บทที่ 1176 งานเลี้ยง
บทที่ 1176 งานเลี้ยง
เหตุผลที่ซุนเสี่ยวอวี๋คิดแบบนี้ก็เพื่อป้องกันปัญหาในอนาคต
พ่อแม่ของเฉี่ยนเสี่ยวเป่ยจะได้ไม่รู้ว่าลูกสาวไม่อยู่ในเมืองหลวง
แถมยังหาตัวไม่พบด้วย
ต่อให้มาเมืองหลวงก็ไม่เจอร่องรอยใด ๆ เหลืออยู่แล้ว
แต่เท่าที่เขาเข้าใจครอบครัวของฝ่ายหญิง แม้ส่งเงินไปให้ทุกเดือนก็ยังไม่พออยู่ดี
ทำไมถึงคิดแบบนี้หรือ? มันมีเหตุผลน่ะสิ
เมื่อไม่นานมานี้เธอเพิ่งได้รับจดหมายจากที่บ้าน
เนื้อหาความว่า อยากให้รีบกลับบ้านทันทีหลังเรียนจบ
ทั้งยังบอกอีกว่าหาคู่แต่งงานดี ๆ ไว้ให้แล้ว อีกฝ่ายฐานะดีเช่นกัน เป็นถึงผู้อำนวยการและอีกมากมาย
เฉียนเสี่ยวเป่ยบอกให้คนรักทราบ
ใจนึกสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ ถึงเขียนมาหากัน
เราสองคนอยู่ด้วยกันมานานแล้ว แน่นอนว่าเรื่องที่บ้านย่อมรู้ชัด
ด้วยเหตุนี้ ซุนเสี่ยวอวี๋จึงหยุดงานหนึ่งสัปดาห์แล้วเดินทางไปบ้านเกิดของหญิงสาวเพื่อสอบถามให้แน่ชัด
คำตอบทำให้ลูกสาวของบ้านหมดหวังกับครอบครัว
มันทำให้ซุนเสี่ยวอวี๋ยืนกรานในความคิดที่ว่าจะไม่ปล่อยให้เฉียนเสี่ยวเป่ยกลับบ้านอีกเด็ดขาด
คู่ครองดี ๆ ที่พ่อแม่บอกคือชายวัยสี่สิบเศษ เป็นผู้อำนวยการโรงงานเล็ก ๆ ในท้องถิ่น
รูปร่างอ้วน เตี้ย หน้าตาน่าเกลียด สิ่งสำคัญคือการใช้ความรุนแรงในครอบครัว
หลังจากที่ภรรยาสองคนแรกโดนทุบตีจนตาย และตัวเขาใช้เงินไปส่วนหนึ่ง บ้านฝั่งพ่อแม่ภรรยาจึงจากไป ทำให้เรื่องจบอยู่แค่นั้น
เขามีลูกกับภรรยาด้วย รวมทั้งสิ้นสามคน คนโตสุดอายุสิบกว่าปี น้อยกว่าเฉี่ยนเสี่ยวเป่ยไม่เท่าไร เป็นเรื่องยากที่พ่อแม่บ้านเฉียนบอกว่าเป็นคู่ที่ดี
ซุนเสี่ยวอวี๋ไม่ได้ไปคุยซึ่ง ๆ หน้า เพราะเขาใช้ความอดทนอดกลั้นไปจนหมดแล้ว
จินตนาการไม่ออกเลยว่าพ่อแม่แบบไหนปฏิบัติต่อลูกสาวแบบนี้
ชายหนุ่มเป็นคนที่เก่งจริง ๆ
แค่ระยะเวลาอันสั้นก็เข้าใจสถานการณ์อย่างชัดเจน
แล้วยังรู้ด้วยซ้ำว่าทำไมพ่อแม่คนรักถึงพูดแบบนั้น
เพราะชายคนนั้นบอกว่า พอเสี่ยวเป่ากลับไปจะหางานดี ๆ ให้ทำ ทั้งยังให้เธอส่งเงินเดือนไปให้ที่บ้านครึ่งหนึ่ง และสินสอดอีกสามร้อยหยวน
สามร้อยหยวนถือเป็นเกียรติมากเลยนะ
ปกติของหมั้นหมายในสมัยนี้จำนวนจะเป็นเลขมงคล เช่น เลข 66*[1] หรือ 88*[2] อะไรทำนองนี้ บ้านไหนฐานะดีหน่อยก็ให้ 128*[3] หรือ 168*[4] จึงเป็นที่อิจฉาเหล่าแม่ ๆ ป้า ในละแวกเดียวกันอย่างยิ่ง
หลังจากกลับมาถึงก็ดึงคนรักเข้าไปกอด บอกว่าชีวิตเธอน่าเห็นใจเหลือเกิน และจะดูแลอย่างดีไปชั่วชีวิต
หลังจากนั้นก็เลยเกิดความคิดที่ว่าจะไม่ปล่อยให้เธอกลับไปเจอพ่อแม่อีก
ทว่าเฉียนเสี่ยวเป่ยทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่รู้จะถ่วงเวลาไว้ได้แค่ไหน
คนทั้งสองจึงเป็นกังวลเล็กน้อย
ไม่นานก็ถึงวันรับปริญญา
หลังเสร็จสิ้นพิธีสำเร็จการศึกษาอันเรียบง่าย นักศึกษาต่างเข้าร่วมงานเลี้ยงเป็นครั้งสุดท้าย
ในฐานะหัวหน้ารุ่น ซูเสี่ยวเถียนจึงเลือกหออีหมิงเป็นสถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยง
ว่าก็ว่าเถอะ เธอทำตัวไม่สมกับตำแหน่งเลย
เธอยุ่งมาก ๆ งานหลาย ๆ อย่างต้องให้คณะกรรมการคนอื่น ๆ จัดการแทน
พอใกล้เรียนจบก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองมีตำแหน่งนี้อยู่
เพราะแบบนั้นจึงตั้งใจยกผลประโยชน์ครั้งสุดท้ายให้กับเพื่อน ๆ ทุกคน หัวหน้ารุ่นผู้ไร้ความสามารถคนนี้จะได้เป็นประโยชน์เสียที
นับตั้งแต่หออีหมิงสาขาใหม่เปิดตัว ธุรกิจดำเนินไปได้ด้วยดีมาก
ถึงราคาจะสูงกว่าร้านเก่ามาก แต่ยังขายดิบขายดีอยู่เหมือนเดิม
บอกว่าลูกค้าเยอะทุกวันคงไม่ใช่เรื่องโม้
ซูเสี่ยวเถียนจองห้องโถงเล็กไว้แล้ว มีโต๊ะทั้งหมดห้าตัว เหมาะสำหรับทั้งคณะมาก
พอเพื่อน ๆ รู้ก็คิดว่าหออีหมิงสาขาหน้าประตูมหาวิทยาลัย
ถึงจะแพงกว่าหน่อย แต่ร้านอื่น ๆ ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก
แต่พอออกเดินทางจริง ๆ ก็พบว่าหออีหมิงที่หัวหน้ารุ่นหมายถึงคือหอที่เพิ่งเปิดใหม่ต่างหาก
มื้อสุดท้ายทางมหาวิทยาลัยจะจ่ายให้ส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเงินคณะ
ได้ยินว่าอาหารที่ร้านนี้ราคาแพงมาก เงินจากมหาวิทยาลัยกับคณะรวมกันจะพอจ่ายเรอะ?
“เราเปลี่ยนร้านไม่ดีกว่าหรือ? ได้ยินว่าราคามันแพงมากเลยนะ!”
คนเอ่ยคือรองหัวหน้ารุ่นฉางจงหยวน
และเป็นคณะกรรมการเพียงคนเดียวในคณะด้วย
“ฉันติดต่อไว้แล้วน่ะ เขาให้ส่วนลดเราห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย!”
ส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์?
พวกนักศึกษาตื่นเต้นกันมาก
แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีคนจำได้ว่าสาขาหน้ามหาวิทยาลัยเปิดโดยพี่สะใภ้ของเสี่ยวเถียน
งั้นที่เพิ่งเปิดใหม่ก็เป็นกิจการของครอบครัวเสี่ยวเถียนด้วยสิ
พวกเขาเหลือบมองเพื่อน
หัวหน้ารุ่นเป็นคนขยันมาก ทีแรกก็คิดว่าบ้านเธอฐานะดีนิดหน่อย มีพี่ชายที่เรียนเก่งเท่านั้น
แต่ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาแล้วสิ
นอกจากรูมเมตห้อง 314 ก็ไม่มีใครรู้เรื่องตระกูลซูเลย
ถึงข่าวคราวเรื่องสาขาหน้ามหาวิทยาลัยเป็นของตระกูลซู แต่ยังไม่ได้รับการยืนยันเสียหน่อย
และตอนนี้ก็ได้รู้แล้ว
“หัวหน้า แล้วบ้านหัวหน้าจะเสียเงินเยอะหรือเปล่า?”
เด็กสาวหัวเราะลั่น
น่ารักเชียว
“ไม่ต้องห่วง ๆ ร้านเราไม่ล้มละลายเพราะงานเลี้ยงนี้หรอกนะ”
ลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์มันเข้าเนื้อเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ไม่ได้เยอะแยะอะไร
คำพูดคำจาของเธอทำทุกคนหัวเราะ
“แบบนี้ก็ง่ายหน่อย” หลี่ฉางเล่อเลขาการประชุมยกยิ้ม “หลังจากนี้เพื่อนคนไหนอยู่เมืองหลวงก็แวะไปกินสักครั้งสองครั้งจ่ายเงินคืนด้วยแล้วกัน!”
คนอื่น ๆ เห็นด้วย ถึงกับบอกด้วยซ้ำว่าถ้ากลับมาเมืองหลวงจะมากินข้าวที่นี่โดยเฉพาะ
เราเดินทางมาถึงด้วยความครื้นเครง
ซูเสี่ยวเถียนคุ้นเคยกับถนนหนทางดี ก่อนพาทุกคนไปยังห้องโถงเล็กที่จองเอาไว้
เห็นโถงขนาดกะทัดรัด ทุกคนได้แต่มีความสุข
สถานที่แบบนี้เหมาะแก่การมารวมตัวมากเลย
เราคงนั่งในห้องส่วนตัวเล็ก ๆ ไม่ได้ จะพูดเสียงดังโวยวายก็เกรงใจคนอื่นอีก
แต่ถ้าเลี้ยงในห้องนี้ จะหัวเราะ ร้องไห้หรือเสียงดังก็ไม่มีปัญหา
อาหารในงานเลี้ยงไม่ได้ราคาแพงมาก แต่รับประกันได้ว่าทุกคนได้กินของอร่อยแน่นอน
ตอนอาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนได้แต่ตกใจ
[1] 66 หมายถึง โชคลาภไหลเวียน
[2] 88 หมายถึง ร่ำรวย
[3] 128 หมายถึง ขอให้ร่ำรวยเงินทอง หรือขอให้มีลูกชาย
[4] 168 หมายถึง ขอให้ร่ำรวยตลอดชาติ