บทที่ 1054 ใกล้เปิดร้าน
บทที่ 1054 ใกล้เปิดร้าน
จูหลานฮวารู้สึกโล่งใจ
เพราะคิดเรื่องนี้ไม่ตก
ตอนนั้นเสี่ยวเถียนให้เถียนเสี่ยวเหอเปิดร้านหมูตุ๋นในอำเภอ และขอกำไรยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ตนว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยนะ แต่เจ้าสะใภ้ตาไร้แววดันไม่เห็นด้วยและเอาแต่สร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน
ไม่รู้คิดอะไรอยู่
ดีที่เสี่ยวเถียนไม่ถือสาเอาความ ความสัมพันธ์ของเราจึงยังไม่สั่นคลอน
มาตอนนี้ยังได้หลานให้ความช่วยเหลืออีก
หลายวันต่อมา ซูเสี่ยวเฉ่าถือโอกาสในวันหยุดช่วยแม่ซื้อของจำเป็นสำหรับเปิดร้าน
เซี่ยหนานอยู่ระหว่างพักร้อนไม่มีอะไรทำเลยไปร่วมวงด้วยอีกคน
เธอใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว จึงคุ้นเคยกับถนนหนทางดี และรู้ว่าแหล่งขายอยู่ตรงไหนบ้าง
ระหว่างซื้อของก็ไม่ลืมเอาส่วนหนึ่งมาให้เสี่ยวเถียนด้วย
ก่อนหน้านี้เจ้าตัวบอกอยากให้จานชามที่จะเอามาใช้มีหลากหลายหน่อย เวลารวมกันจะได้จำได้ว่าของใครคนไหน
จูหลานฮวาใคร่สนใจเป็นพิเศษ เธอใช้ถ้วยซอสใบใหญ่สำหรับหมาล่าทั่ง ส่วนชามของเสี่ยวเถียนเป็นจานกระเบื้อง
หลายวันหลังจากนั้นพวกอุปกรณ์สำหรับทำหมาล่าทั่งซื้อเสร็จเรียบร้อย
เสี่ยวเถียนได้เตือนไว้แล้วให้เลือกหม้อเหล็กใบใหญ่ ๆ มาเลย
จึงใช้เวลาไปกับการซื้อสิ่งเหล่านั้นพอสมควร
ด้วยหม้อขนาดสี่สิบสองนิ้วไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปตามท้องตลาด เซี่ยหนานจึงหาคนไปช่วยซื้อมาให้
ฝั่งซูเสี่ยวเฉ่าได้ลวดเส้นเล็กมา จึงดัดเป็นทรงกระบอกประมาณเจ็ดแปดอันโดยไว้ใช้แขวนข้างตัวหม้อได้
เสี่ยวเถียนมองผลงาน ช่องว่างห่างเท่ากัน มีความละเอียดอ่อนและดูดีมาก ๆ
ใจอดชมไม่ได้ ว่าที่พี่สะใภ้เก่งจริง ๆ
ซูเสี่ยวเฉ่าหาไม้สานมาจากไหนอีกไม่รู้ ช่วยทำเป็นจานสานให้น้อง แต่ละใบงดงามมาก
เสี่ยวเถียนยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมร้านทุกวัน หาผู้เช่าแผง ดูโต๊ะ ดูเก้าอี้ ยุ่งจนหัวหมุนไม่ใช่เรื่องเกินจริง
หลานชายคนเล็กทั้งสี่ของตระกูลเห็นน้องทำงานหนักจึงเสนอตัวช่วยด้วยอีกแรง
ได้พี่ ๆ ดูแลแล้ว เสี่ยวเถียนก็ผ่อนคลายขึ้นเยอะ
หนึ่งสัปดาห์ก่อนเปิดเทอม แผงขายก็ได้คนเช่าครบแล้วเรียบร้อย
มีหลายคนเข้ามาดู แต่ล่าถอยกลับไป บางส่วนก็อยากได้ค่าเช่าราคาต่ำ แต่เสี่ยวเถียนไม่เอา
บ่ายวันนั้น เด็กสาวจัดประชุมกับเจ้าของร้านทุกคนเป็นครั้งแรก
เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักกันและทราบว่าทำธุรกิจอะไรกันบ้าง
ขั้นตอนสุดท้ายคือตั้งชื่อร้านและติดป้าย
คนเช่าแผงแปลกใจที่เสี่ยวเถียนจะแขวนป้ายด้วย
เพราะพวกเขาไม่คิดว่าเธอจะคิดรอบคอบขนาดนี้ ทั้งยังนึกอยู่ถ้าลูกค้ามาซื้ออาจจะจำร้านเราไม่ได้ แต่ถ้ามีป้ายก็หมดห่วง
เด็กสาวรู้สึกว่าตัวเองทำได้เยี่ยมมาก จะมีร้านไหนทำถึงขนาดนี้ไหม?
เพื่อคุณภาพของร้านอาหารว่าง เชื่อเถอะว่าไม่เสียเงินเปล่าแน่นอน
พอแขวนป้ายแล้วร้านจะดูน่าสนใจมากขึ้น
เพราะพี่รองไม่อยู่ ตนจึงจำต้องลงมือเขียนเอง ส่วนเรื่องป้ายหาคนทำได้แล้ว
แม้ฝีไม้ลายมือจะไม่ดีเท่าซูซื่อเลี่ยง แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอได้ร่ำเรียนมาไม่น้อย ถือว่าน่าพอใจ
อย่างน้อยในสายตาคนเช่าแผงที่ไม่ได้เรียนมาสูงก็มองว่าสวยมาก
เมื่อแขวนจนครบ ความรู้สึกก็ต่างออกไปทันที
มีบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะ ขนมปังไส้เนื้อ โจ๊ก บะหมี่ตั้นตั้น*[1] ฉางเฝิ่น*[2] อาหารหม้อดินและอีกหลายอย่าง
เด็กสาวพลันรู้สึกว่าที่นี่เหมือนเมืองแห่งอาหารว่างเลย
มีแผงร้านสิบแห่ง แต่ละร้านขายอาหารต่างกันทำให้ทุกคนสบายใจ
อันที่จริงช่วงที่กำลังหาคนเช่า เธอแทบไม่ได้แบ่งอาหารตามภูมิภาคเลยนะ เมนูหนึ่งจากพื้นที่หนึ่ง
แล้วก็มีบางส่วนที่มีรสชาติแปลก ๆ แต่เสี่ยวเถียนปฏิเสธไปไม่อยากให้ลูกค้าหมดความอยาก
ตอนนี้ผู้เช่าแผงพึงพอใจมาก
ไม่มีคนแย่งธุรกิจ มีความสามัคคีปรองดอง ต่อให้ขายในพื้นที่เดียวกันก็ตาม
“ได้สถานที่กินข้าวแบบนี้ใครจะอยากนั่งกินอยู่มุมถนนล่ะ? สะใภ้ ฉันว่าพวกเราเลือกถูกแล้วละ”
คนที่พูดคือชายหนุ่มจากร้านบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะ เขานึกเรื่องหาเงินตลอดทุกคืนเลย ทว่าตอนนี้ไม่คิดแล้ว
และมีลางสังหรณ์ว่านี่จะเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์สำหรับเรา
วันเปิดทำการของเมืองแห่งอาหารว่างคือวันที่สองหลังจากเปิดเทอม
มหาวิทยาลัยในอาณาบริเวณเปิดเทอมพร้อม ๆ กัน ส่วนมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงจะเปิดเร็วสุด
วันที่เสี่ยวเถียนกำหนดไว้คือวันที่มหาวิทยาลัยแห่งสุดท้ายเปิดเทอม
อย่างแรก เด็กใหม่เพิ่งเข้าเรียนต้องทำการโฆษณาไว้ล่วงหน้า
อย่างที่สอง รอเด็กครบ ๆ แล้วเราจะเป็นที่พูดถึง
ต้องบอกว่าความคิดเธอสมบูรณ์แบบมาก
เวลาทำธุรกิจต้องใส่ใจให้ดี ยิ่งกับร้านแห่งนี้มันสำคัญมาก เราต้องใส่ใจกับจำนวนลูกค้าในวันแรกด้วย
เธอเอาสินค้าใหม่จากโรงงาน อย่างหนังหมูรสเผ็ด ตีนไก่ตุ๋น หูหมูตุ๋น คากิรสเผ็ดและอีกหลายอย่างมาล่วงหน้าสองวัน
ถึงกับลงทุนสั่งตู้แช่เพื่อเก็บอาหารพวกนี้ไว้เลยนะ
มันไม่ใช่อาหารทำสด ๆ
สินค้าทั้งหมดเป็นแบบกึ่งสำเร็จรูป ต้องไว้ในที่อุณหภูมิปกติเท่านั้น
เกิดเสียขึ้นมาทำเด็กท้องเสียอีกลำบากแน่นอน
การทำธุรกิจอาหารควรใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ด้วย
เราเปิดร้านมาหลายปี มีประสบการณ์อยู่บ้าง เสี่ยวเถียนเองก็คุ้นเคยกับการทำอาหารเหมือนกัน
จูหลานฮวากำลังยุ่ง เธอซื้อเส้นใหญ่จำนวนมาก อาหารแห้งที่จำเป็นอีกนิดหน่อย เช่น เห็ดหูหนู สาหร่ายอะไรพวกนี้ ก่อนเก็บไว้ในห้องเก็บของ
คุณย่าซูเข้ามาช่วยอีกแรง ไม่ได้ห่วงหลานสาวนะ ห่วงจูหลานฮวามากกว่า
คนของเรา เรารู้ดี เสี่ยวเถียนเป็นเด็กแบบไหนก็รู้เช่นกัน หลานคือเด็กที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จทั้งนั้น
จูหลานฮวาได้รับความช่วยเหลือ และตอบรับเอาไว้โดยไม่ทำให้มันยุ่งยาก
มีเซี่ยหนานและลูกสาวช่วยอีกแรงยิ่งง่ายกว่าเดิม
คุณย่าซูไม่ลืมให้คำแนะนำร้านอื่น ๆ ด้วย
หลาย ๆ คนรู้สึกขอบคุณและคิดว่าตัดสินใจถูกจริง ๆ ที่มาเช่าแผงของร้านค้าแห่งนี้
ตอนนี้เป้าหมายหลักของเสี่ยวเถียนไม่ใช่ร้านอีกต่อไป แต่เป็นการเตรียมงานประชาสัมพันธ์สู่ภายนอกต่างหาก
[1] บะหมี่ตั้นตั้น คือ บะหมี่คลุกน้ำมันพริก หรือน้ำมันหมู หรือน้ำมันงาราดซอสเปรี้ยว ต้นตำรับมาจากเสฉวน
[2] ฉางเฝิ่น คล้ายกับก๋วยเตี๋ยวหลอดของไทย