บทที่ 1074 หย่วนเอ๋อร์จะมีสิ่งที่ดีที่สุด
บทที่ 1074 หย่วนเอ๋อร์จะมีสิ่งที่ดีที่สุด
“เหอะ ๆ เจียงอวิ้นหลิ่ว ข้าเข้ามาแล้วไม่ได้คิดจะออกไป เจ้าคิดว่าเรื่องที่เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับตระกูลหลิวเพื่อลักลอบขายเกลือจะไม่มีใครสังเกตเห็นอย่างนั้นหรือ ไม่ต้องกังวล วันหนึ่งเจ้าจะต้องถูกลงโทษ”
เฉินจื่อไป๋จ้องมองเจียงอวิ้นหลิ่วด้วยสายตาที่อยากจะฉีกเนื้อเขา และตะโกนขึ้น “พวกเจ้าตระกูลเจียงกำลังรังแกคนอื่น เยว่เหมยกับข้าเป็นคู่รักตั้งแต่วัยเด็ก แต่เจ้าต้องการแยกพวกเรา และแม่ของข้าถูกพวกเจ้าทำร้ายจนอาเจียนเป็นเลือด จนถึงตอนนี้ก็ยังนอนอยู่ที่บ้าน ถ้าข้าไม่มาสะสางบัญชีแค้นกับเจ้า ข้าจะเป็นผู้ชายได้อย่างไร”
หลังจากฟังเป็นเวลานาน เจียงอวิ้นหลิ่วก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เฉินจื่อไป๋พูด แต่เขารู้ว่าเฉินจื่อไป๋เป็นใบมีดแหลมคมที่พร้อมจะโจมตีเขาได้ทุกเมื่อ หากไม่ฆ่าเขาให้ตายตกก็จะมีปัญหาไม่รู้จบ
ไม่รู้ว่าเฉินจื่อไป๋คนนี้ได้เห็นหรือรู้อะไรมากแค่ไหน
อย่างไรเสียก็ยากที่จะเก็บเขาไว้
เจียงอวิ้นหลิ่ววางแผนที่จะฆ่าเขา แต่ใครจะรู้ว่าฮูหยินเจียงมาตามหาเขา
“นายท่าน ท่านจับกุมเฉินจื่อไป๋แล้วใช่หรือไม่” ฮูหยินเจียงถามอย่างกระตือรือร้นทันทีที่พวกเขาพบกัน
เจียงอวิ้นหลิ่วรู้สึกแปลกเล็กน้อย “ฮูหยิน เจ้ารู้จักคนผู้นี้หรือ”
“เฮ้ ไม่ใช่เพราะญาติห่าง ๆ ของข้าหรอกหรือที่เอาเงินไปให้อีกครอบครัวนั้นเพื่อซื้อเด็กผู้หญิงเข้าบ้าน เดิมทีเจ้าให้เงิน ข้าก็ให้คน เมื่อเจ้าขอ ข้าก็ให้ ใครจะรู้ว่าผู้หญิงที่ขายแม่นางคนนั้นจะเป็นแม่เลี้ยง และนางก็ไม่ได้บอกแม่นางคนนั้นด้วย หลังจากให้เงินก็รีบส่งแม่นางคนนั้นไป และผู้หญิงคนนั้นบังเอิญเป็นคนรักในวัยเด็กของเฉินจื่อไป๋คนนี้”
“เดี๋ยวก่อน คนที่ชื่อเกาเยว่เหมยใช่หรือไม่”
ตอนนี้ เจียงอวิ้นหลิ่วเข้าใจในสิ่งที่เฉินจื่อไป๋พูดกับเขาเมื่อครู่แล้ว
“ใช่แล้ว” ฮูหยินเจียงกล่าวต่อ “เฉินจื่อไป๋ต้องการได้ผู้หญิงคนนั้นคืน แต่ญาติของข้าปฏิเสธ เขาจึงทุบตีและทำร้ายแม่ของเขาจนได้รับบาดเจ็บ”
ยิ่งเจียงอวิ้นหลิ่วได้ฟังมากเท่าไร ใบหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมนมากขึ้นเท่านั้น
เดิมทีคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์ของคนอื่นจะมาเกิดกับตัวเอง
ใบหน้าของเจียงอวิ้นหลิ่วเหยเกน่าเกลียด “เขาคนนี้บอกว่า เขามาที่นี่เพื่อรวบรวมหลักฐานเอาผิดกับตระกูลเจียงของเราข้อหาลักลอบขายเกลือ และเขาต้องการฟ้องเราในศาล”
“เราทำอย่างลับ ๆ เขาเป็นบัณฑิตที่ยากจน แม้ว่าเขาจะทำอย่างไร เขาก็ไม่สามารถเอาผิดกับเราได้” ฮูหยินเจียงพูดอย่างเฉยเมย “เรายังฆ่าเขาไม่ได้ เขายังมีประโยชน์อยู่”
เมื่อเจียงอวิ้นหลิ่วได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย พลางเป่าเครา จ้องไปเฉินจื่อไป๋และพูดว่า “บัณฑิตที่ยากจนผู้นี้ไม่ดีต่อตระกูลเจียง หากปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไปจะกลายเป็นหายนะได้”
“นายท่าน ข้าได้ยินมาว่าเฉินจื่อไป๋มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับเสี้ยนจู่” ฮูหยินเจียงมีแผนการเกิดขึ้นในใจ
เสี้ยนจู่ทำให้ตระกูลเจียงเสียหน้าหลายครั้งติดต่อกัน ครั้งนี้ในที่สุดก็คว้าโอกาสได้ แล้วจะปล่อยมันไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?
“ฮูหยิน เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“เจรจาเงื่อนไขกับเฉินจื่อไป๋ เราจะปล่อยตัวเกาเยว่เหมย แต่เขาต้องช่วยเรา”
“ช่วยอะไร”
“รับความไว้วางใจจากกู้เสี่ยวหวานและช่วยให้เราได้ตัวกู้เสี่ยวหวาน” ในเมืองหลิวเจียนี้คนที่ไม่ไว้หน้าตระกูลเจียงคือกู้เสี่ยวหวาน นางดื้อรั้นและน่าขยะแขยงจริง ๆ
“ฮูหยินต้องการทำอะไร” เจียงอวิ้นหลิ่วเห็นว่าฮูหยินเจียงยังคงพยายามที่จะทำร้ายกู้เสี่ยวหวานจึงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เสี้ยนจู่ไม่ได้เป็นศัตรูกับตระกูลเจียงของเรา และเราก็ไม่ได้มีความแค้นใด ๆ ต่อกัน นางไม่ต้องการติดต่อกับตระกูลเจียงของเรา เช่นนั้นเราต้องเพิกเฉยต่อนาง”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ” ฮูหยินเจียงรู้สึกรำคาญเมื่อได้ยินเช่นนั้น “หลิวเทียนฉือผู้นั้นบอกว่าจะไม่แต่งงานกับหย่วนเอ๋อร์ของข้า และเสี้ยนจู่ก็ไม่แต่งงานกับหย่วนเอ๋อร์ของข้า หย่วนเอ๋อร์ของข้าเป็นลูกชายจากตระกูลที่ร่ำรวย ทำไมพวกนางสองคนถึงไม่ชอบหย่วนเอ๋อร์ของข้าล่ะ ข้าไม่รู้ว่าจะมีคนพูดถึงตระกูลเจียงของเราอย่างไร คนอื่นอาจจะบอกว่าตระกูลเจียงของเราไม่มีความสามารถในการหาลูกสะใภ้ แล้วเช่นนี้เราจะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮูหยินเจียง และคำพูดเหล่านี้ออกมาจากหัวใจของนาง การแสดงออกของเจียงอวิ้นหลิ่วจึงดูหดหู่เล็กน้อย
ใช่แล้ว ตระกูลเจียงเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและเป็นหนึ่งในตระกูลที่ดีที่สุดในเมือง หากกระทืบเท้า เมืองหลิวเจียก็อาจจะสั่นสะเทือน แต่ทำไมถึงหาสะใภ้ที่ดีไม่ได้
กู้ซินเถาเฝ้าบ้านตระกูลเจียงตลอดทั้งวัน นางไม่มีสถานะเทียบเท่ากู้เสี่ยวหวานและหลิวเทียนฉือแม้แต่ครึ่งหนึ่ง เช่นนี้จะทำให้คนอื่นพูดว่าตระกูลเจียงไม่ดีพอ และหญิงทั้งสองคนนั้นจึงไม่เลือกตระกูลเจียง
ตระกูลเจียงจะทนกับเรื่องนี้ต่อไปได้อย่างไร?
“มันไม่มีเหตุผล ตระกูลเจียงของข้ามีกิจการใหญ่โต ข้าต้องการลูกสะใภ้แบบไหน?” เคราของเจียงอวิ้นหลิ่วเชิดขึ้นด้วยความโกรธ
“แต่…” เจียงอวิ้นหลิ่วเห็นด้วยกับคำพูดของฮูหยินเจียง แต่ในตอนท้ายเขาก็ลังเล “จะเป็นอย่างไรถ้าเฉินจื่อไป๋ไม่ให้ความร่วมมือกับเรา หรือถ้าเขาทรยศหลังจากที่เขาร่วมมือกับเราล่ะ”
“นายท่าน อำนาจของตระกูลเจียงนั้นไม่ใช่ขี้มดเมื่อต้องรับมือกับเฉินจื่อไป๋” ฮูหยินเจียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หากเฉินจื่อไป๋สามารถช่วยตระกูลเจียงจนได้ตัวกู้เสี่ยวหวานมาจริง ๆ ไม่เพียงแต่เกาเยว่เหมยจะได้รับการปล่อยตัวเท่านั้น แต่นางยังจะให้เงินก้อนโตกับเฉินจื่อไป๋ ซึ่งเป็นเงินที่ทั้งสองคนจะสามารถใช้จ่ายไปชั่วชีวิตก็ไม่มีวันใช้หมด และให้เฉินจื่อไป๋พาเกาเยว่เหมยกับแม่ของเขาออกไปให้ห่างจากเมืองนี้ ไปใช้ชีวิตแบบคนรวยและไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้าตลอดชีวิต สนุกกับมันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและใช้มันอย่างไม่มีวันหมด
แต่ถ้าเฉินจื่อไป๋ทรยศต่อตระกูลเจียง มาดูกันว่าแม่ของเขาและคนรักในวัยเด็กนั้นสำคัญกว่า หรือกู้เสี่ยวหวานสำคัญมากกว่าในความคิดของเขา
…
เมื่อกู้เสี่ยวหวานกำลังงีบหลับ ฉือโถวก็พาเฉินจื่อไป๋เข้าไป
ในวันธรรมดา เฉินจื่อไป๋จะไปที่สวนกู้กับเกาเยว่เหมย ดังนั้นเขาจึงสนิทสนมกับคนที่สวนกู้
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าเขากำลังมา นางจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และหลังจากแต่งตัวเสร็จก็ออกไปข้างนอก เมื่อเห็นเฉินจื่อไป๋ก็รู้สึกประหลาดใจ
ไม่เจอกันไม่กี่วัน ทำไมเขาถึงซูบผอมเช่นนี้
เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นราวกับว่าเขาล้มลง และตอหนวดที่ใต้คางเหมือนกับว่าเขาไม่ได้โกนมันมาหลายวัน
“พี่ใหญเฉิน ท่านเป็น…” ขณะที่กู้เสี่ยวหวานกำลังถามอย่างอยากรู้อยากเห็น นางก็เห็นเฉินจื่อไป๋คุกเข่าลงพร้อมกับตบหน้าตัวเองซึ่งทำให้กู้เสี่ยวหวานตกใจมาก
——————————————————————–