บทที่ 1046 การนัดพบ

บทที่ 1046 การนัดพบ

บทที่ 1046 การนัดพบ

การประหารหลังฤดูใบไม้ผลิเป็นเหตุการณ์สำคัญเช่นนี้หาได้ยากในเมืองหลิวเจีย ไม่ได้เห็นคนถูกตัดหัวมานานแล้ว ในที่สุดก็มีเรื่องสนุกมาให้ดู

เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินข่าวนี้ นอกจากความประหลาดใจแล้ว ยังรู้สึกอับอายและขุ่นเคือง

ซุนซื่อก็รับรู้เรื่องนี้เช่นกัน เมื่อเห็นว่ากู้ฉวนลู่โกรธและไม่พูดไม่จา นางก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นจึงพูดเสริมว่า “สามี ท่านพ่อท่านแม่ของเราในตอนนั้นก็จริง ๆ เลย เจ้าเป็นลูกชายคนโตของพวกเขา แม้แต่ที่ดินครึ่งหนึ่งและทรัพย์สินครึ่งหนึ่งก็ไม่ได้รับการจัดสรร และสิ่งดีทั้งหมดถูกพวกเขาสองคนเอาไปหมด”

“ทั้งสองคนโง่เขลา นี่มันมากเกินไป” ในที่สุดกู้ฉวนลู่ก็ค้นพบ เขาโยนถ้วยชาทิ้งและตะโกนอย่างชั่วร้าย

“สามี บ้านและที่ดินถูกครอบครองโดยพวกเขาสองคน เราควรทำอย่างไรดี กู้เสี่ยวหวานผู้นี้เป็นเสี้ยนจู่ ส่วนลวี่เทาก็กำลังประจบประแจงนาง ข้าได้ยินมาว่าครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินและโฉนด ลวี่เทาเป็นคนจัดการทั้งหมด จากนั้นส่งมอบให้กับกู้เสี่ยวหวานด้วยตัวเอง” ซุนซื่อกล่าวด้วยความเสียใจ

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานกลายเป็นเสี้ยนจู่ ทุกอย่างก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ก็มีสามีในอนาคตที่ทั้งหล่อเหลาและร่ำรวย ทุกวันนี้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ซุนซื่อรู้สึกอิจฉามาก เมื่อมองกู้ซินเถาที่ยังคงอยู่ในห้องส่วนตัวและไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไป

พวกนางทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จะมีช่องว่างขนาดใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?

ตอนนี้ กู้ซินเถาต้องรอให้ตระกูลเจียงตอบกลับมาเพียงเท่านั้น

มีการตกลงกันว่านางจะเป็นสาวรับใช้ก่อนเพื่อนำกู้ซินเถาเข้ามา แต่นางกลับไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เลย เป็นไปได้หรือไม่ว่าฮูหยินเจียงลืมว่ามีเรื่องแบบนี้แล้ว?

หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับกู้ซินเถา นางก็ไม่เคยออกจากประตูบ้านเลย

ไม่ใช่ว่าไม่อยากออกไปไหน แต่เพราะไม่มีหน้าจะออกไปไหนต่างหาก

นางร่วมเตียงทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน และผู้คนจะถ่มน้ำลายใส่จนนางจมน้ำลายตาย

เป็นการดีกว่าที่จะไม่เข้าไป เพียงแค่รอที่บ้านเพื่อให้เกี้ยวเจ้าสาวของเจียงหย่วนมาถึง

แต่หลังจากรอและรอ ก็ไม่มีใครจากตระกูลเจียงมารับนาง ไม่เพียงแต่ไม่มีใครมารับนางเท่านั้น แต่เรื่องของกู้ซินเถาที่จะไปเป็นสาวรับใช้ดูเหมือนจะหายไปด้วยเช่นกัน

กู้ซินเถาตื่นตระหนก นางขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวันและรู้สึกไม่มีความสุข นางแทบไม่ได้ออกมาจากห้องส่วนตัวของนางเลย

แม้ว่ากู้ซินเถาจะมีลักษณะเช่นนี้ แต่ซุนซื่อก็กลัวว่านางจะเบื่อ ดังนั้นนางจึงต้องการให้ชีวิตของลูกนางมีความสุขขึ้นอีกหน่อย และจ่ายเงินจ้างคณะละครมาแสดงที่บ้านในราคาสูง

ครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้มีชีวิตชีวาไปหลายวัน

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้จบลงอย่างกะทันหันหลังจากมีข่าวลือว่ากู้เสี่ยวหวานได้แบ่งทรัพย์สินของตระกูลกู้ไปครึ่งหนึ่ง

กู้ฉวนลู่แทบรอไม่ไหวที่จะเจอกู้เสี่ยวหวาน อยากจะฆ่านางทิ้งทันที

ซุนซื่อรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของกู้ฉวนลู่ ดังนั้นนางจึงรีบยืนห่าง ๆ และจะไม่ทำสิ่งที่ไร้เหตุผลเช่นนั้นอีก

กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน และกู้ฉวนโซ่วก็เช่นกัน

มาดูกันว่าตะเกียงสองอันนี้ ตะเกียงใดไหนเผาไหม้ได้นานกว่ากัน

ผมของซุนซื่อเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว และในที่สุดตระกูลเจียงก็มาถึง

ฮูหยินเจียงมาที่บ้านของครอบครัวกู้ด้วยตนเอง แต่ไม่คิดว่าจะไม่มีใครยอมคุยกับนาง ดังนั้นนางจึงตรงไปหากู้ซินเถา

ตราบเท่าที่สามารถไปหากู้ซินเถาได้ นั่นจะเป็นการพิสูจน์ว่าตระกูลเจียงไม่ได้ลืมคำสัญญา

ฮูหยินเจียงพามามาเหลิ่งมาด้วยความตื่นเต้นและพูดคุยกับกู้ซินเถาเป็นเวลานาน แต่สิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความลับมากพอ และซุนซื่อก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน

เมื่อกู้ซินเถาออกมา แม้ว่าจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของนาง แต่ใคร ๆ ก็เห็นว่ารอยยิ้มนั้นดูค่อนข้างฝืน

แต่เมื่อมองย้อนกลับไปที่ฮูหยินเจียง ความสุขในดวงตาของนางแทบจะพุ่งขึ้นไปบนศีรษะของนาง

ซุนซื่อไปหากู้ซินเถาเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่ากู้ซินเถาจะต้องการเล่าเรื่องนี้ แต่นางก็รู้ว่าถ้านางทำ สิ่งต่าง ๆ จะยุ่งเหยิง ตำแหน่งของอนุภรรยาที่ฮูหยินเจียงสัญญาไว้อาจจะหายไป

นางทำได้แค่เพียงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

ลวี่เทาส่งเทียบเชิญแก่กู้เสี่ยวหวาน และเป็นวันนี้ที่นางจะต้องไปตระกูลเจียง แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่ต้องการไป แต่นางก็รับปากไปแล้ว

ฉินเย่จือไปที่เมืองรุ่ยเสียนเพื่อดูแลร้านอาหารสองแห่ง ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาอาโม่ไปด้วย

เมื่อกู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ที่ประตูบ้านของตระกูลเจียง ฮูหยินเจียงที่รออยู่เป็นเวลานาน เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานลงจากรถม้า นางรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยนาง “เสี้ยนจู่มาแล้ว ยินดีต้อนรับ”

ฮูหยินเจียงยิ้มอย่างมีเลศนัย กู้เสี่ยวหวานแค่ยิ้มให้นางอย่างเหมาะสม และทักทายเพียงแค่สองสามคำ และไม่ได้พูดสิ่งใดอีก

ระหว่างทาง ได้ยินเสียงฮูหยินเจียงหัวเราะและแนะนำสิ่งต่าง ๆ กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มและพยักหน้าอย่างเหมาะสมเพื่อสื่อความหมายความว่านางเข้าใจแล้ว

ฮูหยินเจียงจับแขนกู้เสี่ยวหวานอย่างสนิทสนม และพานางเดินชมบริเวณรอบ ๆ บ้านของตระกูลเจียง

ความใกล้ชิดแบบนี้ดูเหมือนแม่และลูกสาว กู้เสี่ยวหวานไม่คุ้นเคยกับการใกล้ชิดกับคนแปลกหน้า ดังนั้นนางจะดึงแขนของตัวเองกลับโดยไม่มีร่องรอยใด ๆ แต่ใครจะรู้ว่าฮูหยินเจียงรู้เรื่องของนางแล้ว แต่นางจงใจจับแขนกู้เสี่ยวหวานไม่ยอมปล่อย

กู้เสี่ยวหวานไม่มีทางเลือก มีผู้คนมากมายที่นี่ เกรงว่าจะมีคุณหนูและเด็กผู้หญิงที่น่านับถือทั่วทั้งเมืองมาเยือน

บางคนกำลังชื่นชมดอกไม้ในสวน บางคนกำลังเล่นหมากรุกและคุยกันเป็นกลุ่มสามคนหรือห้าคน และพวกนางก็เพลิดเพลินเช่นกัน

ถ้ากู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าหลิวเทียนฉือถูกฮูหยินเจียงขับไล่ไปแล้ว นางคงคิดว่างานนี้จัดโดยหลิวเทียนฉือ

ที่นี่มีแต่ผู้หญิง

นอกจากเจียงหย่วนแล้ว ตระกูลเจียงก็ไม่มีผู้หญิงอีกต่อไป แต่ไม่มีเหตุผลใดที่มีผู้หญิงและเด็กผู้หญิงมากมายมาที่นี่เพื่อเพลิดเพลินกับดอกไม้ที่นี่ และพวกนางทั้งหมดได้รับการจัดระเบียบโดยฮูหยินเจียง สิ่งนี้ทำให้กู้เสี่ยวหวานอยากรู้อยากเห็น

เพราะอาโม่เป็นผู้ชาย เขาจึงไม่สามารถเข้าไปในสวนหลังบ้านได้

ดังนั้นอาโม่จึงยืนอยู่ด้านหน้า รอกู้เสี่ยวหวานเดินตามฮูหยินเจียงไปรอบ ๆ แต่เมื่อสถานที่รกร้างมากขึ้นเรื่อย ๆ มีคนน้อยลงเรื่อย ๆ คำว่าเฝ้าระวังราวกับปรากฏขึ้นกลางใจของกู้เสี่ยวหวาน