ตอนที่ 1127 ร้อนใจ
“ในเมื่อสองแคว้นร่วมมือกันทำศึก เช่นนั้นพวกเราก็ควรแบ่งผลประโยชน์ให้เท่าเทียมกัน!” ทหารต้าเยี่ยนคนหนึ่งกล่าวอย่างไม่พอใจ
ทหารคนอื่นของต้าเยี่ยนพากันสนับสนุน “ใช่ แบ่งให้เท่ากัน ต้องแบ่งให้เท่ากัน!”
ทหารต้าโจวเดือดดาลถึงขีดสุด พวกเขาถลกแขนเสื้อขึ้นพลางตะโกนด่า “เท่ากันอันใดกัน! ต้าโจวของพวกเราส่งกองกำลังออกไปเท่าใด ต้าเยี่ยนของพวกเจ้ามีกองกำลังเท่าใด! กองทัพต้าโจวของพวกเราเคลื่อนทัพก่อนพวกเจ้าตั้งนาน ตอนที่พวกเราเคลื่อนทัพพวกเจ้ายังนอนขลุกตัวอยู่ในผ้าห่มอยู่เลย ยังมีหน้ามาขอส่วนแบ่งเท่ากับต้าโจวอีก ต่อมาพวกเจ้าเห็นว่าพวกเราได้เปรียบจึงอยากมาขอส่วนแบ่งด้วยเท่านั้น ข้าว่าไม่ควรให้สิ่งใดพวกเจ้าเลยต่างหาก!”
“นั่นนะสิ พวกเราเป็นคนยึดเมืองผิงตู้ได้ พวกเราเป็นคนดักซุ่มโจมตีที่หุบเขาหานเหวิน พวกเจ้าแค่มาช่วยเสริมทัพเท่านั้น ยังมีหน้ามาขอส่วนแบ่งครึ่งหนึ่งจากพวกเราอีก ฝันไปเถิด!”
ทหารต้าโจวยิ่งกล่าวยิ่งโมโห “คราวที่แล้วที่กองทัพช้างล้อมเมืองผิงหยางของพวกเรา พวกเจ้ารอจนพวกเราทำสงครามเกือบเสร็จแล้วถึงเข้ามาช่วยเหลือ ทว่า พวกเจ้ากลับได้ช้างศึกตัวเป็นๆ ไปตั้งสองตัว ตอนนั้นทหารต้าโจวของพวกเราล้มตายไปตั้งมาก เหตุใดพวกเจ้าไม่อ้างเรื่องทหารที่สูญเสียไปเป็นตัวตัดสินในการแบ่งรางวัลบ้างเล่า พวกเจ้าคิดว่าไม่ว่าจะทำสงครามเช่นไร ไม่ว่าคนของฝ่ายใดจะตายมากกว่ากัน ต้าเยี่ยนของพวกเจ้าต้องได้ผลประโยชน์มากกว่าทุกครั้งเลยหรืออย่างไร ต้าเยี่ยนของพวกเจ้าไม่มีความละอายบ้างหรือ!”
ทหารต้าเยี่ยนถูกเหยียดหยามจนใบหน้าแดงก่ำ แกนนำของทหารต้าเยี่ยนก้าวไปด้านหน้า จากนั้นยืดกายขึ้นพลางชี้นิ้วแทบจะจิ้มใบหน้าของทหารต้าโจวที่กล่าวถ้อยคำเมื่อครู่ “ครั้งนี้ทหารต้าเยี่ยนของพวกเราสูญเสียมากกว่าต้าโจวของพวกเจ้าเกือบเท่าตัว ช้างศึกเหล่านั้นมาจากการสละชีพของสหายของพวกข้า มันสมควรเป็นของพวกข้า”
ทหารต้าโจวรู้สึกรังเกียจกับคำกล่าวของทหารต้าเยี่ยน เขาปัดนิ้วของทหารต้าเยี่ยนออก จากนั้นแสยะยิ้มออกมา “ช่างน่าขันจริงๆ ทหารฝ่ายเจ้าตายไปเท่าใดก็ควรได้ช้างไปเท่านั้นอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นทหารเทียนเฟิ่งตายไปมากกว่าพวกเรา พวกเราควรมอบเสื้อเกราะเหล็กของช้างศึกเหล่านั้นให้เทียนเฟิ่งด้วยหรือไม่ เจ้านายของพวกเจ้าไม่มีความสามารถทำให้พวกเจ้าล้มตายเป็นจำนวนมาก พวกเจ้ายังมีหน้ากล่าวอย่างภาคภูมิใจเช่นนี้อีกหรือ!”
ทหารต้าเยี่ยนที่ถูกปัดนิ้วออกชักดาบออกมาทันที “เจ้ากล้าว่าท่านอ๋องเก้าของพวกเราอย่างนั้นหรือ! ทุกคน! สู้กับทหารต้าโจวเหล่านี้ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย”
สองฝ่ายพากันชักดาบออกมา…
ทันใดนั้นเองเสียงแส้ตวัดกลางอากาศดังมาจากนอกประตูเมืองทิศเหนือของเมืองผิงหยาง
แส้ยาวตวัดลงบนมือของทหารต้าเยี่ยนและต้าโจวที่เริ่มชักดาบออกเป็นสองคนแรก ดาบในมือของทั้งสองคนร่วงลงบนพื้นทันที
ไป๋จิ่นจื้อควบม้าเข้ามาด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างถือแส้ยาวนิ่ง สาวน้อยมองไปทางทหารต้าโจวและต้าเยี่ยนที่เกือบแทงดาบใส่กันเองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เพิ่งขับไล่เทียนเฟิ่งข้ามแม่น้ำตันสุ่ยไปได้เท่านั้นพวกเจ้าก็คิดว่าพวกเราชนะศึกครั้งนี้แล้วอย่างนั้นหรือ! พวกเจ้าหันมาทะเลาะกันเองกับแคว้นคู่สัญญาแล้วอย่างนั้นหรือ!” สีหน้าของไป๋จิ่นจื้อเคร่งขรึม น้ำเสียงดังกังวานไปทั่วบริเวณ
เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือเกาอี้จวินทหารต้าโจวจึงได้แต่ขบกรามแน่นพลางเก็บดาบของตัวเองลงไปในฝักตามเดิม
ทหารต้าเยี่ยนเห็นทหารต้าโจวเก็บดาบลงจึงพากันลดดาบลงตามบ้าง แม้สีหน้าของแต่ละคนยังคงแสดงออกว่าไม่พอใจ ทว่า แม้เกาอี้จวินจะเป็นสตรี แต่ผลงานที่นางสร้างไว้ในสงครามต้าเหลียงเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทุกแคว้น ในฐานะนักรบเหมือนกัน แม้พวกเขาจะเป็นทหารของกองทัพต้าเยี่ยน ทว่า พวกเขาล้วนนับถือผู้ที่แข็งแกร่งกว่าตนจากใจจริง
ที่สำคัญเกาอี้จวินไม่ได้เข้าข้างทหารของต้าโจวทันทีที่มาถึง ทว่า กลับตวัดแส้ใส่ทหารของทั้งสองฝ่ายอย่างเท่าเทียม ทหารต้าเยี่ยนจึงไม่มีข้อข้องใจ
“ฝ่าบาทของข้าและอ๋องเก้าของพวกเจ้าจะเป็นคนปรึกษากันเองว่าจะแบ่งช้างศึกเหล่านี้เช่นไร พวกเจ้ามัวทะเลาะอันใดกันอยู่ตรงนี้!” ไป๋จิ่นจื้อตวัดแส้ของตัวเองกลับมาแล้วเสียบเก็บไว้ที่เอวด้านหลังตามเดิม
“เกาอี้จวิน!” ทหารต้าเยี่ยนคนหนึ่งทำความเคารพไป๋จิ่นจื้อ “ครั้งนี้ทหารต้าเยี่ยนของพวกเราสูญเสียมากกว่าต้าโจว พวกเราไม่ได้ขอร้องในสิ่งที่มากเกินไป พวกเราขอแค่ได้เกราะเหล็กของช้างเหล่านั้นเท่าเทียมกับต้าโจวเท่านั้นเอง อย่างไรเสียสองแคว้นก็ร่วมมือกันทำสงครามในครั้งนี้ ต้าโจวต้องการความช่วยเหลือจากต้าเยี่ยน ในเมื่อพวกเราแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ควรได้ส่วนแบ่งอย่างเท่าเทียมกันไม่ใช่หรือขอรับ ที่สำคัญทหารของต้าเยี่ยนเสียชีวิตมากกว่าต้าโจวหลายเท่านักขอรับ”
“ถุย! ข้าเคยเห็นคนหน้าไม่อาย ทว่า ไม่เคยเห็นคนหน้าไม่อายเท่าต้าเยี่ยนของพวกเจ้ามาก่อนเลย แม้จะแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย ทว่า พวกเราควรให้รางวัลตามความดีความชอบที่ทำได้ถึงจะถูก!” โทสะของทหารต้าโจวที่มอดลงคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง “หากทำตามที่เจ้ากล่าวมา หากคราวหน้ามีสงครามขึ้นอีกต้าโจวของพวกข้ารอให้พวกเจ้ารบให้เสร็จก่อนจากนั้นค่อยส่งคนไปตายทีหลังก็พอแล้วสินะ ไม่ว่าอย่างไรก็นับกันตามจำนวนคนตายอยู่แล้ว แคว้นใดมีคนตายมากกว่าแคว้นนั้นก็ได้ประโยชน์มากกว่าไป ต้าโจวของพวกเราจะได้ไม่ต้องเหนื่อยถึงเพียงนี้ด้วย จริงหรือไม่พวกเรา!”
ทหารต้าโจวพากันสนับสนุน
“ตกลง เช่นนั้นคราวหน้าต้าโจวของพวกเจ้าก็หลบอยู่เบื้องหลังก่อนแล้วกัน เมื่อสงครามจบแล้วค่อยส่งคนมาตาย!” ทหารต้าเยี่ยนตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทหารของสองแคว้นเตรียมปะทะกันอีกครั้ง
“ฝ่าบาทเสด็จ!”
“อ๋องเก้าเสด็จ!”
เสียงของเว่ยจงและเฝิงเย่าดังขึ้นพร้อมกัน เซี่ยสวินขี่ม้าไปด้านหน้าพลางตวาดให้ทหารต้าเยี่ยนถอยไปอยู่ด้านหลัง จากนั้นขี่ม้าไปหยุดอยู่ข้างไป๋จิ่นจื้อ “ทำอันใดกันอยู่! จะก่อกบฏกันหรืออย่างไร! เพิ่งรบชนะได้ไม่เท่าใดก็จะชักดาบใส่พวกเดียวกันแล้วอย่างนั้นหรือ!”
“แม่ทัพเซี่ย พวกเราแค่รับไม่ได้เท่านั้นขอรับ สองแคว้นร่วมมือกัน ทหารของพวกเราสูญเสียมากกว่าทหารของต้าโจวมาก เหตุใดพวกเราจึงได้ช้างไม่เท่ากับต้าโจวขอรับ สหายของพวกเราล้มตายไปมากมาย ทว่า พวกเรากลับได้ช้างมาเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น! แม้ช้างเหล่านั้นจะตายอยู่ที่หุบเขาหานเหวินเป็นส่วนใหญ่ ทว่า หากสหายของพวกเราไม่สละชีวิตทำให้ช้างเหล่านั้นบาดเจ็บ ต้าโจวจะจัดการกับพวกมันได้รวดเร็วถึงเพียงนี้หรือขอรับ” ทหารต้าเยี่ยนคนหนึ่งคุกเข่าพลางกล่าวออกมาเสียงสั่น “ท่านแม่ทัพ ค่ายของพวกเราเหลือเพียงพวกข้าเจ็ดคนเท่านั้น พวกเราสูญเสียมากมายเช่นนี้หากต้าเยี่ยนไม่ได้ผลประโยชน์ พวกเราจะทำสงครามนี้ไปเพื่ออันใดขอรับ”
ทหารต้าเยี่ยนต่างคุกเข่าลงบนพื้น
“ใช่ขอรับท่านแม่ทัพ หากสหายที่ตายไปของพวกเราทราบว่าการตายของพวกเขาแลกมาได้เพียงผลประโยชน์เพียงเท่านี้ ผลประโยชน์ที่เหลือตกเป็นของต้าโจวทั้งหมด พวกเขาคงตายตาไม่หลับแน่ขอรับท่านแม่ทัพ!”
ทหารต้าเยี่ยนนึกถึงสหายที่เสียชีวิตไปแล้วของตัวเอง ดวงตาของพวกเขาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
เซี่ยสวินหันไปทางจักรพรรดินีไป๋ชิงเหยียนแห่งต้าโจวและอ๋องเก้ามู่หรงเหยี่ยนแห่งต้าเยี่ยนที่กำลังขี่ม้าตรงมาทางนี้ จากนั้นหันกลับไปมองบรรดาทหารอีกครั้งพลางกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าลุกขึ้นก่อนเถิด ท่านอ๋องเก้าของพวกเราเข้าไปเจรจาเรื่องการแบ่งจำนวนช้างกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวในเมืองผิงตู้มาแล้ว เดิมทีข้าอยากแบ่งจำนวนช้างให้ต้าโจวและต้าเยี่ยนเป็นจำนวนเท่าๆ กัน ทว่า จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงพระทัยกว้าง ทรงยินดีแบ่งช้างจำนวนมากกว่าให้กับต้าเยี่ยนของเรา ดังนั้นพวกเจ้าเลิกอาละวาดได้แล้ว”ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
ทหารต้าเยี่ยนตกใจมาก พวกเขานึกไม่ถึงเลยว่าตอนที่พวกเขากำลังประท้วงให้แบ่งจำนวนช้างให้เท่ากันอยู่ที่นี่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเสนอยกช้างจำนวนมากกว่าให้ต้าเยี่ยนของพวกเขาแล้ว พวกเขากลายเป็นคนใจแคบไปทันที
ทหารต้าโจวได้ยินจึงพากันเบิกตาโพลง พวกเขามองไปทางไป๋ชิงเหยียนพลางคุกเข่าลงอย่างไม่ยอมรับ
แม้แต่ไป๋จิ่นจื้อยังกำบังเหียนม้าของตัวเองแน่น จากนั้นเอ่ยเรียกพี่สาวเสียงเบา “พี่หญิงใหญ่…”
“ฝ่าบาท พวกเราไม่เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
ทหารต้าโจวต่างพากันเงยหน้ามองไปทางไป๋ชิงเหยียน แววตาเต็มไปด้วยความร้อนใจ