บทที่ 1028 ตัวเลือกต่างกัน
บทที่ 1028 ตัวเลือกต่างกัน
เสี่ยวเถียนเข้าใจความคิดหวังเซียงฮวาดี “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้ารังเกียจกันพวกเขาคงไม่มาหรอก”
ต่งเยี่ยนอันกับจ้าวหงเหมยรู้ว่าแม่ใหญ่เป็นกังวลเรื่องนี้จึงเอ่ยบ้าง
“คุณป้า พวกเราไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ เราเดินทางมาเพื่อหาหนทางพัฒนาตัวเองค่ะ”
ความตึงเครียดบนใบหน้าจางหายไป
“เด็กดี ไว้แม่จะเตรียมของอร่อยไว้ให้นะ อุตส่าห์เดินทางกันมา”
แม้กระทั่งตอนนี้หวังเซียงฮวายังไม่รู้เลยว่าโรงงานของเราใหญ่โตแค่ไหน
รู้แค่ว่าหาเงินได้ แต่ได้เท่าไรอันนั้นไม่ทราบจริง ๆ
“ขอบคุณค่ะ” จ้าวหงเหมยยิ้มขอบคุณ
ซูเหล่าต้าพาสามสาวไปที่โรงงาน
ฝ่ายผู้นำของโรงงานกำลังรอเสี่ยวเถียนเดินทางมาเลย
พวกเขาดีใจมากที่ได้พบพวกเธอ
ตั้งแต่เปิดมาจนถึงทุกวันนี้เจ้านายตัวน้อยไม่ค่อยมาอยู่นาน ๆ เลย
เมื่อได้ยินข่าวว่าเจ้านายจะมาอยู่ที่นี่ตลอดวันหยุดจึงอดดีใจไม่ได้
เสี่ยวเถียนยิ้มทักทายทุกคน ก่อนแนะนำเพื่อนให้ได้รู้จัก
“เจ้านายครับ เราเตรียมห้องทำงานไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนสหายสองท่านนี้จะจัดหน้าที่ยังไงครับ?”
ผู้อำนวยการเหลยเกาเชานึกลังเล
เพราะเจ้าของจริง ๆ คือเจ้านายตัวน้อยท่านนี้ ส่วนผู้อำนวยการแบบเขาเป็นเพียงลูกจ้าง
เรื่องการจัดแจงบุคลากรภายในโรงงานไม่น่าเป็นหน้าที่ตนหรือเปล่า?
เสี่ยวเถียนมองเพื่อน “หงเหมย เยี่ยนอัน พวกเธออยากเรียนรู้ด้านไหนหรือ?”
ทั้งสองคนฉีกยิ้มกว้าง
“ฉันอยากเรียนแบบซุนเสี่ยวอวี๋น่ะ ถ้าฉันทำฝ่ายขายเธอว่าฉันไหวหรือเปล่า?”
ฝ่ายขายก็ดีนะ
ดูอย่างซุนเสี่ยวอวี๋สิ ถึงจะไม่ได้สร้างกำไรได้เยอะแยะอะไร แต่ก็เห็นผลมากเลยนะ
เธออยากเรียนรู้ด้านการขาย อยากเห็นว่าตัวเองจะสร้างหม้อทองคำได้หรือเปล่า
จ้าวหงเหมยมีเป้าหมายอย่างซุนเสี่ยวอวี๋ หรือก็คือการหาเงินให้ได้เยอะ ๆ
เพราะเชื่อว่าตัวเองเก่งมากและความสามารถเปี่ยมล้นด้วย
ต่งเยี่ยนอันกำลังขบคิด ดูเขิน ๆ นิดหน่อย
“ถ้าฉันไปทำที่แผนกวิจัยเธอว่าดีหรือเปล่า?”
ที่ลังเลเพราะรู้ว่าแผนกนี้เป็นงานที่ต้องรักษาความลับเอาไว้ด้วย
หากทำข้อมูลรั่วไหลอาจทำโรงงานเสียหายได้
เสี่ยวเถียนไม่แปลกใจกับตัวเลือกของจ้าวหงเหมย
เพราะเพื่อนบอกบ่อยมากเลยว่าถ้าอยากหาเงินก็ต้องทำด้านฝ่ายขาย
แต่ตัวเลือกของเพื่อนอีกคนทำให้เธอแปลกใจมากกว่า
ผู้อำนวยการขมวดคิ้ว
ฝ่ายขายไม่ได้มีปัญหาตรงไหน ไม่ว่าใครก็ไปได้
เพราะไม่ได้มีความลับอะไร ขอแค่ขายผลิตภัณฑ์ได้ก็พอแล้ว
แต่แผนวิจัยท่าจะยากเพราะข้อมูลเป็นความลับทั้งนั้น
เกิดสูตรอาหารหลุดออกไปอีก โรงงานจะเสียหายขนาดไหนกัน?
เหตุการณ์รอบก่อนยังสร้างความหวาดกลัวให้อยู่เลย
แล้วถ้าเจ้านายอนุญาต ตนควรเห็นด้วยหรือไม่?
“ฉันแค่อยากดูว่าผลิตภัณฑ์ที่ทำออกมาสำเร็จจะพัฒนาออกมาเป็นแบบไหนน่ะ ฉันมีความสนใจในด้านนี้มากเลย แต่ว่าเธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันยินดีเซ็นเอกสารรักษาความลับ และจะไม่เปิดเผยข้อมูลด้านสูตรอาหารด้วย”
ต่งเยี่ยนอันเห็นความลังเลของคนทั้งสอง จึงรีบแสดงความคิดออกไป
เงินทองแม้แต่พี่น้องก็จะต้องคิดให้ถี่ถ้วน เธอรู้ว่าคำขอของตนไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะยอมรับได้ แต่ก็หวังว่าจะได้พัฒนาไปในทางนี้น่ะ
ตอนนี้มีโอกาสแล้ว หากพลาดไปคงไม่มีโอกาสอีกแล้วละ
“ได้ เอาตามที่พวกเธอตัดสินใจแล้วกัน เราจะดูแลพวกเธอเหมือนกับพนักงานคนอื่น ๆ พวกเธอมีข้อโต้แย้งอะไรไหม?”
เด็กสาวยิ้มแล้วว่าตรง ๆ
เรื่องบางเรื่องหากไม่คุยกันก่อนอาจเกิดปัญหาในภายหลังได้
ต่อให้เชื่อใจเพื่อนก็จริง แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันล่ะ?
“ไม่ต้องห่วงนะเสี่ยวเถียน ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว งั้นต้องคอยติดตามผู้เชี่ยวชาญก่อน เผลอ ๆ วันหยุดนี้อาจหาเงินได้เยอะก็ได้” จ้าวหงเหมยเอ่ยอย่างมั่นใจ
เสี่ยวเถียนมองต่งเยี่ยนอัน “เยี่ยนอัน ต่อให้เธอไม่ได้ทำฝ่ายขายก็ขายของได้นะ เราขอแค่ว่าคนในโรงงานทำยอดขายได้ก็จะได้ส่วนแบ่งเหมือนกัน”
หญิงสาวพยักหน้ารับ
ปัญหาได้รับการตัดสิน
ไหน ๆ เวลาก็ล่วงเลยมาเยอะแล้ว เสี่ยวเถียนพาเพื่อนไปกินข้าวทางฝั่งหวังเซียงฮวา
อันที่จริง กลิ่นในฟาร์มไม่ได้ดีเท่าไร แต่แม่ใหญ่ทำความสะอาดและเอาดอกไม้มาประดับทำให้คนเข้ามารู้สึกไม่อึดอัด
ฝีมือการทำอาหารของเธอสู้ย่าไม่ได้ ข้าวที่ทำจึงไม่อร่อย ไม่ได้ต่างไปจากข้าวหม้อใหญ่ ๆ เลยสักนิด
แต่เด็กทั้งสามคนมีความสุขกับมื้ออาหารมาก
หวังเซียงฮวายิ้มจนตาปิด ดีกว่าเจ้าลูกชายที่บ้านเสียอีก
ถ้าพวกมันอยู่คงไม่ไว้หน้าเลยด้วยซ้ำ
“กินเสร็จก็ไปพักกันเถอะ ถึงชนบทจะดีไม่เท่าเมืองหลวง แต่อย่าไปคิดว่ามันลำบากตลอดเลยนะ”
หวังเซียงฮวาเก็บถ้วยชามและเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
เสี่ยวเถียนไม่ได้ห่วงหรอก ต่อให้อยู่เมืองหลวงมานาน แต่เธอลำบากมานักต่อนักแล้ว
จากนั้นแม่ใหญ่ก็เอามุ้งมาให้เด็ก ๆ ใช้ แต่เสี่ยวเถียนปฏิเสธ
“พวกเราเตรียมไว้แล้วค่ะแม่ใหญ่ มีถุงหอมไล่ยุงด้วยนะ หนูเอามาเพียบเลย ส่วนอันนี้ของที่คุณย่าเอามาให้พ่อกับแม่ค่ะ เอาไปใช้ได้เลย”