บทที่ 968 สองสะใภ้
บทที่ 968 สองสะใภ้
ดูก็รู้ว่าเถียนเสี่ยวเหอไม่ใช่คนแบบนั้น
ตอนนี้เจ้าตัวกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน เพียงเพราะมีคนมาตอบแทนบุญคุณ เขาจะต้องเอาของดีมาให้แน่นอน
และเธอต้องเอากลับไปให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ต่อให้สิ่งนั้นจะเป็นของซูเสี่ยวเฉ่าก็ตาม
เธอต้องหาทางเอามาเป็นของตัวเองให้ได้ อย่างน้อยเราก็ต้องเอี่ยวด้วยสักหน่อย
เถียนเสี่ยวเหอกลอกตาไปมา
เซี่ยหนานเคยตกระกำลำบากมาหลายปี มีหรือจะอ่านความคิดของอีกฝ่ายไม่ออก
ไม่นึกเลยว่าสองสามีภรรยาจะได้สะใภ้แบบนี้มา
ไม่รู้คนแบบนี้เคยรังแกเสี่ยวเฉ่าบ้างหรือเปล่า
เถียนเสี่ยวเหอยังไม่รู้ตัวเลยว่าไปกระตุ้นต่อมเซี่ยหนานเข้าให้แล้ว
เธอยังเอาแต่คุยจ้อเรื่องตัวเองเป็นคนสอนเสี่ยวเฉ่าให้ช่วยเหลือคนอื่นไม่หยุด แทบจะพูดเลยว่าถ้าไม่ได้ตน เสี่ยวเฉ่าก็คงไม่ทำเรื่องพวกนี้หรอก
เสี่ยวเถียนทนฟังไม่จนต้องเอ่ยปาก “พี่สะใภ้ พี่เสี่ยวเฉ่าฝากของขวัญมาให้ลูกพี่ด้วยค่ะ”
ถ้าหยุดพูดไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องไปตรง ๆ เลย
เถียนเสี่ยวเหอไม่ชอบเสี่ยวเถียนมาก เธออยากเปิดร้าน แต่อีกฝ่ายขอส่วนแบ่ง ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ซึ่งตนไม่เห็นด้วย
พอเห็นสะใภ้หลี่จู้จื่อได้ดิบได้ดีอยู่ในอำเภอก็เกิดความอิจฉา
ทั้งยังได้ยินว่านางทำเงินได้เยอะเลยด้วย
น่าเสียดายมาก แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะรับผิดนะ
เธอหลอกตัวเองต่อว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเสี่ยวเถียนทั้งหมด
พอเวลาผ่านไปเธอก็ยิ่งมั่นใจขึ้นเรื่อย ๆ ว่า เสี่ยวเถียนเป็นคนผิด ถ้าให้สูตรอาหารมาแต่แรกป่านนี้รวยเละแล้ว
สมองของคนประเภทนี้เรียบง่ายมาก เป็นประเภทความผิดคนอื่นเท่าภูเขา ความผิดตัวเราเท่าเส้นผม
เพราะแบบนั้นเถียนเสี่ยวเหอจึงหันขวับไปจ้องเขม็ง
พูดจาไม่มีมารยาท!
“ของของลูกฉัน แต่ตัวเองไม่ยอมเอาออกมานี่คิดจะฮุบไว้หรือยังไง?”
เสี่ยวเถียนพูดไม่ออก “…”
ช่างมัน อย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย ไม่งั้นอกแตกตายกันพอดี
เด็กสาวเดินเข้าบ้านไปหยิบเสื้อผ้าและปากกาที่พี่สาวฝากมาให้
มันเป็นเสื้อผ้าครบชุดคุณภาพดี มีราคายี่สิบสามสิบหยวน ซึ่งเป็นเงินเดือนเสี่ยวเฉ่าครึ่งเดือน
จากนั้นก็ตามด้วยรองเท้ายางให้พี่ชาย
เถียนเสี่ยวเหอมองของที่ได้แล้วรู้สึกพอใจ แม้รองเท้าจะดูทันสมัย แต่ไม่ใช่ของดีอะไร เลยไม่ชอบเท่าไร
ทว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ถือว่าไร้ประโยชน์กับแม่เสี่ยวเฉ่าพวกเลี้ยงเสียข้าวสุกหรอกนะ
รู้จักซื้อเสื้อผ้าให้ลูกเธอด้วย
ตอนเห็นเสี่ยวเถียนรูดซิปกระเป๋าสีหน้าพลันเปลี่ยนทันที
“เอาออกมาอีกสิ เก็บกลับไปทำไมล่ะ?”
เสี่ยวเถียนมองกลับไปเงียบ ๆ
“แล้วจะเอาออกมาทำอะไรล่ะคะ?”
“ของไง กระเป๋าใบตั้งใหญ่ ทำไมเอาให้ฉันนิดเดียวเอง?”
“ที่พี่เขาให้มาก็เยอะแล้วนะคะ” เสี่ยวเถียนกลอกตา
“แล้วไม่มีของให้พี่สะใภ้ที่แสนลำบากแบบฉันบ้างเลยหรือ?” เถียนเสี่ยวเหอเบิกตากว้าง
เสี่ยวเถียนส่ายหัว
“ก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นพวกเนรคุณ ของสักชิ้นให้พี่สะใภ้ที่อุตส่าห์เลี้ยงมันมายังไม่มีเลย”
ขณะกำลังจะเปิดฉากด่า ก็โดนแม่สามีสวนกลับ
“เถียนเสี่ยวเหอ ถ้าคิดจะมาโหยหวนก็กลับบ้านไปซะ พ่อแม่เสี่ยวเฉ่ายังยืนหัวโด่อยู่นี่ ถึงตาเธอดูแลเขาแล้วหรือยังไง?”
ด้วยนิสัยของเถียนเสี่ยวเหอคงไม่มีทางยอมหรอก
แต่จู่ ๆ ก็นึกได้ว่ายังมีคนนอกอยู่ด้วย เธออาจจะหวังโชคลาภจากอีกฝ่ายได้นิดหน่อย
สะใภ้สาวยิ้มประจบ “ขอโทษนะ แค่พูดเฉย ๆ น่ะ อย่าถือสาเลย!”
เซี่ยหนานขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไร
เรื่องชาวบ้าน ตนไม่สามารถแสดงความเห็นได้
“สะใภ้รอง เธอไม่พอใจของพวกนี้หรือยังไง? มีน้องสามีบ้านไหนซื้อให้ทั้งเสื้อผ้าครบชุดและปากกาให้ไหมล่ะ? ปากกาดูไม่ใช่ของราคาถูก ๆ เลยนะ? ไอหยา! มีรองเท้ายางด้วย ของดีเลยนะเนี่ย ก่อนหน้านี้ไปหาดูที่สหกรณ์มาแต่ของกลับหมดเสียแล้ว”
ปกติแล้วเมื่อก่อนคนสร้างปัญหาจะเป็นจางไฉ่อวิ๋น ซึ่งเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้าน
แต่เธอเป็นคนที่รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ หลายปีก่อนก็ทำได้ไม่แย่
แต่ช่วงหลังเถียนเสี่ยวเหอกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อย ๆ พอเห็นทรัพย์สมบัติของพ่อแม่โดนอีกฝ่ายทำลายก็ไม่อยากแพ้
จึงสร้างเรื่องกับเขาด้วย ตอนนี้ชาวบ้านหมายหัวกันไว้แล้วว่าเป็นพวกสะใภ้น่าปวดหัว
เสี่ยวเถียนไม่อยากเสวนากับใครทั้งนั้น เพราะไม่อยากเข้าไปเอี่ยวในปัญหาครอบครัวด้วย
“พี่ไฉ่อวิ๋น พี่เสี่ยวเฉ่าซื้อของให้ลูกพี่ด้วยนะคะ เข้าไปหยิบในบ้านกับหนูก็ได้ค่ะ”
ว่าจบก็เดินเข้าไปทันที
จางไฉ่อวิ๋นมองน้องสะใภ้ ก่อนจะตามเสี่ยวเถียนเข้าไป
เธอเหลือบมองเซี่ยหนานเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร
ผู้หญิงคนนี้ดูร่ำรวยมากเลย ไม่รู้ทำไมถึงมาหากันที่บ้าน
แต่ไม่เคยได้ยินเลยว่าบ้านเรามีญาติรวย ๆ กับเขาด้วย
ใครจะไปรู้ล่ะ ก่อนหน้านี้ลำบากมากเลยแต่ตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้ว
อย่าไปสนใจดีกว่า ดูอย่างบ้านเสี่ยวเถียนกับบ้านหลี่จู้จื่อสิ รวยเอา ๆ ไม่ใช่หรือไง?
ดูการแต่งตัวของเสี่ยวเถียนที่เหมือนกับผู้ใหญ่แล้วก็รู้เลยว่าร่ำรวยจริง ๆ
เซี่ยหนานมองสะใภ้ทั้งคนของบ้านนี้ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
โชคดีนะที่เสี่ยวเฉ่าเป็นผู้หญิง ถ้าแต่งงานก็ต้องออกไปใช้ชีวิตด้วยกัน สองคนนี้คงไม่ได้เข้ามายุ่งด้วยแน่
ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่าขอให้ลูกอยู่ในเมืองหลวงดีไหม ให้ดีที่สุดคืออยู่ห่าง ๆ จากสะใภ้ไม่ได้เรื่องพวกนี้ดีกว่า
แต่สองสามีภรรยาคงไม่เห็นด้วย
ทว่าเซี่ยหนานไม่ได้เป็นห่วงแค่เรื่องนี้นะ ถ้าเสี่ยวเฉ่าต้องอยู่ในมณฑลชีวิตคงลำบากแน่ ๆ
ต้องส่งของกลับไปให้ที่บ้านขนาดนี้ เงินเดือนทั้งเดือนจะพอกินไหม?
แถมคนที่บ้านไม่รู้จักขอบคุณอีก คิดแต่ว่าให้น้อย ๆ
ไว้ค่อยลองปรึกษาพี่เขาดู เผื่อจะให้เรียนต่อที่เมืองหลวงหรือทำอย่างอื่นได้หรือเปล่า
จางไฉ่อวิ๋นฉลาดกว่าสะใภ้รองเล็กน้อย ตอนเดินตามเข้าไปในบ้านก็ยิ้มถามก่อนเลย
เสี่ยวเถียนบอกแค่ว่าเซี่ยหนานมาขอบคุณที่เสี่ยวเฉ่าช่วยชีวิตเขาไว้ และขอบคุณที่สองสามีภรรยาเลี้ยงลูกได้ดี
ถึงจะถามอยู่นานกลับไม่ได้คำตอบที่ต้องการ สุดท้ายก็ไม่เสียเวลาแล้วเอ่ยชมเสี่ยวเถียนแทน
——————————————————-