ตอนที่ 983 แคว้นอยู่รอด
อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนมองไปยังดอกบัวบานที่ลอยอยู่เหนือน้ำ สายตาลอบสังเกตสีหน้าของหลี่จือเจี๋ยเป็นระยะพลางคลำพู่ที่ห้อยอยู่ตรงหมอนอิงเล่น “บางทีหรงตี๋อาจจะต้องการยึดซีเหลียงให้ต้าโจวอยู่แล้ว”
“ไม่แน่อาจเป็นเพราะหรงตี๋เห็นว่าต้าโจวและต้าเยี่ยนอยากรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง ทว่า หรงตี๋ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทั้งสองแคว้น เขาจึงอยากยึดครองซีเหลียงเพื่อจะได้แข็งแกร่งมากพอที่จะต่อต้านพวกท่านได้” หลี่จือเจี๋ยกล่าวแย้ง
อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ “ข้ายังยืนยันคำเดิม ต้าโจวจะปล่อยให้เพื่อนบ้านอย่างซีเหลียงขึ้นมาเป็นคู่แข่งของต้าโจวเหมือนต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ! จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเป็นคนทะเยอทะยาน เป้าหมายของนางคือการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง! ตอนนี้ต้าโจวบุกโจมตีต้าเยี่ยนไม่ได้เพราะต้าเยี่ยนแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ หลังจากยึดครองหนานเยี่ยนและแคว้นเว่ยได้ ต้าโจวไม่กล้าเสี่ยงในตอนนี้!”
“หากต้าโจวเปิดสงครามกับต้าเยี่ยน สงครามนี้จะยืดเยื้อทันที! นั่นเท่ากับเป็นการปล่อยเวลาให้แคว้นที่อ่อนแออย่างซีเหลียงและหรงตี๋พักหายใจ ผู้ใดก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าสองแคว้นที่อ่อนแอจะกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งหรือไม่”
“หากต้องการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง สิ่งที่ต้าโจวควรทำคือการยึดหรงตี๋และซีเหลียง จากนั้นค่อยทำลายต้าเยี่ยน! ต้าเยี่ยนเองก็เช่นเดียวกัน พวกเราต้องยึดหรงตี๋และซีเหลียงให้ได้ จากนั้นทำลายต้าโจว!” อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนกล่าวอย่างเปิดเผย
หลี่จือเจี๋ยขบกรามแน่น แคว้นอ่อนแอคือเนื้อที่อยู่บนเขียงของแคว้นแข็งแกร่ง
“อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนคงไม่ได้มาหาข้าในวันนี้เพียงเพื่อจะบอกว่าต้าเยี่ยนต้องการยึดครองซีเหลียงเช่นเดียวกับต้าโจวเท่านั้นใช่หรือไม่” หลี่จือเจี๋ยวางถ้วยชาในมือลง จากนั้นแสร้งส่งยิ้มให้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน
“ข้าอยากช่วยชี้ทางรอดให้ซีเหลียง” อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนกล่าวขึ้นช้าๆ “หากซีเหลียงยอมกลายเป็นรัฐบรรณาการของต้าเยี่ยน แคว้นซีเหลียงจะอยู่รอดต่อไป”
หลี่จือเจี๋ยเดือดดาลขึ้นทันทีที่ได้ยินคำกล่าวนี้ เขาตบโต๊ะพลางลุกขึ้นยืน ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ “อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนวาจาโอหังนัก!”
“เหยียนอ๋องอย่าเพิ่งโมโหไป ข้าไม่ได้เหยียดหยามซีเหลียง ต้าเยี่ยนก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนเช่นกัน” น้ำเสียงของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนทำให้หลี่จือเจี๋ยคลายโทสะลงไม่น้อย
“มีเพียงรักษาแคว้นไว้ได้จึงจะมีโอกาสพลิกสถานการณ์อีกครั้ง มีเพียงการทำเช่นนี้เท่านั้นซีเหลียงจึงจะยังมีความหวัง” อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนกล่าวพลางลุกขึ้นยืน จากนั้นโค้งกายคำนับหลี่จือเจี๋ย “เหยียนอ๋องลองเก็บคำของข้าไปคิดทบทวนให้ดี แน่นอนว่าซีเหลียงสามารถยอมเป็นรัฐบรรณาการของต้าโจวได้เช่นเดียวกัน ทว่า อวิ๋นพั่วสิงแห่งซีเหลียงมีความแค้นส่วนตัวกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวอยู่”
อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนทำความเคารพหลี่จือเจี๋ย เขาเดินเข้าไปตบไหล่ของหลี่จือเจี๋ยเบาๆ จากนั้นเดินออกไปใส่รองเท้าหนังที่นอกศาลา ก่อนจากไปเขานึกสิ่งใดขึ้นมาได้จึงชะงักฝีเท้าลง
เขาหันกลับไปมองหลี่จือเจี๋ยผ่านผ้าม่านที่กำลังสะบัดพลิ้วตามแรงลมพลางกล่าวขึ้น “ได้ยินว่าชาวบ้านในซีเหลียงล้มเลิกการทำนาเพาะปลูก หันไปทอผ้าหยกและล่าขนสัตว์แทน ซีเหลียงต้องขอบคุณคนสูงศักดิ์ของต้าโจวให้มากที่พวกเขานิยมผ้าหยกและขนสัตว์เหล่านั้น แคว้นต้าโจวไม่มีคนทอผ้าหยกและขนสัตว์อย่างซีเหลียง สิ่งเหล่านี้ทำรายได้ให้ซีเหลียงได้มากโขทีเดียว!”
หลี่จือเจี๋ยได้ยินคำกล่าวนี้จึงหยัดหลังตรงขึ้นมาทันที เขาหันไปมองอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน รู้สึกว่าคำกล่าวของชายหนุ่มมีนัยแฝง ทว่า เขายังไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดต่อ อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนก็เดินจากไปทันที
หลี่จือเจี๋ยหลับตาลง ข้างหูคือเสียงน้ำเดือดจากกาน้ำชาบนเตา เขารู้สึกว่าซีเหลียงในตอนนี้เหมือนกับกาน้ำชาที่เดือดอยู่บนเตาในตอนนี้
อ๋องหน้ากากผีผู้นั้นคือคนของตระกูลไป๋จริงๆ หรือ เขาสามารถใช้ประโยชน์จากข่าวนี้ได้หรือไม่นะ!
ไม่นานหลี่จือเจี๋ยก็ล้มเลิกความคิดนี้ทิ้งไปทันที ได้ยินว่าตอนนี้หรงตี๋อยู่ในการควบคุมของอ๋องหน้ากากผีผู้นี้ หากไม่ได้รับการอนุญาตจากอ๋องหน้ากากผี ไม่มีผู้ใดสามารถพบหน้าอ๋องแห่งหรงตี๋ได้ทั้งสิ้น แม้ภายนอกจะดูเหมือนอ๋องหน้ากากผีทำไปเพื่อปกป้องอ๋องแห่งหรงตี๋ ทว่า ความจริงแล้วเขาควบคุมหรงตี๋ไว้ในมือของเขาแล้ว
หากอ๋องหน้ากากผีคือทายาทของตระกูลไป๋แห่งต้าโจวจริงๆ เช่นนั้นซีเหลียงก็เหมือนถูกล้อมด้วยฝูงหมาป่า พวกเขากำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวง
แม้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนจะกล่าวไม่ผิด ต้าเยี่ยนเคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนเหมือนกัน มีเพียงแคว้นดำรงอยู่เท่านั้นจึงจะมีความหวัง ทว่า สถานการณ์ของซีเหลียงในตอนนี้ไม่เหมือนกับต้าเยี่ยนในตอนนั้น
ตอนที่ต้าเยี่ยนอ่อนแอ แคว้นต่างๆ ต่างคานอำนาจกันหลายแคว้น ทว่า บัดนี้แคว้นอื่นๆ สูญสลายไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงต้าโจว ต้าเยี่ยน ซีเหลียงและหรงตี๋ที่อาจเป็นส่วนหนึ่งของต้าโจวไปแล้ว ซีเหลียงจะดำรงอยู่ต่อไปท่ามกลางสองแคว้นที่กำลังแย่งชิงกันเป็นหนึ่งในใต้หล้าได้อย่างไรกัน
หลี่จือเจี๋ยไม่ได้เชื่อคำกล่าวของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนทั้งหมด ด้วยความสามารถของต้าโจวในตอนนี้ หากหรงตี๋คือส่วนหนึ่งของต้าโจวจริงๆ ต้าโจวน่าจะสั่งให้หรงตี๋เริ่มบุกโจมตีซีเหลียงตั้งแต่ตอนนี้แล้ว เมื่อซีเหลียงอ่อนแอลง ต้าโจวจะได้ยึดครองซีเหลียงมาเป็นส่วนหนึ่งของต้าโจว
ทว่า ตอนนี้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวกลับช่วยซีเหลียงยื้อเวลา หลี่จือเจี๋ยไม่เข้าใจการกระทำของต้าโจวในจุดนี้จริงๆ
ดูเหมือนว่าเขาต้องส่งคนไปสืบแล้วว่าคุณชายสามไป๋ชิงฉีเดินทางไปยังหนานเจียงเพราะเหตุใด ขอเพียงสืบรู้เรื่องราวทั้งหมด เรื่องทุกอย่างคงกระจ่างแจ้งเอง
อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนกลับไปยังที่พักของตัวเอง เขาห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน เมื่อผลักประตูเข้าไปด้านในก็เห็นเซียวหรงเหยี่ยนนั่งเขียนพู่กันอยู่ที่โต๊ะตำรา เขารีบปิดประตู จากนั้นเดินเข้าไปทำความเคารพเซียวหรงเหยี่ยน “นายท่าน ข้ากล่าวสิ่งที่ควรกล่าวไปหมดแล้วขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เขาลุกขึ้นมองดูตัวอักษรที่ตัวเองเขียนแวบหนึ่ง “ทีนี้ก็มารอดูกันว่าหลี่จือเจี๋ยจะคิดได้หรือไม่ การแสวงหาผลประโยชน์คือนิสัยของพ่อค้า ถูกต้าโจวหลอกใช้จนถึงขั้นนี้แล้ว วันหน้าพวกเขาอาจเป็นตัวการทำให้ซีเหลียงดับสูญโดยที่ต้าโจวไม่ต้องเปลืองแรงสักนิด”
“หากจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงและเหยียนอ๋องฉลาดพอ เขาควรยอมจำนนต่อต้าเยี่ยนของพวกเราขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินเช่นนี้จึงได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ
เซียวรั่วไห่และไป๋ชิงฉีเดินทางไปถึงซีเหลียงในวันที่ยี่สิบเก้าและสามสิบ เดือนเจ็ดตามลำดับ
เซียวรั่วไห่ที่ไปถึงซีเหลียงก่อนไป๋ชิงฉีหนึ่งวันพาเฉินชิ่งเซิงมาพบไป๋ชิงฉี บัดนี้สถานการณ์ยังไม่แน่ชัด ไป๋ชิงฉียังไม่กล้าเปิดเผยฐานะของไป๋จิ่นถงให้จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงรับรู้
เมื่อเฉินชิ่งเซิงเห็นผมขาวของไป๋ชิงฉี เขาตะลึงไปครู่ใหญ่ จากนั้นขอบตาร้อนผ่าวขึ้นทันที
ไป๋ชิงฉีนั่งมองเฉินชิ่งเซิงที่กำลังเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังอย่างละเอียดอยู่บนเก้าอี้พับนิ่ง สองแขนวางพักอยู่บนที่วางแขน
ใบหน้าของเฉินชิ่งเซิงในตอนนี้เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ร่างทั้งร่างผอมซูบกว่าเมื่อก่อนมาก
“วันนั้นไม่มีสิ่งใดผิดสังเกตแม้แต่น้อยขอรับ บรรดาเถ้าแก่ของร้านต่างๆ นำบัญชีมาให้คุณชายเฟิ่งเหนียนตรวจสอบ จู่ๆ วังหลวงก็ส่งคนมาที่นี่ กล่าวว่าจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงเชิญคุณชายเฟิ่งเหนียนเข้าไปในวัง จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงไม่ได้นัดหมายกับคุณชายเฟิ่งเหนียนล่วงหน้าว่าจะให้เขาเข้าวังไปเล่าเรื่องน่าสนใจของต้าจิ้นให้ฟัง ทว่า คนที่มาเชิญมีป้ายคำสั่ง คุณชายเฟิ่งเหนียนให้ข้าดูแลบรรดาเถ้าแก่และตรวจสอบบัญชีแทน จากนั้นจึงตามคนของวังหลวงไปในวังขอรับ!”
เฉินชิ่งเซิงเล่าเรื่องที่ชุยเฟิ่งเหนียนถูกจับขังคุกให้ไป๋ชิงฉีฟังเสียงขรึม “ตกดึกคุณชายเฟิ่งเหนียนยังไม่กลับมา ข้ามอบเรื่องตรวจสอบบัญชีให้หัวหน้าเถ้าแก่เป็นคนจัดการต่อ จากนั้นนำของขวัญไปมอบให้แก่ตระกูลสูงศักดิ์ที่คุณชายเฟิ่งเหนียนสนิทสนมเพื่อสืบเรื่องราว ทว่า พวกเขาล้วนไม่ทราบเรื่องขอรับ”
************************