“ฉันเพิ่งโทรติดต่อประธานเฉินจากบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้า เขากำลังพาทีมจากที่บริษัทมาที่นี่ อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต้องมาถึงแน่ เวลาแค่นี้…”
เหวินหย่าไต้ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรต่อไปแล้ว
ถึงมอบหมายงานนี้ให้เธอ เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะเขียนประกาศดำเนินงานชุดหนึ่งออกมาได้ภายในเวลาสั้นๆ แบบนี้
ดังนั้นปฏิกิริยาแรกคืออธิบายกับอีกฝ่าย เลื่อนเวลาการประชุมออกไป
แต่ว่าตอนนี้…
ไม่ใช่เพียงเหวินหย่าไต้ไม่เชื่อเหนียนเสี่ยวมู่ คนของแผนกประชาสัมพันธ์ในที่นี้ได้ยินคำพูดของเธอแล้วก็มีสีหน้าเหมือนเห็นผีทั้งสิ้น
แต่ละคนตกตะลึงอยู่นาน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
หลังจากดึงสติกลับมาได้ ทุกคนก็มองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่กันหมด
เหนียนเสี่ยวมู่รับโน๊ตบุ๊คมา ก่อนจะดึงเก้าอี้นั่งลงโดยที่ไม่ได้อธิบายกับคนรอบข้างว่ากำลังคิดอะไร จากนั้นค่อยยื่นมือไปหยิบข้อมูลบนโต๊ะมาไว้ตรงหน้าตัวเอง
เธอพลิกอ่านข้อมูลไปด้วย พิมพ์บนโน๊ตบุ๊คอย่างรวดเร็วไปด้วย
ในสมองปรากฏเนื้อหาที่ปรากฏในรายงานการทำงานที่เหวินหย่าไต้ส่งให้อวี๋เยว่หานในห้องทำงานประธานบริษัท
เธอไม่รู้จักบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้า และเขียนประกาศดำเนินงานออกมาโดยไม่รู้อะไรเลย
แต่ความบังเอิญมีอยู่จริง อวี๋เยว่หานเพิ่งให้เธอฟังรายงานที่คนอื่นไม่ได้ฟัง
เหวินหย่าไต้เป็นผู้จัดการของแผนกประชาสัมพันธ์ ความสามารถของเธอเป็นที่ประจักษ์ไปทั่ว เธอรู้จักโครงการครั้งนี้ดีกว่าใครๆ ในแผนกประชาสัมพันธ์
เธอเพิ่งรายงานงานของตัวเองในห้องทำงานประธานบริษัท อธิบายเนื้อห้าส่วนใหญ่ของโครงการไปแล้วรอบหนึ่ง
บวกกับข้อมูลบนโต๊ะของเซี่ยจิงจิงเหล่านี้
และยังมีประกาศดำเนินงานที่เธอเพิ่งเห็นผ่านตา…
ในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่เหมือนเปิดตารางหนึ่ง จัดเรียงความต้องการของลูกค้าและตัวเลขทั้งหมดเป็นแถวๆ จากนั้นขยับนิ้วมืออยู่บนคีย์บอร์ด บันทึกลงในไฟล์บนโน๊ตบุ๊คทีละเล็ก ทีละน้อย
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เนื้อหาประกาศปรากฏอยู่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างต่อเนื่อง แผนประชาสัมพันธ์ที่เอะอะโวยวายเมื่อครู่ ก็เริ่มใจเย็นลง
อวี๋เยว่หานนั่งอยู่ข้างหลังเธอ เงาร่างสูงส่งพิงพนักเก้าอี้ นัยน์ตาสีดำดูล้ำลึก
เธอนั่งอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คแล้วเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง
จริงจัง ตั้งใจ มีออร่ากระจายออกมา…
เธอจ้องมองข้อมูลตรงหน้า พร้อมกับพิมพ์ไปด้วย ตั้งอกตั้งใจดูคร่าวๆ อย่างรวดเร็ว
ถ้าเขาจำไม่ผิด วิธีการดูคร่าวๆ แบบนี้เป็นความเคยชินของคนที่อ่านเอกสารมาเป็นเวลานาน เธอเป็นพยาบาลนะ ทำไมจะทำไม่ได้
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจไม่ได้หมดเพียงเท่านี้
ตั้งแต่เธอรับโน๊คบุ๊คไป จนกระทั่งเขียนประกาศดำเนินงานเสร็จสิ้น เธอใช้เวลาทั้งหมดเพียงแค่สามสิบเก้านาทีเท่านั้น
ไม่ถึงสี่สิบนาทีด้วยซ้ำไป
ตอนที่เหนียนเสี่ยวมู่หยุดมือ ทุกคนแทบจะหยุดหายใจไปด้วย
เธอเชื่อมต่อโน๊ตบุ๊คกับเครื่องพิมพ์ เพื่อพิมพ์ประกาศทั้งฉบับออกมา แล้วส่งให้อวี๋เยว่หาน
แม้แต่เหวินหย่าไต้ก็อดชะโงกหน้าไม่ได้ เพราะอยากดูประกาศที่เธอเขียน
เมื่อรู้สึกได้ถึงการกระทำของตัวเอง เขาก็ชะงักไป แล้วรีบถอยกลับไป
เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมา
คงไม่หรอกมั้ง เรื่องอื่นเหวินหย่าไต้อาจจะเชื่อได้ แต่เรื่องที่แม้แต่เธอเองยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้ เหนียนเสี่ยวมู่เป็นแค่พยาบาล จะไปทำได้อย่างไร
ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ
พอคุณชายหานอ่านประกาศของเธอจบ เธอต้องเผยธาตุแท้ออกมาแน่
แต่เธอรอไปหนึ่งนาทีแล้ว แต่อวี๋เยว่หานยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร
รอไปแล้วสองนาที ในที่สุดแววตาของเขาก็เปลี่ยนไป ตอนที่เธอแอบร้องดีใจว่าเหนียนเสี่ยวมู่ต้องซวยแน่ เธอกลับพบว่ามีความชื่นชมและประหลาดใจปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา…
เธอยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อวี๋เยว่หานก็ส่งรายงานในมือมาให้เธอ
“คุณเป็นคนรับผิดชอบโครงการนี้ คุณดูสิ”