ตอนที่ 337-1 เจาหมิงหวนคืน
เดือนหกอากาศกำลังดี สายลมจากทะเลสาบพัดมาเป็นระลอก เย็นฉ่ำทำให้คนรู้สึกสบาย เหนือทะเลสาบงามริ้วคลื่นเขียวครามกระเพื่อมเป็นระลอก เรือวิจิตรงดงามลำหนึ่งแล่นผ่านมา ประตูหน้าต่างของเรือล้วนโอ่อ่า สายลมเหนือทะเลสาบพาไอน้ำเย็นชื่นใจพัดมาอย่างเงียบๆ คุณชายเยาว์วัยรูปงามกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนที่นั่งประธาน สองมือดีดสายพิณอย่างละเมียดละไม บทเพลงเศร้าสร้อยโบยบินออกมาจากปลายนิ้วของเขา
ฝั่งตรงข้ามของเขามีสตรีรูปโฉมงามลออนางหนึ่งนั่งอยู่ หญิงสาวดูเหมือนจะเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ นางประทินโฉมงามสะคราญ กลางหว่างคิ้วแต้มจุดแดงหนึ่งจุด ริมฝีปากสีแดงสด ดวงตาฉ่ำวาวอ่อนหวาน มีเสน่ห์อย่างที่ผู้คนยากจะต้านทาน
ระหว่างที่คุณชายบรรเลงพิณ หญิงสาวเอนกายพิงผนังมองเขาอย่างเกียจคร้าน เมื่อเพลงจบลง นางจึงยื่นมืออกมาเช็ดเหงื่อบนขมับให้ชายหนุ่ม
เริ่มแรกคุณชายเอาแต่มองนางด้วยสีหน้าขัดเขิน ทว่าเมื่อปลายนิ้วของนางเหมือนจะสัมผัสถูกใบหน้าเขาอย่างไม่ตั้งใจจนนางตกใจคิดจะถอยหลบ เขากลับคว้ามือนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูกของนางไว้ แล้วมองมาอย่างหลงใหล “เม่ยเหนียง เจ้างามจริงๆ”
หญิงสาวยิ้มเอียงอาย นางคิดจะชักมือกลับ แต่ถูกพละกำลังมากมายของเขายื้อเอาไว้ จากนั้นทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา นางทำหน้าตกใจ ใช้กำปั้นบอบบางทุบหน้าอกเขา ดวงหน้างามกระเง้ากระงอด “ไม่กลัวทับพิณที่สืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษของท่านพังหรือไร”
คุณชายตอบเสียงอ่อนโยน “พังเพื่อเม่ยเหนียง ก็นับเป็นวาสนาของมันแล้ว”
หญิงสาวยื่นปลายนิ้วขาวผ่องดุจลำต้นหอมออกมาแตะริมฝีปากของเขา “พวกบุรุษเช่นท่านก็รู้จักแต่ปะเหลาะหลอกล่อให้หญิงสาวเบิกบานใจ”
ชายหนุ่มอุ้มนางขึ้นมาแล้วเอ่ยอย่างลุ่มหลง “ข้ามิได้หลอกเจ้า ข้าจริงใจ เม่ยเหนียง ข้าสู่ขอเจ้าเป็นภรรยาดีหรือไม่”
แขนนุ่มนิ่มของหญิงสาวคล้องคอเขาพลางมองด้วยแววตารักใคร่ลึกซึ้งแต่แฝงความกังวล “ท่านจะสู่ขอข้าจริงหรือ ข้าเป็นเพียงหญิงสาวกำพร้าในยุทธภพคนหนึ่ง ท่านสู่ขอข้า บิดามารดาของท่านจะยอมหรือ”
คุณชายตอบว่า “ข้าจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาเอง”
หญิงสาวแค่นเสียงดังเหอะ “ภรรยาของท่านเล่า สามภรรยาสี่อนุของท่านเล่า ข้ามิปรารถนาจะปรนนิบัติสามีร่วมกับสตรีนางอื่น”
คุณชายชูนิ้วกล่าวว่า “เม่ยเหนียงโปรดวางใจ นับตั้งแต่พานพบเจ้า ข้าก็ไม่เคยแตะต้องพวกนางอีก ข้ามีเจ้าก็เพียงพอแล้ว หลังจากนี้ข้าจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว”
ดวงหน้างามสะคราญของหญิงสาวแย้มรอยยิ้ม ซุกกายอิงแอบในอ้อมแขนของเขาอย่างอ้อยอิ่ง จากนั้นกลอกตาอย่างดูแคลนในจุดที่เขามองไม่เห็น
คุณชายก้มหน้าลงมาหมายจะหอมแก้มนวล ทว่าทันใดนั้นเองเรือน้อยลำหนึ่งก็พุ่งเข้ามาชนอย่างแรง เรือลำงามโคลงเคลง พิณหล่นร่วง น้ำชาสาดกระจาย ทั้งสองคนต่างอยากจะดูว่าผู้ใดกันไม่มีตาจนแล่นเรือมาชนเรือของพวกเขา ไหนเลยจะคิดว่ากลับมองเห็นบุรุษหนุ่มร่างกำยำหัวเกรียนท่าทางโหดเหี้ยมคนหนึ่งถือดาบเล่มโตกระโดดข้ามเรือมา
แววตาของหญิงสาวเผยความลนลานออกมาวูบหนึ่ง นางคว้าพัดฉลุลายบนโต๊ะขึ้นมากางปิดบังใบหน้าของตนเอง
คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับจำนางได้อย่างง่ายดายดุจยกฝ่ามือ สาเหตุสำคัญก็คือพัดเล่มนั้น นอกจากนางก็ไม่มีผู้ใดใช้อีกแล้ว บุรุษร่างกำยำคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “เฟิ่งชิงเกอ! เจ้าไปเที่ยวยั่วยวนบุรุษข้างนอกลับหลังข้าอีกแล้ว! เจ้ามีชีวิตอยู่จนเบื่อหน่ายแล้วใช่หรือไม่!”
คุณชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เจ้าคือผู้ใด เหตุใดจึงมาก่อเรื่องบนเรือของข้า เด็กๆ! ลากเขาออกไป!”
องครักษ์หลายคนวิ่งปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันแตะถูกเส้นผมสักเส้นของบุรุษหนุ่มร่างกำยำก็ถูกบุรุษร่างกำยำโยนลงไปในทะเลสาบจนหมด
เฟิ่งชิงเกอลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนของคุณชายอย่างเงียบๆ แล้วขยับตัวไปที่ประตูข้าง
“เม่ยเหนียง เจ้าอย่าไป!” คุณชายคว้ามือของเฟิ่งชิงเกอ
บุรุษหนุ่มเห็นเข้าก็ตาแดงก่ำ เงื้อมือขึ้นมาซัดหนึ่งฝ่ามือส่งคุณชายลงไปในน้ำ
เฟิ่งชิงเกอเห็นท่าไม่ดี ยกเท้าได้ก็สับขาวิ่ง!
วิชายั่วสวาทของเฟิ่งชิงเกอนับว่าล้ำเลิศ แต่วรยุทธ์ไม่นับว่ายอดเยี่ยมเท่าใดนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องรับมือกับพระหนุ่มฝีมือแกร่งกล้าผู้บุกฝ่าค่ายสิบแปดอรหันต์ของวัดเส้าหลินได้สำเร็จมาแล้วคนหนึ่ง นางสู้ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง หากพูดถึงวิชาตัวเบาก็เกรงว่าคงจะหนีไม่พ้นเช่นกัน
บุรุษหนุ่มไล่ตามมาอย่างรวดเร็วยิ่งนัก
เฟิ่งชิงเกอกระโดดเหินหนีอย่างหวาดผวา หากรู้ว่าคนที่ออกบวชจะตามตื๊อได้ขนาดนี้ ตอนแรกก็ไม่น่ามือบอนวิ่งไปยั่วยวนผู้อื่นให้ศีลแตกเลยจริงๆ ครานี้เป็นอย่างไรเล่า เขากลับมาเป็นฆราวาสตามตื๊อนางแล้ว บุรุษของเฟิ่งชิงเกอไม่เคยอยู่พ้นหนึ่งเดือน แต่พระหนุ่มรูปนี้ได้อยู่ข้างกายนางมานานเกินครึ่งปี หากปล่อยให้เขาอยู่ต่อไป ชื่อเสียงเทพธิดาเม่ยอินของนางคงจบสิ้นกันพอดี!
ตอนที่เฟิ่งชิงเกอเกือบจะถูกบุรุษหนุ่มคว้าตัวไว้ได้นั่นเอง คนของพรรคโลหิตพิฆาตก็ปรากฏตัวขึ้น
เฟิ่งชิงเกอเหมือนเห็นฟางช่วยชีวิต นางกระโดดขึ้นเรือของอีกฝ่ายทันควัน “เร็วเข้าๆ! รีบไปเร็วๆ เลย!”
คนของพรรคโลหิตพิฆาตจึงพาตัวเฟิ่งชิงเกอมาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ เฟิ่งชิงเกอยังไม่ทราบว่าตนเองจะถูกพาตัวไปทำอะไร หากรู้ น่ากลัวว่านางคงยอมถูกพระหนุ่มตามฆ่าเสียดีกว่า
เฉียวเวยนัดพบคนที่เรือนสี่ประสานบนถนนชิ่งเฟิง หลังจากพรรคโลหิตพิฆาตรับตัวเฟิ่งชิงเกอมาแล้วจึงนำคนไปส่งที่นั่นทันที แล้วส่งสัญญาณลับให้เฉียวเวย ตอนแรกเฉียวเวยไม่ทราบว่าเฟิ่งชิงเกออยู่ที่เมืองหลวง นางยังคิดว่าต้องเสียเวลาสักหลายวันเสียอีก คิดไม่ถึงว่าใช้เวลาเพียงวันเดียวก็หาคนพบแล้ว เช่นนี้ก็ดี หาเฟิ่งชิงเกอพบเร็วหน่อยก็จัดการแม่เลี้ยงสาวได้เร็วหน่อย
ได้ยินว่าเฉียวเวยจะออกไปข้างนอก ใต้เท้าเจ้าสำนักก็โวยวายว่าจะไปด้วย เขาย่อมไม่ยอมไปคนเดียวตามลำพัง แต่ไปเกลี้ยกล่อมฟู่เสวี่ยเยียนให้ไปด้วยกัน ด้วเยหตุนี้หลังอาหารเย็นพวกเขาทั้งหมดจึงออกเดินทางอย่างเอิกเกริก
เรือนสี่ประสานไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานานแล้ว ลี่ว์จูต้อนรับพวกเขาอย่างดีอกดีใจ นางชงชา ยกขนมมาให้ จากนั้นก็ไปช่วยพ่อครัวหยางเตรียมอาหารมื้อดึกที่ห้องครัว
เฉียวเวยมาพบเฟิ่งชิงเกอที่เรือนตะวันออก เฟิ่งชิงเกอสวมกระโปรงคาดเอวสีชมพู จัดแต่งเรือนผมเฉกเช่นเดียวกับหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน มองอายุจริงของนางไม่ออกอย่างสิ้นเชิง เฉียวเวยคิดว่าต่อให้ผ่านไปอีกแปดปีสิบปี ใบหน้าของนางก็คงจะไม่เปลี่ยนไปมากเท่าใดนัก นี่เรียกได้ว่าเป็นรูปโฉมที่สวรรค์ประทานมาให้อย่างแท้จริง
ระหว่างทางที่มาเฉียวเวยแนะนำเฟิ่งชิงเกอให้ทุกคนฟังแล้ว พวกเขาทราบว่านางคือลูกน้องของจีหมิงซิว คนในยุทธภพเรียกขานนางว่าเทพธิดาเม่ยอิน แต่เฟิ่งชิงเกอยังไม่รู้จักพวกเขา สัญชาตญาณของผู้หญิงย่อมไม่สนใจพวกเดียวกัน เฟิ่งชิงเกอจึงเมินผ่านฟู่เสวี่ยเยียนตามสัญชาตญาณ แล้วหัวเราะคิกคักเดินไปตรงหน้าใต้เท้าเจ้าสำนัก ยิ้มหวานหยดย้อย ดวงตาทอประกายลุ่มลึก “นี่ผู้ใดกันเล่า”
ไม่รอให้ใต้เท้าเจ้าสำนักตอบ ฟู่เสวี่ยเยียนก็บีบคอนางทันที!
วิชายั่วสวาทที่เฟิ่งชิงเกอเพิ่งเริ่มใช้ออกมาถูกเก็บกลับไปทันที แรงสะท้อนกลับกระแทกภายในร่างของนางจนเส้นเอ็นเจ็บแปลบ หน้าผากมีเหงื่อเย็นผุดซึมออกมา
เฉียวเวยรีบบอกว่า “แม่นางฟู่ เย็นไว้ เย็นไว้ คนของเราเอง”
ฟู่เสวี่ยเยียนปล่อยนางอย่างเย็นชา
เฟิ่งชิงเกอสูดลมหายใจได้ก็สูดอากาศเย็นยะเยือกเข้าปอดดังเฮือกแล้วไอโขลกๆ เมื่อครู่ประมาทไปแล้วจริงๆ คิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแจกันดอกไม้ที่มีดีเพียงรูปโฉมคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นยอดฝีมือในด้านวรยุทธ์ที่ไม่เผยความสามารถ แม้แต่เยี่ยนเฟยเจวี๋ยกับอี้เชียนอินก็เกรงว่าจะรวดเร็วและทรงพลังได้ไม่เท่านี้
“นางเป็นผู้ใดกัน” เฟิ่งชิงเกอเดินมาข้างกายเฉียวเวยแล้วบ่นเสียงเบา
เฉียวเวยบอกเบาๆ “นางคือว่าที่ฮูหยินน้อยรองของตระกูลจี เจ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าไปหาเรื่องนาง แล้วก็ไม่ต้องไปยุ่งกับหมิงเยี่ยด้วย”
“เขาก็คือหมิงเยี่ยหรือ” เฟิ่งชิงเกอหันไปมองใต้เท้าเจ้าสำนัก เรื่องที่จีหมิงซิวได้น้องชายกลับมา นางก็เคยได้ฟังมาจากเยี่ยนเฟยเจวี๋ยกับจีอู๋ซวงอยู่บ้าง เพียงแต่ยังไม่เคยพบหน้าด้วยตนเองเท่นั้น
เฉียวเวยพยักหน้า แล้วชี้โต๊ะกับเก้าอี้ “นั่งกันก่อนเถิด เข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้นอย่าได้เก็บมาใส่ใจ รีบจัดการงานสำคัญให้ลุล่วงก่อนเดีกว่า”
เฟิ่งชิงเกอนั่งลง ฟู่เสวี่ยเยียนนั่งตรงข้ามกับนาง ใต้เท้าเจ้าสำนักนั่งติดกับฟู่เสวี่ยเยียน เขาหันไปยิ้มน้อยๆ ให้ฟู่เสวี่ยเยียน แต่ฟู่เสวี่ยเยียนหันหน้าหนีอย่างเย็นชา
เฉียวเวยออกคำสั่ง “ซิ่วฉิน ปิดประตู”
“เจ้าค่ะ” ซิ่วฉินปิดประตูห้อง
เฉียวเวยรินชาให้ทุกคน เฟิ่งชิงเกอนับได้ว่าเป็นลูกน้องที่ขายชีวิตให้จีหมิงซิวแล้ว ดังนั้นย่อมไม่มีสิ่งใดต้องปิดบังนาง เฉียวเวยเล่าเรื่องที่ฟู่เสวี่ยเยียนเป็นคนเยี่ยหลัวให้นางฟังอย่างสั้นกระชับ แน่นอนว่าติดที่ใต้เท้าเจ้าสำนักอยู่ด้วย เฉียวเวยจึงเว้นเรื่องระหว่างฟู่เสวี่ยเยียนกับว่าที่ราชาเยี่ยหลัวไป
เฟิ่งชิงเกอฟังจบก็รู้สึกว่าตนเองตกลงมายังก้นหลุมลึกขนาดมโหฬาร “ท่านให้พรรคโลหิตพิฆาตไปตามหาข้าเพื่อให้ข้าช่วยท่านจัดการเผ่าเยี่ยหลัวหรือ”
เผ่าเยี่ยหลัวแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น นางจะจัดการไหวได้อย่างไรเล่า
เฉียวเวยตอบว่า “เผ่าเยี่ยหลัว พวกข้าจะเป็นคนจัดการเอง เจ้าเพียงแต่ต้องจัดการเรื่องเละเทะพวกนั้นในตระกุลจีให้เรียบร้อยก็พอแล้ว”
เฟิ่งชิงเกอพรูลมหายใจอย่างโล่งอก ขอเพียงไม่ต้องต่อกรกับคนเยี่ยหลัว ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวแล้ว
“เรื่องเละเทะอะไรบ้างเล่า” นางถามขึ้นมา
เฉียวเวยจึงเล่าเรื่องที่สวินหลันกลับมาที่จวนให้นางฟัง
เฟิ่งชิงเกอตาโตอ้าปากค้าง ทำเช่นนี้ก็ได้ด้วยหรือ พ่อสามีของท่านโง่ใช่หรือไม่ สตรีใจอสรพิษเช่นนี้มีสิ่งใดให้สงสาร ยังจะวิ่งไปหานางจนทำนางท้องป่องอีก เขากลัวว่าลูกชายสองคนของเขายังห่างเหินกับเขาไม่พอใช่หรือไม่
เฟิ่งชิงเกอหันไปมองใต้เท้าเจ้าสำนัก นางอยากรู้นักว่าในใจเจ้าหนูคนนี้รู้สึกอย่างไร
ใต้เท้าเจ้าสำนักเท้าคางแค่นเสียงหยันออกมาคำหนึ่ง “ไม่ต้องมองข้า ข้าไม่ใช่คนโง่เขลาตระกูลจี!”
เฟิ่งชิงเกอเบ้ปาก แล้วหันไปมองเฉียวเวยอีกหน “ท่านอยากให้ข้าช่วยท่านสังหารสวินหลันหรือ”
เฉียวเวยตอบว่า “ยังมีปริศนาหลายอย่างที่ยังไม่กระจ่าง หากจะสังหารนางตอนนี้คงเร็วเกินไป”
“ถ้าเช่นนั้นท่านคิดจะทำอย่างไร” เฟิ่งชิงเกอถาม
เฉียวเวยไม่ตอบคำถามของนาง แต่ยิ้มน้อยๆ พูดขึ้นมาว่า “เจ้าไม่ได้สวมหน้ากากหนังมนุษย์มานานแล้วกระมัง”
เฟิ่งชิงเกอกอดแขนตนเองอย่างระแวง “ท่านคิดจะให้ข้าปลอมเป็นผู้ใด”
“ปลอมเป็นนาง!” ใต้เท้าเจ้าสำนักจับมือของฟู่เสวี่ยเยียนบอกว่า “ทำเช่นนี้คนที่ถูกทำร้ายก็คือเจ้า ไม่ใช่นางแล้ว!”
เฟิ่งชิงเกอพองขน “ท่านต้องไร้มโนธรรมถึงเพียงนี้หรือไม่”
ใต้เท้าเจ้าสำนักเสมองฟ้า “เจ้าเป็นวรยุทธ์ไม่ใช่หรือ”
แล้วยอดดวงใจของท่านไม่เป็นวรยุทธ์หรือไร ท่านไม่เห็นหรือว่าเมื่อครู่ข้าเกือบจะถูกนางบีบคอตายในกระบวนท่าเดียวอยู่แล้ว
สายตาของเฟิ่งชิงเกอกวาดผ่านหน้าท้องของฟู่เสวี่ยเยียน มือของฟู่เสวี่ยเยียนมักจะวางไว้ตรงนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ นางเข้าใจความหมายทันที นางกดโทสะตอบอย่างจนปัญญา “อีกอย่าง ข้าก็ไม่เคยตั้งท้อง ข้ากลัวว่า…”
สายตาเย็นยะเยือกของฟู่เสวี่ยเยียนตวัดมาทันใด!
เฉียวเวยยัดขนมกุหลาบชิ้นหนึ่งใส่ปากนาง “ขนมนี่รสชาติไม่เลวเลยนะ!”
เฟิ่งชิงเกออมขนมกุหลาบ มองฟู่เสวี่ยเยียนที มองเฉียวเวยที แล้วหันไปมองใต้เท้าเจ้าสำนักที่ทำหน้ามึนงง จากนั้นนางก็หัวเราะ
ใต้เท้าเจ้าสำนักรู้สึกสันหลังเย็นวาบอย่างไม่รู้สาเหตุ!
เฟิ่งชิงเกอกินขนมอย่างอ้อยอิ่ง นางวางท่าสง่างามถามว่า “ในเมื่อไม่คิดจะให้ข้าปลอมเป็นสตรีเยี่ยหลัวผู้นี้ ถ้าเช่นนั้นต้องการให้ข้าปลอมเป็นแม่เลี้ยงสาวผู้นั้นของท่านหรือ”
เฉียวเวยส่ายหน้า
เฟิ่งชิงเกอถาม “ถ้าเช่นนั้นท่านจะให้ข้าปลอมเป็นผู้ใดเล่า”
เฉียวเวยเอ่ยเรียบๆ “ปลอมเป็นคนผู้หนึ่งที่ต่อให้นางมีป้ายทองอาญาสิทธิ์ในมือ ชั่วชีวิตนี้ก็มิอาจเอาชนะได้”
…
วันนี้แสงตะวันสว่างไสว กู้มามานำหนังสือที่ชื้นออกมาวางตากแดดในลาน ใช้เวลาครึ่งชั่วยาม ลานด้านหน้าก็มีหนังสือวางเรียงรายเต็มยี่สิบแถว กู้มามาจะเดินไปหยิบหนังสือเล่มใหม่ในหีบมาอีก ตอนนี้เองมือเรียวสวยข้างหนึ่งก็ถือหนังสือเล่มหนึ่งยื่นมาตรงหน้านาง
นางมองไล่ตามมือเรียวสวยขาวผ่องประหนึ่งหยกข้างนั้นขึ้นไปอย่างเชื่องช้าจนมองเห็นใบหน้าที่อมยิ้มน้อยๆ ดวงหนึ่ง นางลุกขึ้นยืนคำนับนิ่งๆ “ฮูหยินน้อย”
เฉียวเวยประคองนางลุกขึ้น “กู้มามาไม่ต้องมากพิธี”
กู้มามาดึงแขนกลับมาเบาๆ นางถามอย่างเคารพแต่ก็ห่างเหิน “ฮูหยินน้อยมาถึงจวนองค์หญิงมีธุระใดหรือเจ้าคะ”
เฉียวเวยตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง ต้องการไหว้วานกู้มามา”
…