บทที่ 950 ทุกคนล้วนเป็นอาจารย์กันทั้งนั้น
บทที่ 950 ทุกคนล้วนเป็นอาจารย์กันทั้งนั้น
วันนี้มีคนมาเยอะมาก บ้านซูจึงคึกคักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
คุณปู่ซูเป็นคนใจบุญ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มาตั้งแต่หนุ่ม
ตอนนี้ฐานะบ้านเราดีแล้ว จึงไม่รังเกียจที่จะมีแขกมาเพิ่มขึ้น
แถมพวกเขาก็ไม่ได้มาตัวเปล่า ยังเอาของขวัญมาให้ด้วย
ซูฉางจิ่วอยากช่วยบ้าง แต่ไม่รู้จะทำอะไรดีจึงคอยจัดแจงที่นั่งให้เท่านั้น
เขาตกใจมากที่เห็นบ้านซูจัดงานเลี้ยงครบเดือน มีแขกเหรื่อมากหน้าหลายตา แถมของขวัญที่แขกเอามายังไม่ธรรมดาอีกด้วย
ทีแรกก็คิดว่าตระกูลซูมาอยู่เมืองหลวงไม่กี่ปี คงไม่ได้พบปะผู้คนเท่าไร
แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะมีแขกมาเยอะขนาดนี้
ซูฉางจิ่วไม่รู้จักสักคน แต่ยังมีวิจารณญาณขั้นพื้นฐานหลังจากทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ของหมู่บ้านมาหลายปีอยู่บ้าง
พอได้รับรู้ถึงตัวตนพวกเขาว่าพิเศษมากแค่ไหน ชาวนาแก่ ๆ แบบเขายิ่งอึดอัดใจมากกว่าเดิม
ไม่ต่างไปจากลูกสาวของเขาในตอนนี้เลย
เสี่ยวเฉ่าเห็นโลกภายนอกมากกว่าผู้เป็นพ่อ
ถึงจะไม่รู้จักคนกลุ่มนี้ แต่แค่เห็นเสื้อผ้า ท่าทาง การพูดก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
รู้สึกได้เลยว่าพวกเขาต้องมีสถานะสูงส่งแน่ ๆ เผลอ ๆ บางคนอาจจะเป็นคนที่โชคดีจะได้เจอสักครั้งด้วย
พอได้อยู่ท่ามกลางคนที่โดดเด่น หญิงสาวพลันรู้สึกเหมือนลูกเป็ดขี้เหร่มากขึ้นเรื่อย ๆ
โดยเฉพาะยิ่งได้เจอกับหลี่เจี้ยนหงผู้ใจกว้างและแสนมั่นใจ จึงรู้สึกต่ำต้อยมากกว่าเดิม
เธอรู้จักอีกฝ่ายเพราะเคยพบกันที่มหาวิทยาลัย ก่อนจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักของซื่อเลี่ยง และเป็นว่าที่ภรรยาที่ซื่อเลี่ยงพามาให้ที่บ้านรู้จักแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่รู้คือ เจี้ยนหงเองก็มาจากตะวันตกเฉียงเหนือเหมือนกัน
เพราะสิ่งที่เห็นคือความมั่นใจอันเปล่งประกายจากตัวอีกฝ่าย
พอเห็นคนวัยเดียวกันโดดเด่นมากแค่ไหน เสี่ยวเฉ่าก็เอาแต่ก้มหน้ายืนถูชายเสื้ออย่างประหม่า
อยากจะซ่อนตัวเองไว้ให้มิดที่สุด
วันนี้ทำให้เธอได้ตระหนักแล้วว่าช่องว่างระหว่างตนกับตระกูลซูกว้างแค่ไหน เมื่อก่อนเราเคยอยู่ในสถานะเดียวกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
ช่างเถอะ โชคดีที่อีกไม่กี่เดือนก็จะได้กลับบ้าน พวกเธอคงไม่มีโอกาสได้เจอกันเท่าไรแล้วในอนาคต
ซานกงเห็นหญิงสาวยืนอึดอัดอยู่คนเดียวที่มุมห้อง แต่เขินอายเกินกว่าจะเข้าไปหา
ตั้งแต่ที่ทักกันวันนั้น เขาก็รู้เลยว่าเจ้าตัวอยากหลบหน้าตนมากแค่ไหน
ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมคนที่สนิทด้วยกันมาตลอดถึงทำตัวแบบนี้ แต่เขาก็เคารพในเธอเสมอ
อีกอย่างก็ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจกับพฤติกรรมอันเลินเล่อของตัวเองด้วย
และภาพของเธอที่ไม่กลมกลืนกับบรรยากาศรอบข้าง ทำให้นึกถึงตัวเองสมัยที่เพิ่งเข้าเมืองหลวงมาใหม่ ๆ
ตอนนั้นเขาสวมชุดสีขาวสะอาด ยืนตัวหดเล็กอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยอันงดงาม
“เสี่ยวเถียน พี่เห็นเสี่ยวเฉ่าแล้วไม่สบายใจเลย ช่วยดูแลแทนพี่ได้ไหม?”
ถึงจะเข้าไปหาไม่ได้ แต่เขาก็ทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากน้องสาวเท่านั้น
เสี่ยวเถียนไม่ได้สังเกตเห็นเรื่องนี้เลย หลังจากพี่ชายเตือน ก็หันไปมองจึงเห็นสิ่งที่เขาว่า
“แล้วทำไมพี่ไม่ไปเองล่ะคะ?”
เธอมองพี่สาวด้วยความสงสัย ก่อนจะเบนสายตามายังพี่ชาย
“พี่ไม่ว่างน่ะสิ เธอรีบไปดูเสี่ยวเฉ่าเถอะ เดี๋ยวพี่รินน้ำให้เอง”
ชายหนุ่มคว้ากาน้ำจากมือน้องแล้วเสิร์ฟให้แขก
เสี่ยวเถียนได้แต่ส่ายหัว พี่สามทำตัวแปลกจริง ๆ
แต่เธอไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ฝ่าฝูงชนเข้าไปหาเสี่ยวเฉ่า
“พี่เสี่ยวเฉ่า ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คะ?” เสี่ยวเถียนจับมือเธอ
“พี่…” เจ้าตัวพึมพำ
“มา ๆ เดี๋ยวหนูหาที่นั่งให้นะ พี่ไปนั่งก่อน วันนี้แขกเยอะมากเลย พี่อาจจะต้องดูแลตัวเองนะ!”
เด็กสาวมองหาที่นั่ง ตั้งใจว่าจะให้นั่งกับซูฉางจิ่ว แต่โต๊ะเขาเต็มแล้วแถมยังมีแต่ผู้ใหญ่ด้วย
จากนั้นก็เหลือบไปเห็นอาจารย์เซี่ยหนานพอดี
ยังมีที่ว่างอยู่ นั่งข้าง ๆ กับเจ้าตัวโนเวล-พีดีเอฟ
โต๊ะนี้มีอาจารย์ผู้หญิงอยู่หลายคนด้วย เป็นคนที่เสี่ยวเถียนเคยเจอมาทั้งนั้น
ปัญญาชนส่วนใหญ่จะเข้าหากันได้ง่ายกว่าน่ะ
“สวัสดีค่ะอาจารย์เซี่ยว อาจารย์จู แล้วก็อาจารย์ตู้นะคะ คนนี้เป็นพี่สาวหนูเองค่ะ หนูรบกวนช่วยดูแลเธอหน่อยนะคะ”
พอเห็นเสื้อผ้าและท่าทีที่แสนอึดอัด เซี่ยหนานก็รู้ได้ทันทีว่าเสี่ยวเถียนหมายถึงอะไร
เด็กคนนี้คงมาจากชนบท อาจจะไม่ชินกับสภาพแวดล้อมแบบนี้
ปกติเซี่ยหนานเป็นคนนิ่ง ๆ แต่จริง ๆ เธอเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน
ยิ่งได้พบกับเสี่ยวเฉ่า เธอก็รู้เลยว่าชอบเด็กคนนี้มาก
เสี่ยวเฉ่าเป็นเด็กขี้อายต่างกับเสี่ยวเถียนโดยสิ้นเชิง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนไม่ชอบนะ กลับกันแล้วทำให้เขาเอ็นดูมากกว่า
“สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเซี่ยหนานนะ เป็นอาจารย์ของเสี่ยวเถียน จะเรียกว่าอาจารย์เซี่ยก็ได้” เซี่ยหนานดึงหญิงสาวมานั่งข้าง ๆ กัน
เสี่ยวเถียนแปลกใจจริง ๆ ที่เห็นอาจารย์เป็นฝ่ายทักญาติเธอด้วยความกระตือรือร้น
“พี่สาวหนูชื่อซูเสี่ยวเฉ่าค่ะ เป็นครูเหมือนกัน แต่เป็นครูมัธยมนะคะ” เสี่ยวเถียนแนะนำอีกครั้ง “เธอสอนในโรงเรียนระดับมณฑลค่ะ ทางโรงเรียนส่งพี่เขามาฝึกอบรมที่โรงเรียนมัธยมอันดับเจ็ดในเมืองหลวงน่ะค่ะ”
ทุกคนที่โต๊ะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยหมดเลย จึงไม่ได้ค่อยได้ให้ความสนใจครูระดับมัธยมเท่าไร
แต่ถ้าถูกส่งมาฝึกอบรมที่เมืองหลวง ทั้งยังได้ฝึกในโรงเรียนมัธยมอันดับเจ็ดด้วยแล้ว แสดงว่าต้องเป็นครูที่เก่งแน่ ๆ
คนอื่น ๆ เริ่มทักทายเจ้าตัวด้วยรอยยิ้ม
เสี่ยวเฉ่าเกรงว่าทุกคนคืออาจารย์มหาวิทยาลัยหมดเลยใช่ไหม?
ถึงหญิงสาวจะไม่มีความมั่นใจ แต่เธอฉลาดมาก น้องสาวไม่ได้พูดอะไรมากก็เข้าใจได้ในทันที
“เสี่ยวเถียนไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราดูแลเอง อาจารย์สัญญาว่าจะดูแลพี่สาวหนูอย่างดี” เซี่ยหนานเอ่ยกับนักศึกษาตัวเองด้วยรอยยิ้ม