ตอนที่ 1097 สงสัย
“พ่อค้าเซียวหรงเหยี่ยนแห่งแคว้นเว่ยคือนามปลอมของเจ้า ทว่า บัดนี้พ่อค้าเซียวหรงเหยี่ยนคือสามีที่ตายไปแล้วของจักรพรรดินีแห่งต้าโจว ที่สำคัญตอนนี้จักรพรรดินีกำลังตั้งครรภ์อยู่!” ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนมองไปทางมู่หรงเหยี่ยนนิ่ง “เด็กในท้องของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวคือสายเลือดของเจ้าหรือนางจำเป็นต้องอ้างว่าเด็กคือสายเลือดของเจ้ากันแน่”
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้มู่หรงเหยี่ยนจึงเข้าใจแล้วว่าพี่สะใภ้กำลังกังวลเรื่องใดอยู่ มู่หรงเหยี่ยนตอบตามตรง “ข้าไม่คิดปิดบังพี่สะใภ้ เด็กในท้องของชิงเหยียนคือลูกของอาเหยี่ยนขอรับ”
“เช่นนั้นพี่ขอถามเจ้าอีกข้อ…” ดวงตาแดงก่ำของไทเฮาคมกริบ “จักรพรรดินีแห่งต้าโจวรู้หรือไม่ว่าเจ้าคืออ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน”
มู่หรงเหยี่ยนพยักหน้าอย่างไม่คิดปิดบัง “ชิงเหยียนทราบว่าข้าคือมู่หรงเหยี่ยนตั้งแต่ราชวงศ์ต้าจิ้นยังดำรงอยู่แล้วขอรับ นางเคยช่วยอาเหยี่ยนปิดบังตัวตน ช่วยอาเหยี่ยนคลี่คลายสถานการณ์ที่ย่ำแย่ ชิงเหยียนรู้ว่าเป้าหมายของอาเหยี่ยนคือการมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งใต้หล้า นางจึงหยิบยื่นโอกาสให้เหยี่ยนช่วยเหลือตระกูลไป๋เพื่อสร้างชื่อเสียงดีงามในฐานะพ่อค้า อาเหยี่ยนจึงสามารถเดินทางไปยังแคว้นต่างๆ ได้อย่างราบรื่นขึ้นขอรับ”
ไทเฮาแสดงสีหน้าว่าเป็นอย่างที่นางคิดไว้จริงๆ ออกมา แววตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดระแวงมากกว่าเดิม “พี่ชายของเจ้าเคยบอกกับข้าว่าอาเหยี่ยนมีสตรีที่หลงรักแล้ว สตรีผู้นั้นกล่าวกับอาเหยี่ยนว่ามีเพียงการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง ชาวบ้านจึงจะพบกับความสงบสุขที่แท้จริง สตรีที่มีปณิธานเช่นเดียวกับอาเหยี่ยนคือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวอย่างนั้นหรือ”
มู่หรงเหยี่ยนพยักหน้า
เมื่อไทเฮาเห็นมู่หรงเหยี่ยนพยักหน้า แววตาของนางไหววูบขึ้นทันที นางผุดลุกขึ้นยืน “ใช่แล้ว! ใช่แล้ว! ใต้หล้าต่างรู้ว่าพี่ชายของเจ้าร่างกายอ่อนแอ! นางรู้ตัวตนของเจ้านานแล้ว ดังนั้นนางจึงวางแผนมาตั้งแต่ต้น นางคิดไว้แล้วว่าหากพี่ชายของเจ้าสิ้นพระชนม์เจ้าต้องได้ขึ้นครองราชย์ต่อจากพี่ชาย นางจึงทำให้เจ้าติดหนี้บุญคุณนางตั้งแต่ตอนที่เจ้าอยู่ในเมืองหลวงของต้าจิ้น!”
“พี่สะใภ้…” มู่หรงเหยี่ยนมองไปทางพี่สะใภ้ของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขาไม่รู้ว่าเหตุใดไทเฮาจึงเดาเรื่องต่างๆ ไปในทิศทางนี้
ไทเฮาเดินไปมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ต่อมานางโค่นล้มราชวงศ์ต้าจิ้น ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีแห่งต้าโจว ทว่า เป้าหมายของนางคือการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง ดังนั้นนางจึงพุ่งเป้ามายังต้าเยี่ยน…”
“พี่สะใภ้!”
มู่หรงเหยี่ยนต้องการขัดจังหวะไทเฮา ทว่า ไทเฮาไม่ได้ยินเสียงของมู่หรงเหยี่ยนแม้แต่น้อย ยังคงกล่าวต่อ “ตอนนั้นองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์ต้าจิ้นเสียชีวิตไปแล้ว แม้ตอนนั้นนางยังไว้ทุกข์ให้ท่านย่าของนางอยู่ ทว่า ระยะเวลาการไว้ทุกข์ของจักรพรรดิและชาวบ้านไม่เหมือนกัน ดังนั้นนางจึงใช้ร่างกายของนางยั่วยวนให้เจ้าแต่งงานด้วย จากนั้นตั้งครรภ์ลูกของเจ้า! นางต้องการใช้ลูกในท้องบีบให้เจ้าหวั่นไหว จากนั้นครอบครองต้าเยี่ยน!”
“พี่สะใภ้ ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่พี่สะใภ้คิดนะขอรับ อาเป่าไม่ใช่คนเช่นนั้นขอรับ!”
“ข้าคิดว่าเจ้าหลงไป๋ชิงเหยียนผู้นั้นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว” น้ำตาของไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนไหลพรากยิ่งกว่าเดิม นางพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน “ทุกคนต่างรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนมีลูกไม่ได้ เหตุใดพอนางแต่งงานกับเจ้าถึงได้ตั้งท้องเช่นนี้! นางจงใจวางแผนชัดๆ !”
“พี่สะใภ้ ข้าทราบดีว่าท่านกลัวว่าข้าจะลากอาลี่ลงมาจากบัลลังก์เพราะข้ามีลูก ทว่า พี่สะใภ้ไม่ควรดูถูกชิงเหยียนเช่นนี้ อาเหยี่ยนเดินทางไปตามแคว้นต่างๆ มาหลายปี ข้ามั่นใจว่าข้ามองคนออก ทุกคนในตระกูลไป๋มีคุณธรรมมากกว่าตระกูลมู่หรงของพวกเราด้วยซ้ำ เหยี่ยนรู้สึกละอายใจมาโดยตลอดขอรับ” มู่หรงเหยี่ยนมองไทเฮานิ่ง “ดังนั้นพี่สะใภ้อย่าดูถูกนางเช่นนี้เลยขอรับ อย่ามองคนตระกูลไป๋ด้วยความคิดของราชวงศ์ต้าเยี่ยนของพวกเราเลยขอรับ! ถึงแม้ตระกูลไป๋อยากได้แคว้นต้าเยี่ยน ทว่า พวกเขาจะแย่งชิงมาด้วยวิธีที่ตรงไปตรงมา ไม่มีทางใช้แผนต่ำช้าเช่นนี้แน่นอนขอรับ!”
“พี่สะใภ้ได้โปรดอย่าสงสัยในคำสัญญาของเหยี่ยน หากอาเหยี่ยนจะดึงอาลี่ลงมาจากบัลลังก์เพียงเพราะลูกของเหยี่ยน เหยี่ยนคงขึ้นครองราชย์ตั้งแต่ตอนที่ท่านพี่ยกบัลลังก์ให้เหยี่ยนแล้วขอรับ”
ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนได้ยินประโยคนี้น้ำตาจึงไหลพรากยิ่งกว่าเดิม นางสะอื้นพลางคุกเข่าลงตรงหน้ามู่หรงเหยี่ยน จากนั้นกุมมือเขาไว้แน่น “พี่ไม่ได้สงสัยในตัวอาเหยี่ยน! เจ้าคือน้องชายของข้า ข้าเชื่อใจเจ้า ทว่า ข้าไม่เชื่อใจจักรพรรดินีแห่งต้าโจว! เจ้าอาจกล่าวว่านางคือสตรีที่ตรงไปตรงมา ทว่า อาเหยี่ยน ประสบการณ์ที่พี่เผชิญมาสอนให้พี่รู้ว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ แม้แต่พ่อแท้ๆ ยังกล้าวางยาพิษใส่ลูกของตัวเองได้เลย นับประสาอันใดกับจักรพรรดิของแคว้นศัตรูกัน!”
พี่สะใภ้กำลังหมายถึงเรื่องที่บิดาของเขาวางยาพิษใส่พี่ชายของเขา
ตอนนั้นพี่ชายของเขาได้รับคำสรรเสริญจากขุนนางว่าเป็นคนฉลาดและมีคุณธรรม เมื่อชื่อเสียงของพี่ชายของเขาดีในหมู่ขุนนางและชาวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ บิดาของเขาจึงวางยาพิษลูกชายของตัวเอง
ทว่า มีอีกเรื่องที่พี่สะใภ้ไม่รู้ สาเหตุที่แท้จริงที่บิดาของเขาวางยาพี่ชาย…นอกจากชื่อเสียงที่ดีงามของพี่ชายแล้ว บิดาของเขาสงสัยว่าพี่ชายไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ ของตน บิดาของเขาไม่อยากให้บัลลังก์ของต้าเยี่ยนตกไปอยู่ในมือของผู้อื่นที่ไม่ใช่สายเลือดมู่หรงได้
เมื่อเห็นมู่หรงเหยี่ยนนิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น ไทเฮาจึงค่อยๆ กล่าวต่อ “ถึงแม้เจ้าและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวล้วนเป็นวิญญูชน ทว่า อาเหยี่ยน…เรื่องที่พี่ชายของเจ้าเคยมอบบัลลังก์นี้ให้แก่เจ้าเป็นหนามอยู่ในใจของอาลี่ตลอดมา”
มู่หรงเหยี่ยนได้ยินประโยคนี้จึงเงยหน้ามองไทเฮา สีหน้าร้อนรนที่อยากแก้ไขความเข้าใจผิดค่อยๆหายไป ในใจเริ่มรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นทีละนิด เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ “พี่สะใภ้ต้องการให้อาเหยี่ยนทำเช่นไรขอรับ”
ไทเฮาส่ายหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความวิงวอน “ไม่ใช่พี่ต้องการให้เจ้าทำเช่นไร ทว่า หากวันหนึ่งไป๋ชิงเหยียนใช้เด็กในท้องบีบบังคับเจ้า เจ้าจะทำเช่นไรต่างหาก หากวันหน้าอาลี่อยากคืนบัลลังก์นี้ให้แก่สายเลือดของเจ้า เจ้าจะยังปกป้องให้อาลี่นั่งอยู่บนบัลลังก์เหมือนในวันนี้หรือไม่” ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
มู่หรงเหยี่ยนเม้มปากแน่น เขามองไปทางพี่สะใภ้ของตัวเองนิ่ง เมื่อเห็นท่าทีของพี่สะใภ้ในตอนนี้แล้วมู่หรงเหยี่ยนคิดว่าเขาคงไม่สามารถสารภาพเรื่องข้อตกลงของสองแคว้นให้พี่สะใภ้ทราบตามความจริงได้แล้ว
“เสด็จแม่!” มู่หรงลี่แหวกม่านเดินเข้ามาในห้อง เขาแอบฟังจนได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ไม่น้อย เมื่อเห็นมารดาและท่านอาเก้าคุกเข่าอยู่บนพื้นทั้งคู่ มู่หรงลี่ไม่อยากให้ท่านอาเก้าลำบากใจ อีกทั้งกลัวว่าท่านอาเก้าจะสารภาพเรื่องข้อตกลงระหว่างสองแคว้นให้มารดาของตนฟังจึงรีบถลาเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้ามารดาและท่านอาเก้า
“เสด็จแม่กล่าวผิดแล้วขอรับ ท่านอาเก้ายกบัลลังก์แห่งนี้ให้อาลี่ อาลี่ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อย ตอนที่ท่านอาเก้าจะยกบัลลังก์ให้อาลี่ ท่านอาเก้าบอกกับอาลี่ว่าเขาทำเช่นนี้เพื่อแบ่งงานให้อาลี่ เพื่อทำให้ต้าเยี่ยนดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่! อาลี่ทราบดีว่าท่านอาเก้าอยากให้อาลี่กลายเป็นจักรพรรดิที่มีคุณธรรมและเมตตาในสายตาของคนภายนอก ท่านอาเก้าจะยอมเป็นคนเลวที่โดนคนมากมายรุมด่าเอง มีเพียงการทำเช่นนี้เท่านั้นจึงจะสามารถพัฒนาการปกครองแบบใหม่ของต้าเยี่ยนและทำให้อาลี่นั่งอยู่บนบัลลังก์ได้อย่างมั่นคงขอรับ”
มู่หรงลี่มองไปทางมารดาของตัวเองด้วยสายตาจริงจัง เขารู้สึกปวดใจแทนท่านอาเก้า น้ำเสียงจึงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ท่านอาเก้าทำทุกสิ่งเพื่อแคว้นต้าเยี่ยนของพวกเรา เพื่อให้อาลี่ได้นั่งอยู่บนบัลลังก์แห่งนี้อย่างมั่นคง ท่านอาเก้าไม่สนใจว่าจะโดนผู้อื่นต่อว่ามากเพียงใด เสด็จแม่สงสัยท่านอาเก้าเช่นนี้ได้อย่างไรขอรับ!”