้มากมาย” คำพูดของซุนซื่อออกดูริษยาเล็กน้อย
ถ้าบ้านสามรวยขึ้นมา ครอบครัวที่จนที่สุดก็จะเหลือแต่บ้านใหญ่
ในอดีต บ้านใหญ่เป็นครอบครัวที่ดีที่สุดในบรรดาลูกชายสามคนของตระกูลกู้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่มีชีวิตที่ยากจนที่สุด
บ้านบนถนนสายนี้ไม่มีบ้านหลังไหนหรูหราเท่ากับบ้านหลังคากระเบื้องขนาดใหญ่ของกู้เสี่ยวหวาน นอกจากนี้ยังมีเฉาซื่อที่ใช้เงินมากมายเพื่อซื้อเครื่องประดับ ซึ่งสามารถแสดงให้เห็นว่าบ้านสามมีเงินมากมาย และสามารถใช้จ่ายเงินหลายร้อยตำลึงได้อย่างง่ายดาย
ถ้าใช่…
ใบหน้าของกู้ฉวนลู่กลายเป็นสีดำเหมือนก้นหม้อทันที
หากเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเขาซึ่งเป็นพี่ชายคนโตและเป็นบัณฑิต จะสูญเสียศักดิ์ศรีไปครึ่งหนึ่งในตระกูลกู้
กู้เสี่ยวหวานนั้นไม่สนใจพวกเขาอยู่แล้ว
และครอบครัวของกู้ฉวนโซ่วก็ไม่ดีเท่าตน ปกติก็จะเข้าหาเขาแล้วเรียกว่าพี่ใหญ่ก็เพียงเพราะต้องการเงินเท่านั้น
ถ้าบ้านสามรวยขึ้นมาจริง ๆ ด้วยความครอบงำของเฉาซื่อ เกรงว่าในอนาคตนางจะไม่ไว้หน้าพวกตนอีกต่อไป
กู้ฉวนลู่รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขาได้รับความเดือดร้อนอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
เขาเดินวนไปรอบ ๆ บ้าน
ซุนซื่อมองดูท่าทางวิตกกังวลของกู้ฉวนลู่ มองดูเฉย ๆ โดยไม่มีมาตรการรับมือใด ๆ
กลยุทธ์ที่นางทำในอดีตไม่ได้ผล ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผลเท่านั้น แต่ยังหันหลังให้กันซึ่งทำให้นางรู้สึกละอายใจ ตอนนี้ฉลาดและป้องกันตัวเองจะดีกว่า
หากกู้ฉวนลู่มีแผนใด ๆ ก็ปล่อยเขาไป
แต่กู้ฉวนลู่กำลังเดินไปรอบ ๆ และเขาไม่สามารถคิดวิธีที่ดีได้
เมื่อเห็นซุนซื่อนั่งดื่มชาอย่างสบายโดยไม่พูดอะไรสักคำก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ทุกอย่างเป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมเจ้าไม่รีบคิดหาวิธีการรับมือ”
ซุนซื่อย่อตัวลงเล็กน้อยและพูดอย่างเมินเฉย “ข้าเป็นหญิง ข้าจะจัดการอะไรได้ เจ้าเป็นผู้นำครอบครัว ให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินใจไม่ดีกว่าหรือ?”
กู้ฉวนลู่ไม่รู้ว่าซุนซื่อมีความคิดที่น่ากลัวมากมายในสมอง และตอนนี้เห็นว่านางไม่ได้คิดหาทางออกเลย เขากลัวว่าสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้จะทำร้ายจิตใจของนางและเขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย
แต่ว่า…
ถ้าผู้หญิงผมยาวก็แค่ตัดให้สั้น ถึงเวลาคับขันก็ต้องหาเลี้ยงตัวเอง
หลังจากที่ ‘หญิงโง่เขลา’ พูดจบ กู้ฉวนลู่ก็เดินออกจากห้องโถงและตรงไปยังห้องทำงาน
ปกติแล้วบ้านหลังนี้ไม่มีห้องทำงาน
บ้านยังไม่พออยู่จะมีห้องทำงานได้อย่างไร
ประการแรกคือ เป็นเพราะกู้จือเหวินอยู่ที่บ้านและเขายังคงเรียนอยู่ ดังนั้นเขาจึงต้องอ่านหนังสือและทำการบ้านอย่างสงบในห้องทำงาน ประการที่สองคือ กู้ฉวนลู่คิดเสมอว่าตัวเองเป็นบัณฑิต ถ้าเขาเป็นบัณฑิต เขาก็ทำตัวให้เหมือนบัณฑิต หากไม่มีห้องทำงาน คนอื่นจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นบัณฑิต?
แม้ว่าเขาและกู้จือเหวินจะแบ่งห้องทำงานกัน แต่ก็มีโต๊ะและห้องส่วนตัวที่เป็นของเขา ปกติเขากลับมาจากร้านอาหารถ้าไม่มีอะไรเขาจะเข้าไปในห้องทำงาน
เมื่อเห็นกู้ฉวนลู่ตำหนิตัวเอง ในที่สุดซุนซื่อก็จากไป จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ตอนนี้นางหวาดกลัวมาก จะเป็นอย่างไรถ้ากู้ฉวนลู่ยืนกรานให้นางหาทาง
ไม่ใช่ว่านางไม่มีหนทางอยู่ในใจ แต่นางกลัวว่าพอนางพูดออกไปแล้ว เรื่องทั้งหมดจะตกอยู่ที่นาง ถ้าไม่ได้ผลก็เหมือนหาเรื่องให้ตัวเอง
ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนิ่งเงียบ
กู้ฉวนลู่ยังไม่ได้คิดถึงวิธีแก้ปัญหา ดังนั้นเขาจึงถือโอกาสช่วงปีใหม่ แสร้งทำเป็นกลับไปไหว้สุสานพ่อแม่และไปที่หมู่บ้านอู๋ซี
อย่างไรก็ตาม ซุนซื่อรู้ดีถึงจุดประสงค์ของการกลับไปครั้งนี้
…
เมื่อกู้ฉวนลู่มาถึงหมู่บ้านอู๋ซี สถานที่แรกที่เขาไปคือ บ้านเก่าของตระกูลกู้
กุญแจบ้านถูกลงกลอนไว้ ในบ้านแลดูไร้ชีวิตชีวาเหมือนว่าไม่มีใครเข้าออกที่นี่มาสักพัก
เหมือนว่าคนที่กู้ซินเถาเห็นในตอนนั้นคือเฉาซื่อจริง ๆ
เขาไม่พบเฉาซื่อที่นี่ กู้ฉวนลู่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
ในปีก่อน ๆ ช่วงวันปีใหม่เลยไปถึงกลางเดือน บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมักจะมีชาวบ้านไปมาหาสู่ไม่รู้จบ
ครอบครัวหนึ่งนำตะกร้าใส่ไข่ อีกครอบครัวหนึ่งจับไก่ และอีกครอบครัวหนึ่งถือถุงข้าว ทั้งหมดถูกส่งไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นผู้นำของหมู่บ้าน มีใครกล้าไม่ฟังคำพูดของเขาหรือ?
ยิ่งกว่านั้น คำพูดของเขามีอำนาจมาก หากเขาโกรธเคืองก็จะไม่มีใครได้กินผลไม้ดี ๆ
ถือโอกาสที่ดีนี้ไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเพื่ออวยพรปีใหม่ แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่า นี่เป็นเพียงเพื่อป้องกันไม่ให้หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มีแต่คนนำของมามอบให้ แล้วเขาจะไม่นำของมามอบให้หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้อย่างไร
…
บทที่ 951 บ้านร้างของหัวหน้าหมู่บ้าน
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนทั้งหมดคือเพื่อนบ้าน บ้านใครเกิดอะไรขึ้นทุกคนรู้หมด
พวกเขาไม่แม้แต่จะปกปิดมัน และกระจายไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอย่างโจ่งแจ้ง
ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่มีอะไรทำในช่วงปีใหม่ นางแค่ยืนอยู่ที่ประตูรอให้ชาวบ้านมาส่งของ
ของทั้งหมดถูกวางไว้หน้าประตูหน้าห้องเก็บของ พอวันที่สิบห้าของเดือนแรกทางจันทรคติ ถ้าไม่มีใครให้ของขวัญแล้วจึงค่อยเก็บของ
พูดตามเหตุผลคือ ยังไม่ผ่านวันที่สิบห้าของเดือนแรกทางจันทรคติ บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงควรจะมีชีวิตชีวามากกว่านี้
แต่ตอนนี้มันเหมือนกับบ้านร้าง
ขณะที่กู้ฉวนลู่ผู้อยากรู้อยากเห็น เขาเห็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเหมือนกำลังรอใครอยู่ที่ประตู เมื่อนางเห็นกู้ฉวนลู่ ดวงตาของนางก็เป็นประกาย นางรีบวิ่งไปแล้วดึงกู้ฉวนลู่ “คุณชายกู้ เจ้าไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว เข้ามานั่งในบ้านข้าก่อนสิ หัวหน้าหมู่บ้านพูดถึงเจ้าทุกวันเลย”
มือกู้ฉวนลู่ยังคงถือขนมสองห่อที่นำกลับมา ทันทีที่เขาเข้าประตูบ้านไป เขาก็ได้ยินภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณชายกู้ เจ้านำอะไรติดไม้ติดมือมาน่ะ ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
นางพูดด้วยคำถ้อยคำสุภาพ แต่การกระทำของนางไม่สุภาพเลย นางดึงของออกไปจากมือของกู้ฉวนลู่ทันที
กู้ฉวนลู่นำสิ่งของจำนวนเล็กน้อยกลับมาจากเมือง เขาไม่สามารถไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมือเปล่าได้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้นางนำขนมไป
แม้ว่ามันจะเป็นของขวัญอวยพรปีใหม่จากเขาในการเยี่ยมเยียนหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ตาม
“สามี เจ้าออกมาดูสิว่าใครมาหาท่าน” ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงร้องเสียงดังทันทีที่นางเก็บข้าวของ
จากนั้นเสียงที่มีความสุขดังมาจากข้างใน “ใครมาหรือ?”
ทันทีที่เขาออกไปและเห็นกู้ฉวนลู่ ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็สว่างขึ้นทันที “คุณชายกู้ มาได้อย่างไร”
กู้ฉวนลู่ประสานมือทันทีและพูดว่า “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง สวัสดีปีใหม่ ขอให้โชคดีและเจริญรุ่งเรือง ร่ำรวย ร่ำรวย!”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็จับมือเขาพลางกล่าวคำที่เป็นมงคล แล้วพากู้ฉวนลู่เข้าไปในบ้าน
เมื่อเข้าไปข้างใน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจึงถามเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของกู้ฉวนลู่ ได้ยินว่าเขาลาออกจากตำแหน่งคนทำบัญชีของร้านอาหาร และกล่าวอย่างอิจฉาว่า “เปิดกิจการคงทำเงินได้มากกว่าใช่หรือไม่?”
กู้ฉวนลู่พยักหน้าและพูดโดยไม่ถ่อมตัว “มันยากที่จะพูดในตอนนี้ แต่มันย่อมมากกว่าเงินที่ข้าทำได้ในฐานะคนทำบัญชีในร้านอาหารแน่นอน”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอิจฉามาก “ฉวนลู่ เจ้าเป็นนักบัณฑิตคนเดียวในหมู่บ้านอู๋ซีของเรามาโดยตลอด ในหมู่บ้าน เจ้าเป็นคนเดียวที่มีชีวิตดีที่สุด เจ้าทำงานในเมืองและมีบ้านหลังใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะผันตัวไปเปิดกิจการ เอาเป็นว่าเจ้าต้องรวยทั้งชีวิตแน่ ๆ และถ้าเจ้ารวยจริง ๆ อย่าลืมข้านะ” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
กู้ฉวนลู่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
ทำไมชายชราคนนี้ใจร้อนจัง
หากแต่เขาไม่ได้เผยสีหน้าใดออกไป “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านมีชื่อเสียงที่สุดในหมู่บ้าน ข้าเกรงว่าถ้าขอความร่วมมือจากท่าน ท่านเองก็คงทิ้งตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านไปในตอนนี้ไม่ได้”
——————————————-