ตอนที่ 962 เป็นความผิดของเธอหรือเปล่า
ตอนที่ 962 เป็นความผิดของเธอหรือเปล่า
จู่ ๆ เซี่ยหนานก็รวบรวมความกล้าแล้วถามออกไป
สิ้นประโยคก็ได้ยินเสียงของตกดังขึ้นจากข้างหลัง
เสี่ยวเถียนหันไปมองอย่างรวดเร็ว
ภรรยาของฉางจิ่วมีใบหน้าซีดเซียว สิ่งที่ร่วงลงพื้นคือจานไม้ใบใหญ่
มะเขือเทศกระจัดกระจายเต็มไปทั่ว
เด็กสาวรับรู้ได้ทันทีว่าตัวตนของซูเสี่ยวเฉ่าต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรแน่ ๆ
ถ้าไม่มี ภรรยาของฉางจิ่วคงไม่มีอาการแบบนี้
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
“เธอเป็นใคร? ถามแบบนี้ทำไม?”
ภรรยาฉางจิ่วไม่สนใจข้าวของที่ตกอีกต่อไป
เจ้าตัวรีบวิ่งไปยืนขวางเบื้องหน้า แล้วกดเสียงต่ำ
“ยายเฒ่า ใจเย็น ๆ ก่อน!” ซูฉางจิ่วรีบเข้าไปห้ามปราบ
เสี่ยวเถียนเก็บจานกับมะเขือเทศขึ้นมา
คงกินต่อไม่ได้แล้ว
จากนั้นเธอก็เข้าไปในครัว
เธอไม่อยู่ตรงนี้น่าจะดีกว่า เพราะมันไม่เหมาะที่จะพูดต่อหน้าบุคคลที่สามจริง ๆ
อีกฝั่งหนึ่ง เซี่ยหนานคาดเดาได้ว่าเสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตน และเป็นเด็กที่สองสามีภรรยาคู่นี้รับเลี้ยง
หัวใจเธอเต้นรัว ดังราวกับกลอง
สุดท้ายก็ทนนั่งนิ่งไม่ไหว ค่อย ๆ ลุกขึ้นก่อนคุกเข่าลงพื้น
การกระทำที่เกิดขึ้นกะทันหันทำเอาสองสามีภรรยาตกใจ
จากนั้นเซี่ยหนานก็ก้มคำนับ
หัวของเธอแตะพื้น แม้จะเป็นดิน แต่แรงกดก็มากพอให้รู้สึกเจ็บหน้าผาก
สองสามีภรรยารู้สึกสับสน
เกิดอะไรขึ้น?
“ลุกขึ้นเถอะครับ เกิดคนอื่นเห็นขึ้นมาจะทำยังไง?”
ซูฉางจิ่วหมายจะดึงอีกฝ่ายขึ้น
แต่พอคิดได้ว่าตนเป็นผู้ชาย ไปดึงผู้หญิงคงไม่ดีจึงชักมือกลับ
ส่วนภรรยาไม่มีความตั้งใจจะทำแบบนั้น
เขามองหาเสี่ยวเถียน ทว่าหลานไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
หลังจากเซี่ยหนานคำนับให้สามครั้ง ก็เงยหน้าสบตา “ฉันอยากขอบคุณพวกพี่ค่ะ!”
แค่ประโยคเดียวก็เตือนสติภรรยาฉางจิ่วได้ว่าผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรที่นี่กันแน่
“อย่ามาคุกเข่าในบ้านฉัน รีบลุกออกไปซะ ไปให้พ้น บ้านเราไม่ต้อนรับเธอ!”
ตอนเธอตะคอกใส่ ท่าทีดูกระวนกระวายใจไม่น้อย
เพราะสิ่งที่คิดไว้ในใจคือคนตรงหน้ามาเพื่อขโมยลูกสาวตนไป ไม่ได้ จะให้ไม่ได้เด็ดขาด!
เธอต้องไล่อีกฝ่ายออกไป อย่าให้ได้เจอเสี่ยวเฉ่าเป็นอันขาด
“พี่ซู พี่สะใภ้ ขอบคุณที่เลี้ยงดูและสั่งสอนเสี่ยวเฉ่ามาอย่างดีนะคะ” เซี่ยหนานจะไม่ลุกขึ้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
ถ้าตนลุกจะต้องโดนไล่ออกไปแน่ ๆ และคงไม่สามารถกลับเข้าบ้านหลังนี้ได้อีก
“เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวฉัน ฉันเลี้ยงเขามาเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ?” ภรรยาฉางจิ่วเอ่ยด้วยแววตาแดงก่ำ
“เสี่ยวเฉ่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของพวกพี่ใช่ไหมคะ?”
ถึงจะไม่อยากเอ่ยเช่นนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
“เขาเป็นลูกสาวฉันอยู่แล้ว เธอลองไปถามคนในหมู่บ้านดูสิ ใคร ๆ เขาก็รู้ทั้งนั้นว่าฉันคลอดเสี่ยวเฉ่าตอนครบสิบเดือน” ภรรยาฉางจิ่วส่ายหัวอย่างหนักแน่น
ขอแค่ไม่ยอมรับ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางพูดได้หรอกว่าเสี่ยวเฉ๋าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของตน
“พี่ซู พี่สะใภ้ ฉันมาตามหาลูกค่ะ ตามหาเขามาหลายปีมาก” เซี่ยหนานร้องขอ
“ตั้งแต่เธอทิ้งเขาไป เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว” ด้วยความโกรธจึงหลุดความจริงออกมา แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไป
แววตาของเซี่ยหนานในตอนนั้นพลันสว่างวาบ
ความแข็งแกร่งทั้งหมดของภรรยาฉางจิ่วพังทลายลงในทันที
เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น
ความรู้สึกที่กักเก็บไว้ในใจมาหลายปีไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป
เธอได้แต่ร้องไห้อย่างน่าสมเพช ร้องเพราะชีวิตอันน่าอดสู ร้องเพราะลูกสาวไม่หายใจตั้งแต่ยังไม่ทันออกมาดูโลกด้วยซ้ำ
เธอมีภาวะคลอดยาก หลังจากส่งตัวไปโรงพยาบาล เธอก็ได้ให้กำเนิดลูกสาว
แต่เด็กกลับไม่หายใจ
ตอนนั้นพวกเธอเสียใจกันมาก ก่อนจะบังเอิญเจอเสี่ยวเฉ่าจึงเก็บเขาขึ้นมา
หลายปีต่อมา เราเป็นกังวลว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กจะมาตามเอาลูกคืนหรือเปล่า
แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่มีใครมาถามหาเลย
จนกระทั่งสองสามีภรรยาก็ค่อย ๆ ลืมไปว่าเสี่ยวเฉ่าไม่ใช่ลูกตัวเอง
และในใจก็เห็นเธอเป็นลูกแท้ ๆ ไปแล้ว
พวกเขาสองคนรักเสี่ยวเฉ่ามาก ให้เธอเรียนหนังสือ เก็บสินสอดไว้ให้ ทำทุกอย่างที่พ่อแม่ควรทำ
แต่จู่ ๆ วันหนึ่งกลับมีคนมาบอกว่าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเสี่ยวเฉ่า แล้วตนจะยอมรับได้อย่างไรล่ะ?
ภรรยาฉางจิ่วร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า ส่วนเซี่ยหนานคุกเข่า ปิดหน้าร้องไห้อยู่ข้าง ๆ
เธอรู้สึกผิด
เด็กตัวแค่นั้นกลับโดนตนทิ้ง แล้วมันมีเหตุผลอะไรให้ตามหาอีกล่ะ?
ถ้าตอนนั้นแข็งแกร่งกว่านี้ก็คงไม่พลัดพรากไปจากลูกใช่ไหม?
ถึงจะลำบากแต่เราก็ยังได้อยู่ด้วยกัน แม้จะต้องทนทุกข์ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้แยกจากกันแบบนี้
เสี่ยวเถียนล้างมะเขือเทศเสร็จก็เดินกลับมาที่ลานบ้านอีกครั้ง
ภาพที่เห็นคือคนสองคนนั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวดใต้ต้นสาลี่
ข้าง ๆ มีผู้ใหญ่บ้านนั่งกุมหัวแน่น
ทั้งสามคนดูอึดอัดกันมาก และมันทำให้เสี่ยวเถียนรู้สึกผิดมาก
เป็นความผิดเธอหรือเปล่า?
ถ้าไม่พาอาจารย์มาที่นี่ เหตุการณ์นี้ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่ไหม?
เธอทำร้ายคุณลุง คุณป้า รวมถึงอาจารย์เซี่ยด้วย
เด็กสาวตัดสินใจไม่ดีเอง
แม้จะอยากขอโทษ แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ภรรยาฉางจิ่วเห็นเด็กสาวก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เสี่ยวเถียนพามา
ใช่ เสี่ยวเถียนนั่นแหละ
——————————————————-