บทที่ 985 ตกใจกลัว
บทที่ 985 ตกใจกลัว
“เสี่ยวโจว คุณมาถึงที่นี่ไวสุดใช่ไหม เล่าสถานการณ์หน่อยสิ”
เจ้าหน้าที่สาวชื่อเสี่ยวโจว เธอรีบอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ตำรวจฟัง
ใช้เวลาไม่นานเรื่องราวถึงกระจ่าง
เสี่ยวเถียนมองเธอ
เก่งมาก พูดจาฉะฉานสุด ๆ
“เอาละ ถ้าเป็นแบบนี้ก็พาสองคนนี้ออกไป”
ตำรวจอาวุโสเอ่ย
คนทั้งสองไม่ยอม
“คุณเป็นตำรวจต้องดูแลประชาชนไม่ใช่หรือ แล้วมากล่าวหากันแบบนี้ได้ยังไง?”
ฝ่ายตำรวจหมดความอดทน
“แล้วพวกแกกล้าบอกไหมล่ะว่าตัวเองไม่ใช่พวกค้ามนุษย์น่ะ? แน่ใจหรือว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเอง”
สองชายหญิงหุบปากฉับ
เด็กไม่ใช่ลูกของเรา ตัวพ่อแม่จริง ๆ ยังอยู่บนรถไฟด้วย เผลอ ๆ คงกำลังตามหาลูกด้วยซ้ำ
หรือตำรวจสองคนนี้กำลังช่วยตามหาเด็ก
อย่างที่คาดไว้
ก่อนหน้านี้มีผู้โดยสารจากตู้หมายเลขสามมาแจ้งความว่าลูกหายและขอให้ตำรวจช่วยตามหา
ก่อนจะมาถึงในจุดเกิดเหตุ พวกเขากำลังค้นหาตามตู้โดยสารอื่น ๆ อยู่
และยังนึกกลัวอยู่ว่าเจ้าพวกค้ามนุษย์จะฉวยโอกาสลงจากรถไฟตอนเทียบชานชาลา
แต่ไม่คิดว่าพวกมันกลับทำพลาดจนโดนจับตัวได้
“กลัวที่จะพูดหรือ ลุกขึ้นมา! คิดจะแกล้งตายที่นี่เรอะ?”
ตำรวจหนุ่มกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงเตะก้นสองคนนั้น
สิ่งที่พวกเขาเกลียดมากที่สุดคือการค้ามนุษย์ มีครอบครัวหลาย ๆ คนต้องพังทลายเพราะไอ้เวรพวกนี้
ตำรวจอาวุโสเห็นแล้ว แต่ทำเมินเฉย
เขายังคิดด้วยซ้ำว่าควรสับพวกมันเป็นชิ้น ๆ!
บนโลกใบนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างให้ทำเยอะแยะ ทำไมไม่รู้จักทำล่ะ?
เหตุใดต้องมาทำเรื่องน่าละอายใจแบบนี้ด้วย!
เจ้าหน้าที่เสี่ยวโจวเดินเข้ามาหาเสี่ยวเถียน
“สหายตัวน้อย เธออุ้มเด็กสองคนคงลำบากมากเลยใช่ไหม ให้ฉันอุ้มสักคนหนึ่งได้ไหม?”
แม้ตนจะแรงน้อย แต่สายตาดีมากนะ ถึงจะเห็นว่าเด็กสาวยืนทำหน้านิ่ง ๆ แต่เจ้าตัวกำลังระวังตัวอยู่
ดูได้จากการอุ้มเด็ก ๆ ไม่ยอมปล่อยก็รู้แล้ว
คงกลัวมีคนสมคบคิดอีกสินะ?
เสี่ยวเถียนเหลือบมองเจ้าหน้าที่หน้ากลมเบื้องหน้า และรู้สึกว่าเธอน่าจะเชื่อถือได้
สุดท้ายก็ส่งให้เสี่ยวโจวอุ้มอีกคน
เด็ก ๆ ตัวไม่ได้หนัก แต่การต้องอุ้มทั้งสองด้วยแขนคนละข้างทำให้ทรงตัวบนรถไฟยากมาก แค่ยืนเฉย ๆ ยังลำบาก นับประสาอะไรกับการเดินละ
เกิดทำเด็กร่วงขึ้นมา ถึงคราวซวยเลยนะ
ตำรวจอาวุโสส่งยิ้มให้เสี่ยวเถียน “สหายตัวน้อย ขอบคุณมากเลยนะ พ่อแม่เด็ก ๆ กำลังตามหาลูกอยู่เลย”
เสี่ยวเถียนยิ้มตอบ “รบกวนคุณตำรวจพาหนูไปหาพ่อแม่เด็ก ๆ ด้วยนะคะ หนูอยากส่งให้ถึงมือเองจะได้วางใจ”
ช่วงนี้พวกค้ามนุษย์อาละวาดหนักมาก ใครจะไปรู้ว่าตำรวจสองคนรวมหัวกันด้วยหรือเปล่าน่ะ?
ถ้าโผล่หัวมาเพิ่มอีกจะทำยังไง?
ตำรวจพยักหน้า “งั้นพวกเราไปตู้หมายเลขสามกันเถอะ ส่งเด็ก ๆ กลับไปหาพ่อแม่เมื่อไร ฉันอยากขอความร่วมมือในการจดบันทึกคดีด้วยนะ”
เสี่ยวเถียนพยักหน้ารับ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอควรทำอยู่แล้ว
เซี่ยหนานตกใจมากตอนเห็นนักเรียนตัวเองอุ้มเด็กขณะเดินตามหลังตำรวจไป
“เสี่ยวเถียน เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไรค่ะอาจารย์ หนูเจอกลุ่มค้ามนุษย์มาเลยเข้าไปให้ความช่วยเหลือน่ะ” เธอตอบ “ไว้จะอธิบายให้ฟังทีหลังนะ”
ว่าจบก็รีบจากไป
เซี่ยหนานยืนสับสน
รู้ไหมว่าเธอพูดอะไรออกมาเนี่ย?
ช่วยจับกลุ่มค้ามนุษย์?
ใจกล้าขนาดนี้เลยหรือ?
กลุ่มค้ามนุษย์มีแต่พวกทำตัวไร้กฎหมายทั้งนั้น เกิดจนตรอกขึ้นมาจะทำยังไง?
เซี่ยหนานรีบลุกขึ้นหมายจะตามไปดู
แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้ากระเป๋าเดินทางหายตอนไม่อยู่จะทำยังไง?
รถไฟสมัยนี้ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
อิ่นหรูอวิ๋นนอนอยู่บนเตียง เธอสงบกว่าเซี่ยหนานมาก
เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายช่วยจับพวกคนเลวไว้ได้
กว่าเสี่ยวเถียนจะกลับมา เวลาได้ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว
เธอแปลกใจมากที่ไม่เห็นเซียวหย่วนหยางอยู่ในห้อง มีแค่อิ่นหรูอวิ๋นที่นอนสงบอยู่บนเตียง
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของตนจึงไม่ได้คิดจะถาม
“เสี่ยวเถียน เธอทำให้ฉันกลัวแทบตายเลย ไหนบอกไปเดินย่อยไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงไปเจอพวกค้ามนุษย์ล่ะ?” เซี่ยหนานรีบถาม
เธอพาลูกหลานบ้านเขามานะ ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาจะกลับไปอธิบายให้พวกเขาฟังยังไง?