บทที่ 1218 คนที่มีเจตนาแอบแฝง
บทที่ 1218 คนที่มีเจตนาแอบแฝง
เฟิงอวี้ซูเชื่อว่าร่างชุดทางการที่ซูเสี่ยวเถียนออกแบบน่าจะดีไม่น้อย
“ขอฉันดูได้ไหม?”
เขาเอ่ยด้วยความสุภาพ น้ำเสียงมีความเยินยอเล็กน้อย
ซูเสี่ยวเถียนยิ้ม “ได้ค่ะ รบกวนผู้อาวุโสให้คำแนะนำด้วยนะคะ”
เด็กสาวหยิบร่างอีกสองชิ้นออกมาให้ ทำให้สีหน้าอีกฝ่ายเปลี่ยนไปหลากหลายมาก
ถึงคราวยุคที่เด็กรุ่นใหม่จะมาทำหน้าที่แล้วสินะ เขาคิดว่าตัวเองเป็นดีไซเนอร์ที่เก่งมากแล้วนะ แต่เมื่อเทียบกับเด็กตรงหน้า ตนตามหลังอยู่มาก
ได้เห็นกระโปรงหม่าเมี่ยนกับเสื้อเชิ้ตฉบับปรับปรุง เขาประหลาดใจจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
มีคนออกแบบชุดพวกนี้ได้ด้วยหรือ?
ลักษณะเหมือนเสื้อผ้ายุคเก่า แต่พอมองดี ๆ กลับไม่เหมือนเสียทีเดียว
หากสวมชุดนี้เดินไปตามท้องถนนก็ไม่ทำให้รู้สึกแปลกแยก
ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยขึ้น “ผู้อาวุโสเฟิงลองดูได้นะคะ ว่าอยากแก้ตรงไหนหรือเปล่า ฉันไม่ใช่มืออาชีพ บางส่วนอาจไม่ได้ออกแบบอย่างเหมาะสมค่ะ”
เฟิงอวี้ซูตรวจทานงาน
ระดับของความตั้งใจไม่ได้ต่างกับตอนที่วาดงานของตัวเองเลย
เขามองและตรวจอย่างระมัดระวัง แล้วก็เจอส่วนที่มีปัญหา
“ถ้าปรับจุดนี้อีกหน่อยจะสวยขึ้นนะ แล้วก็ลายกับสีตรงนี้เยอะไปหน่อย กระโปรงต้องออกแบบง่ายกว่านี้ ส่วนบนควรจะเรียบง่าย ไม่อย่างนั้นถ้าชั้นเยอะคนมองจะรู้สึกว่ามันหนัก ๆ…”
ผู้อาวุโสเฟิงแก้ไข
หลังจากแก้แบบเรียบร้อย ซูเสี่ยวเถียนดูอีกรอบแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก
“ไม่แปลกใจเลยค่ะที่ใคร ๆ ก็พูดว่า มีแค่ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นที่รู้ถึงปัญหา วันนี้ฉันเชื่อแล้วค่ะ”
ซูเสี่ยวเถียนมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า
เธอไม่ใช่ดีไซเนอร์มืออาชีพ แต่เพราะได้รับคำแนะนำมา ผลงานจึงสมบูรณ์ขึ้น
ผู้อาวุโสเฟิงมองเด็กสาว “รู้จักพูดนะ ตาแก่คนนี้ดีใจจริง ๆ”
จากนั้นก็ว่าต่อ “เธอไม่ใช่ดีไซเนอร์มืออาชีพจริง ๆ หรือ? หรือสมัยเรียนเคยเรียนมา? มีอาจารย์คอยสอนหรือเปล่า?”
ท่าทางของซูเสี่ยวเถียนนิ่งราวกับภาพวาด
เธอส่ายหัว “ไม่เคยเรียนเลยค่ะ แค่อ่านหนังสือแล้วก็ลองขีดเขียนในกระดาษเอาค่ะ”
ถูกต้อง เธอเก่งแค่ภาคทฤษฎีเท่านั้นแหละ
ผู้อาวุโสเฟิงประหลาดใจ
แล้วแบบนี้มืออาชีพจริง ๆ ไม่ขายขี้หน้าแย่หรือ?
“แล้วชุดนี้ต้องเปลี่ยนอะไรอีกไหมคะ? บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่มั่นใจเลยค่ะ”
ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยตรง ๆ
เธอรู้สึกว่าถ้ามันทำออกมาจริง ๆ คงไม่ได้ดีที่สุด
“เธอวาดชุดที่สามต่อไปเถอะ เดี๋ยวร่างสองแผ่นนี้ฉันจัดการเอง”
จากนั้นก็เอ่ยต่อ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันแก้ไขนิดเดียว แบบของเธอดีมากจริง ๆ!”
สมัยเฟิงอวี้ซูเรียน เขาก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น แต่เพราะความสำเร็จในทุกวันนี้จึงทำให้ชำนาญการ
แม้ความสามารถจะไม่ได้ถือว่ามืออาชีพ แต่ยังมองเห็นจุดที่เป็นปัญหาในงานซูเสี่ยวเถียนอยู่ดี และมั่นใจด้วยว่าอีกฝ่ายไม่ใช่มืออาชีพแน่
เด็กสาวกลับไปวาดร่างแบบต่อ
เธอเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมาก ไม่รู้ตัวเลยว่าลืมอีกสองคนที่เหลือไปเสียแล้ว
เฟิงอวี้ซูนั่งข้าง ๆ เธอแล้วตรวจงานอย่างระมัดระวัง
รองหัวหน้าเหวยและรัฐมนตรีต้วนต่างมองหน้า
สองคนนี้ลืมพวกเราไปแล้วหรือเปล่า?
ไม่บอกกันหน่อยว่าทำงานน่ะ?
ช่างเถอะ คนเก่ง ๆ มักมีความอวดดีในตัวเองอยู่แล้ว
ทั้งสองเลยไม่สนใจแล้วหาที่นั่งคุยกันแทน
ไม่รอไม่ได้ เรื่องนี้ยังไม่ได้คุยกันให้ดี ๆ เลย
เห็นเฟิงอวี้ซูน่าจะช่วยเรื่องตัดเย็บได้อยู่แล้ว ซึ่งต้องทำให้เสร็จวันนี้เลยพรุ่งนี้จะได้ไม่วุ่นวาย เผื่อเกิดปัญหาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?
คนทั้งสองนั่งเงียบ ๆ กลับว่าจะรบกวนความคิดของพวกเขา
เราไม่ใช่ดีไซเนอร์ แต่ก็พอมีส่วนร่วมอยู่บ้างเลยเข้าใจนิสัยแปลก ๆ ดี
ดีไซเนอร์หลาย ๆ ท่านไม่ยอมให้มีคนอยู่เกะกะเวลาทำงานด้วยซ้ำ
หนึ่งคือกลัวจะโดนเสียงรบกวน
สองคือกลัวโดนขโมยความคิด
ซึ่งผู้อาวุโสเฟิงก็เป็นแบบนั้น
แต่พออายุเยอะแล้วเหมือนจะเข้าถึงได้ง่ายขึ้น
ความแปลกที่ว่า ไม่อาจเข้าใจตัวผู้อาวุโสท่านนี้ได้ด้วยซ้ำ
เพราะเขาดูไม่เหมือนคนแบบนั้นสักนิด
คนทั้งสองมีความคิดมากมายในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา
ถึงขนาดไม่กล้าเปลี่ยนท่านั่งด้วยซ้ำ
แม้จะเป็นผู้นำของคณะผู้แทน แต่วันนี้ตัวเอกที่ว่ายกให้คนอื่นไปแล้ว ส่วนพวกเขาก็ทำได้แค่สนับสนุน
ไม่คิดเลยว่าเราจะใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าในห้องซูเสี่ยวเถียน
ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว
รองหัวหน้าเหวยและรัฐมนตรีต้วนต่างเป็นกังวล แต่ก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น
สิ่งที่สำคัญกว่าคือเราอยู่ท่าเดิมมานานแล้ว ร่างกายแข็งทื่อไปหมด
ถ้ายังทำต่อไปคงเดินไม่ได้แล้วละ!
ขณะเดียวกันมีคนผู้หนึ่งมองห้องซูเสี่ยวเถียนเป็นครั้งคราว
ผ่านไปกว่าสองเกือบสามชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก?
ไม่ได้การ จะปล่อยไว้ไม่ได้ต้องใช้เวลาให้เป็นประโยชน์เสียหน่อย
ตอนต่อไป →