บทที่ 977 โลกกลมเหลือเกิน
บทที่ 977 โลกกลมเหลือเกิน
“อาจารย์เซี่ย คนนั้นใช่รองอธิการเซียวไหมคะ?”
เสี่ยวเถียนมองคนที่อยูไม่ไกลจากเรา เหมือนว่าจะเป็นรองอธิการคนนั้นนะ
กลัวจำผิดน่ะ เพราะเราไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น
แต่คนข้าง ๆ เซียวหย่วนหยางเนี่ยสิ เธอจำได้ดีเลย อิ่นหรูอวิ๋นไม่ใช่หรือ?
เสี่ยวเถียนสับสนมากที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน
เซียวหย่วนหยางถูกส่งตัวมาเป็นครูใหญ่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือ แต่ไม่ได้ถามมานะว่าโรงเรียนไหน
ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นที่ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่มีใครได้ยินข่าวคราวเธออีกเลย
ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่สถานีรถไฟเล็ก ๆ แห่งนี้
เซี่ยหนานมองไปยังทิศทางนั้น สีหน้าพลันบิดเบี้ยวเหยเก
ชายวัยกลางคนร่างอ้วนนั่นจะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่เซียวหย่วนหยางล่ะ?
ส่วนคนข้าง ๆ เขาเหมือนเธอจะเคยเจอมาก่อนนะ แต่จำไม่ได้ว่าใคร
แน่นอนว่าไม่ใช่ลูกสาวเขา
เธอเคยเจออยู่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเจ้าตัวเพิ่งอายุสิบสามสิบสี่ปีเอง
เซี่ยหนานถ่มน้ำลายใส่
“อย่าไปมองให้เป็นเสนียดลูกตาเลย”
เด็กสาวหัวเราะ
ไม่คิดว่าอาจารย์จะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย
ตอนแรกก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นแบบนั้น
พอขึ้นมาบนตู้โดยสารกลายเป็นว่าเรากับเขาต้องอยู่ด้วยกัน
ในห้องเล็ก ๆ ทั้งสี่คนได้แต่ยืนมองหน้ากัน
เซียวหย่วนหยางรู้จักเซี่ยหนานอยู่แล้ว และรู้จักเสี่ยวเถียนด้วย
ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นก็รู้จักคนทั้งสองเหมือนกัน
ทีแรกคิดว่าการขึ้นรถไฟในสถานีเล็ก ๆ แห่งนี้คงจะมีโอกาสเจอคนรู้จักน้อย แต่หวยดันออกมาแบบนี้เสียอย่างนั้น
สีหน้าของแต่ละคนเลยดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไร
โดยเฉพาะเสี่ยวเถียนที่มีความแค้นกับทั้งสองคนนี้
เซียวหย่วนหยางหรือรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงถูกโยกย้ายมาเป็นครูใหญ่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือ
ฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าคนฉลาดจะรู้ว่าเขาโดนลดตำแหน่ง
รองอธิการมหาวิทยาลัยที่สำคัญกับมหาวิทยาลัยในมณฑลยังไม่เหมือนกันเลย
“บังเอิญจังเลยนะอาจารย์เซี่ยหนาน!” เซียวหย่วนหยางแทบจะกัดฟันพูด
เหตุการณ์ครั้งนั้นเซี่ยหนานมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ถ้าไม่คิดเป็นคนดีเข้ามาแส่เรื่องคนอื่น บางทีมันอาจไม่ยุ่งยากแบบนี้ก็ได้
ถึงจะคิดในใจแต่ตัวเองกลับรู้ดีกว่า ต่อให้อีกฝ่ายไม่ยื่นมือเข้ามาก็คงยากเกินควบคุมไว้ได้อยู่ดี
เพราะเส้นสายของนังเด็กคนนี้มันแข็งแกร่งมาก และตัวเขาในตอนนั้นก็คาดไม่ถึงเลยสักนิด
ส่วนความรู้สึกของอิ่นหรูอวิ๋นที่มีต่อเสี่ยวเถียนถือว่าซับซ้อน
ตอนแรกเธอเป็นคนไปหมายหัวเขา แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ทำร้ายอะไรตนเลย
ดังนั้นความผิดล้วนเป็นของตัวเองทั้งนั้น
หลังจากตกมาอยู่ในสถานการณ์นี้ และได้กลับมาพบกับคนที่เคยคิดจะเอาชนะ อิ่นหรูอวิ๋นก็ได้แต่ละอายใจ
สีหน้าเธอเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายถึงเอ่ยออกมา
“บังเอิญจังเลยซูเสี่ยวเถียน ไม่คิดว่าจะได้เจอบนรถไฟด้วย”
เสี่ยวเถียนอยากจะตอบเหลือเกินว่าถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอคนแบบแกเลยจริง ๆ
แต่เธอจะหาเรื่องบนรถไฟไม่ได้
“บังเอิญจริง ๆ นั่นแหละ!” เด็กสาวเอ่ยเบา ๆ แล้วเก็บสัมภาระ
เซี่ยหนานนอนเตียงฝั่งเดียวกับเซียวหย่วนหยาง ส่วนเสี่ยวเถียนกับอิ่นหรูอวิ๋นนอนเตียงกลาง เพียงแต่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน
หลังจากเก็บของเสร็จ เสี่ยวเถียนนั่งคุยกับเซี่ยหนาน
ส่วนคนฝั่งตรงข้ามทำเป็นไม่เห็น
เซี่ยหนานอารมณ์ดีมาก ไม่ได้ตื่นเต้นแบบนี้มานานแล้ว
เมื่อก่อนผู้คนยังเป็นมิตรกันอยู่เลย ไม่รู้ว่าทำไมความใกล้ชิดเหล่านั้นถึงได้หายไป
“เดี๋ยวหนูเอาไปน้ำร้อนมาให้นะ อาจารย์ดื่มสักหน่อย” เสี่ยวเถียนถือถ้วย
ใบหนึ่งเป็นสีเงิน อีกใบเป็นสีชานม
มันเป็นแก้วเก็บความร้อนที่ซื้อมาจากตัวระบบน่ะ
แต่เธอบอกชาวบ้านเขาว่าซื้อจากทางใต้แทน
เซี่ยหนานไม่ได้สงสัยแก้วส่วนของตัวเองด้วย
ถ้าเอากระติกน้ำร้อนขึ้นมาใช้บนรถไฟจะสะดวกสบายมากเลย
ตอนไปเอาน้ำเสี่ยวเถียนเดินนำ ด้านหลังตามมาด้วยอิ่นหรูอวิ๋น
“เสี่ยวเถียน…”
“สหาย เราไม่สนิทกันนะ อย่ามาใช้ชื่อเรียกกันอย่างคุ้นเคยแบบนี้สิ” เสี่ยวเถียนเอ่ยเสียงเย็น
ตอนที่อีกฝ่ายออกไปจากหอพัก เด็กสาวรู้สึกว่าโชคดีจริง ๆ
คงน่าเศร้าถ้าต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้
“คุณซูเสี่ยวเถียน มันเป็นความผิดของฉันเอง เป็นฉันเองที่ทำลายชีวิตดี ๆ ของตัวเองไป” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “อย่างที่เขาว่ากัน ถ้าเริ่มต้นดีทุกอย่างก็จะดีไปด้วย!”
เสี่ยวเถียนไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้
เธอมองด้วยความตกใจ
อิ่นหรูอวิ๋นกล่าว “ฉันอิจฉาคุณมากเกินไป มันจึงพาฉันไปสู่เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับ!”
สิ้นเสียง น้ำตาของเธอไหลออกมาทันที
เรื่องบางเรื่องก็สายเกินไปที่จะเสียใจเหมือนตัวเองในตอนนี้ ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหนก็ไม่อาจเอากลับคืนได้
“ความอิจฉาทำให้คนเป็นบ้าได้นะ เปลี่ยนจนกลายเป็นคนละคนเลย แต่ในเมื่อเธอตระหนักได้ ทำไมไม่เริ่มต้นใหม่ล่ะ?”
“เริ่มต้นใหม่หรือ?”
“คุณยังสาวอยู่เลย ทำไมต้องมาทำเรื่องลดคุณค่าตัวเองด้วย? ถึงบางอย่างจะเอากลับมาไม่ได้ แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ถูกเอาไปจนหมดเสียหน่อย!”
ว่าจบก็สะบัดหน้าไปเติมน้ำทันที
อิ่นหรูอวิ๋นสอบเข้ามหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงได้ด้วยความสามารถของตัวเอง เห็นเลยว่ามีความสามารถอยู่บ้างแค่เลือกเส้นทางผิดก็เท่านั้น
ต่อให้โดนไล่ออกก็ไม่ได้ทำลายอนาคตของเธอจนหมดสิ้นเสียหน่อย
ถ้าสอบเข้าใหม่ เรียนใหม่ ใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ อาจจะดีกว่าการติดตามเซียวหย่วนหยางด้วยซ้ำ
อิ่นหรูอวิ๋นเฝ้ามองอีกฝ่ายจากไป ริมฝีปากพึมพำในสิ่งที่เด็กสาวพูด…