บทที่ 1114 ปกป้องนางด้วยชีวิต
บทที่ 1114 ปกป้องนางด้วยชีวิต
ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขา เขาทุบคนใช้ลงกับพื้น
จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ถานอวี้ซูถูกพาตัวไป
ระหว่างทางเขาได้พบกับสาวใช้คนหนึ่ง สาวใช้คนนั้นยังเป็นหญิงจากตระกูลที่ดี แม่เลี้ยงของนางขายนางให้กับตระกูลจิน และต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในที่แห่งนี้ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อตระกูลจินมานาน
คราวนี้เมื่อเห็นดวงตาแปลก ๆ และท่าทางกระวนกระวายของกู้หนิงผิงราวกับว่าเขากำลังมองหาบางสิ่ง หลังจากได้ยินคำพูดที่วิตกกังวลของกู้หนิงผิง สาวใช้ก็รีบพากู้หนิงผิงไปที่ลานบ้านของจินซื่อข่าย
แต่เมื่อเขามาถึงลานบ้านก็ไม่เจอผู้ใด แต่ว่าสาวใช้คนนั้นยังรู้ที่ซ่อนของจินข่ายซื่อ ดังนั้นนางจึงพากู้หนิงผิงไปที่นั่นทันที
โชคดีที่ไม่เจอคนรับใช้คนอื่นบนถนน เพราะคนเหล่านั้นมัวแต่ช่วยงานที่ลานบ้านหลัก
กู้หนิงผิงไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่ลานหน้าบ้าน หรือใครสร้างปัญหาที่นั่น เขามีเพียงความคิดเดียวในใจคือ หาตัวถานอวี้ซูให้พบอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองวิ่งอย่างเร่งรีบ และไม่นานก็มาถึงลานลับแห่งหนึ่ง
ถานอวี้ซูและอาอวี้ถูกคนรับใช้อุ้มมาและจับตัวพวกนางซ่อนเอาไว้
จินซื่อข่ายเองก็รู้ศิลปะการต่อสู้เช่นกัน เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหญิงสองคน และพวกนางยังถูกมัดไว้อีก เขาอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยและสั่งให้คนรับใช้สองคนไปช่วยที่ลานหน้าบ้าน
หลังจากปิดประตู เมื่อเห็นว่ามีคนเหลือเพียงสามคนในห้องขนาดใหญ่นี้ จินซื่อข่ายก็หัวเราะเยาะ
เขาคิดถึงความน่าตื่นเต้นหลังจากนี้
ถานอวี้ซูและอาอวี้ถูกโยนลงบนพื้น ร่างกายของพวกนางปวดร้าวราวกับกระดูกจะแตกหัก
ในขณะนี้ พวกนางยังคงถูกมัดไว้
พวกนางเห็นจินซื่อข่ายยิ้มอย่างหื่นกาม และเดินไปหานางทั้งสองคนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความลามก ถานอวี้ซูและอาอวี้จึงรีบกระเถิบไปข้างหลังและตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”
เมื่อจินซื่อข่ายเห็นว่ายิ่งพวกนางลนลาน เขาก็ยิ่งตื่นเต้น เขาถูมือไปเรื่อย ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มลามก “ข้าจะทะนุถนอมพวกเจ้าอย่างดี ไม่ต้องกลัว”
ขณะที่พูด เขาก็เดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและยื่นมือออกไปเพื่อดึงตัวถานอวี้ซูมาหาตนเอง
เมื่อถานอวี้ซูเห็นว่ามือสกปรกนั้นเข้ามาใกล้นาง นางหลับตาด้วยความสิ้นหวัง
อาอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “จินซื่อข่าย ถ้าเจ้าอยากลงมือก็ลงมือกับข้าเสียก่อน อย่าแตะต้องคุณหนูของข้า อย่าแตะต้องนาง”
ในขณะนี้ จู่ ๆ ประตูก็ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง มีคนคนหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านนอกและกระแทกจินซื่อข่ายลงกับพื้น
ถานอวี้ซูเห็นว่ามือที่ชายคนนั้นยื่นออกมา แต่นานแล้วก็ยังไม่ถึงร่างกายของนางและยังได้ยินเสียงกรีดร้องดังโหยหวน
นางจึงรีบลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นใครบางคนกำลังมา นางก็น้ำตาไหล “พี่หนิงผิง พี่หนิงผิง”
กู้หนิงผิงจัดการจินซื่อข่ายจนหมดสภาพ
จินซื่อข่ายที่ไม่ทันได้ระวังตัวจึงรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยหลังจากที่กู้หนิงผิงพุ่งเข้าใส่
เมื่อเห็นว่ากู้หนิงผิงยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ตะโกนเสียงดัง “กู้หนิงผิง เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำให้ข้าเสียเรื่องอีกแล้ว!”
กู้หนิงผิงคร้านที่จะพูดคุยกับอีกฝ่าย ก่อนจะลงมืทุบชายคนนี้จนล้มลงกับพื้น
จินซื่อข่ายกำลังคร่ำครวญและร้องขอความเมตตาหลังจากถูกกู้หนิงผิงทำร้าย แต่กู้หนิงผิงจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร เสียงของจินซื่อข่ายก็เบาลงเรื่อย ๆ ดังนั้นจึงหยุดการกระทำ
ถานอวี้ซูร้องไห้ด้วยความกลัวตลอดเวลา ในขณะนี้ กู้หนิงผิงเห็นว่าจินซื่อข่ายเงียบไปและได้ยินเสียงสะอื้นของถานอวี้ซู ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นและหยุดลงที่ด้านข้างถานอวี้ซูอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นใบหน้าที่หวาดกลัวของคนที่ตัวเองชอบ ใบหน้าของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา กู้หนิงผิงก็หวังว่าเขาจะฆ่าจินซื่อข่ายคนนั้นเพื่อล้างแค้นให้ถานอวี้ซูได้
โชคดีที่ถานอวี้ซูยังสบายดี และไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
กู้หนิงผิงทั้งหัวเราะและร้องไห้ เขาแก้เชือกให้ถานอวี้ซู เมื่อเชือกเพิ่งถูกแก้ไปครึ่งทาง จู่ ๆ จินซื่อข่ายก็ร้องออกมาอย่างน่าสยดสยอง “กู้หนิงผิง ไปตายเสีย!”
จากนั้นก็เห็นจินซื่อข่ายถือดาบ และวิ่งเข้ามาหากู้หนิงผิง
ปรากฏว่าเมื่อครู่จินซื่อข่ายตั้งใจไม่ส่งเสียงเพื่อทำให้กู้หนิงผิงเข้าใจผิดคิดว่าเขาถูกทุบตีหมดสติ
ดาบกำลังเข้ามาใกล้เขามากขึ้น กู้หนิงผิงก็ตกตะลึงและไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
เมื่อถานอวี้ซูเห็นดาบแทงไปทางกู้หนิงผิง นางจึงรีบผลักกู้หนิงผิงออกไปและเอาตัวไปบังปลายดาบไว้
“คุณหนู อย่า อย่า” อาอวี้กรีดร้องด้วยความกลัวเมื่อเห็นถานอวี้ซูเอาตัวเองไปขวางดาบ
กู้หนิงผิงถูกถานอวี้ซูผลักออกไป เขาก็ตระหนักว่าเขาเห็นดาบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกราวกับว่ามีมีดแทงทะลุหัวใจของเขา
จิตใจของเขาอยู่เหนือการควบคุม และโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาจึงพุ่งไปปกป้องถานอวี้ซูไว้ใต้ร่างของเขา
ดาบของจินซื่อข่ายแฉลบออกไปเล็กน้อยและแทงโดนแขนของกู้หนิงผิง
“อ๊ากกก” กู้หนิงผิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงและกรีดร้อง
เมื่อถานอวี้ซูเห็นดาบแทงอยู่ที่แขนของกู้หนิงผิง และเลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมา
จินซื่อข่ายก็เยาะเย้ยและพูดอย่างดุร้าย “กู้หนิงผิง ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้ ข้าต้องการให้เจ้าเห็นว่าผู้หญิงที่เจ้าชอบเป็นอย่างไรเมื่อนางร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างกายของข้า”
อาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงเกิดขึ้นที่แขนของกู้หนิงผิง แต่นอกเหนือจากเสียงคำรามในตอนนี้ เขายังคงกัดฟันแน่น และเม็ดเหงื่อก็ไหลลงมาตามแก้มจากความเจ็บปวด
เมื่อได้ยินคำพูดของจินซื่อข่าย เขาก็เยาะเย้ยและดึงดาบออกจากแขนทันที เลือดจึงพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดได้
เมื่อเห็นว่ากู้หนิงผิงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ถานอวี้ซูก็รีบมายืนอยู่ข้างหน้าเพื่อปกป้องเขา
นางกุมแขนที่บาดเจ็บของกู้หนิงผิงและร้องไห้ออกมา
ในสมองของกู้หนิงผิงว่างเปล่า เขาแค่จ้องมองที่จินซื่อข่ายอย่างดุดัน
ถานอวี้ซูคือคนที่เขาต้องการปกป้อง และเป็นคนที่เขาต้องการปกป้องด้วยชีวิต
แม้ว่าเขากำลังจะตาย ลมหายใจสุดท้ายนี้ควรเก็บไว้เพื่อปกป้องถานอวี้ซู
ดาบในมือของกู้หนิงผิงเหวี่ยงตรงไปที่จินซื่อข่าย
จินซื่อข่ายไม่คาดคิดว่าเมื่อตัวเองแทงกู้หนิงผิงไปแล้ว กู้หนิงผิงจะยังมีแรงลุกขึ้นมาทำร้ายเขาอีกครั้ง จึงรีบตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “พวกเจ้ารีบมาที่นี่!”
——————————————————————–