EP 939
“กลับกันเถอะ เราไม่มีความจําเป็นอีกต่อไปแล้ว” ฟอล์ดเนอร์ เดินตามกลุ่มใหญ่ในขณะที่เขาดูตู้เจียตงเข้าไปไอซียู
ตู้ เจียตงที่ยังอยู่ภายใต้การดมยาสลบ ดูสงบอย่างน่าทึ่ง ตัวเลขที่แสดงสําหรับการทดสอบต่างๆที่ดําเนินการกับเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มทรงตัวแล้ว โฟล์คเนอร์ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ของเขา
ค่าปรึกษาที่ชาวจีนมอบให้เขาค่อนข้างสูงและเกินมาตรฐานที่เขาคุ้นเคย แต่โฟล์คเนอร์ค่อน ข้างจะทําการผ่าตัดและนําเงินไปใช้ในลักษณะที่ถูกต้องตามกฎหมายมากกว่า
น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ให้โอกาสเขาเลือก
เมื่อโดบินออกจากลิฟต์ เขาหยิบซิการ์ออกมาดมแล้วพูดว่า “ฉันไม่รีบกลับ วันหยุดไม่สามารถสูญเปล่า อืม… คุณเล่นไพ่ไหม อีกสองสามรอบต่อมาล่ะ?”
“เลขที่.” โฟล์คเนอร์ปฏิเสธอย่างชัดเจนโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“คุณมีนัดไหม” โดบินถามติดตลก
ฟอล์คเนอร์ลูบหน้าผากของเขาโดยไม่รู้ตัวและส่ายหัว “ไม่”
โดบินกล่าวว่า “คุณลองออกเดทได้… คุณไม่อยากเล่นไพ่จริงๆเหรอ?” “ไม่เป็นไรขอบคุณ. ฉันจะไปหาอะไรกิน” ฟอล์คเนอร์ยังคงส่ายหัว
“คุณไม่สนุกเลย” โดบินถอนหายใจและมองไปยังชาวเยอรมันที่อยู่ข้างๆ เขา
แพทย์ชาวเยอรมัน คอร์เบริต์กล่าวว่า “ฉันจะกลับไปนอน”
“ดูจากหน้าตาแล้ว โฟล์คเนอร์น่าสนใจกว่าจริงๆ”โดบิน แสดงความคิดเห็นอย่างไม่เป็นทางการ
ทั้งสามแยกย้ายกันไปเข้าร่วมกิจกรรมของแต่ละคน
ล่ามสามคนและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ต้องปฏิบัติตามแพทย์ของตน กลุ่มใหญ่จึงแยกย้ายกันไป และไม่เหลือความบาดหมางอีกต่อไป
โฟล์คเนอร์ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับล่ามสองสามคนอย่างก้าวกระโดด เขาเดินไปรอบ ๆเมืองหยุนฮัวด้วยทัศนคติของนักท่องเที่ยว
การผ่าตัดของตู้ เจียตงเป็นไปด้วยดี และสภาพปัจจุบันของเขาคงที่ ดังนั้นแพทย์ประจํา ครอบครัวของโทค่ากรุ๊ป, ลาวหยง, จูไนคลินิค หรือโรงพยาบาล หยุนหัวไม่ได้ให้ความสนใจกับแพทย์ต่างชาติหลายคนมากนัก
ท้ายที่สุดพวกเขาไม่จําเป็นในขณะนี้
โฟล์คเนอร์สามารถเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาในชื่อมาโยคลินิก เขาเดินไปตามถนนสายอาหารด้วยใจที่ผ่อนคลาย หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้ว เขาก็เช็ดปากและพูดกับล่ามว่า “เรากลับโรงพยาบาลกันเถอะ”
“ฮะ? ไม่กลับโรงแรมก่อนเหรอ?” ล่ามรู้สึกประหลาดใจ
โฟล์คเนอร์ขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายสิ่งต่าง ๆ ดังนั้นเขาจึงพูดย้ํากับตัวเอง “เราจะกลับโรงพยาบาล”
“โอเค แต่ตอนนี้เวลาทํางานของโรงพยาบาลหมดลงแล้ว และต่อให้เราไป เราก็หาคนได้เพียงไม่กี่คน” โดยธรรมชาติแล้วล่ามต้องการกลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อน ถ้าเขาต้องกลับไปโรงพยาบาล ใครจะรู้ว่าเขาจะต้องทํางานอีกนานแค่ไหน
ฟอล์คเนอร์ขมวดคิ้ว “เราไม่ต้องการใคร
“ไม่เป็นอะไร.” ล่ามถอนหายใจ “ฉันจะให้คนขับรถไปที่นั่น”
ฟอล์ดเนอร์ต้องการรับทราบสิ่งที่เขาพูด แต่จากนั้นเขาก็เสริมว่า “หาหมอที่รู้จักไอทีบ้าง ฉันต้องการดูวิดีโอการผ่าตัดตอนเที่ยง”
ยังไงก็ตาม มันคงเป็นเรื่องยากที่จะนอนคนเดียวถ้าเขากลับไปที่โรงแรม และการไปรับผู้หญิงในบาร์ก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก ไปโรงพยาบาลหยุนฮัวเพื่อดูย้อนหลังของการผ่าตัดจะดีกว่า โดยเฉพาะช่วงแรกของการผ่าตัด ฟอล์คเนอร์พลาดไปเยอะมาก
ล่ามหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา โทรออก และหันกลับมาก่อนจะพูดว่า “ฉันแน่ใจว่ามีคนอยู่ที่นั่น เราสามารถรับชมวิดีโอได้แล้ว”
“ถ้ามีใครอยู่ก็ไม่เป็นไร” ฟอล์คเนอร์เข้าไปในรถและเขาไม่พูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงหลับตาลง จนกระทั่งโรงพยาบาลหยุนฮัวอยู่ใกล้ ๆ
อาคารเล็กๆของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนหัวดูเหมือนจะสว่างไสวอยู่เสมอ
ห้องเยี่ยมซึ่งโฟล์คเนอร์ไม่ค่อยคุ้นเคยในตอนนี้ก็สว่างไสว
“งานเตรียมการของพวกเขาทําได้ดีมาก” ฟอล์คเนอร์พยักหน้าให้กับล่ามด้วยรอยยิ้ม ผลักประตูแล้วเข้าไปข้างใน
*เสียงดังเอี๊ยด*
ภายในห้องเยี่ยมเยียน กลุ่มคนหันมามองโฟล์คเนอร์
โฟล์คเนอร์ตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเห็นชาวนิวยอร์กและชาวเยอรมันปะปนกันในฝูงชน
“คุณไม่ได้ออกไปเล่นไพ่แล้วไปนอนเหรอ” โฟล์คเนอร์เรียกร้องก่อนที่พวกเขาจะทําเช่นเดียวกันกับเขาได้
“เกมจบลงแล้ว” โดบินกล่าว
“ฉันตื่นแล้ว” คอร์เบิร์ตตอบและถาม “แล้วคุณล่ะ”
“ฉันอิ่มแล้ว.” โฟล์คเนอร์จะพูดอะไรได้อีก?
เขามองไปที่หน้าจอที่อยู่ข้างหน้าเขา จากนั้น เขาเห็นหน้าจออื่นๆ สองสามจอ และแต่ละจอก็แสดงวิดีโอที่แตกต่างกัน เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังแสดงการผ่าตัดที่แตกต่างกัน แต่หลังจากดูอย่างละเอียดแล้ว พวกเขาทั้งหมดได้รับการผ่าตัดในวันนี้
“ฉันอยากได้จอด้วย” โฟล์คเนอร์นั่งแถวหน้าอย่างไม่เป็นระเบียบ
แพทย์หยุนหัวหลายคนมองไปที่โฟล์คเนอร์ เมื่อพวกเขาเห็นว่าเขาเป็นหมอต่างชาติที่มองโลกในแง่ร้าย พวกเขาทั้งหมดก็นิ่งเงียบ
พนักงานของโรงพยาบาลหยุนฮัวรีบส่งชุดเครื่องมือใหม่พร้อมกับรถเข็น เขาติดตั้งชุดระบบภาพและเสียงต่อหน้า ฟอล์ดเนอร์ และมอบชุดหูฟังให้กับ ฟอล์ดเนอร์ รวมถึงรีโมทคอนโทรลที่เกี่ยวข้อง
โฟล์คเนอร์รับไป เปิดวิดีโอของวันนี้ และดูราวกับว่าไม่มีใครอยู่เลย
ห้องเยี่ยมกลับเข้าสู่ความสงบจนกระทั่งหมอคนต่อไปมาถึง
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อน้ําค้างเพิ่งปรากฏบนใบและหนอนต้นเพิ่งถูกเสิร์ฟให้นกตู้เจียตงก็ตื่นขึ้น
หมอหยานที่อยู่ในห้องสนทนารู้สึกประหลาดใจอย่างอธิบายไม่ถูก เขาโทรไปหาลาว หยงหยงอย่างรวดเร็ว ซึ่งให้ซองแดงและหมายเลขโทรศัพท์แก่เขาเมื่อวันก่อน ผู้อํานวยการโรงพยาบาลโป อาจารย์หนุ่มตู้ บัตเลอร์หลี่ ผู้จัดการหนิว ผู้อํานวยการจู ผู้อํานวยการหม่า หัวหน้าหลัว คุณหยาง คุณนายเกา, หญิงตั้งครรภเหมา, ทารกหยู…
ไม่นานหลังจากนั้น ผู้คนกลุ่มใหญ่รวมตัวกันนอกห้องไอซียู
“ขอบคุณทุกคน ขอบคุณ ขอบคุณทุกคน” ลาว ยงยง เข้าไอซียู แม้ว่าเขาจะพูดกับประธานเพียงไม่กี่ค่า แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากและควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาใช้เงินส่วนหนึ่งในฐานะแพทย์ประจําครอบครัวและเริ่มแจกจ่ายซองแดงให้ใครก็ตามที่สวมเสื้อคลุมสีขาว ต่อมาแม้ว่าพวกเขาจะ ถูกขับไล่ออกไป พวกเขาก็ยังยิ้มได้เมื่อพวกเขาจากไป
หวังชวนเหวินที่รออยู่นอกห้อง ICU มองดูฉากนี้แล้วประทับใจมาก หลังรันเป็นผู้ดําเนินการหวางชวนลี่ หวังชวนเหวินยังคงจําความตื่นเต้นที่เขารู้สึกได้เมื่อน้องชายของเขาอาการดีขึ้น
บังเอิญผู้อํานวยการโรงพยาบาลโบแห่งจูนันคลินิกอยู่ข้างๆ เขาและหวังชวนเหวินถามว่า “ผู้อําานวยการโรงพยาบาลโบ คุณรู้จักหมอคนนี้ไหม? ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นหมอประจําครอบครัวของประธานโทค่ากรุ๊ป?”
ผู้อํานวยการโรงพยาบาลโบพยายามทําให้หวัง ชวนเหวิน เศรษฐีนูโวเป็นลูกค้าของเขาเอง
และเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เพียงแต่ฉันรู้จักเขา แต่ฉันยังค่อนข้างคุ้นเคยกับเขาด้วย หมอหลัวเป็นแพทย์ประจําครอบครัวของประธานตู้มานานกว่าสิบปี”
“ดูเหมือนว่าเขาจะมีประโยชน์ทีเดียว” หวังชวนเหวินเล่าถึงประสบการณ์ของเขาในช่วงเวลานั้น และทันใดนั้นรู้สึกว่าการมีแพทย์ประจําครอบครัวอาจสะดวกกว่ามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากความสนใจของเขาและแพทย์ประจําครอบครัวสอดคล้องกัน
ผู้อ่านวยการโรงพยาบาลโบตกตะลึง แต่เขาไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร
หวังชวนเหวินไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงขึ้นไปหาเหลา หยงหยง กล่าวทักทายและพูดคุยกันเล็กน้อยว่า “ตอนนี้คุณมีลูกค้ากี่คนแล้วคุณลาว”
ลาว หยงหยงมองหวัง ชวนเหวิน อย่างระมัดระวัง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้อํานวยการโรงพยาบาล โบ ซึ่งอยู่ข้างๆเขา การแสดงออกของเขาเริ่มจริงจัง “นี่เป็นความลับทางการค้า”
“แล้วคุณล่ะ มีลูกค้ารายอื่นไหม” หวังชวนเหวินหัวเราะ
“ค่าธรรมเนียมของฉันค่อนข้างสูง” แม้ว่าลาว หยงหยงจะไม่ปฏิเสธเขา แต่ทัศนคติของเขาค่อนข้างหยิ่งผยอง
หากประธานตู้ไม่รอดในครั้งนี้ลาวหยงจะต้องหางานใหม่ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขารอดชีวิตแล้ว เล่า หยงหยงก็ไม่ต้องรีบไปหาลูกค้ารายอื่น
ตาของหวังชวนเหวินเป็นประกายแทนและพูดว่า “ฉันไม่สนหรอกว่าถ้าค่าธรรมเนียมของคุณสูงไปหน่อย ตราบใดที่มันมีค่ามากกว่าเงินของคุณ”
“ในอุตสาหกรรมการแพทย์ เมื่อใดก็ตามที่จําเป็นต้องรับบริการเพิ่มเติม ราคาจะสูงกว่าที่คิดไว้ ตั้งแต่แรกถึงสิบเท่า นั่นเป็นกฎเสมอมา” ตาของลาว ยง
ยงก้มลงบนใบหน้าของผู้อํานวยการโรงพยาบาลโบ และคําพูดของเขาก็ฟังดูยั่วยวนขึ้นเล็กน้อย
หวังชวนเหวินยิ้มมากขึ้น “มันสมเหตุสมผลสําหรับคุณที่จะบอกว่านี่คือนามบัตรของฉัน…
ลาวหยงลังเลที่จะยอมรับมัน
ตาของผู้อํานวยการโรงพยาบาลโบจับจ้องอยู่ที่มัน
พื้นที่นอกไอซียู ไม่เคยเป็นที่สําหรับเจรจาของเขาเลย แต่เมื่อหวังชวนเหวินมอบนามบัตรให้ลาวหยง ความตั้งใจของเขาค่อนข้างชัดเจน
ผู้อ่านวยการโรงพยาบาลโบไม่มีเวลามาสนใจเล่า หยงหยง เขาเดินตามหวังชวนเหวินก่อน แล้วถามด้วยน้ําเสียงต่ําๆ “นายหวาง คุณคิดว่าหมอคนนี้เหมาะสมหรือไม่?”
“เขาเย่อหยิ่งเล็กน้อย ดื้อรั้นเล็กน้อย และค่อนข้างไม่พอใจกับคําพูดของเขา อึม… เขาต้องการเงินจํานวนมากเช่นกัน” หวังชวนเหวินสรุปสิ่งต่าง ๆ ก่อนที่เขาจะยิ้ม “แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนที่มีความสามารถท่าอย่างนั้นหรือ”
ผู้อํานวยการโรงพยาบาลโบตกตะลึงและพูดไม่ออก ‘แล้วเมื่อไรล่ะที่เราจะรู้ได้ว่าสถานการณ์ พวกนั้นเราจําเป็นต้องใช้ความสามารถหรือทักษะพิเศษ?’