EP 952
“น้องลู่เทคนิคเอ็มถังของนายดูเป็นมืออาชีพมากตอนนี้!” ผู้อํานวยการฮวงมองไปที่หมอลู่ซึ่งอยู่ในห้องผ่าตัดและพยักหน้า
หมอลู่ซึ่งอยู่ในตําแหน่งหัวหน้าศัลยแพทย์ดูมั่นใจมากจากระยะไกล และด้ายในมือของเขาดูราวกับว่ามันกําลังกระโดด
“ตอนนี้เขามีแก่นแท้ของหลิงรันแล้ว” หัวหน้าแพทย์ หวังไห่หยาง จากแผนกศัลยกรรมมือจ้อง มองที่หมอลู่ ซึ่งอายุใกล้เคียงกับหลิงหรัน แต่รูปร่างหน้าตาต่างจากหลิงรันมาก เขารู้สึกซาบซึ้ง และพูดว่า “ผมยังจ่าเทคนิคเอ็มถัง ของหลิงรันได้ไม่ลืม ไม่นานมานี้และตอนนี้ หมอลู่ได้เชี่ยวชาญแล้ว”
“เขายังต้องการการฝึกฝนมากกว่านี้เมื่อเทียบกับหลิงรัน แต่ใครๆก็พูดได้ว่าเขาฝึกงานเสร็จแล้ว” ผู้อํานวยการฮวงยิ้ม เทคนิค เอ็มถังเป็นการผ่าตัดที่โซนสองของมือ ดังนั้นนี่เป็นทักษะที่สามารถทําให้ศัลยแพทย์ภาคภูมิใจในตัวเองได้เมื่อเขาเชี่ยวชาญ นอกจากนี้ โรงพยาบาลหยุนฮัว ไม่เคยขาดการผ่าตัดมือ เมื่อหมอลู่เชี่ยวชาญทักษะนี้แล้ว เขาสามารถลดแรงกดดันในการผ่าตัดของหลิงรันได้อย่างมาก และเพิ่มปริมาณการผ่าตัดของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน
แน่นอนว่าแผนกศัลยกรรมมือจะได้รับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อหลิงรันทําการผ่าตัดให้กับแผนกศัลยกรรมมือโดยไม่หยุดพัก และพวกเขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ หมอลู่เพียงคนเดียวย่อมไม่ส่งผลอะไรกับพวกเขามากนัก
“ฉันหวังว่าคุณจะสามารถจับตาดูหมอลู่หัวหน้าแพทย์หวางได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทักษะของเด็กๆ เหล่านี้ช่างหยาบกระด้าง” ผู้อํานวยการฮวงร้องขออย่างไร้ยางอาย
หวังไห่หยางหัวเราะด้วยความรําคาญและพูดว่า “คุณกําลังทําให้ฉันฟาดคอตัวเองใช่ไหม” “ไม่เลย.” ผู้อํานวยการฮวงโบกมือทันทีและพูดว่า “หมอลู่ไม่ได้ฉลาดเท่า หลิงรันและชอบท่าอะไรในครัวด้วย ดังนั้น เขาจึงไม่สามารถเปรียบเทียบกับ หลิงรันได้ในอนาคต แต่เนื่องจากเขาเต็มใจที่จะเรียนรู้ เราจึงควรช่วยเขาด้วยไม่ใช่เหรอ”
ผู้อํานวยการฮวงใช้คําพูดของเขาอย่างแยบยลเพื่อให้การปกป้องหมอลู่
เมื่อหวังไห่หยางได้ยินสิ่งที่ผู้อํานวยการฮวงพูด เขาพบว่าตัวเองไม่ได้รับผลกระทบจากมันเลย จากนั้นเขาก็จําบัตรสะสมคะแนนซูเปอร์มาร์เก็ตที่หหมอลู่ให้มา เขาเริ่มใจอ่อนและพูดว่า “ถ้ามีโอกาสในอนาคต ฉันจะช่วยเหลือทุกเมื่อที่ทําได้”
หวังไห่หยางไม่ได้พูดอะไรที่ชัดเจน
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาชอบทําศัลยกรรมอิสระที่ต้องการให้เขาแก้ไขความผิดพลาดของคนอื่น ถ้าเขาต้องแก้ไขความผิดพลาดที่ทําโดยแพทย์ที่ฉลาดเช่น ลู่ เหวินปิน มันอาจจะง่ายกว่านี้ด้วยซ้ํา และเขาสามารถหารายได้เพิ่มได้อีก
ผู้อํานวยการฮวงต้องขอบคุณเขาซ้ําแล้วซ้ําเล่า เสร็จแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาชี้ไปที่โต๊ะผ่าตัดที่ชั้นล่าง ยิ้มแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันสังเกตแค่การผ่าตัดของหลิงรัน ตอนนี้ฉันไม่คุ้นเคยกับการสังเกตการผ่าตัดของแพทย์คนอื่นแล้ว”
อย่างไรก็ตาม น้ําเสียงของ ผู้อํานวยการฮวงทําให้เขาดูพอใจมาก
“สไตล์ของหลิงรันยังคงชัดเจนมากในการเคลื่อนไหวของเขา” หวังไห่หยางกล่าวด้วยน้ําเสียงที่โปร่งสบาย
“คุณหมายถึงอะไร?”
“ลองดูที่แผลและนิสัยการเปิดรับ นั่นคือทั้งหมดสไตล์ขอหลิงรัน” หวังไห่หยางทําศัลยกรรมมือมาหลายปีและทําการวิจัยอย่างละเอียด
ผู้อํานวยการฮวงสามารถเข้าใจมันได้เช่นกันและเพียงแค่ยกยอหวังไห่หยาง “ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนั้น ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ…”
“มันควรจะเป็นความจริง นั่นคือนิสัยของหมอ เมื่อ หมอลู่นําทักษะของเขามาที่โต๊ะในครั้งต่อไป ผู้คนจะไม่ต้องมองที่ใบหน้าของเขาด้วยซ้ําเพื่อรู้ว่าเขาอยู่ภายใต้หลิงรัน” เมื่อหวังไหหยางปลื้ม ผู้อํานวยการฮวงรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา มันเป็นใบหน้าที่เป็นของหัวหน้าแพทย์เท่านั้น ไม่ใช่แม้แต่ผู้อํานวยการแผนก “อันที่จริง ดูสิ หลิงรันกําลังยืนอยู่ตรงข้ามกับหมอลู่ในตอนนี้”
“หมอหนุ่มเป็นแบบนั้นเสมอ” ผู้อํานวยการฮวงยิ้ม
“ใช่ เมื่อพวกเขาอยู่ต่อหน้าหมอระดับสูง หมอรุ่นเยาว์จะกล้าหาญยิ่งขึ้น” หวังไห่หยางพยักหน้า แต่กล่าวว่า “ถ้าฉันยืนอยู่ที่ตําแหน่งของเขา ฉันจะทําการซ้อมรบบางอย่างที่ปกติแล้วไม่กล้าท่า”
“อืม?” ผู้อําานวยการฮวงไม่เข้าใจ
“ฉันจะปล่อยให้หลิงรันปกปิดทุกอย่างที่เกิดขึ้น” หวังไห่หยางพูดอย่างตรงไปตรงมาก่อนที่เขาจะเริ่มหัวเราะ
ผู้อําานวยการฮวงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของหวังไห่หยาง เขาก็เริ่มอิจฉาหัวหน้าแพทย์อย่างหวังไห่หยางหยุดคิดที่จะก้าวไปสู่อาชีพการงานของพวกเขา และด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงสามารถมีชีวิตที่ผ่อนคลายและเป็นอิสระมากขึ้น โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาสามารถพูดอะไรก็ได้ที่คิดและทําทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ… ตราบใดที่อีกฝ่ายร่วมมือกับพวกเขา “หมอหลิง ฉันจะเริ่มด้วยการเย็บ” เสียงของหมอลู่ดังมาจากชั้นล่าง และเขาก็ดูมีความมั่นใจอย่างมาก
“ตกลง” หลิงรันตอบ และเขาก็ช่วยตรวจคนไข้ต่อไป
หลิงรันมีประสบการณ์ค่อนข้างมากในการเป็นผู้ช่วยแต่ไม่ใช่ผู้ช่วยสําหรับขั้นตอนเทคนิค M-Tang นั่นทําให้หลิงรันมีมุมมองใหม่
หมอลู่รู้สึกดีขึ้นในตอนนี้
ในช่วงสองปีที่เขาใช้เทคนิค M-Tang เขาเป็นผู้ช่วยของ หลิงรันหรือเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์เพียงคนเดียว เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปเพราะเขาไม่มีใครสอนเขาอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขามีในขณะที่เขายังเป็นนักเรียนอยู่
เมื่อหมอลู่ทําการผ่าตัดกับ หลิงรันวันนี้ หมอลู่พยายามทําการผ่าตัดผ่านหลายๆมุม และผลลัพธ์ก็แตกต่างออกไปจริงๆ
“การฝึกพิเศษมันทําให้ทักษะต่างกันจริงๆ” หมอลู่รู้สึกท่วมท้น
หลิงร้นยังคงตอบเพียง “โอเค”
“ก่อนหน้านี้ ฉันค่อนข้างลังเลเมื่อทําการผ่าตัดนี้…” หมอลู่คุ้นเคยกับทัศนคติของหลิงรันและพูดกับตัวเองต่อไป
หลิงรันไม่เป็นไรที่จะฟังสิ่งที่หมอลู่พูดจนกว่าการผ่าตัดจะสิ้นสุดลง
ทันใดนั้น เขาได้ยินหวางเจียพูดว่า “ใครจะรู้ว่าเมื่อหมอลู่เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ เขาจะกลายเป็นคนเอ๋อๆ”
แพทย์ที่อยู่ในห้องเยี่ยมด้านบนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
หมอลู่ทําความสะอาดตัวเองอย่างมีความสุขและอยู่ในห้องโทรและส่งข้อความวีแชทถึงพยาบาลสาวม่า
สําหรับเขา วิธีการหาคู่ของพาวอซได้ผล สองวันผ่านไปแล้วที่พยาบาลสาวหม่าไม่มีขาหมู และเธอก็เริ่มค้นหาข้ออ้างในการส่งข้อความวีแชทหาเขาแล้ว
แน่นอน หมอลู่ไม่ได้ฝึกการควบคุมตนเองเช่นกัน
ท้ายที่สุด เขาเชื่อว่าการพูดคุยโดยไม่ได้พบปะกันจะไม่ส่งผลต่อวิธีการหาคู่ของ พาวอซ “นั่นเป็นเหตุผลที่สิ่งดีๆ มักจะมาเป็นคู่เสมอ” หมอลู่พักผ่อนบนเก้าอี้ในห้องสนทนา ส่งข้อความ แชทและแสดงออก
จ้าวเหล่ย ผู้ซึ่งต้องซื้อกระเป๋าถือให้ภรรยาของเขาทุกๆ สองสามเดือนโดยใช้เงินของเขาเอง จ้องมองที่หมอลู่และยิ้มอย่างแผ่วเบา “คุณพูดถูก สิ่งที่ดีที่สุดกําลังรอคุณอยู่ข้างหน้า” หมอลู่พยักหน้าอย่างมีความสุข และความเร็วในการพิมพ์ของเขาก็เร็วขึ้นน้อยที่สถานีพยาบาลนางพยาบาลม่าดูบันทึกการสนทนาในโทรศัพท์ของเธอ และเธอก็งุนงงเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้น? ไม่สามารถสนทนาต่อได้อีกต่อไป?” พยาบาลที่ด้านข้างถามอยากจะนินทาพยาบาลสาวหม่าพูดอย่างไม่กระตือรือร้นว่า “เขาเป็นคนตรงๆ แล้วฉันจะทําอะไรกับมันได้อีกล่ะ ฉันไม่สามารถให้พาสกับเขาได้เพียงเพราะเขาพูดอะไรผิดไปใช่ไหม” “ก็ประมาณนั้น แต่คุณไม่ต้องการให้เขาผ่าน เพราะคุณทนไม่ได้ที่จะทิ้งบ้านใหม่ที่เขาซื้อมา ใช่ไหม”
“แม้แต่สุนัขในละแวกของฉันก็ไม่สามารถให้รหัสผ่านแก่เขาได๋” พยาบาลสาวหม่าถอนหายใจ “มีขาหมูและเนื้อตุ๋นเยอะมาก… ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสี่สิบปีก่อน พ่อของฉันคงบังคับให้ฉันแต่งงานกับเขา”
*ปั๊บ*
โทรศัพท์ของเธอเริ่มสั่นอีกครั้ง
นางพยาบาลหม่าหยิบโทรศัพท์ของเธอ มองดู และยักไหล่
“ของหมอลู่?”
“คิดว่าใครอีกล่ะ”
“เขาพูดอะไรผิดหรือเปล่า”
“ไม่เชิง.” พยาบาลสาวหม่าส่ายหัวและพูดว่า “หมอลู่บอกว่าเขากําลังเตรียมที่จะเปลี่ยนชื่อผู้ใช้วีแชทของเขาเป็นฮีโร่ตัวจริง เพราะเขาสัมผัสหัวใจของผู้ป่วย”
พยาบาลสาวหม่ายิ้มขณะที่เธอพูดและเริ่มพิมพ์ในวีแชท [คุณรู้สึกขยะแขยงไหมที่จะสัมผัสหัวใจ? ไม่กลัวเหรอ]
[คุณพิมพ์ค่อนข้างเยอะ] เพื่อนของเธอเอียงคอเพื่อดูโทรศัพท์ของเธอ และเธอก็ประทับใจในห้องสนทนา หมอลู่ไม่ได้ตอบโต้อะไรมากนัก
“เกิดอะไรขึ้น?” แพทย์ที่ด้านข้างมองมาที่เขาอย่างแปลกใจ
“อืม… อยู่ดีๆก็รู้สึกว่านางพยาบาลม่าน่าเบื่อ” จู่ๆ ความคิดก็ผุดขึ้นมาในหัวของหมอลู่ และมันก็คิดซ้ําไปซ้ํามาอยู่ตรงนั้น