กลุ่มคนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ที่ล้อมขบวนของสกุลเถี่ยตอนนี้ จับจ้องไปยังพ่อลูกสกุลเถี่ยด้วยโทสะ แววตาของพวกมันดุร้ายเป็นที่สุด ถึงแม้พวกมันจะยังไม่รู้ว่าที่แท้เป็นเรื่องอะไรกันแน่ แต่ที่พวกมันรู้ก็คือการตายของต้วนล่าง มิอาจแยกออกจากพ่อลูกคู่นี้!
พวกมันเรียกว่า เห็นต้วนล่างเติบโตมาตั้งแต่ยังเล็กเป็นเด็กน้อย…
ศักยภาพและพรสวรรค์ของต้วนล่างนั้น ไม่ใช่แค่บิดาอย่างต้วนอี้เตาคนเดียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและคาดหวัง กระทั่งพวกมันทุกคนเองก็ตั้งความหวังไว้กับต้วนล่างอย่างสูง และในประวัติศาสตร์ของสกุลต้วน ผู้ที่มีพรสวรรค์และศักภาพเหมือนต้วนล่างนั้น ไม่ว่าใครล้วนบรรลุถึงขอบเขตเทพหมดสิ้น
หากปรากฏตัวตนขอบเขตเทพขึ้นมาสักคน ไม่เพียงแต่จะทำให้หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้มีหน้ามีตาเท่านั้น แต่ยังอาจนำพาคนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แยกตัวออกจากตระกูลต้วนทั้งหมด ไปสร้างกิจการของตนเอง แม้กระทั่งปักหลักภายในเมือง
การออกจากภูเขาไร้สิ้นสุดนั้น เป็นความฝันอันสูงสุดของทุกคนในหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้
ทุกครั้งที่พวกมันเห็นต้วนล่าง ก็เสมือนได้เห็นรุ่งอรุณแห่งความหวัง
อย่างไรก็ตาม บัดนี้ความหวังหมู่บ้านของพวกมันอย่าง ต้วนล่าง ได้ตกตายไปเสียแล้ว…
“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!?”
เผชิญหน้ากับมวลชนที่เปี่ยมล้นไปด้วยโทสะ เถี่ยเหิงก็ทำได้แค่ส่าหน้าพลางระบายยลมหายใจออกมาอย่างทอดถอน ทว่าด้านเถี่ยหลานอวี้นั้นโพล่งออกมาด้วยความขุ่นเคือง “พวกเจ้าคิดว่าต้วนล่างถูกพวกเราฆ่าตายหรือไร!?”
“พวกเจ้าคิดว่าข้าเถี่ยหลานอวี้ผู้นี้ อยยากตบแต่งกับต้วนล่างนั่นมากนักหรือไร? เหลวไหลสิ้นดี!!”
พอเสียงตะคอกของเถี่ยหลานอวี้อย่างไม่พอใจของเถี่ยหลานอวี้ดังจบคำ ก็มีคนของสกุลต้วนเอ่ยถามออกมาเสียงหนัก “เช่นนั้นไฉนต้วนล่างถึงต้องฆ่าตัวตายด้วย เจ้าสมควรรู้เหตุผลกระมัง?”
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นดั่งปริศนาคาใจของสมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ในที่เกิดเหตุทุกคน
ในสายตาของพวกมัน หากจะมีใครไขความให้พวกมันกระจ่างได้ ก็เห็นทีจะมีแต่คนสกุลเถี่ยเบื้องหน้าเท่านั้น
“หากพวกเจ้าอยากรู้เหตุผล ก็ไปถามหัวหน้าหมู่บ้านของพวกเจ้าเถอะ”
ตอนนี้เอง เถี่ยเหิงพลันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ค่อยกล่าวด้วยน้ำเสียงจนใจ “เรื่องนี้มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับสกุลเถี่ยของพวกเรา…และหากจะให้พวกเรากล่าวตามตรง ที่จริงพวกเราก็เป็นเหยื่อเหมือนพวกเจ้าเช่นกัน”
พอเถี่ยเหิงพูดถึงจุดนี้ ก่อนที่คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้จะทันได้เอ่ยถามอะไรออกมาอีกครั้ง สายตาของเถี่ยเหิงก็กวาดมองไปยังหัวหน้าหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ ต้วนฉิง และพูดต่อออกมาเสียก่อน “หัวหน้าหมู่บ้านต้วนฉิง”
ต้วนฉิงนั้นแม้จะดึงสติกับมาจากอาการเลื่อนลอยหลังเห็นต้วนล่างตกตายต่อหน้าได้แล้ว ทว่าสีหน้าของมันยังคงอัปลักษณ์ปั้นยากนัก พอได้ยินคำเรียกหาของเถี่ยเหิง และพบว่าสมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้กำลังมองรอคำตอบ มันก็โพล่งคำออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิทันที “พวกเจ้าทั้งหมดถอยกลับมา!”
“ปล่อยหัวหน้าหมู่บ้านเถี่ยเหิงกับผู้อื่นไปเสีย!”
ต้วนฉิงตะคอกสั่งออกมาเสียงแข็ง ทำให้สมาชิกของสกุลต้วนทิศใต้ส่วนใหญ่ที่แม้จะไม่เต็มใจแค่ไหน ก็ได้แต่ล่าถอยเปิดทางให้คนสกุลเถี่ยแต่โดยดี หากทว่ายังมีบางคนที่เลือกจะยืนขวางไม่ไปไหน และมองถามต้วนฉิงอย่างไม่เต็มใจ “หัวหน้า…เป็นพวกมันที่บีบคั้นต้วนล่างจนตาย!”
“พอได้แล้ว! การตายของต้วนล่างมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับผู้อื่นเขา!”
ต้วนฉิงได้แต่กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ
“พวกเจ้าได้ยินกันชัดถนัดหูหรือไม่เล่า การตายของต้วนล่างนั่นมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา!”
เถี่ยหลานอวี้หัวเราะออกมาเสียงดังร่า จากนั้นนางก็ใช้พลังหอบหิ้วบิดา รวมถึงคนของสกุลเถี่ยทั้งหมดที่มากับขบววนแห่วันนี้เหินร่างจากไปต่อหน้าต่อต้าคนของสกุลต้วนในพริบตา…
ด้วยคำพูดก่อนหน้าของต้วนฉิง ก็ไม่มีใครในหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้คิดขัดขวางอีก
“ท่านหัวหน้า…”
“ท่านปู่ฉิง ไฉนท่านถึงบอกว่าการตายของเจ้าหนูต้วนล่างไม่เกี่ยวกับพวกมันเล่า มิใช่ว่าเป็นพวกมันคิดบีบคั้นต้วนล่างจนไร้ทางไปหรือไร ต้วนล่างถึงได้คิดสั้นฆ่าตัวตายเช่นนี้!?”
“ลุงฉิง เรื่องนี้ท่านต้องอธิบายให้พวกเราฟัง!”
…
สมาชิกของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้มองถามต้วนฉิงอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของพวกมันห้วนแข็งนัก คล้ายพยายามระงับโทสะเต็มที่แล้ว
“เฮ่อ ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าฟังเอง…”
ต้วนฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างทดท้อ ค่อยกล่าวอธิบายออกมาด้วน้ำเสียงหมดหนทาง “ก่อนหน้านี้เป็นเถี่ยเหิงมันบอกข้าว่า…เฉียนเฟย คุณชายรองของตระกูลเฉียนในเมือง หลินซาน บังเอิญพบเจอและต้องตาเถี่ยหยูตอนที่นางเข้าไปซื้อของในเมืองไม่กี่วันก่อน…จากนั้นคุณชายรองสกุลเฉียนจึงพายอดฝีมือขอบเขตเทพไปเยือนหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 เพื่อรับตัวเถี่ยหยูเป็นภรรยาน้อยคนใหม่ของมัน…”
“คนในหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 ย่อมเห็นดีเห็นงามด้วยทันที เพราะพวกมันเองก็หมายอาศัยตระกูลเฉินเพื่อปีนป่ายขึ้นที่สูงอยู่แล้ว ถึงแม้เถี่ยหยูจะแต่งไปเป็นภรรยาน้อยผู้อื่น พวกมันก็ไม่คิดคัดค้านอันใด…”
“แน่นอนว่าหัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 เองก็เห็นดีด้วย”
“เพียงแต่ไม่มีใครคิดใครฝัน ว่าเฉียนเฟยผู้นั้นจะนึกสนุกขึ้นมาหลังได้ทรบเรื่องที่เถี่ยหยูกำลังจะแต่งกับต้วนล่าง มันจึงสั่งให้ส่งสตรีที่อัปลักษณ์ที่สุดในตระกูลเถี่ยมาตบแต่งกับต้วนล่างแทน…”
“ในตอนนั้น ก็มีคนของหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 พูดออกมาว่า เถี่ยหลานอวี้ บุตรีของเถี่ยเหิงหัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 นั้นอัปลักษณ์ที่สุด…คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้นจึงนำผู้ติดตามขอบเขตเทพไปเยือนหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 ทันที พอพบเห็นเถี่ยหลานอวี้มันก็หัวเราะชอบใจ จากนั้นก็สั่งให้นางมาแต่งกับต้วนล่างของพวกเรา”
“วันนั้นคุณชารองตระกูลเฉียนยังลั่นวาจาไว้อีกว่า หากหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 กล้าแข็งข้อต่อต้านความต้องการของมัน มันก็จะฆ่าล้างบางหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 ให้เหี้ยน ไก่แมวสุนัขมิให้เหลือสักตัว และถ้าหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้เราขัดขืน มันก็จะฆ่าล้างทั้งหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ของพวกเราเช่นกัน…”
กล่าวถึงจุดนี้ สีหน้าอับจนหนทางของต้วนฉิงก็เริ่มมืดดำปานจะคั้นได้เป็นน้ำหมึก มันคับแค้นใจนัก!
และพอเสียงอธิบายของต้วนฉิงดังจบคำ สมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ก็จมลงสู่ความเงียบงัน พวกมันมีโหโหนัก ยังอัดอั้นตันใจนัก สุดท้ายก็พากันตะคอกคำออกมาด้วยโทสะ “คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้น จะรังแกผู้คนเกินไปแล้ว!!”
“ที่ต้วนล่างฆ่าตัวตาย หนึ่งเพราะมิอยากถูกผู้ใดบงการชีวิต…สอง เป็นเพราะมันมิอยากลากหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ของพวกเราให้ล่มจมไปกับมัน”
ต้วนฉิงกล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ
วันนี้ต้วนล่างมีแค่ 2 ทางให้เลือกเดินเท่านั้น แต่งกับเถี่ยหลานอวี้หรือตาย…นอกจากนั้นก็คงไม่อาจทำให้คุณชายรองตระกูลเฉียนพึงพอใจได้
ถึงแม้ต้วนล่างจะสามารถหลบหนีไปได้ก็จริง แต่เป็นดั่งคำ ‘หลวงจีนหนีได้ แต่วัดยังอยู่’ หากต้วนล่างจากไป คุณชายยรองตระกูลเฉียนอาจมาลงมือกับหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แทน
ผู้คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้รู้สึกอัดอั้นตันใจนัก “คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้น มันมีฐานะสูงส่ง ไปไหนมาไหนยังมีตัวตนขอบเขตเทพติดตามคุ้มครอง…ไฉนต้องมากลั่นแกล้งรังแกพวกเราชาวบ้านในภูเขาเช่นนี้ด้วย!”
“เอาแต่ใจ! มันจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!!”..
“ฟ้าไม่ยุติธรรมนัก! ไฉนฟ้าจึงไม่ยุติธรรมกับต้วนล่างนัก!!”
…
ต้วนหลิงเทียนที่เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นและได้ยินทุกอย่าง ในที่สุดก็รู้สาเหตุที่ทำให้ต้วนล่างเลือกจะฆ่าตัวตายหลังได้ยินคำพูดของต้วนอี้เตา
ที่แท้เป็นเพราะมันถูกบีบให้จนตรอก สิ้นหวังไร้ทางไป…
ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้รู้จักกับต้วนล่างนานนัก แต่เขาก็พอจะรู้ว่าต้วนล่างเป็นคนอย่างไร
เมืองหลินซานที่ว่า ก็เป็นเมืองที่อยู่ใกล้ภูเขาไร้สิ้นสุดอันเป็นสถานที่ตั้งหมู่บ้านสกุลต้วนมากที่สุด เขาเองก็ได้ยินเรื่องของตระกูลในเมืองหลินซานไม่เว้นตระกูลเฉียนมาแล้ว จึงรู้ว่าตระกูลเฉียนก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ของเมืองหลินซาน และเป็นเจ้าของห้างร้านกิจการหลายอย่างในเหมืองหลินซาน มีตัวตนขอบเขตเทพไม่น้อยกว่า 5 คน
ว่ากันว่าพวกมันยังมีแม้แต่ตัวตนขอบเขตเทพขั้นกลาง
“แย่งชิงภรรรยาผู้อื่นไม่พอ ยังคิดจะบงการชีวิตผู้อื่นเขาอีก…”
สองตาต้วนหลิงเทียนหดเล็กลง นับว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงระนาบเทพ จิตสังหารยังเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาในแววตาอย่างอดไม่ไหว
ตั้งแต่มาถึงระนาบเทพจวบจนเมื่อวาน อารมณ์เขาดีมาโดยตลอด ไม่ว่าใครก็มักเห็นใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ
แต่วันนี้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น กับการตายของต้วนล่าง ทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นของเขา คล้ายแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพราะเขาไม่อาจระงับโทสะกับเรื่องบัดซบที่เกิดขึ้นได้จริงๆ!
คุณชายรองตระกูลเฉียน?
หลังจากมาถึงระนาบเทพ ต้วนหลิงเทียนบังเกิดจิตฆ่าฟันมันให้ตายเป็นคนแรก!
‘ในเมื่อเจ้าได้พบเจอกับข้า…เช่นนั้นเรื่องวันนี้ข้าจะคืนความเป็นธรรมให้เจ้าเอง’
ต้วนหลิงเทียนเหลือบมองไปยังต้วนอี้เตาที่คล้ายคนไร้วิญญาณ นั่งลูบโลหิตบนพื้นด้วยสองมือสั่นระริก จากนั้นก็เหลือบมองกองโลหิตบนพื้น พลางกล่าวในใจ
“ล่างเอ๋อ!!”
ทันใดนั้นเอง พลันมีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น เป็นมารดาของต้วนล่างที่เร่งรุดมาทันทีหลังรับทราบเรื่องราว พอมาถึงกองเลือดของต้วนล่าง ร่างนางก็ทรุดลงร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือดปานใจจะขาด
ต้วนอี้เตาที่อยู่ข้างๆพอได้ยินเสียงร่ำไห้ใจสลายของภรรยามันก็กลับมารู้สึกตัว จากนั้นก็กอดภรรยาแนบแน่น กล่าวปลอบภรรยาเสียงสะอื้น
ผู้คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้บัดนี้สองตาแดงรื้นขึ้นมา บ้างก็กำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อหลั่งเลือด…
ต้วนล่างไม่ใช่แค่ชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในบรรดาคนรุ่นเยาว์ของพวกมันเท่านั้น แต่อีกฝ่ายเป็นดั่งลูกหลานของพวกมัน ยังเห็นอีกฝ่ายเติบโตมาตั้งแต่แบเบาะ และการฆ่าตัวตายของต้วนล่างครั้งนี้ ก็เพื่อไม่ให้หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ต้องพลอยประสบเคราะไปด้วย…
ไม่กี่วันหลังจากนั้น หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ก็ง่วนอยู่กับการจัดงานศพที่ไม่มีแม้แต่ร่างให้กลบฝังของต้วนล่าง
ต้วนหลิงเทียนที่เดิมทีคิดจะออกจากหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ไปหลังจบงานแต่งต้วนล่าง เขาก็รั้งอยู่ต่อเพื่อเข้าร่วมงานศพ หมายส่งต้วนล่างเป็นครั้งสุดท้าย
จนเมื่อสร้างหลุมฝังศพกับป้ายวิญญาณของต้วนล่างแล้วเสร็จ ต้วนหลิงเทียนก็คิดจะจากไป
“ช้าก่อน! หลานหลิงเทียน!!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ต้วนหลิงเทียนจะจากไป ต้วนอี้เตาก็เอ่ยทักต้วนหลิงเทียนเสียงดัง จนทำให้เขาผงะไปเล็กน้อย “ลุงอี้เต้ามีอะไรหรือ?”
เมื่อต้วนหลิงเทียนเห็นต้วนล่างเป็นเพื่อนคนหนึ่ง เช่นนั้นต้วนอี้เตาที่เป็นบิดาของต้วนล่างก็ได้รับการปฏิบัติจากเขาด้วยความสุภาพเหมือนผู้หลักผู้ใหญ่คนหนึ่ง
“หลานหลิงเทียน นี่เป็นของขวัญที่ท่านมอบให้ลูกชายข้า…ท่านมีใจ แต่น่าเสียดายที่ลูกชายข้ามิมีวาสนารับของล้ำค่าเช่นนี้”
ต้วนอี้เตาส่งแหวนพื้นที่ๆต้วนหลิงเทียนมอบให้ต้วนล่างเป็นของขวัญวันแต่งงานกลับมา และฟังจากคำพูดของอีกฝ่าย เห็นชัดว่าอีกฝ่ายรู้แล้วว่าภายในแหวนมีกระบี่อมตะระดับจักรพรรดิอยู่
“ท่านลุงอี้เตา…”
หลังจากรู้ว่าต้วนอี้เตาคิดจะนำของขวัญมาส่งคืน ต้วนหลิงเทียนก็ส่ายหัวไปมา “นี่คือของขวัญวันแต่งงานที่ข้ามอบให้ต้วนล่าง ต่อให้ต้วนล่างจะไม่อยู่แล้วข้าก็ไม่คิดเอาคืน ท่านในฐานะบิดาของต้วนล่างก็เก็บไว้เถอะ…”
“วันหน้าท่านจะมอบให้ใครก็สุดแล้วแต่ท่าน…”
พอกล่าวจบคำ ไม่ทันทีที่ต้วนอี้เตาจะได้พูดอะไรสืบต่อ ร่างต้วนหลิงเทียนก็อันตรธานหายไปในความว่างเปล่าต่อหน้าต่อตาต้วนอี้เตา ปรากฏตัวอีกครั้งก็สูงขึ้นไปยังน่านฟ้าห่างจากประตูหมู่บ้านไปไกลแล้ว…
หลังจากเคลื่อนมิติติดต่อกันอีกครั้งสองครั้ง ร่างต้วนหลิงเทียนก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา…
“ถึงกับมอบกระบี่อมตะระดับจักรพรรดิให้ล่างเอ๋อเป็นของขวัญได้…ดูเหมือนหลานหลิงเทียนจักมีความเป็นมาไม่ธรรมดาจริงๆ…”
ต้วนอี้เตาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเก็บแหวนพื้นที่ดังกล่าวไปอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็กลับไปหาภรรยาในห้องเก็บป้ายวิญญาณเพื่อปลอบประโลมอีกฝ่าย
หลังต้วนหลิงเทียนออกจากหมู่บ้านสกุลต้วน เขาก็มุ่งหน้าไปตามทางที่เคยได้ยินมาก่อน เพื่อไปยังเมืองหลินซานที่อยู่ใกล้ที่สุด…เดิมทีเขาคิดจะไปเมืองหลินซานเพื่อเรียนรู้สถานการณ์ในเมือง เพื่อจะได้กำหนดเป้าหมายต่อไปว่าจะเอาอย่างไร
แต่ตอนนี้ หลังจากไปเมืองหลินซานแล้ว เขายังมีเป้าหมายเพิ่มเติม
ทวงความยุติธรรม!
ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนเหินร่างออกจากภูเขาไร้สิ้นสุดเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองหลินซาน สถานการณ์ทางด้านสกุลเถี่ยก็ไม่ค่อยจะสงบนัก
กล่าวให้ถูกคือ สถานการณ์ในหมู่บ้านสาขา 4 ของสกุลเถี่ยมันไม่สงบ!
“คุณชายรอง ข้าได้พาลูกสาวของข้าไปเพื่อเข้าพิธีวิวาห์ที่หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แล้ว…แต่ผู้ใดจักไปรู้ว่าต้วนล่างนั่นมันกับเลือกฆ่าตัวตายหลังได้รับทราบความจริง อีกทั้งก่อนตายมันยังลั่นวาจาไว้ว่าไม่มีผู้ใดควบคุมชะตาชีวิตของมันได้…”
เถี่ยเหิง หัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 ยืนอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มร่างผอมในชุดคลุมผ้าแพรวิเศษหรูหรา สีหน้าของมันแลดำเกรงนัก ศีรษะก้มต่ำกล่าวคำด้วยยน้ำเสียงสุภาพ ไม่แม้แต่จะกล้ามองหน้าชายหนุ่มผู้ฟังเบื้องหน้า
ชายหนุ่มในชุดคลุมผ้าแพรวิเศษแลดูหรูหรามีระดับคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น มันก็คือคุณชายรองตระกูลเฉียน เฉียนเฟย
ด้านหลังเฉียนเฟย ก็มีชาชรารูปร่างผ่ายยผอมปานไม้เสียบผี เส้นผมข้นคิ้วเป็นสีดอกเลา ใบหน้าซูบตอบ สองมือไพร่หลัง คนยืนหลับตาราววกำลังพักผ่อนอย่างเงียบงัน
“โฮ่? ไม่มีใครควบคุมชะตาชีวิตมันได้รึ?”
ได้ยินคำพูดของเถี่ยเหิง เฉียนเฟยก็กล่าวเยยหยันออกมาด้วยสีหน้ารังเกียจ “ต้วนล่างนั่น…หรือมันคิดว่าแค่มันตายแล้วจะจบเรื่องราว?”
“ในเมื่อมันไม่แต่งกับลูกสาวเจ้า ก็ไม่ต่างอะไรกับขัดคำข้า เช่นนั้นมันตายก็สมควร! แต่ไหนเลยจะให้มันตายแค่คนเดียวได้!!”
“เจ้าพามือดีของเจ้าติดตามข้าไปหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้อะไรนั่นเสีย!”
เฉียนเฟย หันไปมองสั่งเถี่ยเหิงเสียงเย็น แววตามันทอประกายอำมหิตเรืองขึ้นวาบหนึ่ง!