บทที่ 1055 สัตว์ประหลาดเหมาะแก่การทำการใหญ่
บทที่ 1055 สัตว์ประหลาดเหมาะแก่การทำการใหญ่
ณ ห้อง 314
พอมหาวิทยาลัยเปิด เด็ก ๆ ก็ทยอยกลับมากันแล้ว
เสี่ยวเถียนรบกวนเพื่อน ๆ และคนของตัวเองในการประชาสัมพันธ์
หกเดือนมานี้ธุรกิจของพวกหลี่เจี้ยนหงเป็นที่รู้จักของมหาวิทยาลัยรอบ ๆ
ร้านของพวกเธอจึงมีตัวแทนจากแต่ละที่
ถ้าขอให้เพื่อนช่วยจะต้องไปได้สวยแน่นอน
เสี่ยวเถียนบอกแผนการที่วางเอาไว้
หลังจากเพื่อน ๆ รับทราบ เด็กสาวก็เริ่มทำแผนการใหญ่ต่อไป
ทีแรกก็คิดว่าตัวเองตั้งใจมากแล้วนะ ผลสำเร็จยังน่าพึงพอใจด้วย แต่ใครจะรู้เล่าว่าพอเทียบกับสัตว์ประหลาดแบบเสี่ยวเถียนตนถึงกับพ่ายแพ้
“ช่างเถอะ คิดจะไปแข่งกับเขามีแต่เหนื่อยใจเท่านั้นละ!”
โชคดีที่หลี่เจี้ยนหงเป็นพวกไม่คิดมาก
จึงไม่คิดเอาตัวเองไปเทียบกับใคร
แต่ปัญหาที่ห่วงในตอนนี้คืองานประชาสัมพันธ์ต่างหาก
เสี่ยวเถียนช่วยเธอไว้เยอะมากในขณะที่เราช่วยเพื่อนได้นิดเดียวเอง
เมื่อเพื่อนคนนี้ไหว้วานมาแล้ว เธอจึงทำเหมือนกับว่ามันเป็นธุรกิจของตัวเองไปด้วย
และเสี่ยวเถียนก็ไม่ได้ให้เพื่อนช่วยโดยเปล่าประโยชน์
“อันนี้เป็นบัตรกำนัลร้านหมาล่าทั่งกับร้านซูอาหารตุ๋นนะ เอาไปแจกนักศึกษาคนอื่นได้จ้ะ”
มันเป็นบัตรกำนัลที่เสี่ยวเถียนทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ที่จริงมันไม่ได้ลดเยอะอะไรมากหรอก มีทั้งราคาหนึ่งเหมา สองเหมา สามเหมาเท่านั้นละ
แต่อย่าได้ดูถูกเชียว อาหารยุคนี้ราคาไม่ถึงหยวน บัตรกำนัลหนึ่งถึงสองเหมาไม่ใช่น้อย ๆ นะ
หลังจากหลี่เจี้ยนหงรับไป เสี่ยวเถียนก็หยิบบัตรที่ราคาสูงกว่าออกมา
“อันนี้บัตรห้าเหมา พวกเธอเก็บไว้ใช้เองนะ”
หลี่เจี้ยนหงรีบเอ่ย “ไม่ต้องหรอกจ้ะ ๆ เราตั้งใจช่วย”
“ไม่งั้นก็เอาไปแจกต่อได้นะ!”
พวกเพื่อน ๆ รับไปแล้วเก็บใส่กระเป๋าด้วยความระมัดระวัง
“ใช้ได้เฉพาะร้านหมาล่าทั่งกับซูอาหารตุ๋นนะ มันมีเขียนบอกอยู่ข้างบน ตอนไปประชาสัมพันธ์ฝากบอกให้ชัดเจนด้วยเน้อ!”
เธอไม่สนิทกับร้านอื่น จึงไม่ได้ให้ความช่วยเหลือจะได้ไม่ติดหนี้บุญคุณกัน
“ได้เลย เดี๋ยวจัดการให้นะไม่ต้องห่วง!” หลี่เจี้ยนหงยิ้มก่อนไปทำหน้าที่
บัตรกำนัลของเสี่ยวเถียนได้ผลมาก
โดยเฉพาะเวลาที่คนไม่ได้สนใจข้อมูลประชาสัมพันธ์ ผลลัพธ์ออกมาดีเกินคาดเลยละ
ไม่นานข่าวคราวร้านอาหารว่างก็ได้แพร่สะพัดในหมู่นักศึกษา
เป็นร้านหมาล่าทั่งและซูอาหารตุ๋นเป็นหลัก ๆ เลย
ฝ่ายนักศึกษาสนใจหมาล่าทั่งมากกว่า
ข่าวคราวไม่ได้แพร่ในแวดวงนักศึกษาเท่านั้น
แม้แต่ครูบาอาจารย์ยังทราบกับเขาด้วย
ถือเป็นผลงานของเซี่ยหนานและฮั่วซือเหนียนเลย
ทั้งสองคนเคยชิมมาแล้ว ถึงกับยืนยันเลยว่าอร่อยจริง ๆ จึงกล้าบอกต่อให้เพื่อนร่วมงานฟัง
หลังจากนั้นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงก็เอาไปบอกต่อกับเพื่อนร่วมงานจากมหาวิทยาลัยอื่นแล้วชวนกันมากินตอนร้านเปิด
และชื่อของเมืองอาหารว่างก็ได้จูหลานฮวาตั้งว่า ‘เมืองอาหารของมหาวิทยาลัย’
ท่านบอกว่าฟังดูมีความรู้มาก
แต่เสี่ยวเถียนไม่คิดแบบนั้น เหมือนชื่อห้างร้านหรงฟาของพี่สี่นั่นอีก ดูไม่มีอารยธรรมเลย
แต่ป้าแกชอบไง
แล้วต้นกำเนิดของร้านก็มาจากจูหลานฮวาด้วย
ถ้าท่านชอบ เสี่ยวเถียนไม่คัดค้านอยู่แล้ว
เธอกะว่าจะทำพิธีเปิดด้วยนะ แต่ย่าบอกว่ามีแต่เด็กนักเรียนเรามาทำอะไรที่เป็นกิจจะลักษณะจะดีกว่า
หลังจากคุยกับพวกจูหลานฮวาเสร็จ สองย่าหลานจึงตัดสินใจทำพิธีเปิดอันยิ่งใหญ่
นักศึกษาทุกคนที่มาทานอาหารที่เมืองอาหารว่างจะได้รับส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับสามวันแรก ส่วนลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์สำหรับวันที่สี่ถึงหก และส่วนลดสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับวันที่เจ็ดถึงสิบ
ตั้งแต่วันที่สิบเอ็ดเป็นต้นไป จะเป็นราคาเดิม
แล้วข้อเสนอนี้ก็ยังสามารถเอาบัตรกำนัลมาใช้ร่วมกันได้อีกด้วยนะ
นักศึกษาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
พวกเขาแค่มาลองเพราะเห็นว่าได้บัตรมา กะว่าถ้าอร่อยจะบอกต่อ
พูดหนึ่งรู้ถึงสิบ ลูกค้าเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เพราะอยากมาลองดูบ้าง
หลังจากเปิดตัวตอนเช้าที่นั่งยังว่างอยู่บ้าง พอตกเที่ยงนักศึกษาทยอยมาเรื่อย ๆ จนแน่นขนัด
ช่วงบ่ายมีคนมายืนต่อแถวหน้าประตูร้านเต็มเลย
เจ้าของแผงไม่คิดเลยว่าวันแรกจะมีลูกค้าเยอะขนาดนี้ เยอะกว่าที่คิดเสียอีก
ส่วนใหญ่ทำกันสองคน ด้วยความที่ไม่น่ามีคนเยอะกลายเป็นว่าทำกันหัวหมุน
ลูกค้ามากกว่าสามถึงสี่เท่า ทำกันสองคนไม่ได้หยุดมือ
จูหลานฮวาจ้างคนมาช่วยเหมือนกัน เป็นหญิงวัยกลางคนอายุสามสิบกว่า ๆ ขยันทำงาน ฝีมือฉับไว แต่ก็ยังมือระวิงอยู่ดี
ต้องขอบคุณซูเสี่ยวเฉ่าและเซี่ยหนานที่มาช่วยอีกแรง ไม่งั้นไม่รอด
พวกหลี่เจี้ยนหงที่มาแวะกินข้าวเห็นสถานการณ์เลยเริ่มช่วยกับเขาด้วย
เสี่ยวเถียนมองดู โชคดีจริง ๆ ที่ลูกค้าลุกจากโต๊ะกันไว
ไม่อย่างนั้นคนเข้าแถวคงเป็นลมเพราะหิวตายแล้วละ
เราเปิดตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงสามทุ่ม เจ้าของแผงทุกท่านที่ทำงานยิงยาวสิบสองชั่วโมง ได้แต่ปิดร้านด้วยความอ่อนล้า
“วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลยเนอะ ไม่รู้พรุ่งนี้จะเยอะอีกหรือเปล่า!”
“ฉันว่ามาแน่นอน แต่ไม่มั่นใจว่าจะอยู่ไหวหรือเปล่าเนี่ยสิ!”
“อย่าขำกันเลยนะ แต่ฉันว่าพรุ่งนี้พวกคุณได้สนุกแน่นอน!”
แต่ละคนสนทนาเฮฮาเพราะวันนี้ธุรกิจขายดีมาก ต่อให้เหนื่อยสายตัวแทบขาดก็ตาม
“ฉันมียาดองสมุนไพรอยู่นะคะ พวกคุณเอาไปได้เลย กลับไปก็นวดสักหน่อยจะได้รู้สึกดีขึ้นค่ะ!”
เสี่ยวเถียนหยิบออกมาแล้วแบ่งให้คนอื่น ๆ
ทว่าฝ่ายเจ้าของแผงไม่กล้ารับ
“ไม่ต้องหรอก ๆ เราจะกล้าใช้ได้ยังไงกันละ”
เสี่ยวเถียนยืนกราน “เอาไปนวดเถอะค่ะ สักสองสามวันอดทนเอาหน่อยเดี๋ยวดีขึ้นเอง”
หลังจากขอบคุณ ก็แจกจ่ายกันไป
“คุณป้า วันนี้ฉันขอบคุณมากเลยนะคะ ให้ฉันนวดให้ป้าได้ไหม?” ถึงจูหลานฮวาจะเหนื่อยมาก แต่เห็นคุณย่าซูมาอยู่ช่วยทั้งวัน แถมท่านยังแก่แล้วด้วยจึงเสนอตัวและนวดไหล่กับเอวให้