บทที่ 1056 เกินความคาดหมายมาก
บทที่ 1056 เกินความคาดหมายมาก
“ป้าไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้วเดี๋ยวหนูจัดการให้!” เสี่ยวเถียนทุบเอวย่า “คุณย่า วันนี้เหนื่อยใช่ไหมคะ?”
พอเทียบกับคนอื่น เสี่ยวเถียนไม่ได้ยุ่งอะไรนัก
ธุรกิจในวันนี้อยู่ในระดับกลาง ๆ
เธอจ้างคนไปช่วยสองคน เรียกได้ว่าสบายบรื๋อ
ทางจูหลานฮวาเหนื่อยมากเลยไม่ปฏิเสธอะไร
ก่อนทรุดตัวลงนั่งร้องโอดโอย จากนั้นทุบ ๆ เอว
เสี่ยวเถียนนวดไหล่นวดหลังให้ผู้เป็นย่าจนท่านรู้สึกดีขึ้นมาก
“ยายแก่คนนี้เหนื่อยกว่าอยู่ในครัวทั้งวันเสียอีก ธุรกิจเมืองอาหารว่างของหลานขายดิบขายดีเชียวนะ!”
หญิงชราถือว่าเป็นผู้คร่ำหวอดวงการธุรกิจ จากผลของการค้าขายในวันนี้ทราบเลยว่าที่นี่จะต้องได้รับความนิยมแน่นอน
เพราะหลานรักได้การดูแลจากราชามังกรเชียวนะ ดูสิ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จทั้งนั้น!
คุณย่าซูอดภาคภูมิใจไม่ได้ ลูกหลานชาวบ้านไหนจะเทียบกับเสี่ยวเถียนของเราได้กัน?
“เพราะย่าออกโรงเองต่างหากละ” เสี่ยวเถียนยกยอปอปั้นไม่คิดอาย
หญิงชรามองหลานสาว “รู้จักพูดนะ”
“วันนี้ฉันได้ประสบการณ์เยอะแยะเลยค่ะ ได้ยินแต่คนพูดว่าทำธุรกิจเงินได้ไว แต่ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าต้องใช้แรงขนาดนี้!” เซี่ยหนานที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เอ่ยด้วยความตื้นตันใจ
“ก็จริงนะ ชอบพูดว่าทำมาค้าขายหาเงินง่ายจะตาย มาดูนี่มา ง่ายตรงไหนเนี่ย” จูหลานฮวา
ต้องขอบคุณตัวเองที่ชินกับการทำฟาร์มมาก่อน ไม่อย่างนั้นคงรับไม่ไหวแน่ ๆ
ถ้าน้องเซี่ยเปิดร้านเอง ตัวแค่นั้นจะไปไหวอะไร
ซูเสี่ยวเฉ่าเอานำอุ่นมาเสิร์ฟ ก่อนบอกให้ทุกคนจิบแล้วพักผ่อนสักหน่อย
เสี่ยวเถียนว่าต่อ “วันนี้เรามานับรายได้วันนี้กันไหมคะ?”
แม้จะรู้ว่าทำเงินได้แต่ไม่รู้จำนวนเนี่ยสิ เสี่ยวเถียนอัดอั้นนัก
จูหลานฮวากลับมามีพลังอีกครั้ง
เงินที่ได้ในวันนี้อยู่ในลิ้นชักทั้งหมด
รู้แต่ว่าในนั้นมีแต่เงิน ท่าจะเยอะเสียด้วย
ถึงจะเป็นธนบัตรเงินเหมา แต่ไม่ใช่น้อย ๆ เหมือนกันนะ
“โอ้โห ดูสิ เยอะมาก รีบนับเลย ๆ” คุณย่าซูเริ่มสนใจบ้างแล้ว
ทางฝั่งของแผงเสี่ยวเถียน ชายหนุ่มสองคนที่เสี่ยวเถียนจ้างมาคำนวณบัญชีเสร็จแล้ว
“เจ้านายครับ นี่เป็นบัญชีของวันนี้ครับ เราได้ 426.5 หยวนครับ ตอนนี้สินค้ายังเหลืออีกเยอะคาดว่าพอขายถึงพรุ่งนี้ แต่มะรืนนี้น่าจะไม่พอแล้วครับ”
หนึ่งในนั้นรายงานผลประกอบการให้ฟัง
เสี่ยวเถียนพยักหน้ารับ
เธอรู้อยู่แล้วว่ารายได้สี่ร้อยหยวนฟังดูเยอะ แต่คงไม่เยอะกว่าร้านหมาล่าทั่งหรอก
ราคาต้นทุนสูงนิดหน่อย แต่เสี่ยวเถียนลดลงมาเท่าที่จะเป็นไปได้
“พวกคุณทำได้ดีมากค่ะ หลังจากนี้อ้างอิงตามข้อตกลงได้เลยค่ะ! เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ได้มาเฝ้าแล้ว คงแวะมาแค่ครั้งคราวเท่านั้นค่ะ!” เสี่ยวเถียนเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่ต้องห่วงนะครับเจ้านาย พวกเราจะตั้งใจทำงานครับ!” ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนให้คำมั่นสัญญา
เสี่ยวเถียนรู้ว่าพวกเขาจริงใจ แต่เงินมันเป็นของหลอกล่อใจง่าย ถ้าไม่มีผลประโยชน์อื่นล่อลวงบางทีสองคนนี้อาจเกิดความคิดไม่ดีขึ้น!
“อนาคตร้านซูอาหารตุ๋นอาจเปิดสาขาเพิ่ม ถ้าพวกคุณทำผลงานได้ดีอาจได้เป็นผู้จัดการร้านสักสาขาก็ได้นะคะ แล้วถ้าตั้งใจทำงานจนได้เป็นผู้จัดการแล้ว เงินเดือนจะเพิ่มขึ้นตามไปด้วยเช่นกันค่ะ!”
“แน่นอนว่าถ้าทำไม่ดี ฉันจะไม่สนับสนุนคนเกียจคร้านต่อนะ”
ทั้งสองคนให้คำสัญญาก่อนจะจากไป
เสี่ยวเถียนรู้ว่าร้านซูอาหารตุ๋นไม่มีคนในครอบครัวดูแล เราจึงต้องทำบัญชีสินค้าเข้า-ออกกับบัญชีรายได้ และยังต้องตั้งกฎในการจัดการเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
หากมีตัวนำร่อง สาขาอื่น ๆ ก็ทำตามนี้ได้เลย เสี่ยวเถียนไม่ต้องลงแรงด้วยตนเอง!
ทางฝั่งจูหลานฮวามีรายได้เป็นธนบัตรส่วนใหญ่ กอปรกับใส่ไว้ในลิ้นชักจึงใช้เวลานานในการนับ
ด้วยความช่วยเหลือจากซูเสี่ยวเฉ่า เซี่ยหนาน และคนอื่น ๆ จึงนับเสร็จภายในสิบนาที
เจ้าของร้านหมาล่าทั่งเห็นเงินก้อนหนา จึงรู้สึกว่าเอวและขาหายปวดทันควัน
เธอตื่นเต้นมาก!
ไม่คิดไม่ฝันเลยว่ารายได้วันนี้จะสูงถึงสามร้อยหยวน นี่ขนาดไม่ได้นับส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์ กับพวกคูปองด้วยนะ
“เสี่ยวเฉ่า เรานับผิดหรือเปล่าเนี่ย?”
เพราะไม่ได้เรียนหนังสือมาจึงสงสัยว่าตนนับผิดหรือเปล่า
“พี่ใหญ่ เสี่ยวเฉ่าเป็นครูนะคะ ไม่มีทางนับผิดหรอกค่ะ วันนี้พี่ทำเงินได้เยอะจริง ๆ นะ!” เซี่ยหนานหยอก
“จริงหรือ? ได้ขนาดนี้เชียวหรือ?” จูหลานฮวาไม่อยากจะเชื่อ
ไม่แปลกที่จะตกใจเพราะค่าใช้จ่ายของวันนี้ก็รู้เหมือนกัน
เธอเลือกอาหารเอง ยกเว้นพวกเส้น ยอดรวมค่าอาหารอยู่ที่หนึ่งร้อยสิบห้าหยวน
ถึงเส้นจะมีราคาหนึ่งร้อยหยวน แต่กำไรสุทธิเกือบร้อยหนึ่งเลยนะ
“แม่ทำได้จริง ๆ ค่ะ ฉันต้องยืนยันอีกเสียงหรือเปล่าเนี่ย” ซูเสี่ยวเฉ่ายิ้มบาง
ไม่คิดเลยว่าเปิดร้านวันแรกจะหาเงินได้มากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนอีก
“เสี่ยวเถียน หนูว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือป้าฝันอยู่?” จูหลานฮวาหันไปถามเสี่ยวเถียน
แค่คิดว่าได้เงินมากกว่าร้อยหยวนต่อวันก็แทบไม่อยากเชื่อแล้ว
ถึงรายได้คนอื่น ๆ ช่วงไม่กี่ปีนี้จะเพิ่มขึ้น แต่ในหนึ่งปีหลังจากบากบั่นทำงานกันร้อยกว่าหยวนต่อปีถือว่าเยอะมากนะ
“เรื่องจริงสิคะ วันนี้เปิดวันแรกด้วยคนเยอะอยู่แล้ว สักสิบวันทรงตัวได้จะเห็นรายได้จริง ๆ เองค่ะ”
เธอรีบบอกให้ผู้เป็นป้าได้เข้าใจ
เพื่อไม่ให้คาดหวังสูงไปจนตกลงมาแล้วเจ็บ
ที่จริงจูหลานฮวาคิดว่ากำไรสุทธิวันละยี่สิบสามสิบหยวนก็พอแล้วนะ
แต่ได้เกือบร้อยเนี่ย เยอะเกิน!
“เมืองอาหารว่างตั้งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยค่ะ เวลาหาเงินในหนึ่งปีไม่ถึงสิบเดือนหรอก พอวันหยุดก็แทบไม่มีรายได้เลย”
“แค่นี้ก็ดีถมถืดแล้ว รายได้สุทธิร้อยสองร้อยป้าก็เอา”
เอ่อ…
ถ้าคิดแบบนั้นก็ไม่น่ามีปัญหา
ด้วยความที่ป้าแกเพิ่งออกมาจากหนานหลิ่ง ความคาดหวังทางการเงินจึงไม่ได้สูง
คุณย่าซูคิดจะกลับบ้าน แต่เห็นดึกแล้วทุกคนเป็นกังวลด้วย เซี่ยหนานจึงชวนไปพักที่บ้านตนเอง
จูหลานฮวาเช่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ แต่คุณย่าซูไม่ได้กลับจึงตามไปด้วยอีกคน