บทที่ 1117 เรื่องโศกเศร้า
บทที่ 1117 เรื่องโศกเศร้า
ซูเสี่ยวเถียนรินน้ำให้หูเสี่ยวเหลียนเพิ่ม
“เขาสอบผ่าน แต่คุณสอบไม่ผ่านหรือคะ?”
ถ้าสอบผ่านทั้งคู่ ชีวิตก็ไม่น่าเป็นแบบนี้สิ
อย่างน้อยน่าจะมีความสุขกว่านี้
หูเสี่ยวเหลียนส่ายหัว
“ฉันสอบผ่านเหมือนกัน เขาสอบเข้าวิทยาลัยเกษตรของมณฑล ส่วนฉันสอบเข้าวิทยาลัยครู ตอนที่ได้รับจดหมายตอบรับทุกคนดีใจกันมาก แล้วก็อิจฉาด้วย”
ซูเสี่ยวเถียนมีสีหน้าตื่นตกใจ เข้าวิทยาลัยครูได้จบมาอย่างน้อยก็ได้เป็นครูประถมแล้ว
งั้นทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?
“แต่ว่า…” สีหน้าเจ็บปวดค่อย ๆ เพิ่มขึ้น
หัวใจของซูเสี่ยวเถียนเต้นผิดจังหวะ
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้คือคำว่า ‘แต่ว่า’
“ตอนที่เตรียมจะไปเรียน แม่สามีกลับบอกไม่มีเงินส่งเราเรียนหนังสือ”
หลานบ้านเราเรียนมหาวิทยาลัยกันทุกคน ในยุคนี้ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายเยอะ ถ้าประหยัดก็มีเงินตรงนั้นมาจ่าย
แล้วทำไมแม่เซี่ยงอิงพูดแบบนั้น?
คงเพราะสีหน้าชัดเกินไป อีกฝ่ายเลยเข้าใจความคิด
หญิงสาวเผยยิ้มขมขื่น “ที่จริงเรียนหนังสือไม่ได้เสียเงินหรอก แต่แม่สามีไม่อยากให้ฉันเรียน!”
“พ่อแม่ได้ยินข่าวก็เสนอตัวว่าจะช่วยเอง แต่แม่สามีไม่เอา เซี่ยงอิงก็ชักชวนให้ฉันเชื่อฟัง บอกว่าผู้หญิงเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ อยู่บ้านเลี้ยงลูกเลี้ยงผัวไปเถอะ”
“แถมยังให้คำมั่นสัญญาอีกว่าเรียนจบจะพาฉันเข้าเมือง ไม่มีวันปล่อยให้ทนทุกข์แบบนี้”
เด็กสาวทอดถอนใจ ผู้หญิงส่วนใหญ่ล้วนถูกหลอกด้วยคำพูดแบบนี้กันหมด
แล้วหูเสี่ยวเหลียนก็คงเชื่อสินะ
“แล้วคุณก็เห็นด้วยหรือคะ?”
หูเสี่ยวเหลียนส่ายหัว “เปล่า ฉันไม่เห็นด้วยเลยสักนิด บ้านเราทะเลาะกันทุกวันเพราะเรื่องนี้ จากที่เซี่ยงอิงอ่อนโยนก็เพิกเฉยต่อฉัน”
ซูเสี่ยวเถียนเข้าใจได้
ชีวิตโดนพรากไปใครจะมีความสุขต่อได้ล่ะ?
“แล้วหลังจากนั้นฉันก็ท้อง”
เข้าเรียนมหาวิทยาลัยดันท้องเสียอย่างนั้น ชีวิตไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงคนนี้เลย
ผู้หญิงส่วนใหญ่ล้วนเลิกเรียนเพื่อลูก ซูเสี่ยวเถียนเข้าใจดี
“สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้เรื่องเรียน”
ไม่แปลกใจเท่าไร
เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา
“ลูกสาวคุณสวยมากนะคะ! เรื่องบางเรื่องจำต้องเลือกนะ ถ้าตัดสินใจแล้วก็เลี้ยงลูกให้ดีค่ะ”
เธอรู้วิธีปลอบใจนะ แต่ปลอบได้ไม่กี่ประโยคเท่านั้น
ลูกเป็นความอ่อนโยนในใจของคนเป็นแม่
“ฉันคิดว่าตัวเองเสียสละเพื่อลูก ๆ และไม่คิดเสียใจเลย แต่มารู้ในคราวหลังว่าเรื่องราวกลับต่างไปจากที่ฉันคิดไว้”
ยิ่งซูเสี่ยวเถียนฟังมากเท่าไรก็ยิ่งตกใจ มันยังมีที่ยิ่งกว่านี้อีกหรือ?
“มีคนในตำบลซื้อจดหมายตอบรับเข้าเรียนของฉัน แล้วแม่สามีฉันขายมันในราคาสองร้อยหยวน แล้วก็เต็มใจเอาชีวิตฉันไปแลกด้วยเงินสองร้อยนั่นด้วย”
“ฉันเพิ่งมารู้อีกหลายปีให้หลัง ต่อให้ฉันไม่ยอมแพ้ แม่สามีก็ยืนกรานจะขโมยจดหมายนั่นไปขายอยู่ดี”
เรื่องราวบานปลายไปถึงขนาดนี้ได้ยังไง?
นิสัยคนในตระกูลเซี่ยงน่าจะมีปัญหาแล้ว ไม่แปลกใจที่เขายักยอกเงิน ที่แท้ก็เป็นกันทั้งบ้าน!
อยากจะปลอบใจนะ แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตเหมือนเป็นตัวตลกเลย”
ซูเสี่ยวเถียนทำได้เพียงตบไหล่เบา ๆ
“พี่สาว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เชื่อมั่นไว้ว่ามันจะผ่านไปได้และเชื่อในตัวเองด้วยว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก!”
“มันจะไม่ตลกได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นมันขโมยชีวิตฉันไปนะ ขโมยไปทุกอย่างเลยด้วย!”
หูเสี่ยวเหลียนยิ้มอย่างขมขื่นใจ บ่งบอกว่าได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก
เด็กสาวเริ่มอยากรู้แล้วว่าฝ่ายนั้นมันเป็นใคร แล้วแย่งทุกอย่างไปได้ยังไง
เธอจึงฟังอย่างมีน้ำอดน้ำทน
“พวกเขาไปได้สวยมาก แต่ฉันไม่รู้เรื่องเลย”
“ฝ่ายนั้นเรียนจบก็มาเป็นครูที่ลี่เฉิง บอกไม่อยากไปทำงานตามที่หน่วยงานบอกก็เลยเลือกมาลี่เฉิง ฉันคิดมาตลอดว่าเซี่ยงอิงหัวสูงน่ะ ไม่อยากอยู่ชนบท ที่แท้ก็มานี่เพื่อผู้หญิงคนนั้น”
ไม่แปลกใจเท่าไรที่เขามาทำงานโรงงานของเธอ
คนยุคนี้ยังเชื่อเรื่องการงานมั่นคงอยู่ ไม่มีใครยอมทำงานเอกชนหรอกนะ
“ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นฉันก็คงโง่งมแบบนั้น ไม่รู้แม้กระทั่งพวกเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว!”
หูเสี่ยวเหลียนร้องไห้ออกมา
ซูเสี่ยวเถียนยังคงตกใจ
มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?
ทิ้งภรรยาคนแรกไว้ที่บ้าน แล้วย้ายมาลี่เฉิงเพื่อจดทะเบียนกับผู้หญิงใหม่น่ะนะ?
การกระทำต่ำทรามยิ่งกว่าหมูกับหมาเสียอีก!!!
“ที่ผ่านมาฉันต้องดูแลพ่อแม่แทนเขา ในขณะที่ตัวเขาแต่งงานกับเมียใหม่ในลี่เฉิง! เจ้านาย เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงหรือ! ฉันควรทำยังไงดี!”
หูเสี่ยวเหลียนกุมขมับ ร้องไห้สะอึกสะอื้นทำอะไรไม่ถูก
เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมอีกฝ่ายย้ำว่าเซี่ยงอิงเป็นสามีและเป็นพ่อของลูก
ภรรยาคนแรกไม่ได้จดทะเบียน เลี้ยงทั้งลูกเลี้ยงทั้งพ่อแม่สามี สุดท้ายกลายเป็นเมียน้อยเขา
แล้วจะไม่ให้หูเสี่ยวเหลียนอึดอัดใจได้ยังไง?
เด็กสาวถอนหายใจ
การได้เจอคนอย่างเซี่ยงอิงถือเป็นโศกนาฏกรรมในชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว
เสียเวลาโดยใช่เหตุ!
“แม่สามีรู้ทุกอย่าง แต่ปิดบังมันเอาไว้ ฉันเห็นเธอเหมือนแม่แท้ ๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่บอกอะไรฉันเลย!”
“…”
ลูกสะใภ้เป็นคนนอกไง เขาจะไปช่วยคนอื่นแทนลูกชายตัวเองได้ยังไงล่ะ?
ว่าก็ว่าเถอะ แม่เฒ่านั่นไม่ใช่คนดีสักนิด!