บทที่ 1043 มากินฟรีและมาลองกิน
บทที่ 1043 มากินฟรีและมาลองกิน
ด้วยความที่เป็นชาวชนบทผู้เรียบง่าย อาหารอันโอชะที่รู้จักมากที่สุดก็คือบะหมี่
ถึงจะมีกระเทียมกลีบเดียว แต่รสชาติอร่อยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
แต่เธอไม่เคยลองชิมอาหารที่ปรุงหนัก ๆ แบบนี้มาก่อนเลย กลิ่นมันหอมมาก ๆ
“ลองชิมซุปดูสิ หอมไหม?” จูหลานฮวายิ้มราวกับนำเสนอ ก่อนยื่นถ้วยให้คนมาใหม่ดู
“พ่อใหญ่ ลุงฉางจิ่ว อยากกินอะไรคะ?” เสี่ยวเถียนถามแล้วหยิบส่วนของหวังเซียวฮวาออกมาจากหม้อก่อนปรุงรส
“ลุงกินถ้วยนี้ดีกว่า”
เขามองถ้วยในมือภรรยา รู้สึกว่ากลิ่นแปลก ๆ นิดหน่อย
“คุณก็เลือกเองสิ จะมาแย่งกันทำไม ต่อให้ฉันไม่รู้ แต่คุณจะต้องเลือกพวกมันฝรั่งหรืออะไรแน่ ๆ”
เธอไม่อยากแบ่ง ต่อให้เป็นสามีก็ไม่ยอม นี่เป็นถ้วยแรกของเธอนะ
“ดูเธอซิ ทำตัวขี้เหนียวเชียว”
ซูฉางจิ่วไม่พอใจ ก่อนไปเลือกของโปรด
ผู้ชายเลือกเร็วกว่ามาก จากนั้นก็ยื่นให้เสี่ยวเถียน
จูหลานฮวาเห็นเสี่ยวเถียนหยิบไปเป็นกำ พลางนึกอยู่ว่าเสี่ยวเถียนจะแยกผักออกมายังไง
หลังจากนั้นก็เห็นหลานสาวใช้ที่คีบแยกอาหารของแต่ละคนเอาไว้โดยการพิงขอบหม้อ
“ทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ?” คนเป็นป้าถามด้วยความประหลาดใจ
“เราหยิบเส้นใส่ปริมาณต่อถ้วยก็พอค่ะ ปกติเราจะกินข้าวประมาณหกในสิบส่วนน่ะ แล้วก็ควรแยกอาหารของแต่ละคนออกจากกัน ถ้าจำผิดจะเกิดปัญหาเอานะคะ”
“จะใช้ที่คีบเหมือนหนูก็ได้ หรือตะกร้อลวกเส้นแล้วแขวนมันไว้ที่ขอบหม้อค่ะ”
“ทำแบบไหนก็ได้ขอแค่จำได้ว่าอันไหนของใครก็พอค่ะ”
เสี่ยวเถียนตั้งใจสอน
จูหลานฮวาถึงกับหยุดมือแล้วนั่งฟังด้วยความตั้งใจ พยายามจดจำสิ่งสำคัญเอาไว้
เสี่ยวเถียนเสิร์ฟของทุกคนเสร็จก็ถึงตาของตัวเอง
เธอรอกินมานานแล้ว หลายปีที่ผ่านมาหลงลืมเมนูนี้ไปเลย วันนี้เพิ่งจะนึกขึ้นได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะเพลิดเพลินให้ถึงที่สุด
ในตอนที่จะลงมือก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก
เป็นเสียงของผู้คนที่กำลังสนทนา
จะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่เหลยเกาเชา?
เสี่ยวเถียนออกไปดูก่อนจะพบว่ามีฝ่ายบริหารตามมาอีกหลายคน
จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่โรงงาน
เธอรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกทันที “ผู้อำนวยการเหลย เกิดอะไรขึ้นที่โรงงานคะ?”
เหลยเกาเชาไม่คิดว่าแม่ครัวในวันนี้คือเสี่ยวเถียน
สาวน้อยผู้น่ารักทำอาหารเป็นจริงหรือ?
มันเอาเข้าปากได้เนอะ?
แต่ไอ้กลิ่นที่ลอยอบอวลทั่วบ้านนี่คือกลิ่นอาหารใช่ไหมล่ะ?
กลิ่นรุนแรงเหมือนซุปไก่แต่ไม่ใช่ มันคืออะไรกัน?
หรือเธอเป็นแค่ลูกมือ?
เหลยเกาเชายืนคิดโดยไม่ปริปาก
และนั่นยิ่งทำให้เสี่ยวเถียนเป็นกังวล
หรือจะเกิดเรื่องที่ยากจะแก้ไขขึ้นจริง ๆ?
“ผู้อำนวยการเหลยพูดมาได้เลยค่ะ!”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน
อีกฝ่ายยิ้ม “ไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตอะไรครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษาเลยมาหาคุณที่นี่น่ะ!”
จากสีหน้าก็พอตระหนักได้
ไม่น่ามาคุยเรื่องงานหรอก มากินของฟรีมากกว่า
ใครเชื่อก็โง่เต็มที่แล้ว
เด็กสาวเหลือบมองท้องฟ้า
เหลยเกาเชาไม่รู้จักเรียนรู้เสียบ้าง ข้าวมีอยู่นิดเดียวแต่ดันพาคนมาทั้งโคตรเลย มันต้องแบ่งกันกินนะ
เพราะที่หมู่บ้านหนานหลิ่งชาวบ้านจะไม่มาขอข้าวชาวบ้านเขากินน่ะ หรือที่อื่นไม่ถือกัน?
ช่างเถอะ คนไม่รู้ไม่ผิด
ไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กับเหลยเกาเชาทีหลัง
ถ้ามาเป็นแขกที่บ้านคนอื่นเขา ทุกคนจะได้รับอาหารครบถ้วนทุกคนไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
วันนี้มีเส้นและผักเตรียมไว้เพียบ เหลือก็แต่คนมาลองชิม
เด็กสาวขบคิดขณะมองประตูบ้าน
ทำไมต่งเยี่ยนอันยังไม่มาอีกนะ?
เมื่อเช้าบอกแล้วนะ ว่าเที่ยงให้มากินข้าวที่นี่ หรือหมกมุ่นกับการค้นคว้าจนลืมไปแล้ว?
ตอนนั้นเองที่คนในความคิดปรากฏตัว
“เสี่ยวเถียนวันนี้ทำอะไรกินเนี่ย กลิ่นหอมเชียว!”
เพราะพวกเขาได้รับเชิญมากินข้าวที่นี่ จึงเดาได้ว่ามีของอร่อย ๆ แน่นอน
แต่กลิ่นไม่หอมไปหน่อยหรือ?
“ฉันมั่นใจเลยว่าเธอต้องชอบแน่ ๆ พอได้กินแล้วจะต้องหลงรักเลย!” เสี่ยวเถียนต้อนรับเพื่อน
หมาล่าทั่งเป็นอาหารที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ ต่งเยี่ยนอันย่อมไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน!
นอกจากเพื่อนแล้วเสี่ยวเถียนก็เชิญคนอื่น ๆ เข้ามาด้วย
คนพวกนี้มีเป้าหมายเดียวกัน ทั้งยังหิ้วสุรามาอีกสองขวดอีก
เสี่ยวเถียนกะว่าจะทำกับแกล้มไว้เพิ่มสักสองอย่าง ลุงฉางจิ่วจะได้ดื่มด้วย
ทีแรกทุกคนคิดว่าจะต้องไปรอที่ห้องหลักแต่เสี่ยวเถียนกลับพาไปที่ห้องครัวแทน
ก่อนที่เด็กสาวจะชี้อาหารเสียบไม้แล้วบอกให้แขกเลือก
ทุกคนรู้สึกแปลกตามาก พวกเขาจึงได้แต่ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง
ว่าแต่อาหารจะพอหรือเปล่า?
มีผู้ใหญ่ตั้งหลายคน เริ่มคิดแล้วว่าคิดผิดหรือเปล่าที่มา!
กลับไปตอนนี้ยังมีอาหารที่โรงอาหารเหลืออีกไหมนะ?
เสี่ยวเถียนก็คิดเหมือนกัน ก่อนจะถามหวังเซียงฮวา “แม่ใหญ่ ที่บ้านมีหมั่นโถว ซาลาเปาม้วนหรืออย่างอื่นอีกไหมคะ?”
เพราะไม่คิดว่าคนจะมาเยอะ แถมมีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้น จึงไม่ได้เตรียมอาหารจานหลักไว้เป็นพิเศษ
“มีจ้ะ ๆ แม่เพิ่งนึ่งเสร็จเมื่อกี้เลย เดี๋ยวไปตัดแบ่งออกมาให้นะ”
เพราะพวกเธอกะว่าจะนั่งกินในครัวกัน แต่แขกมาหาที่บ้านจึงต้องย้ายเข้าห้องหลักเท่านั้น
พวกเหลยเกาเชาน้ำลายแทบไหลตอนเห็นซูฉางจิ่วกับซูเหล่าต้ากินอย่างเอร็ดอร่อย
น่ากินจัง ถ้าได้กินต้องอร่อยมากกว่าเดิมแน่ ๆ!
ในไม่ช้าส่วนแบ่งอาหารก็มาถึง รวดเร็วกว่าที่คาดไว้มาก
ทุกคนเริ่มตะกละตะกลามแล้วกินด้วยความหิวโหย
อาหารของเสี่ยวเถียนหายร้อนแล้ว แต่ยังกินได้ไม่ได้ถือว่าเย็นมาก
ต่งเยี่ยนอันชิมคำแรกด้วยความตื่นเต้น
หอมมากเลย ไม่คิดเลยว่าเส้นธรรมดา ๆ จะมีรสชาติแบบนี้ได้
รสชาติวิเศษสุด ๆ!
“อร่อยมากเลย!”
สำหรับคนที่เพิ่งเคยกินหมาล่าทั่งเป็นครั้งแรกมักจะโดนกลิ่นหอมอันเข้มข้นดึงดูดเอาไว้ ทำให้หยุดกินไม่ได้
นี่คงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอาหารว่างธรรมดา ๆ ถึงเป็นที่นิยมไปทั่วประเทศอย่างยาวนานหลายปี!
ทุกคนก้มหน้าก้มตากิน ไม่มีเสียงบทสนทนาเลย
เสี่ยวเถียนกินไปด้วย ไม่ลืมมองสีหน้าพวกเขาไปด้วย
ทุกคนดูตั้งใจกันมากเลย รู้เลยว่าอร่อยจริง ๆ